Να μου μιλάς...

Να μου μιλάς για τα ταξίδια σου 

τα μυστικά

αυτά που δίχως καν να με ρωτάς

μαζί με παίρνεις...

για της αγάπης σου τ' αγέρωχα καράβια

που κάθε δειλινό σαλπάρουν

απ' της ψυχής σου το λιμάνι

γι άγνωστα πέλαγα...

για τις φωτιές να μου μιλάς 

που σιγοκαίνε

και που φουντώνουν με μιά λέξη μόνο

με μιά ανάμνηση 

μ' ένα χαμόγελο

που δεν κατάφεραν 

οι ξαφνικές κατά καιρούς

και άγριες βροχές

να σβήσουν...

να μου μιλάς όχι για μένα ΄

ούτε για σένα...

για μας να μου μιλάς...

να καταρρέουν 

σαν ετοιμόρροπα ερειπωμένα σπίτια 

οι ανερμήνευτες σιωπές

ν' ανθίζουν οι σκέψεις μου

να βλέπω να 'ρχεται λαμπρό 

μέσα απ' βλέμμα σου

το "αύριο" 

σαν καλοκαίρι...

Μαρία Γασπαράτου

Αργησες...

Στους δρόμους των μεγάλων αποφάσεων
έδυσε προ πολλού ο ήλιος...
χάθηκαν μες στο σκοτάδι οι ορίζοντες
κι οι ώρες παραταγμένες
σαν στρατιώτες σε πεδίο βολής
στοχεύουν και πυροβολούν
τα αλλοτινά σου σχέδια...
θανάσιμα πληγώνουν το όνειρο...
Άργησες..
κι εκείνο το ταξίδι που λογάριαζες
έχει από καιρό ματαιωθεί
τα τρένα κουράστηκαν
ερήμωσε ο σταθμός...
εσύ αργοπορημένος επιβάτης
μάταια περιμένεις
μια ανακοίνωση αναχώρησης
ένα σφύριγμα από μακριά
ένα σημάδι ζωής
κι η νύχτα μέσα σου
χυμένη σα μελάνι
σβήνει απ' την ψυχή σου
κάθε προσδοκία...

Μαρία Γασπαράτου

Στάσου για μια στιγμή στο φως...

Στάσου εκεί
στο φωτεινότερο σημείο του μυαλού μου
αυτά που δεν κατάφερνα να δω επιτέλους
να κοιτάξω
κουράστηκα χλωμά αστέρια να καρφώνω
στο σκοτεινό σου ουρανό...
στάσου για λίγο
στο πιο διάφανο σημείο του μυαλού μου
εκεί που αποκαλύπτονται οι αλήθειες
που οι παραλείψεις και τα λάθη
δεν βρίσκουν τόπο να κρυφτούν
να δω καλά το πρόσωπό σου
τις λεπτομέρειες να προσέξω
δίχως να δειλιάσω
στα μάτια και στα χείλη σου
μηνύματα και κώδικες ν' αποκρυπτογραφήσω
χωρίς να φοβηθώ...
στάσου για μια στιγμή στο φως...
μη βιάζεσαι τόσο πολύ να φύγεις
κάτι μου λέει πως ετούτη τη φορά
θα φύγω πρώτη εγώ...

Μαρία Γασπαράτου

Όταν γυρίσει ο άνεμος

Όταν γυρίσει ο άνεμος,
όταν στο βάθος των παράλληλων δρόμων
σαν από θαύμα βρεθεί μιά ένωση,
όταν στον ίδιο ουρανό μέσα από σκέψεις κοινές
θα πετάμε τις νύχτες
και δε θα είναι από κερί
φτιαγμένα τα φτερά μας
να λιώνουν λίγο λίγο κάθε ανατολή,
όταν οι λέξεις μου
θα βρίσκουν μέσα σου ένα δρόμο
δίχως εμπόδια χωρίς διακλαδώσεις
και σήματα απαγορευτικά
ευθύ και ανοιχτό
σαν φωταγωγημένη λεωφόρο
να μη χάνονται...
να ταξιδεύουν πάνω της 
και με ευκολία να φτάνουν στην ψυχή,
όταν κάποια ευλογημένη άνοιξη
καθώς θα φεύγει
δε θα 'χει αφήσει πίσω της ούτε ένα δάκρυ,
τότε...ίσως να βρουν ξανά για μας
το αλλοτινό τους άρωμα τα καλοκαίρια

Μαρία Γασπαράτου

Ήσουνα εσύ

Στης μνήμης τα καλέσματα άφησα την ψυχή μου
να ταξιδέψει νοερά σε μέρη αλαργινά
και δε λογάριασα η τρελή κάποια παλιά πληγή μου
που με πονάει αβάσταχτα στο χάδι του Νοτιά

Κι ενώ βαρκάδα έκανα σε χρόνια περασμένα
με οδηγούσαν στα βαθιά νύμφες και ξωτικά
σ' ένα λιμάνι μ' έβγαλαν μ' άλλα σκαριά δεμένα
που μες στους χάρτες αν κοιτάς δε θα 'βρεις πουθενά

Σε μια παράξενη μικρή θλιμμένη πολιτεία
κι ήτανε σούρουπο βαθύ κι έπεφτε σκοτεινιά
μ' όνειρο έμοιαζε κακό με τρόμου ιστορία
με παραμύθι που ποτέ δε λένε σε παιδιά

Ερείπια και χαλάσματα σπίτια παλιά και άδεια
και αδιέξοδα στενά που 'μοιαζαν φυλακές
ενώ σφυρίζανε μακριά κουρσάρικα καράβια
και γύρω μου ακούγονταν αλλόκοτες φωνές

Μα ξάφνου κάποιος μ' άρπαξε στη θάλασσα με ρίχνει
κι έκανε βάρκα το κορμί το χέρι του κουπί
στο σήμερα με γύρισε όπου η ζωή μου ανήκει
μέσα μου ξέρω αγάπη μου πως ήσουνα εσύ

Μαρία Γασπαράτου

Στη δική μου ελευθερία

Δε θέλω άλλο να ανιχνεύω απουσίες
να ερμηνεύω μηνύματα ασαφή
να μετρώ τα κενά
ανάμεσα σε σήματα αμφίβολα
να ψάχνω την καλή πλευρά
να ξύνω τη σκουριά
τα δάχτυλά μου να ματώνω
να βρω κάτω απ' το σκόπιμα εμφανές
τα ίχνη κάποιας διφορούμενης αλήθειας...
ν' αποτινάξω θέλω
από τη σκέψη μου κι απ΄την ψυχή
τα εθιστικά δεσμά
κάθε παραισθησιογόνας αυταπάτης...
να ησυχάσω θέλω...
ν' αποσυρθώ
στης μοναξιάς μου το ξεκάθαρο
και έντιμο τοπίο
εκεί που είναι το μαύρο μαύρο
και το λευκό λευκό
χωρίς ομίχλη κι ακαθόριστες σκιές
χωρίς ελπίδες και δίχως προσμονές
μες στη δική μου
την αδιαμφισβήτητη ελευθερία...

Μαρία Γασπαράτου

Γαλάζια γιασεμιά

Στην αγκαλιά σου άνθισαν
γαλάζια γιασεμιά
και πριν να φύγει η άνοιξη
διάλεξε το τραγούδι της
ν' αφήσει στη φωνή σου
δε μ' ενδιαφέρει διόλου
που έφτασε ο Μάης κιόλας
στα μισά
και μια εποχή που δε τη ζήσαμε όπως θα πρεπε
τελειώνει...
η αγάπη μες στα μάτια σου
γιορτάζει
ανθίζει
απλώνεται...
είναι η ανάσα σου πνοή
λεμονανθών και κρίνων...
κι αλήθεια...
δε μ' αφορούν καθόλου οι εποχές...
κοντά σου πάντα
κάθε χαμένη μου άνοιξη θα βρίσκω...

Μαρία Γασπαράτου

Ένα άδειασμα...

Ένα άδειασμα έμεινε...
σαν ουρανός δίχως αστέρια
μια νύχτα ανοιξιάτικη
που με το σκότος αγκαλιάζεται η σιωπή
κι απ΄τον σφοδρό τους έρωτα
γεννιούνται εφιάλτες...
ένα άδειασμα...
σαν θάλασσα δίχως βυθό
δίχως νησιά
χωρίς λιμάνια
μόνο μ' ένα λευκό
να ταξιδεύει πάνω της καράβι
σ' ένα τοπίο που δεν έχει τέλος
ούτε αρχή...
δεν ξεχωρίζω πως προέκυψε...
έπειτα από τι...
από μια αναπόφευκτη παραίτηση
η από μια διαπίστωση πικρή...
αδιάφορο...
όταν ότι αξίζει πνίγεται
μες στην αμφιβολία
όταν του αύριο οι εγγυήσεις
ύποπτες μοιάζουν και πλαστές,
τις νύχτες
μέσα στων αναπάντητων
την αιχμηρή αγκαλιά
πεθαίνουν
και τα τελευταία άλλοθι...

Μαρία Γασπαράτου

Μόνο ένα σου χαμόγελο

Κι αν δεν μπορώ να σου χαρίσω το όνειρο
μπορώ μιά νύχτα
που στο όνειρο να σ' οδηγεί
να σου χαρίσω
κι αν δε μπορώ να σου χαρίσω θάλασσες
μπορώ ένα βλέμμα
να ταξιδεύεις μέσα του γλυκά
να σου χαρίσω
κι αν δε μπορώ να σου χαρίσω το άπειρο
μπορώ μιά αγάπη
που το  άπειρο εντός της να χωρά
να σου χαρίσω...
κι εγώ δε θέλω τίποτα...
μόνο ένα σου χαμόγελο...
ουράνιο τόξο..
ανεμόσκαλα..
ψηλά ν' ανέβω...
μήπως και φτάσω τη χαμένη μου χαρά...

Μαρία Γασπαράτου

Υπέρτατη αγάπη

Ασφαλώς και είναι η μάνα
πάνω απ' τη γυναίκα...
κι όλα παραμερίζονται
κι όλα καλύπτονται
απ' την υπέρτατη αγάπη
που δε γνωρίζει εγωισμούς,
ούτε και όρια,
που συγχωρεί τα πάντα,
που μόνο της σκοπό έχει την προσφορά
κι είναι αυτονόητη
κάθε πράξη αυταπάρνησης,
που οι άλλοι θα την πουν "θυσία"...
Κι η μάνα που είναι πάνω απ' τη γυναίκα,
ούτε λουλούδια, ούτε δώρα δεν χρειάζεται...
δεν είναι αυτά που έχει ανάγκη...
μόνο ένα βλέμμα αναγνώρισης,
μια αγκαλιά,
δυο λόγια αγάπης,
μια μέρα καθημερινή,
μια οποιαδήποτε εποχή,
να νιώθει πάντα
κι όχι μονάχα κάθε Μάη, πως αξίζει
και πως για ό,τι περισσότερο
κι απ' τη ζωή της αγαπά,
σημαίνει κάτι...

Μαρία Γασπαράτου

Ένα μπουκέτο στίχους

Θα σε βρω ξανά
μες στις παλιές φωτογραφίες
στις ανεξίτηλες από το χρόνο αναμνήσεις
στα όρια του ανύπαρκτου
και του υπαρκτού
σε λέξεις σου παλιές
που σαν καμπάνες αναστάσιμες
ηχούν από μακριά
και μέσα τους καρποφορεί ακόμα η αγάπη
σε λεπτομέρειες μικρές
που μείνανε στη μνήμη μου αναλλοίωτες
στις αποχρώσεις μες στο βλέμμα σου
της πίκρας μα και της χαράς
σε απλές σου καθημερινές κινήσεις
στο γάργαρο γέλιο σου
και στη σκιά μέσα στα μάτια σου
κάποιας που δεν μπορούσες να παλέψεις
μοναξιάς...
θα σε βρω ξανά...
στο όνειρό μου που θα ρθείς
τα ξημερώματα...
κάτι να σου χαρίσω θέλω...
ένα μπουκέτο στίχους έστω...
της ψυχής...

Μαρία Γασπαράτου

Το χάδι σου

Να 'ταν το χάδι σου από σύννεφα
φτιαγμένο
να μπαίνω μέσα του απαλά
και να βουλιάζω
κι όταν μ' αφήνεις να γίνομαι
βροχή...
κι εσύ να γίνεσαι λουλούδι
διψασμένο
τα πέταλά σου και τα φύλα
να χορεύουν
με της αγάπης μου τις διάφανες σταγόνες...
με τη ζωή...
ν' αποζητάς το μεταξένιο άγγιγμά μου
να ξεδιψάς
να χαίρεσαι
να ομορφαίνεις
να λαχταράς με την ψυχή μου ν' ανταμώνεις
κάθε στιγμή...

Μαρία Γασπαράτου

Ο πόνος των πουλιών

Έχεις ποτέ σου νιώσει
τον πόνο των πουλιών
σαν από μια κακή στιγμή
τσακίσουν το φτερό τους;
Δεν βγάζουν άχνα...
μόνο στα χέρια σου αν τύχει κάποιο
και κρατήσεις
στο χτύπο της μικρής καρδούλας του
ίσως αισθανθείς
το κλάμα της ψυχής του...
Είναι κι αυτοί που αθόρυβα πονούν
δίχως κραυγές και δίχως ουρλιαχτά
δίχως παράπονο και δίχως δάκρυα
κι είναι ο πόνος τους ασύλληπτος
αβάσταχτος
βαθύς
κι ας μη τον νιώθεις...
γιατί βουβά πονούν
όπως βουβά πονάνε τα πουλιά...

Μαρία Γασπαράτου

Φτάνει να θες...

Έχουν τις δικές τους φωνές οι σιωπές

τις δικές τους εικόνες
φτάνει να είσαι έτοιμος να δεις
και να ακούσεις...

κι απόψε
με μια θέληση αδάμαστη
και μια ανάγκη επιτακτική

με δύναμη έσπρωξα
τα κατασκευασμένα μου
πολύχρωμα εμπόδια

όγκους κακόβουλων ελπίδων
και πόθων ευσεβών

που με το πρόσχημα πως ήθελαν

τα μάτια μου να σώσουν

εδώ και κάμποσο καιρό
μου κρύβανε το φως...

κι έπειτα τόλμησα...πήγα κοντά

ακούμπησα στο τίποτα το αυτί μου

και άκουσα τα πάντα...
τώρα πια έμαθα μακριά από ψευδαισθήσεις
οτι πολλά μπορούν
και να σου πουν και να σου δείξουν οι σιωπές
φτάνει να θες
και να τα δεις και να τ' ακούσεις...

Μαρία Γασπαράτου

Ψυχές ελεύθερες

Έστειλε η άνοιξη το Μάη
το τελευταίο της παιδί
με μια απόχη από κόκκινο μετάξι
χαμόγελα να πιάσει
ματιές γεμάτες ήλιους, κάμπους, θάλασσες
χέρια γεμάτα κρίνα, ρόδα, παπαρούνες
ψυχές ελεύθερες
που σαν τις πεταλούδες θα πετούν
από ομορφιά σε ομορφιά
να της τα πάει δώρο
αντίτιμο για όσα άργησαν
να νιώσει πως δεν ήρθε μάταια τελικά
και πως πριν φύγει πρόλαβε
ν' αφήσει στην ψυχή μας
τ' αχνάρια της
σπόρους ζωής να σπείρει
να λύσει τα δεμένα φτερά μας
στα μάτια μας να δει επιτέλους
ν' ανθίζει η χαρά...

Μαρία Γασπαράτου

Καλό μήνα σε όλους, με υγεία, αγάπη, ελπίδα!!!