Αλλο ένα καλοκαίρι

Το πλοίο στο λιμάνι θα σφυρίζει...
στο νου θα φέρνεις
στιγμές του Αυγούστου
που μόλις θα χει φύγει
θ' αναρωτιέσαι σιωπηλά αν ήτανε καλές...
όπως τόσα και τόσα καλοκαίρια
κι αυτό θα σβήσει...
μια έγχρωμη φωτογραφία
στην άκρη του γραφείου σου
αυτό θα μείνει
κι όπως εδώ και χρόνια
δε θα μαι μέσα...
μα τη δική μου εικόνα
την έχεις φυλαγμένη στην καρδιά...
στις μυστικές σου αναπολήσεις
στη σκέψη σου τη φέρνεις...
χαμογελάς...
δεν αμφιβάλλεις...
ήταν ωραίες οι στιγμές σ' εκείνα τα παλιά
δικά μας καλοκαίρια...
Τι έφταιξε; Θα λες...
κι αντί γι απάντηση
το πλοίο θα σφυρίζει...
τελειώνουν όλα κάποτε...
άλλο ένα καλοκαίρι θα φεύγει μακριά...

Μαρία Γασπαράτου

Επιθυμίες

Πεταλούδες σε δάση καμμένα
σε ξερά κλαδιά
σε κάποια που ποτέ δεν άνθισαν λουλούδια...
πεταλούδες σε θάμνους φυλακές
σε δέντρα παγίδες
ασφυκτικά πυκνά...
πεταλούδες με φτερά τσαλακωμένα
σπασμένα
λιωμένα φτερά...
πεταλούδες που αγωνίζονται
να βρουν διέξοδο
ένα ξέφωτο
ένα κενό
μια τρύπα έστω
να βρουν ουρανό...
Επιθυμίες...κάποιες επιθυμίες...
ανομολόγητες....ουτοπικές...
πεταλούδες εγκλωβισμένες
σ' ένα κόσμο στεγνό
σ' ένα σήμερα μεταλλαγμένο
σ' ένα αύριο γυμνό...

Μαρία Γασπαράτου

Εκείνο που δε ζήσαμε

Μας βασανίζει πάντα στην άγνοιά μας
κάθε πόρτα που δεν ανοίξαμε...
όποια απορρίψαμε επιλογή...
αυτό που δεν κάναμε
που δεν το πιστέψαμε
αυτό που φοβηθήκαμε
και δεν το προσπαθήσαμε
αυτό που αφήσαμε...
Καλύτερο;
Χειρότερο;
Ποιος ξέρει;
Εκείνο που δε ζήσαμε θα μας ακολουθεί...
η άλλη όψη του νομίσματος...
Δεν είναι μοίρα...όχι...
δεν είναι κέρμα στον αέρα
που πέφτει τυχαία στην όποια πλευρά...
θα ήταν όλα πιο εύκολα έτσι...
θα είχαμε άλλοθι
θα είχαμε ελαφρυντικά
δε θα υπήρχαν άλλοι δρόμοι
θα ήταν η ζωή μονόδρομος
καμιά ευθύνη
κανένας προβληματισμός
καμιά αμφιβολία
κανείς ενδοιασμός...
Αθώοι και μοιραίοι...
πολύ βολικό...
Όμως σε μια ζωή που τιμωρεί τα λάθη
δε θα 'ταν ασυγχώρητος τόσος ρομαντισμός;

Μαρια Γασπαρατου

Μια αυθαίρετη γωνιά

Είναι φορές
που πάνω στο χαρτί οι λέξεις μου
σκαλώνουν στο όνομα σου...
είναι φορές που οι σκέψεις μου
λιποτακτούν
κι ακολουθούν τα βήματά σου...
Τίποτε δικό σου εδώ δεν υπάρχει...
καταλαβαίνεις;
Τίποτα που να σε κάνει να επιστρέφεις
στη δική μου γη...
Μα είναι αυτή η αυθαίρετη γωνιά 
βαθιά μέσα μου
που αφήνει πάντα ανοιχτή μια πόρτα
και εισβάλλεις απ' το πουθενά 
καταλαμβάνεις σχεδόν φασιστικά τη σκέψη μου
εξουσιάζεις τις λέξεις μου
γεμίζεις το χαρτί με ίχνη δικά σου...
Σε βλέπω κιόλας αυτάρεσκα να γελάς.
Μα κάποτε θα μπορέσω...
θα δεις...
θα υποτάξω το στίχο 
θα δαμάσω το ποίημα
θα κλειδώσω την πόρτα
να μείνεις έξω απ' τις σκέψεις μου
έξω απ΄τις λέξεις μου
μακριά απ την ψυχή μου...

Μαρία Γασπαράτου

Βλέμμα γεμάτο καταιγίδες

Σ' ακολουθεί μια γκρίζα συννεφιά
ας είναι ακόμα καλοκαίρι ...
στους κουρασμένους ώμους σου
στάζει μια αδιάκοπη βαριά βροχή
που σε πληγώνει ...
σκληρές σταγόνες αιχμηρές...
θαρρείς και πέφτουν πάνω σου
πολλά μικρά καρφιά από ασήμι...
ένας τρελός θανάσιμος Βοριάς
με λύσσα σχίζει της ψυχής σου
τις πιο όμορφες σελίδες...
ομίχλη γύρω σου...κραυγές...
σκιές από στιγμές σου απελπισμένες...
Μα πες μου αλήθεια
με πόσους πάλεψες χειμώνες μάτια μου
κι είναι το βλέμμα σου γεμάτο καταιγίδες;

Μαρία Γασπαράτου

Στις όμορφες μέρες

Τα πήρε όλα το κύμα...
λόγια...
στιγμές...
συναισθήματα...
κι αν κάτι έχει μείνει
είναι ένας άνεμος τρυφερός...
σαν αυγουστιάτικο μελτέμι...
φυσάει απαλά
της νοσταλγίας τ' άσπρο πανί
και ταξιδεύει για λίγο η ψυχή
στις όμορφες μέρες που φύγαν...

Μαρία Γασπαράτου

Φως να γεμίζει ο κόσμος

Με της ψυχής σου την ανάλαφρη πένα
άνοιξε μια παρένθεση
στου πρωινού σου το κείμενο
που τόσο βιαστικά κι αδιάφορα γράφεις
και κλείσε μέσα της ολόχρυσα κομμάτια ήλιου
να λούζονται μες στις αχτίδες του
οι καλημέρες σου
φως να γεμίζει ο κόσμος
όταν φθινοπωριάσει...

Μαρία Γασπαράτου

ΑΓΑΠΗ

Στα δύσκολα...εκεί...
εκεί περίμενε να δεις
πριν ονομάσεις συναισθήματα
με λέξεις ιερές
πριν λάμψει μες στο βλέμμα σου 
η υπερβολή
από ηχηρά μα αμφίβολα στ' αλήθεια
σήματα
που στέλνουν οι αισθήσεις...
στα δύσκολα...εκεί θα δεις...
αν πλάι του σταθείς στην τρικυμία
αν δε δειλιάσεις σε μια που θα 'ρθει
καταστροφική βροχή
κι αφήνοντας το χέρι του
τρέξεις για να σωθείς.
Μη βιάζεσαι να το ονομάσεις
αυτό που αισθάνεσαι
αν δεν περάσεις δίπλα του
μέσα από φωτιές...
αν το εγώ δε γίνει εσύ...
χρόνο χρειάζεται και ξόδεμα ψυχής...
όταν εκείνη θέλει
τότε μονάχα τ' όνομά της
αποκαλύπτει η ΑΓΑΠΗ

Μαρία Γασπαράτου

Δε στο 'πα

Δε στο 'πα...
χθες βράδυ έκλεψα την αυγουστιάτικη σελήνη...
την έκρυψα κάτω απ' το μαξιλάρι σου
να 'ναι τις νύχτες τα όνειρά σου φωτεινά
να λάμπει από χαρά καθώς κοιμάσαι
το πρόσωπό σου
κι εγώ να σε κοιτώ και να τρυπώνω
στο γελαστό σου όνειρο
ως την αυγή σε κόσμους μαγικούς
να σε πηγαίνω
να σε κρατώ από το χέρι τρυφερά
στίχους αγάπης να σου ψιθυρίζω...
όλη τη νύχτα...
ένα όνειρο να ζεις μέσα στο όνειρό σου...
το χάραμα ευτυχισμένος πλάι μου
όταν θα ξυπνάς
να νιώθεις ότι μ' αγαπάς ακόμα περισσότερο.
Δε στο ΄πα...
Τώρα πια κάθε βράδυ θα κοιμάμαι
αγκαλιά με τ' αυγουστιάτικο φεγγάρι...

Μαρία Γασπαράτου

Δεν το 'ξερες;

Δεν το 'ξερες πως ήμουν κύμα;
Πως δε μπορούσα να μείνω
σε χέρια κελιά;
Δεν το 'ξερες η θάλασσα οτι δε φυλακίζεται;
Όσο πυκνά κι αν είναι 
των δαχτύλων σου τα κάγκελα
γλιστράει...φεύγει...
Κοιτάς τώρα με έκπληξη το άδειο σου κλουβί...
Μα εγώ απ' την αρχή σου το 'πα:
Μαρία θα πει θαλασσινή...

Μαρία Γασπαράτου

Αγγίγματα ψυχής

Η νύχτα μου απόψε
μυρίζει νοτισμένη γη...
μιά μελωδία νοσταλγική
τους χτύπους συντονίζει
της καρδιάς μου
και βρέχει...βρέχει...
μια απαλή βροχή
σα μάνας χάδι.... μεταξένια
πάνω στο πρόσωπο
στα χέρια στα μαλλιά
κάθε μου κύτταρο ποτίζει
μιά πολυπόθητη δροσιά
που έρχεται από μακριά
απ' τα παλιά που έχουν φύγει
τ' αγαπημένα...
σταγόνες τρυφερές
ανάλαφρα χορεύουν
σε μια γιορτή
σε κάποιου ονείρου παιδικού
την πίστα...
αγγίγματα ψυχής δικά σου
χίλιες ευχές αφήνουν
στη διψασμένη μου ψυχή...
κάπου υπάρχεις...ξέρω...
σ' ένα άστρο ίσως μακρινό
σε κάποιον άλλο ουρανό...
Όπου και να σαι...καληνύχτα...

Μαρία Γασπαράτου

Σε κάποιες ξεχασμένες πολιτείες

Σε κάποιες ξεχασμένες πολιτείες
αν κάποτε θελήσεις να βρεθείς,
σε κάποιους τόπους που ξεθώριασαν
στο χάρτη της καρδιάς σου,
δίχως ονόματα...χωρίς συντεταγμένες
και δίχως δρόμους ευδιάκριτους
που να σε οδηγούν,
αν κάποτε θελήσεις να με βρεις,
σ' αυτούς τους τόπους
που έχουν άρωμα λεβάντας
και μια απόχρωση απαλή
γαλάζιου γιασεμιού,
θέλω να είναι καλοκαίρι,
του Αυγούστου η μαγική πανσέληνος
το διάβα σου να φέγγει,
σίγουρος να 'σαι...

θα με βρεις...

εκεί που μ' άφησες...στο ίδιο το σημείο...
δε χάθηκα ποτέ...υπάρχω...
στο πιο ωραίο μέσα σου
που ξέχασες τοπίο...

Μαρία Γασπαράτου

Σαν ήλιος πρωινός

Ξημερώνει
στα τελευταία όρια της λύπης...
το πρώτο φως μιας γενναιόδωρης αυγής
βιάζεται ν' αγγίξει της ψυχής
τα παγωμένα σκαλοπάτια
να μπορέσεις ν' ανεβείς
τη σκουριασμένη πόρτα της ν' ανοίξεις
σαν ήλιος πρωινός να μπεις
ν' αφήσεις μέσα της
το φυλαγμένο που της έχεις καλοκαίρι...

Μαρία Γασπαράτου

Ένα γαλάζιο τρυφερό λουλούδι

Πίσω απ' το βράχο μιας βελούδινης σιωπής
σε μιά περίεργη θάλασσα
σε μιά κρυφή ακτή
ένα γαλάζιο υπάρχει τρυφερό
λουλούδι... 
Τη νύχτα ανοίγει...
μαζεύει του πελάγου τη δροσιά...
παράξενα ομορφαίνει...
πάνω στα υγρά του πέταλα
φιλιά ασημιά αφήνει το φεγγάρι
κι απ' την ευωδιαστή ανάσα του
γεννιούνται όνειρα κι αστέρια...
ένα γαλάζιο τρυφερό λουλούδι...
δε μοιάζει με κανένα
ανθίζει στην απόλυτη σιωπή
λάμπει μες στο σκοτάδι...
μέσα μου ζει...
και κάθε νύχτα ανασταίνεται για σένα...

Μαρία Γασπαράτου

Σαν άγριο λευκό τριαντάφυλλο

Όμορφα που φυσάει απόψε!
Η σκόνη που μοιραία σηκώνεται
μ' αφήνει αδιάφορη...
να καθαρίσει μόνο ο τόπος
απ ό,τι κρύβει το φως
να διώξει ο αέρας
σκιές και σύννεφα
σκέψεις φαντάσματα
κακοντυμένα ψέματα
σκουπίδια με θράσος που μπαίνουν στα μάτια.
Φαντάσου...
είχα ξεχάσει το χρώμα του ουρανού
είχα ξεχάσει πίσω από τη βρόμικη ομίχλη
πως ανασαίνει η θάλασσα.
Όμορφα που φυσάει απόψε!
Παίρνει μακριά πυκνούς καπνούς
και ό,τι έχει από καιρό πεθάνει.
Φαντάσου...
είχα ξεχάσει πως πίσω
απ΄ την απόγνωση ανθίζουν
όμορφα ρόδα
είχα ξεχάσει πως η αλήθεια
κι αν κάποτε έχει αγκάθια
κι αν πονά
μοσχοβολά
σαν άγριο λευκό τριαντάφυλλο...

Μαρία Γασπαράτου

Πρωινό Κυριακής

Πρωινό Κυριακής
καφές διπλός
βύσσινο γλυκό
και μες στο βλέμμα σου
ήλιους να μετρώ Αυγουστιάτικους
βόλτες να κάνω ανέμελες
στα φωτεινά δρομάκια των ματιών σου
να κολυμπώ στις διάφανες σκέψεις σου
να γεύομαι το μέλι της φωνής σου
στου γέλιου σου τις νότες να χορεύω
να σ' αγαπώ
γι αυτό το πρωινό
γι αυτή την Κυριακή
γι αυτό τον Αύγουστο
που είσαι πλάι μου!

Μαρία Γασπαράτου

Μέρες Αυγούστου

Μέρες του Αυγούστου
σε λίγο θα γίνετε ανάμνηση...
περίεργο είναι...
ασήμαντες στιγμές στο βάθος
πόσο ανεξίτηλα χαράσσονται στη μνήμη...
το απαλό μελτέμι
κάποιας Δευτέρας σούρουπο
που έπαιζε με τα μαλλιά σου...
η αίσθηση της αμμουδιάς
Σάββατο βράδυ
στα πέλματά μας τα γυμνά...
ο απαλός ήχος της θάλασσα
τα ξημερώματα μιας Κυριακής
στην αγκαλιά σου...
ένα σου ξαφνικό φιλί με γεύση
από καρπούζι μια Τετάρτη
κι όλα τα ασήμαντα με τρόπο ανεξήγητο
που γίνονται σπουδαία ξαφνικά...
σπόροι τυχαία που έφερε ο άνεμος
κι ανθίζουν στην ψυχή!
Όχι...δεν είναι ο Αύγουστος
αυτός που με μαγεύει
είναι η αγάπη σου
που κάνει μαγικό το καλοκαίρι...
είσαι εσύ...

Μαρία Γασπαράτου

Χαμογέλα μου

Βαριανασαίνει η πόλη
παραπατάει ασθμαίνοντας...
φλεγόμενες μέρες...
νύχτες παραδομένες σε πυρετώδη κλοιό.
Απλώνω το βλέμμα μου γύρω
κάτι γαλάζιο να δω
να φτιάξω ένα παραμύθι
να μπορέσω να κοιμηθώ.
Ανάμεσα σε πρόσωπα σκυθρωπά
άχρωμα συννεφιασμένα
το πρόσωπό σου
ουράνιο τόξο
άνθος ζωής σε τόπο ξερό.
Έλα...
δώσε χρώμα στη νύχτα μου...
ένα λόγο να χαράξει η μέρα...
γίνε θάλασσα...
χαμογέλα μου...
στη ρόδινη ακτή των χειλιών σου
ν' ανατείλει ο ήλιος...

Μαρία Γασπαράτου

Σε βλέπω να ΄ρχεσαι

Σε βλέπω να 'ρχεσαι
ωραίος σαν Αύγουστος
γεμάτος ζεστές υποσχέσεις...
ήλιος το πρόσωπό σου
το κορμί σου νησί
κι εγώ σε μια απέραντη θάλασσα
ένα κύμα μικρό
στις χρυσές σου πριν φτάσει ακτές
αδύναμο σβήνει.
Ότι ανθισμένο ζει μέσα μου
θυσία προσφέρω στον άνεμο
απαλά να φυσήξει
μια στιγμή στ' ακριβά σου ακρογιάλια
να φτάσω
μ' ένα μου δροσερό φιλί στη ζεστή σου αμμουδιά
την ψυχή μου ν' αφήσω.
Και να...
ξανά σε βλέπω να 'ρχεσαι
ωραίος σαν Αύγουστος...
ήλιος το πρόσωπό σου
το κορμί σου νησί
κι εγώ ένα κύμα μικρό
προσπαθώ...πλησιάζω...
μα ένας άδικος άνεμος
πριν σε φτάσω
με γυρνά πάλι πίσω...

Μαρία Γασπαράτου

Μια μέρα καλοκαιρινή

Άρχισε κιόλας πιο νωρίς να βραδιάζει...
κι ήδη χαράζει πιο αργά...
λες να ξεφύγει μέσα απ' τα όνειρά μας
ο Αύγουστος
κι εμείς να μην προλάβουμε 
μια μέρα καλοκαιρινή να ζήσουμε
όπως της πρέπει;

Μαρία Γασπαράτου

Αύγουστος

Ήρθες;
Στάσου να κλείσω στην ψυχή
τα ωραία χρώματά σου.
Μη βιάζεσαι...
μην προσπερνάς τα λιγοστά όνειρά μου...
πάνω τους ρίξε λίγο φως
με τη χρυσή ματιά σου.
Ήρθες;
Να 'ξερες πώς σε πρόσμενα...
για σε πώς είχα ανοιχτή
της σκέψης μου τη θύρα...
να μπαίνεις...
το νου να βάφεις γαλανό,
ν' αφήνεις μέσα μου απαλά,
μια πελαγίσια αρμύρα.
Ήρθες;
Το 'ξερα πως μου φύλαγες
τον πιο καθάριο ήλιο,
την πιο λαμπρή πανσέληνο,
της Παναγιάς τον πιο λευκό
κι ευλογημένο κρίνο.
Ήρθες!
Στο δρόμο σου χρυσά χορεύουν
ηλιοτρόπια.
Ξάφνου πώς μου χαμογελά
γλυκά το καλοκαίρι!
Αύγουστε καλώς όρισες!
Ελπίδα αγάπη και χαρά
ο ερχομός σου ας φέρει!

Μαρία Γασπαράτου

Καλό μήνα!!!