Κάθε αυγή,
ανάμεσα στο φως που έρχεται
και στο απερχόμενο σκοτάδι,
βρίσκω μέσα στις χούφτες σου,
της μέρας τις ροδαλές υποσχέσεις.
Κάθε αυγή μπερδεύομαι...
νομίζω πάντα ότι είναι Κυριακή.
Κι εσύ γελάς
και με φωνή ζεστή
μου λες πως είναι απλά
μια μέρα καθημερινή...
μα δε με νοιάζει.
Παίρνω το νεογέννητο πρωινό
στην αγκαλιά μου
και το ταϊζω τρυφερά
με τις ανάσες σου.
Κι έπειτα κάθομαι ήσυχη
και το κοιτώ,
όμορφα, ήρεμα, γλυκά,
που μεγαλώνει...
Μαρία Γασπαράτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου