Σαν φωτεινός Ιούνης

Θα 'ρχεσαι 

όταν θα φεύγει η άνοιξη,

μέσα απ' τις φορτωμένες κερασιές

και τα χρυσά σοκάκια του ήλιου

σαν καλοκαίρι 

σαν αυγή

σα νότιος άνεμος.

Θα 'ρχεσαι 

καθώς θα μ' αποχαιρετάει ο Μάης

και θα σκορπά στους δρόμους της ψυχής

κόκκινα πέταλα

από τα πιο ωραία του τριαντάφυλλα,

πάνω τους να πατήσεις.

Μέσα από την ομίχλη 

των αδιάφορων καιρών

το μυστικό κλειδί θα ξεθάψω,

θ' ανοίξω διάπλατα την πόρτα 

και θα μπεις 

μαζί μ' όλο το φως 

κι όλο το μάκρος

των χαμένων οριζόντων.

Θα 'ρθεις

όταν θα φεύγει η άνοιξη

σαν θάλασσα 

σαν ουρανός

σαν φωτεινός Ιούνης.

Μαρία Γασπαράτου

Λιγάκι ακόμα...

 Σ' απόσταση αναπνοής το καλοκαίρι...

ήδη στ' αυτιά μου ηχεί 

το πέταγμα των γλάρων

πάνω απ' τα ψαροκάικα,

του κύματος ο παφλασμός

στις χρυσοκέντητες ακτές,

το θρόισμα της βουκαμβίλιας 

στο τρυφερό φιλί του ανέμου,

των πλοίων τα σφυρίγματα

λίγο πριν δέσουν στην προβλήτα.

Βλέπω κιόλας το κάτασπρο νησί...

τις εκκλησιές 

με τους γαλάζιους τρούλους,

τα γραφικά πλακόστρωτα στενά,

τον ανεμόμυλο 

που σαν επίγειος άγγελος

με ανοιχτά φτερά κάθε φορά 

μας περιμένει στο λιμάνι

κι εμάς παντού μαζί

και γύρω θαύματα...

Σ' απόσταση αναπνοής το καλοκαίρι...

Να...

το χέρι μου απλώνω...

λιγάκι ακόμα

κι αγγίζω όπου να 'ναι τη χαρά.

Μαρία Γασπαράτου

Σαν όνειρο γλυκό

Κοίτα πώς πέρασε ο καιρός...

Οι δρόμοι δείχνουνε μπροστά 

το καλοκαίρι

κι η άνοιξη σαν κόρη όμορφη 

που πόθησε πολύ ν' αγαπηθεί

αλλά δεν αγαπήθηκε,

ανέγγιχτη, αφίλητη, μονάχη,

άρχισε κιόλας 

τις μυρωμένες της να ετοιμάζει 

αποσκευές 

και βιάζεται να φύγει.

Σαν όνειρο γλυκό... τι κρίμα...

που δεν πρόλαβε 

στον ύπνο να τρυπώσει 

ενός μικρού παιδιού,

αφού παράξενα γοργά 

πέρασε η νύχτα

και πριν προλάβει καν να κοιμηθεί

ξημέρωσε.

Μαρία Γασπαράτου

Κυριακές

 Τι να σου κάνουνε κι οι Κυριακές...

μικρές κι ανέτοιμες... 

χαμένες κάτω απ' τον όγκο 

των αβάσταχτων ονείρων μας.

"Θα τη συνθλίψουμε κι αυτή την Κυριακή" 

σου είπα...

"κι αύριο πάλι 

θα μαζεύουμε τ' απομεινάρια της.

Πως δεν προλάβαμε θα πούμε,

που γι' άλλη μια φορά

τα όμορφα και τα απλά δεν ζήσαμε.

Κι εκείνο το τριαντάφυλλο

που άνθισε στον κήπο μας

αμύριστο θα μείνει.

Θα τη συνθλίψουμε κι αυτή την Κυριακή" 

σου είπα.

Αλλά εσύ δεν άκουγες.

Έβγαλες το μεγάλο χάρτη 

και τον άπλωσες στο πάτωμα.

"Ένα καράβι λείπει μόνο" είπες...

"ένα καράβι... και φύγαμε".

Κι η Κυριακή μας έσβηνε

κι εμείς μέναμε πίσω 

ακόμα μια φορά

αταξίδευτοι.

Μαρία Γασπαράτου

Το κουτσό μου όνειρο

 Τολμούν ακόμα κάποιοι να ονειρεύονται...

ν' αφήνουν στο βλέμμα τους 

ένα κομμάτι ουρανό 

να χτίζει δρόμους για ταξίδια,

γέφυρες για λυτρωτικές επανασυνδέσεις,

τόπους για αναγκαίες μετοικίσεις. 

Τολμούν κάποιοι να παλεύουν με σύννεφα,

με καταιγιστικές βροχές,

να υπερασπίζονται τον ήλιο 

που δικαιωματικά τους ανήκει.

Δεν ξέρω πώς να τους χαρακτηρίσω αλήθεια...

γενναίους, αθώους, αφελείς, 

ευτυχισμένους ίσως;

Τι σημασία έχει; 

Κοιτώ το κουτσό μου όνειρο.

Τι έμεινε πια να ποντάρω πάνω του,

σε μια κούρσα σκληρή 

που δεν κάνουν χάρες σε κανένα;

Εκτός αγώνα θα το αφήσω.

Δε θα το σύρω σε ατέρμονους δρόμους.

Να μείνει έτσι ανεκπλήρωτο

μα αξιοπρεπές.

Να μου θυμίζει απλώς 

πως κάποτε κι εγώ υπήρξα

γενναία, αθώα, αφελής, 

ευτυχισμένη ίσως;

Τι σημασία έχει; 

Μαρία Γασπαράτου

Πόσο μου λείπεις

Μια αίσθηση περίεργη έχω απόψε

πως είσαι εδώ,

λες κι ο αέρας σ' έφερε ο ανοιξιάτικος

απ' το ανοιχτό παράθυρο,

μια στάση σύντομη απλά να κάνεις

απ' το αέναο ταξίδι σου,

να ξαποστάσεις,

ν' αφήσεις πάλι ένα σημάδι σου.

Κάθε χρονιά η άνοιξη 

με κάποιο τρόπο μαγικό σε φέρνει.

Μέσα στην ανθισμένη ανάσα του ο Μάης

δικά σου ευωδιαστά μηνύματα μου φέρνει,

κάθε φορά

μια γιορτινή και μελαγχολική συνάμα Κυριακή.

Την τρυφερή σου αύρα νιώθω γύρω μου

και παραδίνομαι

στο γνώριμο συναίσθημα, 

της δίχως όρια

λυτρωτικής σου αγάπης,

βουλιάζω σ' ένα ροζ αφράτο όνειρο,

μέσα του χάνομαι

και πάντοτε ξεχνάω να σου πω πριν φύγεις,

πόσο μου λείπεις.

Μαρία Γασπαράτου

Αυτές οι παπαρούνες

 Θα χαθούν κι αυτές οι παπαρούνες.

Στον άγριο έρωτα του ανέμου 

θ' αφεθούν

κι η μεταξένια τους καρδιά 

απ' το τρελό του πάθος θα ξεφτίσει.

Θα γείρουν τέλος τα γυμνά κεφάλια τους

στο χώμα 

και θ' ασπαστούν 

μέσα απ' την τραγική φθορά τους

τη ματαιότητα.

Θα χαθούν κι αυτές οι παπαρούνες...

Μα έβαψαν κόκκινο ένα ολόκληρο λιβάδι,

στόλισαν σαν φλογερά ηλιοβασιλέματα

μια ολόκληρη άνοιξη,

γέμισαν τόσα άδεια βλέμματα 

με χρώμα...

Όχι δεν θα χαθούν αυτές οι παπαρούνες.

Μέσα σε κάποιους στίχους θα κλειστούν.

Βρίσκει τον τρόπο πάντα η ομορφιά

να μένει αθάνατη.

Μαρία Γασπαράτου

Όταν ηρέμησε ο καιρός

Πόσο λιγόστεψαν τα πρόθυμα χέρια, 

τα λόγια αγάπης, 

της συμπάθειας τα βλέμματα

που άφθονα ήταν

τις μέρες της θλίψης...

Όταν ηρέμησε ο καιρός

και βγήκε ο ήλιος μετά τη μπόρα

όταν ένα μικρό καλοκαιράκι

δώρο της μοίρας  

φως στη ζωή σου έφερε

και μια απροσδόκητη πέρα για πέρα 

ζεστασιά,

μόνη σχεδόν και έκπληκτη

έψαχνες να 'βρεις αγκαλιά

στα ίδια χέρια,

στα ίδια χείλη τα χαμόγελα,

την καλοσύνη στα ίδια βλέμματα.

Μάταια όμως...

Τι τα θες; 

Τότε αποκαλύπτονται οι άνθρωποι...

τότε στ' αλήθεια μετριούνται οι φίλοι...

όχι στη λύπη τόσο,

όσο στη χαρά.

Μαρία Γασπαράτου

Στο Άγιο φως

Μακάρι μες στο Άγιο φως

να βρουν οι αλήθειες 

μια ελεύθερη πατρίδα.

Μια ηλιαχτίδα 

δρόμο ν' ανοίξει στο όνειρο.

Εύφορο χώμα 

να 'βρει η αγάπη να ριζώσει,

άνθη να δώσει 

κι ευωδιαστό γλυκό καρπό.

Μακάρι μες στο Άγιο φως

σαν άγρια θάλασσα η ζωή

να γαληνέψει

και να μισέψει 

ο πόνος και ο θάνατος.

Ήλιο να βρει η ελπίδα να γυρίσει

πίσω ν' αφήσει

τα σύννεφα στον ουρανό.

Κοίτα.... 

μακριά σα να γλυκοχαράζει...

κάτι αλλάζει...

κι η άνοιξη είναι ακόμα εδώ.

Μαρία Γασπαράτου