Έρχεται ο Νοέμβρης

Φεύγουν σιγά σιγά

οι μέρες του ήλιου,

ξεφτίζουν μοιραία στη μνήμη,

του Αυγούστου 

οι ωραίες στιγμές,

φαντάζει πλέον μακρινό 

το καλοκαίρι

και το χρυσό φθινόπωρο

χάνει δειλά δειλά

τα πιο γλυκά του χρώματα...

του πρωινού 

τα φιλντισένια ροζ

και του απόβραδου 

τα φωτεινά πορτοκαλί,

μπερδεύονται απαλά

μ' ένα υγρό

και μελαγχολικό συνάμα, 

γκρίζο...

φεύγει η μέρα βιαστικά,

φεύγει νωρίς το φως,

σμήνη μαύρα, 

φεύγουν για το Νότο, 

γοργά τα πουλιά...

Έρχεται ο Νοέμβρης...

Μαρία Γασπαράτου

Ελευθερία!

Θ' ανεμίζουν σημαίες ξανά,

στα προαύλια των εκκλησιών,

στα μπαλκόνια των σπιτιών,

στους δρόμους 

που κάποτε περπάτησα,

οι καμπάνες 

χαρμόσυνα θα ηχούν,

θα γιορτάζει η πόλη...

Ελευθερία!

Και κάπου εκεί, 

στη μεγάλη παραλία

που φάνταζε κάποτε όαση,

σ' ένα ζευγάρι διψασμένα μάτια,

οι γλάροι όπως τότε, 

μακριά θα πετούν,

ενώ κάποιες ψυχές κλειδωμένες,

θα ζηλεύουν

τ' άσπρα φτερά τους.

Μαρία Γασπαράτου

Όταν χαμογελάει ένα παιδί

Όταν χαμογελάει ένα παιδί,

κάπου στον κόσμο μια ελπίδα,

γιατρεύει τα σπασμένα φτερά της.

Μες στα φιλόξενα μάτια του,

γεννιέται το θαύμα.

Αγνή η ψυχή του κι άδολη, 

το αγκαλιάζει με στοργή,

το ταϊζει με πίστη, 

το ανασταίνει με όνειρα.

Κι έπειτα... 

έπειτα θέλει προσοχή 

να μη χαθεί το θαύμα, 

σε βρόμικους τόπους,

σε ύποπτους δρόμους,

σε υγρές φυλακές... 

κι αν καταφέρει να σωθεί

σ' αυτή την άγρια εποχή,

που ό,τι αθώο το σκοτώνει, 

κάτι απρόσμενα αλλάζει...

κάτι στον κόσμο, 

γίνεται ξάφνου πιο όμορφο.

Μαρία Γασπαράτου

Ένα παλιό τραγούδι

Και μου τραγούδαγες θυμάμαι
με περίσσιο σαδισμό,
εκείνο το παλιό τραγούδι...
"Με τι καρδιά να σ' αποχαιρετίσω"...
θα το θυμάσαι ίσως κι εσύ.
Δεν ήταν τόσο ότι πονούσε η εκδοχή
πως ό,τι ζούσαμε ήταν προσωρινό,

μα εκείνη η λάμψη μες στα μάτια σου
ήτανε που πονούσε,

καθώς η διάχυτή μου θλίψη
έτρεφε το δικό σου εγωισμό.
Και μου τραγούδαγες θυμάμαι
με περίσσιο σαδισμό
εκείνο το παλιό τραγούδι...
"Με τι καρδιά να σ' αποχαιρετίσω"...
και μαραινόμουν σαν αδύναμο λουλούδι
που κάποιο χέρι βάρβαρο
το είχε κόψει απ' το βλαστό.
Δεν ήταν τόσο ότι πονούσε η σκέψη
που ύπουλα μου φύτευες μες στο μυαλό,
της αναπόφευκτης φυγής σου,
μα εκείνη η λάμψη μες στο βλέμμα σου
ήτανε που πονούσε,
καθώς η αβάσταχτή μου θλίψη,
με μιαν ανείπωτη χαρά
και μια ικανοποίηση τρελή,
γέμιζε την ψυχή σου...
κι εγώ παρ' όλο που συνέχιζα
τούτη την άρρωστη ματαιοδοξία σου
να συγχωρώ,
έχτιζα άμυνες κι έψαχνα τρόπο
πρώτη να σ' αφήσω.
Βλέπεις αλλιώς τα φέρνει
αναπάντεχα η ζωή
και κάποτε σα μπούμερανγκ
αυτά που κάνουμε,
σε μας γυρίζουν πίσω...
και τελικά
εντελώς για σένα απρόσμενα,
σ' αποχαιρέτισα εγώ.

Μαρία Γασπαράτου

Μην τους πιστέψεις

 Ήρθαν για να σε πείσουν

πως είναι ουρανός, 

το τσιμεντένιο σου ταβάνι...

πως είναι ωραία η θέα 

απ' το μικρό παράθυρό σου...

κι όταν λυπάσαι 

που το βλέμμα σου σκοντάφτει

πάνω σε όγκους συμπαγείς,

ρομαντικό σε είπανε κι ονειροπόλο.

Ήρθαν για να σε πείσουν

πως τα όνειρα πληγώνουν...

πως τους ορίζοντες 

που κάποτε λαχτάρησες,

να φτάσεις δεν μπορείς..

ότι οι φράχτες 

που όρθωσαν στο δρόμο σου

είναι για το καλό σου.

Δεν ήρθαν τάχα για να πάρουν

μα μόνο για να δώσουν.

Μα εσύ αμφιβάλλεις...

μες στον καθρέφτη σου μετράς

αδίστακτων καιρών σημάδια...

ψάχνεις μέσα στα μάτια σου να βρεις

κάποιας αντίστασης τη σπίθα

απ' τα παλιά σου αθώα χρόνια

μα σου την κλέψανε κι αυτή.

Ήρθαν για να σε πείσουν 

πως αυτό είναι ζωή...

Μην τους πιστέψεις.

Μαρία Γασπαράτου

"Πότε θα κάνει ξαστεριά..."

 Άραγε πότε θα χαράξει εδώ πέρα; 

Γυμνός απόμεινε τούτος ο τόπος 

από φως, 

όσο κι αν στον γαλάζιο του ουρανό,

ο ήλιος λάμπει...

Παγώνει ο χρόνος 

πάνω σε οικτρούς συμβιβασμούς,

κι οράματα σβησμένα,

σε απελπισμένες μέρες 

και νύχτες σκοτεινές...

Ελπίδες προδομένες,

ορίζοντες κλειστοί,

γκρίζες οι καθημερινές,

χωρίς ζωή οι Κυριακές,

απλήρωτοι λογαριασμοί

πάνω σε αδειανά τραπέζια,

σπασμένες φωνές,

βλέμματα τρομαγμένα...

Σβήσε το φως...

κι ας μην ανάψουμε το βράδυ αυτό, 

τη σόμπα...

ό,τι μπορέσουμε να κόψουμε 

ας κόψουμε...

θα 'ναι σκληρός ο φετινός χειμώνας...

θα 'ναι ο καιρός πικρός...

άσε μόνο σιγά το ράδιο να παίζει...

Άκου...ο Ξυλούρης...

"Πότε θα κάμει,

πότε θα κάμει ξαστεριά..."

ακόμα τραγουδά...ακόμα αναρωτιέται...

κι ας πάνε τόσα χρόνια.

Μαρία Γασπαράτου

Ήρθες...

 Άργησες να φανείς 

στα βραδινά μου όνειρα.

Φοβήθηκα 

μήπως ποτέ σου δεν ξανάρθεις.

Μήπως χαθείς σιγά σιγά 

σαν τελευταία αντηλιά,

κάποιου θλιμμένου δειλινού 

φθινοπωριάτικου...

κι έπειτα εγώ 

πώς θα ξανάβρισκα το φως σου;

Τρόμαξα μήπως κι η μορφή σου 

στο μυαλό μου ξεθωριάσει 

σαν φύλο πράσινο 

που λίγο λίγο 

απ' του Οκτώβρη τις πνοές

χάνει το αλλοτινό του χρώμα...

κι εγώ τι θα 'κανα 

αν ξέφτιζε απ' τη μνήμη μου 

η θωριά σου;

Μα ήρθες πάλι... 

κι ήταν τα μάτια σου 

πιο φωτεινά από ποτέ...

πάνω στα χείλη σου, 

ουράνιο τόξο έλαμπε,

το πιο γλυκό χαμόγελό σου.

Ήρθες... 

και ξαφνικά μες στην υγρή 

φθινοπωριάτικη αυγή

μύρισε άνοιξη.

Μαρία Γασπαράτου