Δώρο απ' το μέλλον

Μην έρθεις 

μέσα από υγρά, 

μουτζουρωμένα σύννεφα

και λερωθείς 

απ' το νωπό τους, μολυβένιο χρώμα...

από του ήλιου 

τους χρυσούς ουράνιους δρόμους 

να περάσεις...

σαν φτάσεις μπρος στην πόρτα μας,

καθάριος να 'σαι και λαμπρός.

Κι όταν τη θύρα μας 

ανοίξουμε ανυπόμονα,

όλο το φως σου μέσα μας

να στάξεις,

δώρο απ' το μέλλον, 

ακριβό...

Κι εμείς που την ελπίδα μας

με ασήμι και με μάλαμα 

κεντούσαμε τα βράδια,

τάμα θα την προσφέρουμε

στους δώδεκά σου γιους...

Μη μας πληγώσεις...

υπόσχεση να δώσεις

πως θα 'ναι οι μέρες σου όμορφες

και πως μαζί μας θα 'σαι καλός.

Μαρία Γασπαράτου

Αλλάζω πορεία

 Μπερδεμένο το κουβάρι

που ξετυλίγω στο διάβα μου!
Τα δάχτυλά μου μάτωσαν
να λύνουν κόμπους...
τα χέρια μου κουράστηκαν
να ενώνουν κομμένα νήματα.
Κι είναι μακρύς ο δρόμος
κι είναι άγνωστο το τέρμα του
κι είναι ο φόβος αβάσταχτος...να μη χαθώ.
Μα φτάνει...
Ποιος επιτέλους όρισε
τούτη την άθλια διαδρομή;
Ακούω από μακριά 

κυμάτων παφλασμό.
Πετώ τα ξεφτισμένα μου σχοινιά.
Με χέρια ελεύθερα 

και δίχως φόβο πια
αλλάζω πορεία...

Μαρία Γασπαράτου

Μια νύχτα που έλαμπαν τ' αστέρια πιο πολύ

Άγγιξες με χέρια που έτρεμαν

την ευτυχία,

μια νύχτα που έλαμπαν τ' αστέρια 

πιο πολύ.

Με σφαίρα έμοιαζε κρυστάλλινη

που σου 'δειχνε ανέφελο το αύριο.

Δρόμος κλειστός ήταν η αγάπη

που αναπάντεχα άνοιξε 

να τον διαβείς, 

σ' αυτό να φτάσεις, 

που όσο τίποτα λαχτάρησες.

Μα η πίστη σου έλειπε... 

η δυνατή ψυχή...

κι από τα αδύναμά σου χέρια, 

η ευτυχία 

σαν σφαίρα γλίστρησε 

κρυστάλλινη...

κομμάτια οι δρόμοι της χαράς,

το αύριο, 

οι καρδιές,  

κομμάτια.

Μια νύχτα που έλαμπαν τ' αστέρια 

πιο πολύ,

η ευτυχία χάθηκε.

Μαρία Γασπαράτου

Μέσα σε κύματα χαράς

 Μικρά διαμαντάκια 

οι παγωμένες στάλες

στα γυμνά κλαδιά,

με δάκρυα μοιάζουνε

που πέτρωσαν 

προτού κυλήσουν,

σαν κάτι να μην άξιζε

μια τέτοια ευαισθησία.

Θαρρώ στο πλάι μου 

συμπαραστάτης

πως είναι τούτος ο Δεκέμβρης.

Στο παγωμένο χέρι του

ναρκώνεται η λύπη

και πια 

μέσα σε κύματα χαράς,

γιορταστικά θα ηχήσουν 

μέσα μου,

των Χριστουγέννων,

οι πιο γλυκές κι ελπιδοφόρες 

καμπανούλες.

Μαρία Γασπαράτου

Της ψυχής μου τα ροζ κυκλάμινα

 Ήρθες χθες βράδυ στ' όνειρό μου,

με μια ρωγμή στο βλέμμα,

από ένα δάκρυ που δεν άφησες

πάνω στ' ωχρό σου δέρμα να κυλήσει,

μη με λυπήσεις...

μ' ένα παράπονο 

που απελπισμένα έπνιξες 

σ' ένα ανεπαίσθητο αναστεναγμό,

μη με τρομάξεις...

Τα χέρια άπλωσες 

τα χέρια άπλωσα κι εγώ

κι ήσουν κοντά... 

μα ανάμεσά μας έστεκε

σαν διάφανο γυαλί 

το ανέφικτο.

Απόμεινα απλά να σε κοιτάζω

κι εσύ μ' ένα χαμόγελο παραίτησης 

πικρό,

την πλάτη γύρισες και χάθηκες 

σ' απρόσιτα τοπία.

Ξημέρωσε... κι είχε η αυγή

μια κίτρινη χροιά αρρωστημένη

κι ένιωθα μέσα μου μιας ήττας

τη βαθιά μελαγχολία.

Τι κρίμα που δεν τόλμησα

με μια γροθιά να σπάσω το γυαλί...

κι ας μάτωνα...

να σου χαρίσω ήθελα

αυτά που σου 'χω φυλαγμένα,

της ψυχής μου

τα ροζ κυκλάμινα. 

Μαρία Γασπαράτου

Απατηλό το ουράνιο τόξο

 Άξιζες άραγε τόση καταιγίδα;

Άξιζες τόση προσμονή;
Βαρύ...πολύ βαρύ το τίμημα
για ένα αόρατο σχεδόν ουράνιο τόξο.
Τα όνειρα κάποιες φορές
τα ζωγραφίζουμε με χρώματα
που μοιάζουν ανεξίτηλα
μα ξεθωριάζουν τελικά
στις ξαφνικές βροχές.
Όχι δεν άξιζε η ζωή σου τέτοια καταιγίδα.
Δεν άξιζε η ψυχή σου τέτοια προσμονή.
Απατηλό το ουράνιο τόξο
και πριν προλάβεις τρεις φορές
τα βλέφαρα ν' ανοιγοκλείσεις
σ' αρνήθηκε...

Μαρία Γασπαράτου

Το πιο ευάλωτο σημείο

Να θυμηθώ προσπαθώ...

πότε έμεινε αφύλαχτο 

το πιο ευάλωτο σημείο... 

ποιο χτύπημα βίαιο

έριξε κάποτε τα τείχη

και πια στο έλεος είναι 

των βάρβαρων επιδρομών...

Και πώς να χτίσω τώρα 

πες μου, 

γύρω από τα ερείπια; 

Να περιχαρακώσω τι;

Φωτιά και αίμα...

ένας κόσμος λαβωμένος...

χαμένα όλα φαντάζουν

κι ανεπανόρθωτα.

Κι αυτό το φως 

που αναβοσβήνει

-ελπίζω μια στιγμή 

κι έπειτα δεν ελπίζω-

σβήσ' το..

Απ' τη σαδιστική ελπίδα

που μ' εμπαίζει,

το απόλυτο σκοτάδι

προτιμώ.

Μαρία Γασπαράτου

Άγνωστη πόλη

 Περπατώ ανόρεχτα

στους βρόμικους δρόμους,

στην άγνωστη πόλη...

ένα κίτρινο σάβανο

τυλίγει απαλά

το αρρωστημένο δειλινό.
Η σκόνη χορεύει
σε φόντο χρυσαφί...
πληγώνει τα μάτια.
Γυαλίζουν οι κάδοι
στα στενά πεζοδρόμια.
Τα σκουπίδια ασφυκτιούν...
προσπαθούν να δραπετεύσουν...
να προλάβουν τη σήψη.
Κι η ζωή μου
δραπετεύει κι αυτή.
Τρέχω ξωπίσω της...
δε την προφταίνω
κι είναι αργά...
Βράδιασε ήδη 

στην άγνωστη πόλη...
Στο κατώφλι του φόβου
μ' εκβιάζει
άλλη μια νύχτα σιωπής...

Μαρία Γασπαράτου

Ο Δεκέμβρης των φτωχών και των θλιμμένων

Ο Δεκέμβρης των φτωχών 

και των θλιμμένων,

δεν έχει φώτα λαμπερά,

ούτε τεράστια δέντρα

με ακριβά στολίδια 

φορτωμένα...

κρύβει την πιο μεγάλη μοναξιά

κι ένα παράπονο,

που ο ερχομός του,

σ' όλους την ίδια τη χαρά

δε φέρνει... 

Ο Δεκέμβρης των φτωχών 

και των θλιμμένων,

φορά ένα σκούρο σύννεφο

πάνω από τα χρυσά του ρούχα,

να μην αυθαδιάζει η λάμψη του

και ντρέπεται.....

σε τόπους έρημους, και σκοτεινούς

καθώς περνά, 

κάτω από το βαρύ του βήμα

χάνονται

κίτρινοι κι άσπροι νάρκισσοι.

Μαρία Γασπαράτου

Βίρα λοιπόν ψυχή μου

Πήρα το δρόμο πάλι...

αλήθεια δεν ξέρω για που...
μόνο να φύγω ήθελα,
τον άνεμο να νιώσω
να μου χαϊδεύει ξανά τα μαλλιά.
Κινώ για τη δική μου θάλασσα,
αυτή που κάποτε προδίδω
σαν με τραβούν τα φώτα
κάποιου πολυσύχναστου λιμανιού.
Ετσι κι αλλιώς δε μένω πουθενά για πολύ.
Είναι που πάντα μισούσα τις άγκυρες.
Είναι που πάντα αγαπούσα τις θάλασσες.
Βίρα λοιπόν ψυχή μου κι όπου μας βγάλει.

Μαρία Γασπαράτου

Ο Άι Σπυρίδωνας

 Χειμώνας θα 'ναι

Δεκέμβρης μήνας

στου Ιονίου τ' ωραίο νησί,

θά 'ρθω να σ' έβρω, 

φάρος ελπίδας 

ο Άι Σπυρίδωνας θα μ' οδηγεί.

Θα σ' αντικρίσω 

μετά από χρόνια

στα σκαλοπάτια της εκκλησιάς,

θα ηχούν καμπάνες,

θα πέφτουν χιόνια,

σημάδι του Άγιου πως μ' αγαπάς.

Κι η Κέρκυρα όλη

που θα γιορτάζει,

για μας θα γίνει μια αγκαλιά,

λευκοντυμένη,

κρίνο θα μοιάζει

που απ' αγάπη μοσχοβολά.

Μαρία Γασπαράτου

Κάποτε...

Χτυπάς πάλι και πάλι
με αφέλεια μικρού παιδιού
μια πόρτα, 

από καιρό σφαλισμένη.
Κανείς που να γνωρίζεις 

δε μένει εκεί.
Κάποτε ναι...
είχε ένα όνομα αυτός ο τόπος.

Κάποτε είχε ταυτότητα ο ένοικος.
Είχε στο βλέμμα του φως,
στη σκέψη του ουρανούς,
σε κάθε πράξη του, 

φτερά ελευθερίας.
Κάποτε....
Τώρα εκείνος που γυρεύεις 
μεταλλάχτηκε,
μέσα από βολικούς συμβιβασμούς
και χάθηκε
σε δρόμους που ποτέ σου 

δε θα μάθεις.
Γι αυτό σταμάτα να χτυπάς
μια πόρτα που τη σφράγισε,
κάποια 

που από την πλήρη ισοπέδωση 

διασώθηκε, ντροπή...
αν για κακή σου τύχη ανοίξει,
θα τρομάξεις...

Μαρία Γασπαράτου

Κάπου...

 Κάπου κάποιος γελά,

κάπου η χαρά επιστρέφει,
σε τόπους μακρινούς η ζωή
χαράζει νέα βατά μονοπάτια,
κάποιοι αγαπιούνται,
κάποιοι ξανά ερωτεύονται,
το κλάμα κάποιοι ακούν,
ενός παιδιού που γεννιέται,
συνεχίζεται αλλού η ζωή,
χορεύουν οι ελπίδες,
όνειρα άνεμοι, φουσκώνουν
ευλογημένων ψυχών τα πανιά...
Κάπου είναι κιόλας καλοκαίρι,
ο ήλιος φωτίζει κάποιων τα βλέμματα,
ζεσταίνει χαμόγελα,
κάπου είναι ωραίος ο κόσμος...
κάπου...
κι εδώ, συνεχίζει ακόμα να βρέχει...

Μαρία Γασπαράτου

Αγάπη

Στο τέλος έρχεσαι κάθε χρονιάς

και μέσα από τραγούδια γιορτινά,

στον κόσμο αυτόν

που μόνος του σκοτώνει τις ελπίδες,

καινούριες φέρνεις.

Ορίζοντες ανοίγουν καθαροί,

δρόμοι λευκοί, απάτητοι,

να βρει διέξοδο η ψυχή

κι ανάλαφρη επάνω τους 

να περπατήσει. 

Δεκέμβρη του Χριστού

και των θαυμάτων,

Δεκέμβρη των γιορτών,

των ευγενών προθέσεων,

των ιερών σκοπών,

και των αθώων οραμάτων,

πόσο λυπάμαι...

τόσες ευχές που ακούγονται 

στο πέρασμά σου,

δεν τα κατάφεραν ποτέ 

να γίνουν πράξη...

μέχρι που σκέφτομαι ν' αλλάξω 

τ' όνομά σου...

κι έτσι για να ξορκίσω ό,τι κακό,

κάθε καλό πληγώνει,

φέτος εγώ

θα σε ονομάσω ΑΓΑΠΗ.

Μαρία Γασπαράτου