Μια απροσδόκητη βροχή

 Το καλοκαίρι που έγιναν τα όνειρα εφιάλτες,

η κλειδωμένη σου αγκαλιά σαν κοφτερό γυαλί,
έκοψε τις ελπίδες μου που βγήκαν όλες σκάρτες
και την ψυχή μου έβαλε σε σκοτεινό κελί.

Σαν πεταλούδα έκαψα τ' αδύναμα φτερά μου,
στης φλογισμένης σου ματιάς το φονικό βυθό,
μέσα στο βλέμμα σου έχασα για πάντα τη χαρά μου
κι έμεινα δέντρο άνυδρο σε πυρκαγιάς κλοιό.

Μα ο ουρανός συννέφιασε και άρχισε να βρέχει
μια απροσδόκητα πυκνή και δροσερή βροχή
και στην ψυχή μου που έμαθε μες στις φωτιές ν' αντέχει,
γεννήθηκε απ' τις στάχτες της σαν τον ανθό η ζωή.

Μαρία Γασπαράτου

Σ' αυτά μένω...

Επιλέγω τα λίγα,
τ' ατόφια, τ' απλά...
σ' αυτά μένω...
Κρυσταλλένια και διάφανα.
καθαρά και γυμνά,
λόγια, βλέμματα, βήματα,
που με δεύτερες σκέψεις
δε σ' αρρωσταίνουν...
Δε μπορώ τα πολύπλοκα,
τα κρυμμένα, τα ύποπτα
τα μισά,
τα σκοπίμως καλά καλυμμένα...
τις ματιές που βαθιά τους
φυλακίζουν μια αλήθεια
κι ό,τι δείχνουν δεν είναι
παρά μια αυταπάτη...
τα υστερόβουλα αγγίγματα
που έχουν κάτι τραχύ,
από χέρια ντυμένα με
βελούδινα γάντια.
Επιλέγω τα λίγα,
τ' ατόφια, τ' απλά...
εδώ μένω...
Κάπου μέσα σ' αυτά είσαι κι εσύ...
σαν καθάριο νερό

κάποιας θάλασσας άγιας,

που πανέμορφη μέσα της 

λάμπει η αγάπη.

Μαρία Γασπαράτου

Με μια λάμπα θυέλλης

 "Συνηθίζονται όλα"... θα μου πεις...

"κι η σκληρότητα των καιρών,

σκληρό σε κάνει."

Ξέρω... κάποιοι τα καταφέρνουν...

σαν χαμαιλέοντες αλλάζουν όψη.

Τα αποτυπώματα που άφησαν πάνω τους

τ' αθώα χρόνια,

αλλάζουν σχήμα,

προσαρμόζονται εύκολα

στα βάρβαρα αγγίγματα...

κι ύστερα

χίλια δυο άλλοθι βρίσκουν

για τα προδομένα οράματα,

για τη λήθη στην οποία εκούσια αφέθηκαν,

για τους δρόμους της επιστροφής 

που επιδέξια έσβησαν.

"Αλλάζουν όλα"... θα μου πεις...

"μπορούν ν' αλλάξουν...

το πρακτικό κομμάτι να κοιτάς..."

αυτό θα πεις...

"να καταφέρνεις να ελίσσεσαι 

να βουλιάζεις

να επιπλέεις

να ίπτασαι... 

δύσκολη η ζωή για ονειροπόλους...

ανώφελη κι ανόητη η όποια ευαισθησία...

στις ψυχές πια δεν ανθίζουν λουλούδια.

Θα συνηθίσεις.."  θα μου πεις...

μα εγώ δε θ' ακούω...

με μια λάμπα θυέλλης 

θα ψάχνω μες στην καταιγίδα

για κείνο τον τόπο, 

κατάφυτος που είναι από ηλίανθους.

Μαρία Γασπαράτου

Υπήρχαν πάντα παράθυρα εκεί...

Υπήρχαν πάντα παράθυρα εκεί...

μα εσύ συνέχιζες να ζεις στα σκοτεινά,

προσποιούμενος πως τάχα δεν υπήρχαν.

Μια αχτίδα αμυδρή φωτός

τρύπωνε κάπου κάπου στα κλεφτά 

μέσα απ' τις γρίλιες, 

άφηνε κάποιο αποτύπωμα χαράς

πάνω στα σκονισμένα σου όνειρα

και φεύγοντας το έπαιρνε μαζί της.

Αναρωτιόσουν κάποτε, 

γιατί κάθε σου φωτεινή στιγμή

κρατούσε τόσο λίγο...

μελαγχολούσες 

που έπρεπε να ψάχνεις στα τυφλά

για λίγο ουρανό, για ένα χάδι του ήλιου.

Χειμώνες πέρναγαν και άνοιξες

φθινόπωρα και καλοκαίρια

πίσω απ' τα κλειστά παντζούρια σου,

δίχως καθόλου να σ' αγγίζουν.

Μα ίσως στο βάθος να το προτιμούσες... 

οικεία σου ήταν αυτή τη φυλακή...

έξω, η ζωή εγκυμονούσε κάποιο ρίσκο

και δεν τολμούσες.

Κι όμως...

υπήρχαν πάντα παράθυρα εκεί...

μια κίνησή σου μόνο αρκούσε

για ν' ανοίξουν.

Μαρία Γασπαράτου

Μόνο ο Έρωτας Θεός

Μόνο ο Έρωτας Θεός 

ίσως να το μπορούσε

τον πόλεμο μ' ένα χορό, 

ευθύς να καταργούσε.

Ούτε φυλές ούτε λαοί 

ούτε και κυβερνήτες

δεν θα μπορούσαν ν' αρνηθούν 

του Έρωτα τις νίκες.

Μ' ένα χορό ειρηνικό 

θα έκλεινε ο κύκλος

και μέσα του θα έπαυε 

το αίμα και το μίσος.

Ο πόλεμος θα έσβηνε 

στη λάμψη της αγάπης

κι όλοι στο φως θα φτάναμε 

με τα λευκά φτερά της.

Μαρία Γασπαράτου

Φυσάει παράξενα απόψε...

 Φυσάει παράξενα απόψε...

σαν κάποια δύναμη 

να θέλει να σκορπίσει 

τα ίχνη των φιλιών σου
απ' τα μαλλιά μου
και τίποτα δικό σου στο κορμί μου
να μη μείνει...
ν' απομακρύνει 

τα επίμονα σου αγγίγματα
στο πρόσωπο, στα χέρια, 

στην ψυχή.
Να μ' απαλλάξει 

από τη βασανιστική σου θύμηση.
Καρφί που σκούριασε η ανάμνηση σου 

μέσα μου

κι αβάσταχτα πονάει...
Φυσάει παράξενα απόψε...
τίποτα όμως δεν μπορεί 

να κάνει ο άνεμος
για να σε ξεριζώσει...
μόνο από μακριά 

μια αύρα φέρνει πελαγίσσια,
μνήμες κάποιου καλοκαιριού...
αλάτι στην πληγή...

Μαρία Γασπαράτου 

Έφευγα...

 Έφευγα.. 

με αργούς ρυθμούς...

μα κάθε βήμα μου μικρό,

πιο σίγουρο ήτανε 

από το προηγούμενό μου βήμα...

κι ούτε ένα πισωγύρισμα,

ούτε μια φευγαλέα ματιά, 

σ' ό,τι ήταν πια αδύνατο

να με κρατήσει.

Καμιά αμφίβολη χαρά 

δεν ήταν ικανή

να μου αλλάξει γνώμη,

κανείς ήλιος περαστικός 

απ' της ζωής μου 

τους ατέλειωτους χειμώνες.

Σιγά σιγά το δρόμο άνοιγα 

μέσα από αγκάθια 

και ξερόκλαδα αιχμηρά,

πατώντας πάνω σε άθλια 

σκουριασμένα ψέματα,

σε αφελή, παραπλανητικά ονειρέματα 

και κίνητρα μασκαρεμένα.

Αργά αργά μα σταθερά, 

έφευγα,

όλο έφευγα

και ξέφευγα...

ενώ μπροστά μου 

αναστημένα μες στο φως,

με πρόσμεναν 

όλα τα σκοτωμένα καλοκαίρια.

Μαρία Γασπαράτου

Σαν όνειρο ήταν...

Μες στης αυγής το ευλογημένο φως

γέρναν τα τρυφερά κορμάκια τους

του κάμπου τ' άγρια άνθη,

προσκύναγαν θαρρείς τη μάνα γη...

Σ' ένα ευλαβικό φιλί,

τα πέταλά τους άγγιζαν 

το νοτισμένο χώμα,

με μια διάθεση γλυκιά, 

ευγνωμοσύνης. 

Άφηνε μυρωμένα λόγια ο άνεμος 

στο δροσερό του πέρασμα,

που τα 'ντυνε με νότες της ψυχής,

η μουσική κάπου μακριά, 

μιας θάλασσας ονειρεμένης.

Μες στης αυγής το ευλογημένο φως

σαν όνειρο ήταν...

κάτι στο αυτί μου σιγανά ψιθύρισε, 

μιας παπαρούνας τρυφερής

το θρόισμα, 

με τη χροιά κάποιας φωνής 

που δεν την ξέχασα ποτέ, 

αγαπημένης :

"Μη μου φοβάσαι μάτια μου 

και μην ανησυχείς.

 Θα 'ναι όμορφο αυτό το καλοκαίρι"

Μαρία Γασπαράτου