Κι ας πίστευα...

Κι ας πίστευα πως η μαγεία

ήταν στα ροδαλά κι υγρά 

χρώματα της αυγής

κάποιου που μόλις είχε μπει

Ιούλη... 

κι η αλήθεια είναι πως ο κόσμος 

κείνη την άγια ώρα 

ήταν σαν πίνακας ζωγραφικής...

μια ακουαρέλα 

που ακόμα έσταζε πάνω της

κάποιου ρομαντικού ζωγράφου

το  πινέλο.

Κι ας πίστευα ότι το θαύμα

εκείνης της  ανατολής

ήταν οι πρώτες χρυσαφιές 

ακτίνες του ήλιου,

στέμμα  στα σκούρα σου μαλλιά

που σ' έκαναν να μοιάζεις

με Θεό και άγγελο και βασιλιά

που ασκούσε πάνω μου μια τρυφερή 

όσο και αναπόφευκτη εξουσία.

Καθώς βουλιάζαμε γλυκά

μες στην καρδιά κάποιου

χρυσού καλοκαιριού,

το ξέρω πια...

η αγάπη ήταν που όλα τα 'κανε

να μοιάζουν παραμύθι.

Μαρία Γασπαράτου

Ανεβαίνω

Ανεβαίνω... 

κάθε φορά που πίσω κάνω

κι αφήνω τον ανόητο εγωισμό μου 

νικημένο, 

ανεβαίνω.

Λες και τ' αστέρια, 

νήματα ασημένια ρίχνουν 

από κάποιο ονειρεμένο ουρανό,

σκάλες που λαμπυρίζουν μεταξένιες,

να πιαστώ, 

λιγάκι πιο ψηλά να φτάσω,

τ' ανθρώπινα να δω 

και με τη ματαιότητά τους να γελάσω.

Είναι ψηλά η αγάπη

και προσμένει με χέρια ανοιχτά,

μες στο χρυσό Παράδεισό της

να περάσει

όσους για χάρη της το "εγώ" τους 

κάτω απ' το "εμείς" το βάζουν.

Μαρία Γασπαράτου

Αγάπης φως

Παλιά, τα καλοκαίρια δεν τ' αγάπαγα.

Επώδυνα ήταν... 

σαν μια εκδικητική φωτιά

που έκαιγε στο πέρασμά της 

της άνυδρης ψυχής μου

τα ξερόκλαδα.

Κι αλήθεια 

όλα ήταν μέσα μου στεγνά

κι από το φως κρυβόντουσαν.

Παράταιρη έμοιαζε μια τέτοια εποχή

με της ζωής μου τα ψυχρά τοπία

κι όλη αυτή την ξέφρενη γιορτή 

σαν εμπαιγμό την ένιωθα 

σαν ειρωνεία και σαν ψέμα.

Κι ήρθες εσύ...αγάπης φως

κι ό,τι καλό μες στο σκοτάδι είχε χαθεί,

το ξαναβρήκα.

Έγινε ο ήλιος φίλος από εχθρός

κι έμαθα πλάι σου 

να αγαπώ τα καλοκαίρια.

Μαρία Γασπαράτου

Ουτοπία

Θα 'ρθει η στιγμή που το ταξίδι

θα γίνει ουτοπία.

Μάταια θα υψώνονται τ' άσπρα πανιά 

στης φυγής σου το καράβι.

Των ουρανών οι απατηλές υποσχέσεις

θα πέφτουν μία μία 

στης ματαίωσης τον σκοτεινό βυθό...

κι εσύ τους χάρτες σου 

θα σκίζεις

θα σπας τις πυξίδες σου 

θα καις τ' ανεμολόγια.

Κουράστηκες ούριους ανέμους 

να προσμένεις

και δύναμη ποτέ δεν είχες

να μπαρκάρεις κόντρα στον καιρό.

Τι κι αν τόσο πολύ αγάπησες 

τη θάλασσα...

μια άρρωστη ανάγκη σου 

σαν άγκυρα 

στην άχαρη στεριά σε δένει.

Θα σηκωθεί αέρας δυνατός

με μια απρόβλεπτη μανία

θα διαλύσει της φυγής σου το όνειρο

και συ θα μείνεις πίσω

σε μία στάσιμη κι απόμακρη ακτή

ν' αναζητάς το άπιαστο.

Μαρία Γασπαράτου

Τα σκαλοπάτια της λύπης

 
Για την απόγνωση απόψε θα σου πω,

για τη δική σου,

για τη δική μου...

Ανέβηκα βλέπεις κι εγώ ένα ένα 

τα σκαλοπάτια της λύπης.

Δείλιασα κάποιες φορές.

Ήταν ψηλά

πολύ ψηλά το φως

κι ήταν πιο εύκολο να κάνω πίσω,

να βρω τη γνώριμη γωνιά μου 

στο σκοτάδι

κι έτσι όπως πάντα έκανα,

εκεί να βυθιστώ.

Μα ένιωσα πως ήταν πια 

η μόνη επιλογή

ν' ανέβω τα σκαλιά μέχρι το τέλος...

κι αν έπεφτα 

πως έπρεπε ξανά να σηκωθώ,

να δένω τις πληγές μου,

να συνεχίζω.

Ο πόνος ξέρεις, 

κάποτε ανοίγει δρόμους

γίνεται γέφυρα 

για να βρεθείς αλλού.

Δεν είναι αιώνια αυτή η νύχτα.

Να το θυμάσαι.

Εκεί...στην πιο ψηλή κορφή της λύπης,

χαράζει πάντα.

Μαρία Γασπαράτου

Μέσα από τη βροχή

 Μέσα απ' τις ισχνές χαραμάδες 

του χρόνου

τίποτα ολόκληρο δεν καταφέρνω 

από σένα να δω.

Ίσως η μνήμη μου από άμυνα 

αρνείται

στα φωτεινά τοπία της ό,τι πονάει 

να φιλοξενεί...

και κάπου εκεί 

σε κάτι απόμερα κι ανήλιαγα στενά,

μέσα στη σκόνη των παλιών 

θλιμμένων ημερών 

και στους καπνούς 

όσων η πίκρα με μανία έκαψε,

σε άφησε να ζεις ακόμα...

και δεν είναι ούτε η όψη σου ξεκάθαρη

ούτε και της φωνής σου η χροιά.

Παλεύω κάποτε στο νου να φέρω 

το χαμόγελό σου,

κάποιες σου λέξεις που συνήθιζες να λες,

την καφετιά απόχρωση του βλέμματός σου...

τίποτα...

Μόνο κάθε φορά που σε θυμάμαι,

πάντα η θολή σου εικόνα

έρχεται μέσα από τη βροχή

και γύρω απλώνεται μια μυρωδιά

από κονιάκ κι από βρεγμένο χώμα...

Μαρία Γασπαράτου

Σε νοιάζονταν...το δίχως άλλο...

Λευκό λουλούδι ήσουν

που σ' έκοψαν και σ' έβαλαν 

να λούζεσαι στον ήλιο,

μπρος στο παράθυρο.

Το άρωμά σου να σκορπάς,

χαρά να φέρνεις στην κάμαρα.

Λευκό λουλούδι δίχως ρίζες,

σε βάζο κρυσταλλένιο 

με δροσερό νερό

που κάθε μέρα σου το άλλαζαν.

Σε νοιάζονταν...το δίχως άλλο...

Μα εσύ μακριά κοιτούσες,

λιβάδια λαχταρούσες, 

τη μάνα γη,

τον άνεμο...

μαράζωνες αργά,

ψυχορραγούσες.

Λευκός ανθός σε βάζο ακριβό...

σε φρόντιζαν,

μ' αγάπη σε κοιτούσαν,

με θαυμασμό.

Σε νοιάζονταν...το δίχως άλλο...

Μαρία Γασπαράτου

Σ' αυτόν τον τόπο

 Γαλάζιες θάλασσες μα ορίζοντες κλειστοί.

Πονάει η ομορφιά σ' αυτόν τον τόπο

κι ο νους σου πάντα στο φευγιό.

Τι κι αν τα πόδια σου αρνούνται 

σε δρόμους ξένους να βαδίσουν...

σου φύτεψε η απόγνωση φτερά στους ώμους.

Ο ήλιος σε καλεί 

η χρυσαφένια ακρογιαλιά...

μα όσα ερήμην σου σχεδίασαν 

για τη δική σου τη ζωή,

σε διώχνουν.

Γλυκά τα καλοκαίρια μα πικρά 

σ' αυτόν τον τόπο.

Τι κι αν το φως εδώ τα πάντα διαπερνά...

ξέρουν καλά να κρύβονται τα ψέματα

ξέρουν καλά να ελίσσονται οι απάτες

και στο πιο ύπουλο σκοτάδι

αιώνια να επιβιώνουν...

Κι ο νους σου πάντα στο φευγιό.

Σ' αεροπλάνα και σε τρένα

φορτώνεις το αύριό σου

αφού το ονείρεμα σ' αυτή τη γη

έγινε απαγορευτικό.

Πονάει αβάσταχτα το όνειρο

σ' αυτόν τον τόπο.

Μαρία Γασπαράτου

Θα 'θελα να 'μαι...

 

Θα ΄θελα να 'μαι στα πρωινά σου

του ήλιου η πρώτη χρυσή αχτίδα.

Χάδι ζεστό στο πρόσωπό σου

να σε ξυπνάω απαλά.

Κι όταν ανοίγεις τα βλέφαρά σου

να 'ναι το βλέμμα σου μία παγίδα.

Σαν πεταλούδα να φυλακίζομαι

στην ακριβή σου πρώτη ματιά.

Θα 'θελα να 'μαι στα καλοκαίρια σου

ο πρώτος μήνας...να 'μαι ο Ιούνης.

Χωρίς εμένα το καλοκαίρι

να ξεκινήσει δε θα μπορεί.

Να με προσμένεις όλο λαχτάρα

να ξαναγίνεσαι πάλι μικρούλης.

Να ξανανιώνεις στην αγκαλιά μου

κάθε σου μέρα να 'ναι γιορτή.

Κι αν ό,τι θα 'θελα για σένα να 'μαι

μοιάζει σενάριο φανταστικό

κι αν ακατόρθωτα όλα φαντάζουν

κι εγώ ανόητη...πολύ φοβάμαι,

όσα δε γίνονται δε με πειράζουν,

είμαι η αγάπη σου κι είναι αρκετό.

Μαρία Γασπαράτου