Σαν φυλαχτό γαλάζιο και λευκό

Σ' αυτή τη γαλανή απέραντη αγκαλιά,

θ' αδειάσω το μυαλό, τα μάτια, 

την καρδιά μου.

Σκέψεις, εικόνες, συναισθήματα, 

όλα όσα με βαραίνουν,

στου Αιγαίου τα διάφανα νερά

θ' αφήσω να πλυθούν, 

να εξαγνιστούν 

και κάποια απ' αυτά να σβήσουν.

Μέσα μου τώρα μόνο ήλιος 

και θάλασσα θα κατοικούν.

Να βρουν ξανά οι λέξεις χρώμα

και τα νοήματα καθάριους ουρανούς.

Ό,τι έμεινε απ' αυτό το καλοκαίρι

σαν φυλαχτό γαλάζιο και λευκό

θα το κρατήσω,

φως να γεμίζει την ψυχή,

σαν έρχονται τα σύννεφα.

Μαρία Γασπαράτου

Κάποιες παλιές στιγμές

Ήρθαν απρόσκλητες κάποιες παλιές στιγμές,

γεμάτες τραύματα και ρούχα ξεφτισμένα.

Δεν μίλαγαν...

Ωχρά φθινόπωρα έκλαιγαν

μες στο υγρό τους βλέμμα.

Σπασμένα κράταγαν παιχνίδια παιδικά, 

κούκλες φθαρμένες με ανάκατα μαλλιά

και δίχως χέρια.

Ήρθαν καλοκαιριάτικα για ζητιανιά....

για μια λιακάδα μου,

για ένα  καρδιοχτύπι ευτυχισμένο.

Μόλις που πρόλαβα για μια στιγμή 

να τις χαϊδέψω

κι έφυγαν όπως ήρθαν

κουρελιασμένες, άρρωστες, φτωχές.

Πάλι δεν μπόρεσα 

τις ανοιχτές τους να γιατρέψω τις πληγές, 

πάλι δεν πρόλαβα απ΄ το σήμερα

ένα ωραίο ντύμα να τις δώσω 

να φορέσουν. 

Μαρία Γασπαράτου

Ψυχής πορφύρα

"Τι είσαι αλήθεια;" ρώτησες...

"Τι είσαι τελικά;

Σύννεφο γκρίζο, ήλιος φωτεινός 

η αστραπή προτού ξεσπάσει η μπόρα; 

Σκοτάδι μήπως; Χαραυγή;

Πυκνή ομίχλη, αστροφεγγιά

η της σελήνης μια ασημένια αχτίδα;

Τι είσαι αλήθεια;" ρώτησες... 

"Τι είσαι τελικά;

Θάλασσα, άνεμος, πληγή ανοιχτή;

Βράχος σε πέλαγο βαθύ

η μήπως άγριο κύμα;"

Μα τίποτα δεν είμαι... 

τίποτα απ' αυτά...

μόνο μια αύρα κάποιου υγρού, 

θλιμμένου δειλινού,

πάνω στα χείλη σου που στάζει,

ψυχής πορφύρα.

Μαρία Γασπαράτου

Στου Ιούλη την αβάσταχτη έρημο

Σιωπή πολλή 

στου Ιούλη την αβάσταχτη έρημο.

Μες στο λιοπύρι του μεσημεριού

ούτε μια υποψία όασης.

Οι ώρες, τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα,

ασθμαίνοντας ανεβαίνουν

της Κυριακής τα δύσκολα ανηφόρια.

Δυτικά... όλο δυτικά... 

μέχρι να ανταμώσουν

του δειλινού το ηλιοκαμένο πρόσωπο,

ως το λυτρωτικό απόβραδο 

να οδηγηθούν,

λίγο μετά τις 8...

να 'ναι κοντά η νύχτα,

να 'ρθει να τα καλύψει όλα

το σκοτάδι,

ίχνη δροσιάς ν' αφήσει μέσα σου

και την ψευδαίσθηση

πως ίσως καίει λιγότερο 

τούτη την ώρα

η απουσία.

Μαρία Γασπαράτου

Απόφαση

Απλώθηκε στον ουρανό το φως του Αποσπερίτη

χόρευε βαλς η θάλασσα μ' ένα τρελό νοτιά

και στο γραφείο σκεφτική άναψε η Νεφερτίτη
που μου 'χες φέρει κάποτε από μέρη εξωτικά.

Σημάδεψα με τη ματιά το μακρινό καράβι

ίσως εδώ να 'ρχότανε να σ' έφερνε μαζί

ενώ η νύχτα άρχιζε το πέπλο της να ράβει

με μια στιλπνή εβένινη μεταξωτή κλωστή.

Κουράστηκα να καρτερώ...έφυγε το καράβι

κι ένα φεγγάρι υψώθηκε βαθύ πορτοκαλί

ενώ ο φάρος μάταια συνέχιζε ν' ανάβει

και με χρυσές ριπές φωτός να με πυροβολεί.

Σηκώθηκα και νευρικά άνοιξα το συρτάρι

κάποια φωτογραφία μας που ήμαστε μαζί

στη θάλασσα την έριξα το κύμα να την πάρει

γαλήνη να βρει η καρδιά κι απάγκιο η ψυχή.

Απόφαση οριστική πήρα μες στο σκοτάδι
της Αλεξάνδρειας έσπασα τη γυάλινη κυρά
αυτά που σε θυμίζανε τα πέταξα στον Άδη
και η ζωή ξανάρχισε να μου χαμογελά.

Μαρία Γασπαράτου

Σε μια θάλασσα αγκαλιά

 "Δε γίνεται" σου είπα...

"δε μπορώ ν' αντέξω τόσο γκρίζο

στον καλοκαιρινό ουρανό...

δε θέλω άλλο να δικαιολογώ

τ' αδικαιολόγητα,

την απαξίωση ν' ανέχομαι 

των ακριβών ονείρων μας,

να ψάχνω γι' άλλοθι 

στα καθημερινά μικρά εγκλήματα,

στα υποκριτικά χαμόγελα,

στο τίποτα που πάνω απ' τη ζωή μας 

την απόγνωση επωάζει.

Κι έπειτα είναι καλοκαίρι..." σου είπα

"κι εγώ θέλω τόσο πολύ

μες στο γαλάζιο του ανέμελα ν' αράξω.."

Κι εσύ δεν είπες τίποτα.

Μόνο με κοίταξες μ' εκείνα σου τα μάτια

που όταν με κοιτούν 

σε μια στιγμή

όλο τον κόσμο τον αλλάζουν.

Τα χέρια άνοιξες και μ' έκλεισες 

σε μία θάλασσα αγκαλιά

"Θα φτιάξουν όλα κάποτε"..

έτσι είπες...

κι έγιναν ξαφνικά απλά 

όλα τα δύσκολα...

Μαρία Γασπαράτου