Μια άνοιξη μικρή στην παγωνιά

 Μέσα στη ρόδινη καρδιά του δειλινού

αφήνει ο Δεκέμβρης τις άχρωμες λέξεις,

που μέσα μου χαράζει 

ένας χειμώνας λευκός, 

ομιχλώδης, 

άκαμπτος,

όμοιος με θαμπή ανατολή

που πέτρωσε

σ' ένα ψυχρό τοπίο του Βορρά

και που δεν άφησε τη μέρα να κυλήσει.

Και ξαφνικά, 

χρώματα γέμισαν οι λέξεις

γράμματα κόκκινα, χρυσά, πορτοκαλιά

κι έφτιαξαν φράσεις φωτεινές 

χαράς κι αγάπης,

δώρο απρόσμενο 

ενός παράξενου Δεκέμβρη 

που δίχως να 'χει καταλάβει γιατί ήρθε,

φεύγει...

Μια άνοιξη μικρή στην παγωνιά

άφησε μέσα μου την αίσθηση 

πως μες στο απόλυτο

το πένθιμο λευκό,

βαθιά στο ολωσδιόλου άδειο,

μπορεί ξανά η ζωή να βρει

ένα νόημα 

μπορεί ξανά η προσμονή να βρει

ένα λόγο...

Μαρία Γασπαράτου

Όπως κάθε Δεκέμβρη...

 
Κι έτσι όπως κάθε Δεκέμβρη

θα γεννηθεί η Αγάπη ξανά.

Θα την υποδεχτούμε κι εμείς 

όπως πάντα

με μια επίπλαστη χαρά 

και μια αμφίβολη θαμπή καλοσύνη.

Θα μοιράσουμε ευχές τυπικές 

λόγια κούφια και υποσχέσεις

που μετά θα ξεχάσουμε.

Θα μοιάζει για λίγο στον κόσμο

σα ν' άλλαξε κάτι.

Θα ταξιδεύει από μακριά 

ένα αέναο φως...

προορισμός η ψυχή μας

που δεν θα τη φτάσει...

Θα γεννηθεί η Αγάπη ξανά

σ' ένα κόσμο που ανίκανος είναι 

αγάπη να νιώσει... 

σ' ένα κόσμο που κάθε καλό

τελικά το σταυρώνει...

Όμως μνήμη δεν έχει η Αγάπη...

συγχωρεί, υπομένει, αντέχει 

κι απλόχερα δίνεται...

κι έτσι κάθε Δεκέμβρη 

θα γεννιέται ξανά

με την άφθαρτη ελπίδα

το φως της το υπέρλαμπρο

κάποια φορά

στην καρδιά μας να φτάσει.

Μαρία Γασπαράτου

 

20 Δεκέμβρη

 Μια μέρα σαν τις άλλες θα μου πεις...

απλώς μια μέρα κρύα του Δεκέμβρη.

Μα είναι κάπως πιο μουντός ο ουρανός

κι η παγωνιά στα πιο βαθιά σημεία της ψυχής

πάνω σε κάποιες που ακόμα αιμορραγούν πληγές

λεπίδες από πάγο μπήγει.

Μια μέρα του χειμώνα θα μου πεις...

τι περιμένεις;

Μα είναι αλλιώτικο σου λέω αυτό το κρύο.

Στο πανωφόρι μου τυλίγομαι σφιχτά...

βγαίνω στο δρόμο...

να φύγω απ' ό,τι έχει φύγει προσπαθώ...

το άδικο πετώ στην άδεια λεωφόρο

μα αυτό σε μια πραγματικότητα μεταλλική

γυρίζει και κολλά σαν το μαγνήτη.

Μια μέρα σαν τις άλλες θα μου πεις...

όμως ποτέ δεν θα ναι ίδια με καμιά

η μέρα η 20στη κάθε Δεκέμβρη.

Μαρία Γασπαράτου

Μόνο ένα παραμύθι...

Ξέρεις κάτι;
Με κούρασαν οι αλήθειες.
Του κόσμου το τρομαχτικό
καθρέφτισμα.
Των πιο φριχτών κι άδικων πράξεων
οι αναπαραστάσεις.
Οι αρετουσάριστες γυμνές εικόνες.
Όλες οι αναλυτικές, σαφείς
κι ανατριχιαστικά λεπτομερείς
ενημερώσεις.
Οι απροκάλυπτες ασχήμιες
κι οι αμακιγιάριστες ωχρές στιγμές.
Τα πιθανά εφιαλτικά σενάρια
κι ο θάνατος που ύπουλα παραφυλάει
στης πόλης της σκοτεινές γωνιές.
Δε θέλω άλλο τίποτα να δω...
δε θέλω άλλο τίποτα ν' ακούσω...
Μόνο ένα παραμύθι πες μου απόψε 

όμορφο...

να μη φοβάμαι...
μες στης φωνής σου
το γαλήνιο λίκνισμα 
να κοιμηθώ...

Μαρία Γασπαράτου

Χωρίς αισθήσεις

Είναι στιγμές 

που θα το προτιμούσα αλήθεια

να μην ακούω
να μη βλέπω
να μην αισθάνομαι.
Ένας βράχος να ήμουν στη θάλασσα
η ένας φάρος
που αδιάκοπα θ' αναβοσβήνω...
στο μονότονο ρυθμό μου
να χορεύουν τα κύματα.
Να ήμουν έστω ένας κόκκος άμμου
σε μια απάτητη κρυφή παραλία,
όμορφα κάτω απ' τον ήλιο να καίγομαι.
Να περνούν οι μέρες
οι μήνες

τα χρόνια...
να υπάρχω απλώς

χωρίς αισθήσεις...
Πονάνε τόσο οι αισθήσεις
σ' ένα κόσμο που βουλιάζει στη θλίψη.
Κι η ζωή
μια πόρνη που ξεπουλιέται
σε κακόφημους δρόμους...
στοχεύει σε ακριβά αυτοκίνητα
και χοντρά πορτοφόλια...
θλιβερή

μίζερη

δυστυχής...
άδεια απ' αυτό που αποζητά κατά βάθος.
Πού να το βρει;
Είδος προς εξαφάνιση πια η αγάπη...

Μαρία Γασπαράτου

Αυτό είμαι εγώ...

 Δεν είμαι αφελής...

δεν είναι πως αντίθετα πάω στη λογική

αυτού του κόσμου από βίτσιο 

κι από μια διάθεση απλώς να ξεχωρίσω,

ούτε πως είμαι ανίκανη μια σκέψη να 'χω

κάπως πιο πρακτική,

ν' αθροίζω, ν' αφαιρώ, να υπολογίζω,

σ' ένα τεφτέρι να κρατώ λογαριασμό

τι παίρνω και τι δίνω.

Δεν είναι ακόμα πως τον εαυτό μου

θέλω  από κάποια διαστροφή 

να υποτιμήσω, 

η αντίθετα ότι για μένα μια ιδέα έχω

υπεροπτική... 

Δεν ξέρω ανυστεροβουλία αν είναι,

ανοησία η εγωισμός,

όμως δεν έχω μάθει ό,τι αυθόρμητα

κι από καρδιάς δεν μου χαρίζεται

να το διεκδικώ...

δεν θέλω τίποτα έτσι να μου δίνεται... 

κι ας πέφτω έξω

κι ας έρχονται φορές που όλα τα χάνω 

κι ας προδίδομαι...

Γιατί απορείς; 

Αυτό είμαι εγώ...

όταν μοιράζω τα κομμάτια της ψυχής μου

ούτε το τίμημα ζυγίζω ούτε το ρίσκο.

Μαρία Γασπαράτου

Του Δεκέμβρη οι χλωμές σιωπές

 Του Δεκέμβρη οι χλωμές σιωπές...

κεχριμπαρένια δάκρυα

στου κόσμου τη στέγη.
Μεταλλαγμένες προσευχές
θλιμμένων αγγέλων.
Πυρακτωμένες σταγόνες λάβας
σ' ένα ηφαίστειο
έτοιμο να εκραγεί.
Του Δεκέμβρη οι χλωμές σιωπές...
ραγισμένοι καθρέφτες
σε παιδικά μάτια.
Αγκιστρωμένα βλέμματα
σε βιτρίνες παιχνιδιών
που με βία ξεριζώνονται
και ματώνουν.
Παγωμένα χέρια
πάνω από αυτοσχέδια μαγκάλια
δίπλα σε νεκρά καλοριφέρ.
Μίζερα στολισμένα δεντράκια
σχεδόν κακόγουστα από ανάγκη
πίσω από θολά τζάμια.
Του Δεκέμβρη οι χλωμές σιωπές
φιγούρες κυρτές
από φόβο και αγωνία.
Καθημερινά αδιέξοδα.
Εφιάλτες σε σχήμα αριθμών
πάνω σε απλήρωτους λογαριασμούς.
Το κρύο δεν αντέχεται
σε κάποιους τόπους...
σε κάποιες ζωές...
σε κάποιες ψυχές...
Η αδιαφορία χορεύει
πάνω στις αποχαυνωμένες συνειδήσεις.
Η εγκατάλειψη καίει τις τελευταίες αντοχές
όσων κουράστηκαν μόνοι να προσπαθούν.
Για ποια γιορτή αγάπης μου μιλάς;
Για ποια Χριστούγεννα;

Μαρία Γασπαράτου

Εσύ ο άλλος...

Εσύ ο άλλος

κάπου κρατάς φυλακισμένο

τον παλιό σου εαυτό

σ' ερμητικά κλειστά κελιά,

σε ασφυκτικά στενά καλούπια 

και συμβάσεις.

Ζεις και δε ζεις. 

Στο φως με παρρησία εκθέτεις

αυτό που απεχθάνεσαι στο βάθος.

Στο τεντωμένο μιας παράνοιας σχοινί 

ισορροπείς...

με το ένα πόδι να πατά

σε κάποιο κόσμο αδιάφορο

και με το άλλο 

να αιωρείται στο κενό.

Εσύ ο άλλος...

σε ξένους δρόμους χάθηκες

σε τόπους που δε σε χωράν... 

Γι' ανόητα πρότυπα ξεπούλησες 

τ' αλλοτινά όνειρά σου.

Τι ψάχνεις τώρα;

Οι λεπτοδείκτες πάγωσαν 

σ' ενός παρόντος άχαρου

τα σιωπηλά ρολόγια...

κι εκεί στο βάθος

άγνωστος σχεδόν

ο ξεχασμένος σου εαυτός

με πληγωμένο βλέμμα σε κοιτά

κι απομακρύνεται...

Μαρία Γασπαράτου 

Έπιασε κρύο

Οι εποχές αλλάζουν πάντα

αυτόματα και ρυθμικά,

απόλυτα και απαρέγκλιτα, 

αδιαφορώντας 

για της ζωής σου τα στάσιμα,

για όσα μείναν πίσω 

γιατί δεν πρόλαβαν

γιατί δεν μπόρεσαν

γιατί δεν άντεξαν σ' έναν ανήφορο

να προχωρήσουν.

Μα οι εποχές αλλάζουν πάντα

με μια ψυχρή και τυπική διαδικασία

κι αν δεν κατάφερες τις ώρες τους

έτσι όπως ήθελες να ζήσεις

δικό σου πρόβλημα.

Τρέχουν οι μέρες 

τρέχουν οι μήνες

κι οι εποχές αλλάζουν πάντα...

δεν περιμένουν...

φεύγουν κι ούτε γυρίζουν 

να κοιτάξουν πίσω. 

Χειμώνας έφτασε ξανά...

ρίξε ένα κούτσουρο στο τζάκι...

μες στη φωτιά στάχτη να γίνουν 

τα άλυτα σταυρόλεξα της λογικής σου...

να ζεσταθούν οι ψευδαισθήσεις σου...

έπιασε κρύο...

Μαρία Γασπαράτου