Μες στο "μαζί"...

Εκείνη την παλιά μου λύπη καταδίκασα
στου λιμανιού τον άσπρο ανεμόμυλο
αιχμάλωτη αιώνια να γυρίζει....
όλος μου ο κόσμος χώρεσε σε τούτο τον τόπο...
όλα μου τα πολύτιμα κι όλα τ' αγαπημένα
κόκκινα ανθάκια έγιναν πάνω στις βουκαμβίλιες
στους φράχτες των λευκών σπιτιών
κι αφέθηκαν μ' εμπιστοσύνη περισσή
στα τρυφερά φιλιά του ανέμου...
σκαρφάλωσαν
πάνω στους καταγάλανους τρούλους
των εκκλησιών
και με του φεγγαριού
τα ασημένια αντιφεγγίσματα
ανάλαφρα χορεύουν...
Για δες... η αγάπη ύψωσε πανιά...
έγινε το νησί καράβι...
Που πάμε;
Μου είναι αδιάφορο...
ο κόσμος μου όλος χώρεσε μες στο "μαζί"...
όπου κι αν πάμε δε με νοιάζει...

Μαρία Γασπαράτου

Κάθε ωραία αυταπάτη

Αυτό που έμαθα καλά από παλιά

είναι να εκπαιδεύω τη ματιά μου

να εισχωρεί στις σκληρές επιφάνειες

να σχίζει τις παραπλανητικές συσκευασίες

να τρυπάει τις άκαμπτες επενδύσεις

να διεισδύει στα αδιαφανή περιτυλίγματα

των ανθρώπων...
είναι ευλογία και κατάρα μαζί...

γιατί πονάει κάποιες φορές

ν' ανακαλύπτεις μέσα σε λέξεις 

λέξεις που δεν λέγονται

πίσω από βλέμματα
βλέμματα που δεν φαίνονται 

κάτω από αθώα τάχα αγγίγματα
χτυπήματα που κρύβονται...

πονάει πολύ κάποιες φορές
έστω κι αν είναι τελικά σωτήριο
να εισβάλει σαν οδοστρωτήρας η αλήθεια

κι απότομα κάτω απ' το βάρος της 

κάθε ωραία αυταπάτη να συνθλίβεται...

Μαρία Γασπαράτου

Φως

Αυτή μου η μανία να ψάχνω το φως...
φόρα να παίρνω να σχίζω τα σύννεφα
άφοβα να βουτάω στο σκοτάδι...
την πιο μεγάλη νύχτα να μάχομαι
ώσπου να κερδίσω την αυγή
στον πιο βαρύ χειμώνα να φτιάχνω
το δικό μου μυστικό καλοκαιράκι
με αχτίδες φωτεινές να ντύνω
τις σταγόνες της πιο πυκνής βροχής
να προσπαθώ με πείσμα
και εντελώς παράδοξα να καταφέρνω
τη δύση να την κάνω ανατολή...
Αυτή μου η αδάμαστη μανία...
μοιάζει με έρωτα είν' αλήθεια...
ν' αναζητώ αδιάκοπα του ήλιου το χάδι
να στρέφω με λαχτάρα την ψυχή μου
στο φως...
Ίσως γι αυτό τόσο πολύ αγαπώ
τα ηλιοτρόπια...

Μαρία Γασπαράτου

Πάλι ξεγελάστηκα

Τώρα που τα μεγάλα λόγια
βρήκαν τη θέση τους έξω απ΄το κάδρο
σε μιά γωνιά που βάζω όλα τα άχρηστα
και τα ληγμένα
στέκομαι πάλι ξαφνιασμένη
πέρα για πέρα αδικαιολόγητα...
Όλα τα ψεύτικα
τα καμουφλαρισμένα
όλα όσα στην πορεία μεταλλάχτηκαν
και πια μες στη ζωή μου δε χωράνε
όλα τα έχω κρατημένα...
τίποτα δεν πετώ...
σαν έρχεται μοιραία η στιγμή,
να μου θυμίζουν
πως είναι κάποια πράγματα
που κάποτε τελειώνουν...
να 'μαι υποψιασμένη
σαν δίνω της ψυχής μου τα κομμάτια
ανεξέλεγκτα...
να βάζω φρένο
να 'χω στο νου μιά αμφιβολία
ένα σενάριο αρνητικό
μιά που δεν παύει να υπάρχει
όσο κι αν δεν τολμώ να τη σκεφτώ
άσχημη πιθανότητα...
να μη με βρίσκει απροετοίμαστη
κάθε διαδρομής το τέρμα...
Μάταια...
μπροστά σ' ένα τεράστιο όγκο σκουπιδιών
γι ακόμα μια φορά αναρωτιέμαι
τι έγινε και πάλι ξεγελάστηκα...

Μαρία Γασπαράτου

Ένα ουράνιο τόξο

Κρατάει χρόνια αυτή η βροχή...

δεν γνωρίζει εποχές

δεν την νικούν οι λιακάδες...

χειμώνες καλοκαίρια 

οι ίδιες πάντα σκληρές σταγόνες...

είναι ένα σύννεφο βαρύ

λες κι είναι από ατσάλι

που όσους ανέμους και να στέλνεις

απτόητο σ' ακολουθεί 

κι ότι έχει μέσα του μαζέψει από παλιά

υγρές σιωπές 

κραυγές καταρρακτώδεις

σκέψεις πικρές που στάζουν ερημιά

πνιγμένα συναισθήματα 

στου χρόνου την ομίχλη

τ' αφήνει πάνω σου να πέφτουν 

με μανία...

μα εσύ εκεί... 

παράταιρη φιγούρα μέσα στο καλοκαίρι

ομπρέλες φτιάχνεις 

από της ψυχής σου τ' αποθέματα 

και με λαχτάρα αναζητάς 

αυτό που άδικα σου στέρησε 

και που σου το χρωστάει ο ουρανός...

ένα ουράνιο τόξο...

μιά στάλα φως να ρίξει 

στο δρόμο σου...

Μαρία Γασπαράτου

Μη με ρωτάς...

Μη με ρωτάς γιατί άνθισαν τα σύννεφα
τούτο το δείλι
κι ο ήλιος βιάστηκε
τα πιο γλυκά του χρώματα ν' αφήσει
σ' έναν απίστευτα φιλόξενο ουρανό
που μοιάζει με ζεστή αγκαλιά...
μη με ρωτάς
γιατί φτάνει ντυμένη γιορτινά
απόψε η νύχτα
σαν μάγισσα και σαν θεά
έτοιμη να σκορπίσει θαύματα...
ούτε γιατί νωρίτερα τούτο το απόβραδο
άναψαν τα πιο λαμπρά
που έχεις δει ποτέ σου αστέρια
με μια παράδοξη κι αναίτια προθυμία
χρυσή βροχή να γίνουν και να πέσουν
στο άκουσμα της πιο βαθιάς σου ευχής...
Δεν έχω απάντηση...δεν ξέρω...
μόνο που να...
κάθε φορά που η Αγάπη κάνει υπέρβαση
που υψώνεται πάνω από από μένα
πάνω από σένα
και φτάνει με της νίκης τα φτερά σ' Εμάς
θαρρώ ξαναγεννιέται ο κόσμος
κι όλα ημερεύουν
κι όλα γλυκαίνουν
κι έτσι απλά γίνονται δυνατά
όλα τ' αδύνατα...

Μαρία Γασπαράτου

Θα συνεχίσω...

Περασμένες τρεις...
ρίχνεις μια κλεφτή ματιά
στου τοίχου το ρολόι
με την άκρη του ματιού να δεις
το χαμένο χρόνο
τον κύκλο της άγονης σκέψης
της ψυχής το μάταιο βάδισμα
σε στέπες ερημιάς...
κάτι άσκοπα ανακυκλώνεται
δίχως νόημα...
ακουμπάς την παλάμη
στο μέρος της καρδιάς...
μιά δύναμη που σε εκπλήσσει
επιβιώνει απ' τη δύσκολη μάχη
κι ασταμάτητα καρφώνει
ετοιμόρροπα κομμάτια ζωής...
σε τρελαίνει το ατέλειωτο τακ τακ
η επιμονή με κάθε κόστος να συνεχίσεις...
κι οι λεπτοδείκτες τρέχουν
βιάζεται η νύχτα να φύγει
μα η αυγή δε θα 'ρθει το ξέρεις
πριν σου αποσπάσει την υπόσχεση...
Πέρα στον ορίζοντα κάτι αχνοφαίνεται...
ένα δειλό αναποφάσιστο φως σ' εκβιάζει...
σφίγγεις τη γροθιά
πετάς της νύχτας τα αιχμηρά απομεινάρια
στη φωτιά μιάς απρόσμενης θέλησης
κι αφήνεις το βλέμμα
ν' αγκαλιάσει την πρώτη χλωμή αχτίδα...
"Θα συνεχίσω..." ψιθυρίζεις
κι ο ήλιος ανατέλλει...ελεύθερος...

Μαρία Γασπαράτου

Της θύμησης μου το καράβι

Δεν είναι οτι κουράστηκα
μέσα σε νύχτες αφέγγαρες 
της μνήμης μου σκόρπια κομμάτια
να βυθίζω,
να ψάχνω δίχως στ' αλήθεια να 'χω
καμιά προοπτική
το φως να βρω κάποιας που από το μένος
ενός άδικου καιρού διασώθηκε χαράς,
ν' αναζητώ μέσα από θυμωμένους
κι εκδικητικούς χειμώνες
στο δείλι ενός καλοκαιριού
την αγκαλιά μιάς μάνας θάλασσας,
μιάς άνοιξης τη μυρωμένη αυγή
να αφήνεται σαν ρόδινο φιλί
σε χείλη αφίλητα
και σαν εκπλήρωση ευχής,
δεν είναι οτι κουράστηκα να προσπαθώ
να βρω ένα νόημα σε μια ασαφή
και ομιχλώδη διαδρομή,
μιάς εποχής δυσνόητης να λύσω
το μπλεγμένο κουβάρι... 
είναι που στέλνω έτσι απερίσκεπτα
με μια εγκληματική κι άστοχη ελπίδα
της θύμησης μου το καράβι
σε μια αλλόκοτη και άγρια ξενιτιά
κι όταν λεηλατημένο βάναυσα
επιστρέφει
μετρώ κάθε φορά κι άλλες απώλειες..

Μαρία Γασπαράτου

Ένας Παράδεισος μακριά...

Όσες φορές σε αναζήτησα
χάθηκα σε λάθος δρόμους
σε μονοπάτια που οδηγούσαν
σε αδιέξοδα
σε δειλινά που με παραπλανούσαν
πως ήταν τάχα ανατολές
κι αντί τον ήλιο ν' ανταμώσω
αντάμωνα τη νύχτα...
Όσες φορές πίστεψα πως σε βρήκα
ήσουν για μένα πόρτα κλειστή
συρτάρι κλειδωμένο
βιβλίο με σελίδες αδειανές
αέρας που πριν νιώσω το άγγιγμά του
με προσπέρναγε γοργά...
μιά αδειανή κορνίζα
μιά έρημη γη...
Όσες φορές σε αναζήτησα
τόσες σε αμφισβήτησα...
δεν ήσουν πουθενά...
ίσως και να 'σαι τελικά
μιά σκέψη στο μυαλό μου
μιά κατασκευασμένη εικόνα της ψυχής
μιά ουτοπία
ένας Παράδεισος μακριά
που δεν αξίζω...

Μαρία Γασπαράτου

Μόνο να βλέπω τη θάλασσα...

Μόνο να βλέπω τη θάλασσα...
να ταξιδεύω στο πήγαινε - έλα των κυμάτων
στη μπλε απέραντη έκταση
στις αποχρώσεις της που κάθε τόσο αλλάζουν
με του ουρανού τα χίλια πρόσωπα
με του καιρού τ' αδιάκοπα παιχνίδια...
τον άνεμο να βλέπω
επάνω στην υγρή της ράχη να ξεψυχάει...
να μοιάζει η δροσερή πνοή του
με το ύστατο φιλί κάποιου αυτόχειρα
σε μια άστατη και άπιαστη αγάπη
έτσι που ασήμαντο να δείχνει
ό,τι δικό μου με βαραίνει...
κι όταν νυχτώνει
στα καθρεφτίσματα να χάνομαι
της αργυρής σελήνης
πάνω στο σκούρο βραδινό της φόρεμα
που σε μιά μελωδία φανταστική λικνίζεται
κάποιου αόρατου συνθέτη...
ν' ακούω του νερού τα ψιθυρίσματα
το πιο γλυκό κι αθώο παραμύθι
να νανουρίζει τα άδικα
και με ευκολία απίστευτη να τα κοιμίζει...
Μόνο να βλέπω τη θάλασσα...
σ' ένα λιμάνι
σε κάποιο βράχο
σ' ένα ακρωτήρι...
τι σημασία έχει...
μόνο αυτό με νοιάζει...
να μπαίνει στην ψυχή μου η αρμύρα της
να καίει ότι πονάει
κι ότι με καίει να το σβήνει...

Μαρία Γασπαράτου

Θα θελα να 'μαι...

Θα 'θελα να 'μαι στα πρωινά σου
του ήλιου η πρώτη χρυσή αχτίδα
χάδι ζεστό στο πρόσωπο σου
να σε ξυπνάω απαλά
κι όταν ανοίγεις τα βλέφαρα σου
να 'ναι το βλέμμα σου μία παγίδα
σαν πεταλούδα να φυλακίζομαι
στην ακριβή σου πρώτη ματιά

Θα 'θελα να 'μαι στα καλοκαίρια σου
ο πρώτος μήνας...να 'μαι ο Ιούνης...
δίχως εμένα το καλοκαίρι να ξεκινήσει 
δε θα μπορεί
να με προσμένεις όλο λαχτάρα
να ξαναγίνεσαι πάλι μικρούλης
να ξανανιώνεις στην αγκαλιά μου
να νιώθεις μέσα σου μικρό παιδί

Κι αν ότι θα 'θελα για σένα να 'μαι
μοιάζει σενάριο φανταστικό
κι αν ακατόρθωτα όλα φαντάζουν
κι εγώ ανόητη -πολύ φοβάμαι-
όσα δε γίνονται δε με πειράζουν
είμαι η αγάπη σου κι είναι αρκετό...

Άλλος ένας Ιούνης

Άλλος ένας Ιούνης

την αυλαία ανοίγει για ένα έργο χαράς...

αμφιβάλλεις...

μα ελπίζεις σ' ένα όμορφο τέλος...

λες κι ανοίγει μιά πόρτα 

που βγάζει στο φως 

χαμηλή και στενή

που όμως εύχεσαι να την περάσεις...

άλλος ένας Ιούνης...

με κανέναν δε μοιάζει...

σαν μικρό ντροπαλό αγγελάκι
απ' το χέρι σε παίρνει δειλά...
Πού σε πάει;
Κάτι νιώθεις στον κόσμο πως άλλαξε...

κάτι ύπουλο στην ελπίδα σου κόντρα
αντιδρά
και τον ήλιο προσπαθεί να σκεπάσει...
μη δειλιάσεις...
στου Ιούνη ανέβα τα ανοιγμένα φτερά...
σε προσμένουν πολλά
στων γλυκών ξεχασμένων σου ονείρων
τις πιο όμορφες θάλασσες...

Μαρία Γασπαράτου