Κάθε που φτάνει ο Μάης

Με λέξεις πράσινες και ροζ,

λευκές και χρυσαφένιες,

γράμματα μωβ και θαλασσιά,

πορτοκαλί θαυμαστικά

και κόκκινες τελείες,

με κόμματα κιτρινωπά,

λιλά, καφέ, μενεξεδιά

και τόνους ασημένιους,

μέσα σε ξέφρενους ρυθμούς,

κάθε που φτάνει ο Μάης,

γράφει η γη χορεύοντας,

το πιο ωραίο της ποίημα.

Μαρία Γασπαράτου

Σαν φως που έρχεται

Θα ονειρευτώ και πάλι την Ανάσταση

σαν φως 

που σχίζει τα οργισμένα σύννεφα,

τον φοβισμένο ήλιο

απ' τα βαριά δεσμά του ελευθερώνει 

και σε μια ένωση ιερή μαζί του,

έρχεται...

και θα προσμένω 

να μας αγγίξουν απαλά

οι χρυσαφιές αχτίδες του

με μια γλυκιά, 

ντυμένη από αγάπη,

θέρμη,

να λιώσει ο πάγος

πάνω από των ελπίδων μας 

τα κόκκινα λιβάδια,

να λυτρωθεί η άνοιξη.

Θα ονειρευτώ και πάλι την Ανάσταση

σαν φως που έρχεται,

του κόσμου να διώξει

τη νύχτα.

Μαρία Γασπαράτου

 

 

Η εβδομάδα των θρήνων

Παράταιρη μοιάζει 

η εβδομάδα των θρήνων

στη μέση της άνοιξης,

στης φύσης την άκρατη ομορφιά.

Παράταιρος μοιάζει ο θάνατος

όταν στης νίκης το ανυπέρβλητο φως, 

η ζωή και πάλι γεννιέται...

κι ετούτο το απόκοσμο μαύρο, 

βαθιά συγκλονίζει

μες στα υπέρλαμπρα χρώματα

μιας ανύποπτης κι ανεξέλεγκτης 

συνάμα χαράς.

Χτυπούν ώρες πένθιμες 

παντού τα ρολόγια

καθώς τα λουλούδια 

χορεύουν ανέμελα 

στου ανέμου τον κεφάτο ρυθμό.

Κάπου μακριά, 

μιας καμπάνας ακούγεται 

το πικρό μοιρολόι

ενώ στα κλαδιά 

τραγουδάνε γλυκά τα πουλιά

κι όλα μοιάζουν παράδοξα,

αμέτοχα,

και παράξενα αθώα. 

Γιατί άραγε διάλεξε 

για τόσο αβάσταχτο πόνο

μια τέτοια εποχή ο Θεός;

Μαρία Γασπαράτου

Λευκό μου σύννεφο

Μόνο εσύ ξέρεις τους δρόμους,

όλους τους δρόμους της ψυχής

κι όλους τους τρόπους,

στα όνειρα μου να εισβάλλεις.

Λευκό μου σύννεφο απρόβλεπτο,

μόνο εσύ μπορείς όποτε θες

τον ουρανό μου ελεύθερα να εξουσιάζεις.

Άλλες φορές σαν άσπρο ρόδο,

σαν γαρύφαλλο ανοιχτό,

την άχαρη ζωή μου να στολίζεις

κι άλλες  φορές σαν σκούρα πινελιά, 

γκρίζο να γίνεσαι

κι έτσι αναπάντεχα 

τον ήλιο να μου κρύβεις.

Λευκό μου σύννεφο απρόβλεπτο...

πότε γλυκιά σκιά και πότε σκοτεινιά,

πότε βροχούλα δροσερή 

σε διψασμένη γη,

πότε πλημμύρα...

μόνο εσύ...όλα εσύ...

χαρά και λύπη και γιορτή και θλίψη,

πόνος και βάλσαμο κι αγάπη και ζωή,

στα όνειρά μου, στην ψυχή,

στο αύριο, στο χθες, μες στο παρόν μου,

θέλω εσύ να υπάρχεις μόνο

κι ας μη χαρώ ποτέ... ποτέ,

ανέφελο τον ουρανό μου.

Μαρία Γασπαράτου

Κάθε Απρίλη

 Αρχές Απρίλη 

κι η άνοιξη, 

στην ανεμοδαρμένη μου ψυχή, 

απελπισμένα έψαχνε 

μια απάνεμη γωνιά να βρει, 

ν' ανθίσει.

Μα πού να βρει,

που ήσουν βοριάς

και μέσα μου συνήθιζες

ό,τι έβρισκες καλό

να παρασύρεις...

Κάθε που έφτανε ο Απρίλης στις 9

πιο ξένη ένιωθα,

έξω από κάθε σου χαρά

έξω εντελώς απ' τη ζωή σου...

κι εσύ χρόνο δεν έχανες, 

με χίλιους τρόπους

να μου το θυμίζεις.

Έπειτα κύλησε ο καιρός,

άλλαξαν όλα

μα εγώ πια είχα κουραστεί

κι ήταν αδύνατο 

η αγάπη να μ' αγγίξει.

Τώρα κοιτώντας πίσω

κάθε που φτάνει ο Απρίλης στις 9,

χαμένες άνοιξες μετρώ, 

μόνη που πέρναγα,

μαζί σου.

Μαρία Γασπαράτου

Εκείνη η στιγμή

Ήταν εκείνη η στιγμή

που άβυσσος έγινε ανάμεσά μας 

η απόσταση

κι άπλωσε η νύχτα

ένα σωτήριο σκοτάδι,

να μην πληγώνονται άλλο τα μάτια,

το βλέμμα στο τίποτα επάνω

να γείρει...

να γιατρευτεί...

Από καιρό, καμπάνες σιωπής

χτυπούσαν 

πάνω απ' τις άδειες μέρες μας...

εύκολα σκέπαζε

ο δυνατός τους ήχος,

ανείπωτα λόγια και σκέψεις,

που σαν βέλη εκτόξευαν

εμπάθειες και μίση,

με ακρίβεια στοχεύοντας

τις ήδη σπασμένες ψυχές.

Κι έπειτα ήρθε η στιγμή

που αδιάφορα έγιναν όλα

κι ούτε θυμός πια

ούτε και λύπη

κι εμείς ούτε εχθροί

μα ούτε αγαπημένοι...

εκείνη η μοιραία στιγμή

που απλά

γίναμε ξένοι.

Μαρία Γασπαράτου

Σκόνη

 Σκόνη πάνω σε αποχαυνωμένες συνειδήσεις, 

πάνω σε σταυρωμένα χέρια 

που αρνήθηκαν

ν' αποτινάξουν του άπραγου καιρού 

τα σκουριασμένα ψήγματα, 

σκόνη μέσα σε βλέμματα 

που δείλιασαν 

κατεύθυνση ν' αλλάξουν,

να βρουν έναν καθάριο 

και μακρύ ορίζοντα,

πάνω σε χείλη που προτίμησαν 

να μείνουν κλειστά

γιατί οι ζωές βολεύτηκαν 

στην ασφαλή μα σκοτεινή 

και μουχλιασμένη σιωπή τους,

σκόνη σε σκέψεις που συνήθισαν,

νωθρά να κινούνται 

σε μονοπάτια παρωχημένα 

μα δελεαστικά ευκολοδιάβατα,

σε λόγια ξύλινα, προβλέψιμα,

που εγκληματικά υποθάλπουν 

δόλια κίνητρα,

σκόνη παντού, 

που βρίσκει τρόπο να τρυπώνει

και να θαμπώνει 

των πιο αγνών ονείρων μας 

τα όμορφα χρώματα...

κι εσύ ρωτάς, 

γιατί τούτη την άνοιξη

δεν είναι όπως θα 'πρεπε  

λαμπρός ο ήλιος...

Μαρία Γασπαράτου

Τα δάκρυά σου

Ποιος θα μπορέσει λοιπόν 

εκείνα σου τα δάκρυα να απελευθερώσει;

Αυτά που πνίγουν ύπουλα και σιωπηλά 

τις μυστικές σου ανάγκες,

τα λόγια που δεν γίναν πράξεις,

τις καταδικασμένες προσευχές,

τους στεναγμούς που δεν πρόλαβαν 

να βρουν έναν ήχο,

να βγουν απ' τα κλειστά σου χείλη,

να γίνουν κραυγές;

Ποιος θα μπορέσει άραγε 

τα δάκρυά σου να λυτρώσει;

Να ξεχυθούν σαν ποταμοί σαν θάλασσες, 

να σβήσουν τη νύχτα, 

να ξεπλύνουν του κόσμου τα κρίματα, 

στεγνές ελπίδες να ποτίσουν,

ν' ανθίσουν μέσα σου ξανά

σαν άσπρα κρίνα;

Κι όταν λυθούν τα μάγια 

και τα πικρά σου δάκρυα 

ελεύθερα κυλήσουν,

στο υπόσχομαι...

τα πιο γλυκά θα γίνουν 

και τα πιο όμορφα ποιήματα.

Μαρία Γασπαράτου