Μύρισε άνοιξη

 Αγγίζω μιας παλιάς πληγής την ουλή.

Αυτή που απέφευγα καιρό να κοιτάξω,

που σαν κατάρα 

μάταια προσπαθούσα να ξορκίσω,

τα μάτια δένοντας 

με το μαντήλι ενός ανόητου συμβιβασμού.

Δε φοβάμαι πια...

με τ' ακροδάχτυλά μου ψηλαφώ

του μαχαιριού τη χαρακιά...

με μια πρωτόγνωρη στοργή 

τη χαϊδεύω.

Πόντο πόντο ιχνηλατώ το βαθύ σημάδι...

φυτεύω μέσα του άνθη παρηγοριάς. 

Όλα τα "πώς" και τα "γιατί" 

απ' τη στυγνή τους ενοχή απαλλάσσω.

Με δάκρυα που δεν πνίγω πια, 

λειαίνω τις κοφτερές αιχμές 

απ' τα σπασμένα μου άλλοθι...

η αρμύρα τους, λιώνει με μιας, 

της ψυχής μου τους πάγους..

και να... μέσα μου κιόλας 

μύρισε άνοιξη.

Μαρία Γασπαράτου

"Να προσέχεις"

 Τις νύχτες της βροχής

σαν κύβος ζάχαρης 

μέσα μου λιώνει

εκείνο σου το "να προσέχεις"

που τη στιγμή του πιο μεγάλου κεραυνού

πρόφτασε ν' ακουστεί,

μέχρι τ' αστέρια να φτάσει,

στο σύμπαν να γίνει ένα άστρο ακόμα

δικό μου μόνο,

απ' όλα τ' άστρα το πιο λαμπρό.

Τις νύχτες της βροχής 

που σαν κουρσάρος

ο χρόνος ληστεύει όνειρα,

λεηλατεί της γαλήνης μου 

τους ήδη ερειπωμένους ναούς,

το βλέμμα μου υψώνω, 

το αστέρι μου βρίσκω,

αφουγκράζομαι:

"Να προσέχεις"..

γαντζώνομαι πάνω του

ημερεύει ο χρόνος

γλυκαίνει η ψυχή

η βροχή χαμηλώνει...

"Θα προσέχω"...

ψιθυρίζουν τα χείλη μου

και πέρα απ' του φόβου  

τα πυκνά αναχώματα

ξημερώνει...

Μαρία Γασπαράτου

Σαν λιβάδι από μπλε ανεμώνες

Μ' αρέσει για σένα να γράφω ποιήματα.

Στίχους που πάνω στο άδειο χαρτί

ταξιδεύουν

σαν βαγόνια κάποιου τρένου που τρέχει 

σ' έναν άγνωστο τόπο

μια νύχτα αλλόκοτη, 

ξεκομμένη αυθαίρετα από κάθε βδομάδα 

κι από κάθε εποχή.

Πού πηγαίνουν, 

τελείως μου είναι αδιάφορο.

Αυτό που στ' αλήθεια με νοιάζει

είναι όταν σε μένα γυρίζουν

ν' ανατέλλει ο ήλιος.

Μ' αρέσει για σένα να γράφω ποιήματα.

Λέξεις ν' αφήνω απ' του στυλό το μελάνι

να χύνονται...

σαν ντύμα γαλάζιο να κολλάνε επάνω σου

κι ερήμην σου 

της ψυχής σου να παίρνουν το σχήμα,

να επιστρέφουν σ' εμένα γεμάτες αλήθειες, 

να φοράνε την αύρα σου,

σπόρους αγάπης ν' αφήνουν

πάνω στ' άσπρο χαρτί μου

και μέσα μου 

σαν λιβάδι από μπλε ανεμώνες

ν' ανθίζουν.

Μαρία Γασπαράτου

Σαν κίτρινος ανθός στο χιόνι

 Έχει μια όμορφη λιακάδα απόψε.

Ξύπνησε η μέρα 

σαν κίτρινος ανθός στο χιόνι.

Σκόρπισε γύρω,

μια ανεπαίσθητη λεπτή ευωδιά 

από μνήμες παιδικές 

που πάντα ξεπηδούν στα δύσκολα

σαν χέρια στοργικών αγγέλων,

πρόθυμα να σε πιάσουν 

την ώρα που παραπατάς

στην άκρη του γκρεμού.

Όμορφη μέρα... 

χρυσές ηλιαχτίδες

αφήνουν ζεστά αποτυπώματα

πάνω στα γυμνά κλαδιά... 

φωτεινές εγγυήσεις 

για να πάψει ο φόβος με χέρια κρύα 

ν' αγγίζει το αύριο.

Τον καφέ μου θα πιώ...

τίποτα δε θα κάνω 

απ' ό,τι κάνω κάθε μέρα μ' ευλάβεια...

στο σχοινί της μπουγάδας μονάχα

θ' απλώσω

όλα μου της ζωής τα θαλασσοδαρμένα

έτσι ωραία κάτω απ' τον ήλιο να στεγνώσουν...

να προλάβω...

πριν τα τσακίσει η σκουριά.

Μαρία Γασπαράτου

Όλα ένας πόλεμος

 Σώθηκε της ψυχής το μελάνι...

πάνω στα τείχη των αιώνιων φυλακών

τα χείλη τίποτε δε γράφουν πια.

Σώθηκαν τα συνθήματα...

ξέφτισαν των σοφών τ' αποφθέγματα.

Νιώθω πως με ξεγέλασαν

πίσω από πυκνά συρματοπλέγματα

οι αμόλυντες λέξεις 

κι οι άσπιλες επιγραφές. 

Δεν είναι ιδανικός ο κόσμος...

δεν ήτανε ποτέ...

κι αυτή η ευθύνη 

που φόρτωσαν στους ώμους μου

άγιοι δήθεν και προφήτες,

αδέκαστοι κι απρόσιτοι υποκριτές,

πέτρινα αγάλματα 

με δείκτες προτεταμένους

να σημαδεύουν τα λάθη μου,

ασήκωτη είναι...

Σκόνη παντού και καπνοί...

όλα ένας πόλεμος...

κι εγώ 

δεν ξέρω πια γιατί ν' αγωνιστώ

αφού πριν μπω στη μάχη καν

είμαι με τους χαμένους.

Μαρία Γασπαράτου

Για της σιωπής σου το ταξίδι σ' αγαπώ

 Για της σιωπής σου το ταξίδι

σ' αγαπώ.
Για τ' αστέρια που αθόρυβα
σκορπάς στον ουρανό μου.
Για τα φεγγάρια
που απ' τις νύχτες σου
ξηλώνεις μυστικά
και τα κρεμάς σαν τάματα
στα σκοτεινά μου βράδια
και για τους στεναγμούς
που πνίγεις βιαστικά
στου ανέφικτου τη θάλασσα.
Για τ' απλωμένα χέρια στο κενό
και για την άδεια σου αγκαλιά
που περιμένει μάταια
ό,τι δεν θα 'ρθει.
Για τ' όνειρο που αρνήθηκες
και για το τίποτα
που αποδέχτηκες βουβά.
Για τ' ανείπωτα λόγια
και την αδιαπραγμάτευτή σου αγάπη.
Για της ζωής σου το σήμερα
που σ' ένα αύριο αμφίβολο θυσιάζεις.
Για τη σπασμένη σου ανάσα
που σκοτώνει ένα λυγμό.
Για της σιωπής σου το ταξίδι
σ' αγαπώ...

Μαρία Γασπαράτου

Λες και δεν έφυγες ποτέ

Ήρθες σα να μην έφυγες ποτέ

με το γνωστό πικρό χαμόγελό σου.

Το χέρι άπλωσες κι έπιασες το δικό μου

με μια γλυκιά 

κι επώδυνη ταυτόχρονα στοργή...

κι ήταν τα πάντα γύρω φωτεινά 

σαν το χρυσό πρωί κάποιου Αυγούστου.

Χάδι ψυχής το άγγιγμά σου.

Τα υγρά σου μάτια, 

της λησμονιάς πύλες λυτρωτικές.

Λες και δεν έφυγες ποτέ...

λες και ποτέ δεν σ' είχα χάσει.

Μα ξαφνικά μια δυνατή ψυχρή βροχή

του ονείρου μου πληγώνει το τοπίο.

Τα μάτια ανοίγω...

Ένας συννεφιασμένος ουρανός

μου ψιθυρίζει ειρωνικά 

πως δεν υπάρχουν θαύματα

κι εγώ απομένω μια έκπληκτη σκιά...

κρυώνω...

ενώ στα μάτια μου 

κάποιου Αυγούστου ανύπαρκτου ο ήλιος

αντιφεγγίζει ακόμα...

κι απελπισμένα ψάχνω μες στην καταχνιά

το καλοκαιρινό εκείνο φως

παράδοξα εντελώς

Γενάρη μήνα...

σχεδόν στη μέση του χειμώνα.

Μαρία Γασπαράτου

Λόγια

 Βαρέθηκα να ακροβατώ πάνω σε λέξεις...

κι αυτή η ομίχλη δε λέει να καθαρίσει. 

Στεγνό το βλέμμα μου

διψάει για μια εικόνα

και μόνο λόγια...λόγια...
σάπια, μουχλιασμένα

σαν πολυκαιρισμένα

φρούτα σε υπαίθρια αγορά

που δεν τα παίρνει πια κανείς.

Κουράστηκαν τα χέρια μου
σε άσκοπες κινήσεις,

σε μια προσπάθεια μάταια
να διαλύσουν το πυκνό
λευκό κενό...

και πια δε θέλω τίποτα ν' ακούω.

Λέξεις επαναλαμβανόμενες 

μ' ένα συρτό μονότονο

και ξεφτισμένο ήχο...
άχρηστες, άχρωμες, φτωχές.

Επώδυνη έχει γίνει η ακοή

την ώρα που τα μάτια μου πεινούν

για ένα λουλούδι

για μια θάλασσα

για ένα χελιδόνι.

Μαρία Γασπαράτου

Άργησε πολύ η χαρά

 Άργησε πολύ η χαρά...

κι εκείνο το  σύννεφο
που μέσα του άφηνα
υγρές προσευχές
γι' αλλού τράβηξε.
Κι εδώ ούτε μια βροχή...
ούτε μια στάλα ονείρου...
δροσιά στη στεγνή μου ψυχή.
Προχωρά ο χειμώνας κουτσαίνοντας.
Χτυπά με το μπαστούνι του αργά
τους μεταλλικούς λεπτοδείκτες.
Παραπατά σαν μεθυσμένος ναύτης
που μάταια γυρεύει ένα καράβι...
στο λιμάνι δε θα φτάσει ποτέ.
Άργησε πολύ η χαρά...
Στο μετέωρο βήμα της
παγιδεύτηκε ο χρόνος
κι οι ώρες ανάπηρες
δεκανίκια ζητούν
σε παλιές υποσχέσεις.
Χθες βράδυ ονειρεύτηκα την άνοιξη
κι ένα γέρικο βαρύ μπαστούνι
χτύπαγε αργά
τους μεταλλικούς λεπτοδείκτες...
τακ...τακ...τακ...
καρφιά στ' ανθισμένα πόδια του Απρίλη.
Άργησε πολύ η χαρά...
κι όλα μαζί της αργούνε...

Μαρία Γασπαράτου

Ρευστές, αέρινες, διάφανες παρουσίες

 

Έρχονται άνθρωποι και φεύγουν...

παρενθέσεις 

στης ζωής σου το πολύπλοκο βιβλίο.

Βλέμματα, χαμόγελα, φωνές,

τόσο μοναδικά και τόσο εφήμερα.

"Φίλοι" που τελικά 

φίλοι δεν μπόρεσαν να γίνουν

η ακόμα κι αποτυχημένοι εχθροί.

Παράθυρα που ανοίγουνε και κλείνουν

στο μυστικό δωμάτιο της ψυχής.

Όλα τα ξεγυμνώνει ο χρόνος

κι ό,τι είναι αδύναμο

με αφανισμό το τιμωρεί.

Ρευστές, αέρινες, διάφανες παρουσίες

που αντάμωσες κάποια στιγμή στο δρόμο σου

κι άλλαξαν δρόμο στη στροφή.

Άνθρωποι που θα ξεχαστούν

που ίσως κάποτε δε θα θυμάσαι τ' όνομά τους

κι όμως

μες στο πολύπλοκο βιβλίο της ζωής σου

σε μιαν άκρη

άφησαν τη δική τους 

έστω κι αχνή υπογραφή.

Μαρία Γασπαράτου