Σαν ήρθες

 Γι αυτό το χέρι 

που δεν έπαψε ποτέ 

να με κρατά, 

θέλω να γράψω απόψε

και για τα μάτια 

που δεν έπαψαν ποτέ

να καθρεφτίζουν τη μορφή μου...

για τη φωνή 

που σαν τραγούδι απαλό,

τους φόβους μου όλους 

νανουρίζει

και που σαν βάλσαμο, 

με λέξεις τρυφερές,

γιατρεύει μέσα μου 

κάθε πληγή...

γι αυτόν τον άνεμο πολεμιστή,

θέλω να γράψω, 

της ψυχής σου,

που ό,τι πάει κακό 

να με απειλήσει, 

το σαρώνει...

μα πιο πολύ θέλω να γράψω 

για το φως 

που απρόσμενα η αγάπη, 

στη ζωή μου έφερε.

Σαν ήρθες, 

μέτραγα χειμώνες 

και φθινόπωρα...

Θυμάσαι;

Ήταν μια νύχτα παγωμένη 

του Γενάρη

και ξάφνου στην ψυχή μου

καλοκαίριασε.

Μαρία Γασπαράτου