Βραδιά καρναβαλιού

Πετάξαμε τις μάσκες κάποιο βράδυ
και η αλήθεια μ' ένα πρόσωπο σκληρό
στη νύχτα άφησε ένα βαθύ σημάδι
σαν χαρακιά από μαχαίρι κοφτερό.

Ψιλόβρεχε... Φλεβάρη μες στο κρύο
οι μασκαράδες τραγουδούσαν στη βροχή
κι εμείς ακάλυπτοι και δίχως προσωπείο
στην ενοχή ακροβατούσαμε γυμνοί.

Βραδιά καρναβαλιού γεμάτη μάσκες
με τόσο θράσος μες στη ξέφρενη γιορτή
σε μια γιορτή που αγαπά τις αυταπάτες
η αλήθεια επέλεξε να αποκαλυφθεί.

Ψηλά στον ουρανό ένα φεγγάρι
σαν αίμα κόκκινο σαν ανοιχτή πληγή
της μοίρας έριξε το πειραγμένο ζάρι
κι έτσι για μας τέλειωσε άδοξα η γιορτή.

Μαρία Γασπαράτου

Ένα πουλάκι

 Ένα πουλάκι στάθηκε 

στου παραθύρου το περβάζι.

Τιτίβισε δυο τρείς φορές,

τσίμπησε λίγο από της γλάστρας μου

το δροσερό τριφύλλι,

το ράμφος του ακόνισε 

σ' ένα κλαράκι της αμυγδαλιάς

κι ήταν σα να μου μίλησε 

στη γλώσσα τη δική του

κι εγώ σα να κατάλαβα παράδοξα

τι μου είχε πει...

κάτι γλυκό κι ελπιδοφόρο

που δεν μπορεί με λέξεις να ειπωθεί

κι άφησε μέσα μου μια διάθεση, 

κάθε κακή μου σκέψη να πετάξω,

μια αίσθηση χαράς

δίχως σαφή αιτία,

γι' αυτό το πρωινό,

γι' αυτό τον ήλιο,

γι' αυτές τις ευωδιές που ο άνεμος

μου φέρνει από μακριά

και για τα φτερωτά πατήματα του Μάρτη

που απ' το βάθος έρχεται.

Μαρία Γασπαράτου

 

Σ' ένα σπασμένο ορίζοντα

 Έμαθες πάντα 

ακριβά ν' αγοράζεις την αγάπη.

Με χέρια ανοιχτά 

ό,τι είχες και δεν είχες να δίνεις

για ένα χαμόγελο λειψό, 

για ένα βλέμμα, 

αμφισβητούμενης στοργής,

για ένα ανεπαίσθητο άγγιγμα...

κι έδινες, όλο έδινες

στράγγιζες όλο στράγγιζες

σαν σφουγγαράκι της θάλασσας

αφημένο στον ήλιο,

για ένα του χάδι. 

Τώρα με μάτια αδειανά κοιτάς

το όνειρό σου που ακροβατεί

σ' ένα σπασμένο ορίζοντα

Άργησες πια, μα έμαθες...

δεν αγοράζεται 

ούτε πουλιέται η αγάπη...

τη βρίσκεις μόνο όταν ξέρεις,  

πρώτα εσύ απ' όλους, 

τον εαυτό σου ν' αγαπάς.

Μαρία Γασπαράτου

Τα μισά μου ποιήματα

 Είναι κι εκείνα τα μισά μου ποιήματα

όλο παράπονο που ατέλειωτα έμειναν.

Κάθε φορά που τη σελίδα αλλάζω 

προσπερνώντας τα

μικρές ακούγονται αδύναμες φωνούλες 

και κλαψουρίσματα.

Κάποτε νιώθω πως δεν τ΄ αντέχω 

κι όλο το χέρι απλώνω να τα σχίσω,

μα κάτι μέσα μου με σταματά

και τ' αγκαλιάζω στοργικά 

και σε μια ήσυχη γωνίτσα της ψυχής 

με τραγουδάκια παιδικά τα νανουρίζω.

Τα ατέλειωτά μου ποιήματα

που μια βαθιά κι ανεξιχνίαστη αιτία

τα άφησε μισά.

Είναι ίσως που τις αλήθειες τους φοβάμαι

πάνω στο άσπρο μου χαρτί να δω,

αυτές που εγκυμονούν 

και που στους τελευταίους πάντα στίχους μου 

γεννάνε...

είναι που ακόμα ίσως έτοιμη δεν είμαι

κατάματα να δω τον άλλο

τον μακρινό 

τον ξεχασμένο μου εαυτό.

 

Μαρία Γασπαράτου

Ο Έρωτας

 Καρδούλες πάλι και τριαντάφυλλα,

πολύχρωμα μπαλόνια,

ποιήματα ερωτικά, στιχάκια φλογερά,

το διαδίκτυο φωτιά θα πάρει,

κόκκινες αναρτήσεις,

λόγια που σαν πυροτεχνήματα

θα σκάνε 

με μια διάχυτη αγωνία

το αυτονόητο να αποδείξουν,

σε μία μέρα μέσα να προλάβουν

όλο το πάθος και τον πόθο να προβάλλουν,

λέξεις και εικόνες που στο βάθος

μια ενοχή υποθάλπουν,

γιατί ό,τι είναι αληθινό

δεν χρήζει επιβεβαίωσης.

Δεν έχει ανάγκη από γιορτές ο Έρωτας

είναι ολόκληρος μία γιορτή...

δεν έχει ανάγκη από υπερβολές

γιατί είναι μόνος του μια υπερβολή...

ούτε έχει ανάγκη από μοντάζ 

και κατασκευασμένες λάμψεις

γιατί είναι αυτόφωτος

κι όπου στ΄ αλήθεια υπάρχει, 

σαν ήλιος καλοκαιρινός 

και σαν του Αυγούστου το ολόγιομο φεγγάρι 

λάμπει.

Μαρία Γασπαράτου

Κι έρχομαι, όλο έρχομαι...

Και προχωράω, προχωράω

προς την ακτή σου,

προς τη ζεστή χρυσή σου θάλασσα.

Δίπλα, κοντά μου, πίσω μου,

τοπία δίχως χρώματα,

λέξεις χωρίς νοήματα,

σκιές αδιάφορες,

ανάσες ξένες...

κι έρχομαι, όλο έρχομαι

μα αντί η φιγούρα σου να μεγαλώνει

όσο θαρρώ πως πλησιάζω,

αυτή μικραίνει κι όλο μακραίνει

και τρέχω ασθμαίνοντας 

για να προλάβω,

μην έρθει η άνοιξη 

κι εγώ έχω μείνει πίσω... 

μα κάθε βήμα μου

νιώθω αναπάντεχα 

πως κάτι από σένα κλέβει

και σε χάνω...

ώσπου μια σκοτεινή, μικρή 

και άκαμπτη τελεία γίνεσαι

εδώ, σ' αυτό το ποίημα μου,

στον τελευταίο στίχο.

Μαρία Γασπαράτου

Σπίτια-κελιά

 Νυχτώνει πάνω απ' την άρρωστη πόλη.

Σπίτια-κελιά φωτισμένα 

σαν άστρα που έπεσαν

σαν όνειρα φλεγόμενα που επέστρεψαν

μετά από άνιση μάχη

και σιγοκαίνε ακόμα

πριν γίνουν στάχτη το ξημέρωμα...

μικρές φλογίτσες 

από αναμμένους αναπτήρες,

που επιμένουν άδικα

σε μια υπαίθρια συναυλία, 

που έχει από καιρό ματαιωθεί.

Φώτα... 

χιλιάδες φώτα απελπισμένα,

σαν προσδοκίες,

που από βαριές ανάσες δραπετεύουν

και ψάχνουν να βρουν Θεό,

μια ελπίδα έστω αχνή να του αποσπάσουν,

κάποια υπόσχεση υποβόσκουσα

σε μια του λέξη αγάπης,

μ' ένα του βλέμμα στοργικό 

να ντυθούν

να ζεσταθούν 

ν' αντέξουν...

Στενεύει ο δρόμος

κι είναι μακρύς...πολύ μακρύς 

ο φετινός χειμώνας...

Μαρία Γασπαράτου

Τόλμησα...

 Τόλμησα κι εγώ να κάνω ένα βήμα 

την ώρα που η σιωπή  χόρευε  

με τη νύχτα αγκαλιά...

να εμπιστευτώ μια μοίρα μάγισσα

που πίστεψα πως είχε  βαρεθεί 

κάθε καλό να καταστρέφει...

στην άκρη ενός γκρεμού 

το χέρι μου ν' απλώσω για ένα ανθάκι,

που χρώμα θα έδινε στην άχρωμη ζωή μου

και άρωμα 

στις άοσμες στιγμές της μοναξιάς.

Τόλμησα... 

και σαν τη μυγδαλιά μες στο χειμώνα

με άσπρα πέπλα αέρινα έντυσα την ψυχή μου 

κι ούτε που νοιάστηκα

αν θα την κάψει η παγωνιά.

Κι ήταν Φλεβάρης...

μέρα γλυκιά...μέρα λαμπρή... 

στο μάγουλο με φίλησε 

ένας προδότης ήλιος

κι έπειτα μ' έδωσε 

σ' ένα χιονιά φονιά... 

Μαρία Γασπαράτου

Να ελπίζει κανείς

Να μην παραιτείται κανείς 

αυτό μετράει...

κι αν δείλιασε 

στους χιονισμένους δρόμους

κι αν χάθηκε ο χρόνος 

όταν με πόνο στάθηκε 

του ταξιδιού του να δέσει 

τις πληγές

κι αν στις ανηφοριές 

δυο βήματα έκανε μπροστά

και δέκα πίσω,

να συνεχίζει κανείς...

αυτό μετράει...

να παίρνει δύναμη απ' το φως 

της κορυφής..

Να μην τα παρατά κανείς...

αυτό μετράει...

κι αν είναι άγριες της ζωής του 

οι θάλασσες

κι αν στης θολής του μνήμης

τις μακρινές αναδρομές

ναυάγια μετρά,

κάπου υπάρχει

μια φιλόξενη στεριά

ένα λιμάνι στοργικό

ένα ανθόσπαρτο νησί

μια άνοιξη...

Μόνο να ελπίζει κανείς... 

αυτό μετράει...

Μαρία Γασπαράτου