Χάσαμε...

Μας νίκησαν
των άγνωστων ταξιδιών
οι προσδοκίες...
των βιαστικών τρένων
τα μακρινά σφυρίγματα ...
τα όνειρα
που απρόβλεπτα
απ' την αγάπη λιποτάκτησαν...
Βαγόνια ανεξέλεγκτα
οι κρυφές επιθυμίες...
Αλλού μας πήγαν...
σε δρόμους επικίνδυνους
και σε ψυχρά τοπία...
Μας νίκησαν
οι ανόητες φιλοδοξίες...
Πίσω απ' της ψυχής μας τα σύνορα
καραδοκούσε η μοναξιά...
παραπλανητικά ντυμένη
με χρώματα χαράς...
ύπουλη...
απρόσωπη...ανώνυμη...
Κι εμείς...
ανύποπτοι...
απρόσεκτοι...αφελείς...
μια μάσκα της φορέσαμε
ψεύτικης ευτυχίας...
Ζωή την ονομάσαμε...
Ξεγελαστήκαμε...
Παγιδευτήκαμε...
Χάσαμε...

Το άλλο καλοκαίρι...

Νυχτώνει νωρίς πια...

Έρημο το λιμάνι...
σαν αγκαλιά που ορφάνεψε...
σαν άδεια φωλιά...
Κι εμείς πουλιά αποδημητικά...
κινήσαμε ο καθένας γι αλλού...
Προδομένο μοιάζει το νησί...
σα γυναίκα μιας βραδιάς...
παρατημένη
από αδίστακτους εραστές...
"Το άλλο καλοκαίρι..."
Μια φράση που αιωρείται
σ' έναν σιωπηλό ουρανό...
σαν σύννεφο περαστικό...
μια αμφίβολη υπόσχεση...
"Δε θα χαθούμε..."
Κοιτάς αλλού...
Κοιτάω κάτω...
Το τελευταίο πλοίο σαλπάρει...
Η τελευταία πτήση αναχωρεί...
Μια σκιά εγκατάλειψης
σκεπάζει τα πάντα...
Χαθήκαμε ήδη...
Βγαίνω στο κατάστρωμα...
Θέλω ν' ανασάνω...
να χαθώ στο γαλάζιο...
Ο νοτιάς μπερδεύει τα μαλλιά μου...
τα ρούχα μου...την ψυχή μου...
Ανοίγω τη χούφτα μου...
ένα τσαλακωμένο χαρτί δραπετεύει...
χορεύει στον άνεμο για λίγο
κι αυτοκτονεί στην άγρια θάλασσα...
"Το άλλο καλοκαίρι..."
Τι ψέμα θεέ μου...
Στον ουρανό ένα αεροπλάνο
χάνεται μακριά...
Με μια κίνηση τελευταία
το χέρι μου γνέφει...
τα χείλη μου μηχανικά σχεδόν
ψελλίζουν τη μόνη αλήθεια...
"Αντίο..."


Μαρία Γασπαράτου

Υπέροχα μόνη...

Είναι ώρα νομίζω...

Το γνώριμο δρόμο και πάλι να πάρω...

πάντα φοβόμουν φωνές δυνατές...

κι εκείνα τα φώτα που όμορφα μοιάζουν
μα από κάθε τι ωραίο αφήνουν σκιές...
Ναι...ήρθε η ώρα...
κι ας άργησε κάπως...
Αυτή τη φορά της ψυχής το μεθύσι
κράτησε πιο πολύ...
Μα τώρα...που πέρασε η ζάλη
μπροστά στον καθρέφτη κοιτάζω μια άλλη...
τρομάζω...
το βλέμμα αποστρέφω...
χτυπώ τη γροθιά μου στο κρύο γυαλί...
ματώνω...πονάω...
σε χίλια κομμάτια ένα είδωλο ξένο
που δεν τ' αγαπάω, σκορπάω...
με ψάχνω...
με βρίσκω για λίγο και πάλι με χάνω...
σε κάποια που δε μου ταιριάζει γιορτή...
Την πόρτα ανοίγω...
απόψε θα φύγω...
απρόσμενα...
έτσι όπως κάποτε ήρθα...
όπως πάντοτε υπήρξα...
ένα λάθος κομμάτι από παζλ
σε μια ξένη εικόνα...
στο τοπίο αυτό πουθενά δεν κολλάω...
με προσμένουν δικοί μου
παράξενοι δρόμοι...
Φεύγω πάλι όπως ήρθα...
Ξένη...άγνωστη...υπέροχα μόνη...

Ένα αγόρι σ' ένα ποδήλατο...

Θα περάσει κι αυτό...
όπως τόσα και τόσα...
κι αν μοιάζει ετούτο το σύννεφο
ακίνητο,
θα φυσήξει βοριάς...
θα σκορπίσει...
μακριά θα χαθεί...
Κι εγώ...
που ποτέ μου δε λύγισα,
έτσι ορθή...
όπως στάθηκα πάντα,
κοιτάζω τη νύχτα κατάματα...
δεν τρομάζω...
δεν αφήνω το σκότος
σα μαύρο μαντήλι
την ψυχή μου να δέσει...
Στο σκοτάδι
προτιμώ να ονειρεύομαι...
Ένα αγόρι...σ' ένα ποδήλατο...
γελά... μέσα σ' ένα μου
παιδικό καλοκαίρι...
Ο ήλιος χορεύει στα μάτια του...
Ο Μπάτης μπερδεύει
τα σγουρά του μαλλιά...
Κι η θάλασσα απέραντη...
Κι η ζωή μπροστά...
Με κοιτά...
και στο βλέμμα του
ξαναβρίσκω ότι χάθηκε...
Με τυλίγει σαν χρυσή πανοπλία
η πίστη...
Σχηματίζουν μια φράση τα χείλη του...
"Θα περάσει κι αυτό...μη φοβάσαι."...

Μια χρυσαφένια γραμμή

Επέστρεψαν κι οι τελευταίοι...
Η πόλη ξαναβρίσκει
της καρδιάς της τους χτύπους...
Το καλοκαίρι έφυγε...
Κι όμως...
μια χρυσαφένια γραμμή
καμωμένη
από αυγουστιάτικους ήλιους
μας ακολουθεί...
Είναι χαραγμένη
με χρώματα χαράς, θαλασσινά...
με κόκκινα αρμυρά φιλιά
κι ασημοστάλαχτα βραδινά χαμόγελα...
Όσο προχωράμε βαθιά
στο γκρίζο παρόν μας
τόσο μακραίνει...
Έτσι...
να μη χαθούμε...
να μην ξεχαστούμε στις βροχές...
Ένας δρόμος...
φτιαγμένος από φιλιά...
χαμόγελα...
και λευκά φτερά ονείρων...
Το πέταγμα τους να διαλύει την ομίχλη...
να διώχνει τις μαύρες σκιές...
να φωτίζει το χρυσό μονοπάτι...
να μη χαθούμε στα άχαρα
κι άχρωμα τοπία...
να φέγγει σαν ήλιος μακριά
το επόμενο καλοκαίρι...

Προσπάθησα...

Όλα γύρω πονάνε...
Οι εικόνες... οι λέξεις...
οι προθέσεις πίσω απ' αυτές...
Οι αλήθειες...τα ψέματα...
Οι ήχοι πονάνε...
και οι σιωπές...
Οι απουσίες...
κι οι παρουσίες οι θλιβερές...
Κι όμως...
προσπάθησα τόσο...
να οχυρώσω την ψυχή μου
με κάτι σπάνια παιδικά χαμόγελα
που εκβίασα τη μνήμη μου
να επιστρατεύσει...
Με κάτι κοραλλένια δειλινά
που γλύτωσαν
από τη μόνιμη σχεδόν
και ανερμήνευτη για τους πολλούς
μελαγχολία του ουρανού μου...
Προσπάθησα...
Μα τι να κάνουν
κάποιες στιγμές μετρημένες χαράς...
Τα τρομαγμένα μου όνειρα
κρύφτηκαν
σε κάτι παλιά παιδικά τραγουδάκια...
Παγιδεύτηκαν...
αφού τους ξεχασμένους στίχους τους
δε μπόρεσα να ξανατραγουδήσω...
Προσπάθησα...
Απέτυχα...
Κι έμεινε ακάλυπτη η ψυχή...
Κι όλα γύρω πονάνε...

Η καληνύχτα σου

Πόσο όμορφα ηχεί
η καληνύχτα αγάπη μου...
εκείνη που γλυκά
τα χείλη σου προφέρουν...
την αγκαλιάζει η φωνή σου
σαν αρχάγγελος...
και δυό απαλά...
λευκά φτερά
στη διψασμένη μου ψυχή
τη μεταφέρουν...
Κι ενώ μια λέξη είναι...
απλή...
μικρή...συνηθισμένη...
σα μαγικό τραγούδι
μέσα στη νύχτα ακούγεται
που στον παράδεισο με ταξιδεύει...
Κι εγώ...
που έτσι με συνήθισες
δε γίνεται αλλιώς
να φανταστώ το βράδυ...
δίχως φιλί...
δίχως την καληνύχτα σου...
φεύγει η μαγεία...
μένει μονάχα το σκοτάδι...

Μαρία Γασπαράτου

Ήθελα...

Μου άρεσε να ξενυχτώ...

Να σε κοιτάω ήθελα όταν κοιμάσαι...

Τα μάτια μου να έχω ακουμπισμένα
στα κλειστά δικά σου μάτια...

Κρυφογελούσα
με μια σχεδόν παιδιάστικη χαρά
στη σκέψη πως θα κλέψω 

την πρώτη πρωινή ματιά σου...

Ήθελα να 'μαι εγώ

η μόνη εικόνα...

όλο το χώρο να καταλάβω
μέσα στο βλέμμα σου...

Κανείς άλλος και τίποτα...

Ελεύθερη να μην αφήσω ούτε

μια μικρή γωνίτσα...
Κι όλη τη μέρα στο μυαλό σου
να έχεις τη μορφή μου...
Η μόνη σκέψη σου να είμαι...
η μόνη επιθυμία...
γιατί ο στόχος τελικά
δεν ήτανε τα μάτια...
ήθελα απλώς να βρω ένα τρόπο
να ζω μες στην ψυχή σου...
Ήθελα...
εγωιστικά...απόλυτα...ανόητα ίσως...
Και τώρα;
Τώρα που πια πολιορκούν το βλέμμα σου
ξένοι ουρανοί
μάταια πάλι ξενυχτώ...
κι απελπισμένα ψάχνω
να βρω κομμάτια του εαυτού μου
ξεχασμένα...
που χάθηκαν για πάντα μέσα σου...