Κάτι βαρκούλες

Είναι κάτι βαρκούλες χάρτινες μικρές...
αφήνονται να πλέουν στα ρηχά
από αδέξια παιδικά χεράκια...
χάνονται άδοξα κάποιες φορές
σχεδόν ντροπιαστικά
όταν σε μιά κίνηση άστοχη
κολλούν και διαλύονται στη λάσπη
κι άλλοτε πάλι
κάποιου κύματος η απρόβλεπτη ορμή
χωρίς κανένα έλεος τις συνθλίβει....
στη σύντομη ζωή τους
φαντάζονται ταξίδια
πέλαγα μακρινά
κι ορίζοντες
που δε θα φτάσουνε ποτέ...
Είναι κάτι βαρκούλες χάρτινες μικρές
δίχως ελπίδα
που πλέουν μόνο στα ρηχά...
σαν πέφτει ο ήλιος ονειρεύονται
πως ίσως γίνουν κάποτε καράβια...

Μαρία Γασπαράτου

Κι όμως...

Κι όμως...
υπάρχουν λόγια που δεν ειπώθηκαν ποτέ
στεναγμοί που κρύφτηκαν
πίσω από χαμόγελα βεβιασμένα
δάκρυα που να κυλήσουν δεν αφέθηκαν
και βιαστικά επιστρέψαν στην ψυχή
καρδιάς κομμάτια
κεφάλαια ζωής
που δε μοιράστηκες ποτέ σου με κανένα
νύχτες και μέρες ατόφιας μοναξιάς
ώρες σιωπής
κι ώρες που μίλαγες με δαίμονες κι αγγέλους
σκέψεις κρυφές
εικόνες δικές σου
λάθη θυσίες ενοχές
μάχες που έδωσες και που δεν έμαθε κανείς
φόβοι ανομολόγητοι
σκιές απ' τα παλιά
μυστικά
που μέσα σου θα μείνουν κλειδωμένα...

Μαρία Γασπαράτου

Είμαι εδώ

Ευχαριστώ πολύ τον καλό μου φίλο Νίκο Βρεττό
για την υπέροχη σύνθεση της εικόνας και για την έμπνευση!!!

Όπου κι αν πήγα
έσερνα μαζί με τα ελάχιστά μου υπάρχοντα
τα σιδερένια μου βαρίδια
στα χέρια και στα πόδια μου
στα στάσιμα όνειρά μου
κι άλλαζε πάντοτε μοιραία ο προορισμός
καθώς με τράβαγε μέσα από τρένα
αεροπλάνα και καράβια
σαν μαγνήτης
κάποιος χειμώνας που την άνοιξη
δεν γνώρισε ποτέ...
κι όσο κι αν φάνταζαν μπροστά μου προσιτά
τα καλοκαίρια
πάντα το δρόμο μου υπονόμευε
μιά απρόβλεπτη βροχή...
Και πια βαρέθηκα...
δεν κάνω σχέδια
δεν κλείνω θέσεις
δεν αγοράζω εισιτήρια...
στον ουρανό στρέφω το βλέμμα...
"Είμαι εδώ..." φωνάζω
"Δε πρόκειται ξανά τα σύννεφα να σκάψω...
κουράστηκα να κυνηγώ τον ήλιο...
αν θέλει ας έρθει εκείνος να με βρει...

Μαρία Γασπαράτου

Τώρα που πέρασε η γιορτή

Τώρα που πέρασε πια η γιορτή
έτσι όπως πέρασε..
με τα τραγούδια των απωθημένων
και με των ανικανοποίητων το χορό,
μια αίσθηση άφησε "μισού"
κάτι ανολοκλήρωτο να αιωρείται
πάνω απ' τα στρωμένα τραπέζια
με των αντοχών μας τα διαλυμένα υπολείμματα...
ένα πήγαινε έλα αποσυντονίζει την ψυχή
ένα πίσω μπρος
σαν κυλιόμενη σκάλα χαλασμένη
που πριν προφτάσει να σε πάει στην κορυφή
αστραπιαία πάλι κάτω σε γυρίζει..
κάτι χάθηκε ανεπιστρεπτί
κι ενώ σταδιακά αποδυναμώνεται
η αυθυποβολή
πως όλα ήταν καλά καμωμένα
αφήνομαι ελεύθερη
δίχως προσχήματα
τη θυμωμένη αλήθεια μου να γαληνέψω
στου ανοιξιάτικου αυτού δειλινού
την απαλή αγκαλιά...

Μαρία Γασπαράτου

Ένα κλαδάκι ελπίδας

Μέρα λαμπρή ξημέρωσε...
βγήκε ένας ήλιος γελαστός
σαν πρόσωπο μωρού
που μόλις ένιωσε
στα χρυσαφένια του μαλλιά
του ουρανού πατέρα του το χάδι
κι είναι η μέρα γλυκιά
κι είναι παντού διάχυτη
μιά αιφνίδια αγάπη
σαν τρυφερή αποκάλυψη
σαν δώρο που άργησε
μα επιτέλους έφτασε
στα κουρασμένα χέρια
κάποιου που πρόσμενε καιρό
θλιμμένου παραλήπτη
γεμίζοντάς τον με χαρά.
Ανάσταση!
Σαν ρόδα κόκκινα άνθισαν
στης αυγής το κατώφλι
ουράνιες υποσχέσεις...
και να...κάποιο χελιδονάκι
στάθηκε να ξαποστάσει
πάνω στης εκκλησιάς
τον πέτρινο σταυρό
στο ράμφος του κρατώντας
ένα καταπράσινο κλαδάκι ελπίδας...

Μαρία Γασπαράτου

Πικρή Παρασκευή

Παρασκευή των πόνων και των θρήνων...

ακούγεται απ' τα βάθη των αιώνων

μιας μάνας η κραυγή

κι ένα "γιατί" -χολή και ξύδι-

για κάποιες που επιμένουν συνειδήσεις

και σαν παράταιρα λευκά κρινάκια 

αντέχουν

σ' ένα κόσμο στεγνό

που από αγάπη κι από δάκρυα στέρεψε...

Παρασκευή των ενοχών και των θανάτων

πικρή Παρασκευή...

Πόσο μεγάλη πόσο αγνή πόσο αληθινή

θα πρέπει να 'ναι η συγγνώμη

ψηλά ν' ανέβει

Θεό να βρει να εισακουστεί 

να φτάσει ως την ψυχή μας

μιά που θα την αξίζουμε Ανάσταση;

Μαρία Γασπαράτου

Έναν απέραντο ουρανό...

Άραγε αρκεί ένα παράθυρο
να ξεχυθούν και να πετάξουν
τα μεθυσμένα απ' τη λαχτάρα ποιήματα;
Να βρουν τη μουσική του κόσμου
μέσα από τα απριλιάτικα τριαντάφυλλα
κι από τα μυρωμένα γιασεμιά
ψαλμοί να γίνουν
ανέμου ψιθυρίσματα
κύματα πελαγίσια
κεριών χρυσές φλογίτσες
που γιορτινά θα τρεμοπαίζουν
την Ανάσταση
σε κάποιο ολόλευκο νησιώτικο ξωκκλήσι...
Τα μεθυσμένα απ' τη λαχτάρα ποιήματα...
παραπατούν σκοντάφτουν
πάνω σε τοίχους τζάμια κάγκελα
σωριάζονται
σηκώνονται ξανά
ζητούν να δραπετεύσουν...
άραγε αρκεί ένα παράθυρο
να βρουν έναν απέραντο ουρανό
να ταξιδέψουν;

Μαρία Γασπαράτου

Θα ρθει μιά ανατολή

Θα 'ρθει μιά ανατολή χωρίς ομίχλη
και δίχως σύννεφα...
θ' ανθίσουν ξανά τα ηλιοτρόπια...
τα όμορφα ξανθά κεφάλια τους
με ανακούφιση θα στρέψουν στον ήλιο...
σε μια ιερή μυσταγωγία θα μεταλάβουν
το πολυπόθητο φως...
θα έχει φύγει η νύχτα και κάθε τι σκοτεινό
θα χαίρονται όλα γύρω
κάπου μακριά κι εσύ θα χαίρεσαι...
σ' ένα άσπρο σύννεφο σαν γλάρο
θ' αφήσεις το γλυκό χαμόγελό σου
να ταξιδέψει
σαν ευλογία και σαν ευχή
να φτάσει ως τον ουρανό μου
να ντύσει τη στεγνή ψυχή μου
με αύρα καλοκαιρινή
απ' της δικής σου της ψυχής
τη θάλασσα
ενώ η αγαπημένη σου φωνή
σαν μέσα από ένα όνειρο
θα ψιθυρίσει:
"Αυτό ήταν... μη φοβάσαι πια...
ξημέρωσε...".

Μαρία Γασπαράτου

Μια γκρίζα σκοτεινή γραμμή

Πάνω στους ανθισμένους δρόμους
των ονείρων μου
περπάτησες
κι άφησες μια γκρίζα σκοτεινή γραμμή
σαν πινελιά ατάλαντου ζωγράφου
στραβή και άχαρη
σαν χαρακιά αδέξιου χορευτή
πριν απ την πτώση πάνω στον πάγο...
με κούρασαν αυτές οι μεταμεσονύκτιες
επισκέψεις σου...
σαν φάντασμα και σαν αερικό
τρομάζεις τα όνειρα
κι ότι καλό σαν προσδοκία και σαν ελπίδα
ζυγώνει το αύριο
το διώχνεις...
με το αιχμηρό σου βλέμμα
χαράζεις ουλές από παλιές πληγές
καινούρια σημάδια αφήνεις
και φεύγεις το χάραμα
όμηρο κρατώντας το χρόνο...
κι εγώ σαν χαμένη την ώρα κοιτώ
κι είναι τόσο παράδοξο...
την ίδια στιγμή που ο ήλιος αγγίζει το σήμερα
με δάχτυλα κρύα μ' αγγίζει η νύχτα....

Μαρία Γασπαράτου

Μπροστά σ' ένα παράθυρο

Φοβάμαι μόνο μην έρθει η στιγμή
που πια δε θα με νοιάζει...
που θα μου είναι αρκετό
ν' ανοίγω την κουρτίνα
να ονειρεύομαι τα δειλινά
πώς χάνεται μέσα στη θάλασσα ο ήλιος
πίσω από το απέναντι βουνό
και πώς τα πρωινά
οι πρώτες του χλομές αχτίδες
αγκαλιάζουν
των σπιτιών τα ανατολικά παράθυρα.
Φοβάμαι μήπως έρθει η στιγμή
που θα αρκούμαι να φαντάζομαι
πώς ζούνε οι άνθρωποι
πίσω απ' τις κλειδωμένες πόρτες
ενώ να 'χω μαζί τους κάποια επαφή
καθόλου δε θα μ' ενδιαφέρει...
που θα 'ναι όλος ο κόσμος μου εδώ
σε λίγα τετραγωνικά κλεισμένος
και θα μ' αρέσει
αφού μ' αυτό θα νιώθω ασφαλής.
Μα απ' όλα περισσότερο φοβάμαι
μη συνηθίσω έτσι
να βλέπω τη ζωή μπροστά σ' ένα παράθυρο
να φεύγει...

Μαρία Γασπαράτου

Χειμωνιάζει ξανά

Έρχομαι και ξανάρχομαι...
χτυπώ τη θύρα σου
αφήνω τα ίχνη μου
σκορπιέμαι στην άδεια σου γη
σαν δέντρο φθινοπωρινό
που κάποιας μάταιης προσμονής ο άνεμος
το ξεγυμνώνει
κι εσύ δεν βλέπεις
δεν ακούς
δεν υποπτεύεσαι...
μια άνοιξη τυφλή με προσπερνάει...
αλλού θα σταθεί
σ' άλλους τόπους θ' ανθίσει
κι εδώ...χειμωνιάζει ξανά...

Μαρία Γασπαράτου

Το χαμένο κλειδί

Στέκομαι εδώ...
στο κέντρο μιάς απροσδιόριστης λύπης...
προσπαθώ να δω το σχήμα της
τις δυσδιάκριτες αποχρώσεις της
να ψηλαφίσω την υφή της
να δοκιμάσω την αντοχή της
να την πάρω στα χέρια μου
να μετρήσω το βάρος της
ν' αφουγκραστώ τις μακρινές κραυγές της
να βρω την πηγή των δακρύων της
την αρχή της...
κι έπειτα
να πιάσω τα σκούρα της νήματα
να την ξηλώσω λίγο λίγο
να λύσω ότι κρατάει δέσμια τη χαρά...
εδώ...
στο κέντρο μιάς απροσδιόριστης λύπης
μαζεύω εικόνες
σημάδια
τόπους
ονόματα...
ψάχνω το χαμένο κλειδί
ν' ανοίξω διάπλατα την κλειδωμένη πύλη
να μπει μ' όλης της άνοιξης τους ήλιους
ελεύθερος ο Απρίλης...

Μαρία Γασπαράτου

Αυτός ο Απρίλης

Αυτός ο Απρίλης θα 'ναι αλλιώτικος
κανένας δε θα τον προϋπαντήσει...
στους άδειους δρόμους θα γυρίζει
θα ψάχνει κάποια παρουσία
ένα χαμόγελο
ένα τραγούδι...
Τίποτα..
Χαμένος θα περιπλανιέται
σε πόλεις έρημες
και σε μοναχικά τοπία...
ανύποπτος και τρομαγμένος
ίχνη ζωής θα γυρεύει
κάπου ν' αφήσει τα δώρα της άνοιξης...
δε θα τον ανταμώσεις στα λιβάδια
στα πάρκα και στις παραλίες
μα μη σε νοιάζει...
θα τον δεις...
βγες στο παράθυρο
προσκάλεσέ τον
την πόρτα άνοιξε
να βρει φιλόξενες καρδιές και να περάσει...
αυτός ο Απρίλης θα 'ναι αλλιώτικος...
θα 'ρθει εκείνος να σε βρει
και θα γεμίσει την ψυχή σου με ελπίδες...

Μαρία Γασπαράτου