Για τα δικά μας λάθη

Μεθάει πάλι η Άνοιξη,

από βιολέτας άρωμα

κι από ιερό λιβάνι...

κι Εκείνος γι άλλη μια φορά

το δρόμο Του θα πάρει, 

της θυσίας...

Θα προδοθεί, θα χλευαστεί, 

θα πληγωθεί...

αγκάθια, και ραπίσματα,

υβριστικά συνθήματα

σε κάθε βήμα Του,

καρφιά στα χέρια,

στα χείλη ξύδι και χολή,

για τα δικά μας λάθη....

Ώσπου μια ώρα απόκοσμη

την πύλη του Άδη θα περάσει

κι έπειτα γι άλλη μια φορά

θ' αναστηθεί,

στον κόσμο αυτόν σκορπώντας, 

τον αχάριστο,

το Άγιο Του το Φως

και την Αγάπη.

Μαρία Γασπαράτου

Φεγγάρια λαμπρά

Φεγγάρια λαμπρά,

πάνω απ' της ερημιάς μας

τους αδιάβατους δρόμους...

Πόσες αλήθειες 

φοβούνται το φως τους

και βρίσκουν γαλήνη

στην κρυφή τους πλευρά...

Μη με ψάξεις 

στης λαμπρής πανσελήνου

το αργυρόλευκο φως...

Στη σκοτεινή της, αθέατη όψη... 

εκεί θα με βρεις...

αν τολμάς...

Μαρία Γασπαράτου

Ένα μπουκέτο ροζ γαρύφαλλα

Βουνό το χιόνι 

στα στενά πεζοδρόμια, 

στη Mihai Eminescu...

Κάπου μακριά,

σε κάποιον τόπο αγαπημένο,

έχουν από καιρό ανθίσει 

οι μυγδαλιές

κι οι μυρωδιές μιας άνοιξης,

μέσα από κάποια ανάμνηση 

γλυκιά,

ένα φτερούγισμα γοργό

φέρνουνε στην καρδιά

και στα στεγνά μου χείλη  

ένα τρέμουλο ανεπαίσθητο.

Μες στον οβάλ καθρέφτη μου,

κάθε μου απόφαση, 

αμαχητί χάνει το σχήμα της...

Πασχίζω έναν κύκλο να φτιάξω,

να κλείσω μέσα του για πάντα

όλα μου τα παράδοξα.

Να 'βρισκα μόνο ένα λουλούδι,

στου ονείρου μου την άδεια γη

να το φυτέψω...

να νιώσω πως δεν είναι αργά...

μα πού να βρω, 

που όλα τα σκέπασε το χιόνι...

Δεν παραιτούμαι...

Τρέχω ως την piata amzei,

παίρνω ένα μπουκέτο ροζ γαρύφαλλα, 

τα βάζω στοργικά στο ανθοδοχείο...

Θα περιμένω... 

όσο κι αν χρειαστεί θα περιμένω...

ώσπου να βγάλουν ρίζες.

Μαρία Γασπαράτου

Κάθε Απρίλη στα μισά

Πώς να μην τρέχει ο νους

κάθε Απρίλη στα μισά,

σε κάποια χρόνια άγουρα...

Μια γλυκιά ανοιξιάτικη αύρα

πάνω από στάσιμες ώρες,

άφηνε σκόπιμα 

να αιωρείται μια ελπίδα

σαν πλουμιστός χαρταετός

λίγο πριν γίνει κάρβουνο

πάνω σε σύρματα ηλεκτροφόρα.

Κάτι πικρό πάντα κρυβόταν

πίσω από κάθε επίπλαστη χαρά...

κάτι πικρό πολύ...

και στο λαιμό ένας κόμπος,

για όσα θα μπορούσανε 

να ´ταν αλλιώς

αλλά δεν ήταν.

Την αίσθηση μιας ήττας 

ακαθόριστης,

σε κάθε ανάσα της 

άφηνε η άνοιξη,

την ώρα που τ' όνειρο 

σκόνταφτε,

σε μιας αμετακίνητης ανάγκης

τη βαριά θωριά

και μονάχα ένα βλέμμα ασυμβίβαστο

κάθε απόγευμα

στην παλιά παραλία

χάρτες σχεδίαζε διαφυγής

ακολουθώντας σαν γλάρος

στα μακρινά ταξίδια τους,

τα εμπορικά καράβια. 

Μαρία Γασπαράτου

Ένα ρυάκι κόκκινο βαθύ

Αίμα έσταζαν τα χείλη μου

από άγρια κουρσάρικα φιλιά...

ένα ρυάκι άλικο 

πάνω στους λόφους

του αδιαπραγμάτευτου,

έβαφε κόκκινα, της αυταπάτης σου

τα πεισματάρικα άνθη.

Φοβόμουν...

ήταν νωπό ακόμα 

της φρεσκοβαμμένης αντοχής μου

το λευκό..

Χρόνο ζητούσα...

μια σταθερότητα να φέρω

σ' ό,τι μέσα μου πάσχιζε

όρθιο να σταθεί.

Αδύναμες οι ισορροπίες,

σαθρές οι αντιστάσεις

κι εσύ ένας άνεμος καυτός...

λίβας που βίαια θέλησες,

τους πάγους μέσα μου να λιώσεις..

Συγχώρα με

μα τρόμαξα...

Την πόρτα έκλεισα

σ' αυτό σου το ανυπόμονο,

που απ' την ψυχή μου ένοιωθα

πως ό,τι είχε μείνει ζωντανό,

βιαζότανε ν' αρπάξει...

Τώρα καμιά φορά τις νύχτες

ακούω να με περιγελούν

τ' άγνωστα καλοκαίρια 

κι ένα ρυάκι κόκκινο βαθύ

σε οικεία χειμωνιάτικα τοπία

πνίγει χαιρέκακα την άνοιξη,

πριν φτάσει.

Μαρία Γασπαράτου

Το μικρό, πιστό μου αστεράκι

 
Περπάτησα ως εδώ, 

σπρώχνοντας με το ένα χέρι, 

της ψυχής μου τα σκοτάδια,

με το άλλο, 

του κόσμου αυτού

την ατέλειωτη νύχτα.

Το μόνο φως που έπεφτε αμυδρά 

στο δρόμο μου,

ήταν από ένα αστέρι μακρινό

που επέζησε 

σ' έναν αδίστακτο,

προδότη ουρανό.

Κάποιοι μου είπαν 

να κρατώ μαχαίρι...

Στο θάνατο, 

με θάνατο να απαντώ.

Κάποιοι άλλοι, 

να φορέσω το σκοτάδι...

νύχτα να γίνω κι εγώ...

Τ' αυτιά μου έκλεισα 

σ' επίμονες φωνές

που με προέτρεπαν 

να γίνω κάποια άλλη.

Κι αν με ρωτάς,

χωρίς μαχαίρι 

και χωρίς συμβιβασμό,

όχι...σε ξέφωτο δε βγήκα...

ακόμα προσπαθώ...

μα κι αν ποτέ δε βγω,

αρκεί που εκείνο το μικρό, 

πιστό μου αστεράκι, 

δεν το ντρέπομαι.

Μαρία Γασπαράτου

Με το κεφάλι σου ψηλά

Κάποτε νιώθεις πως περισσεύεις...

σε κάποιους τόπους
πως δε χωράς...

σαν ταξιδιώτης σε κάποιο τρένο,

που το εισιτήριο το έχεις χάσει

και προσπαθείς να βρεις μια θέση

κι ούτε ένα νεύμα 

κι ούτε μια λέξη
και όλοι ξένοι
κι εσύ θλιμμένος συνταξιδιώτης

της μοναξιάς...
Μα όταν νιώθεις πως περισσεύεις,

πως δεν ανήκεις πουθενά,

με όση δύναμη σου απομένει,

στην πρώτη στάση να κατεβαίνεις,

με το κεφάλι σου ψηλά.

Μαρία Γασπαράτου

Ούτε μία ματιά...

 Μες στη φιλόξενη αγκαλιά 

της σιωπής,

σαν πρόωρο βρέφος, 

μεγαλώνει αργά

ένα παράπονο

που ξαφνικά γεννήθηκε

στα τέλη κάποιου άστοργου 

Φλεβάρη...

Δεν είναι που πια 

της ψυχής μου τα κύματα,

τις δικές σου ακτές 

δε μπορούνε ν' αγγίξουν.

Κι αλήθεια, ελεύθερη νιώθω,

βαθιά λυτρωμένη,

από μια ψυχοφθόρα 

κι αβάσταχτη ευθύνη,

της δικής μου 

ατίθασης θάλασσας,

να πασχίζω 

ν' αλλάξω τα κύματα,

προσαρμόσιμα να 'ναι 

στα δικά σου ακρογιάλια... 

ούτε η απρόσμενη άρνηση, 

ούτε καν 

η απροκάλυπτη απόρριψη είναι...

μα είναι που πια 

στα υγρά 

της καρδιάς μου τοπία, 

δε ρίχνεις ούτε μία ματιά...

ούτε μία ματιά...

Μαρία Γασπαράτου

Πρωταπριλιά

Γιορτάζουν σήμερα τα ψέματα...

τρελά πανηγυρίζει η υποκρισία.

Μεγάλα λόγια κι υποσχέσεις 

που αθετήθηκαν,

χορεύουν ξέφρενα, 

πάνω σε προδομένες ψυχές.

Άνθρωποι, λέξεις, πράξεις,

καιροί που μας γέλασαν,

στημένα παιχνίδια,

παραμύθια,

παρελαύνουν με αναίδεια, 

στης ζωής μας 

το στενό μονοπάτι...

μα εσύ μην απελπίζεσαι...

ψάξε να βρεις 

μια αλήθεια να πιαστείς,

σε κάτι ωραίο να πιστέψεις,

στις μαργαρίτες 

που άνθισαν ξανά,

στων μέχρι χθες 

ξεγυμνωμένων δέντρων

τα φρέσκα φυλλαράκια, 

στο πείσμα όλων αυτών 

που σ' ό,τι πάει  

να μας παραπλανήσει,

αντιστέκονται,

στις δυνατές φωνές

που μήτε ο φόβος

μήτε το άδικο

δεν μπόρεσε να τις φιμώσει,

στο όνειρο που αντέχει ακόμα,

στου ωραίου Απρίλη

την πρώτη αυγή.

Μαρία Γασπαράτου