Δυο χιλιάδες δεκαοχτώ

Ανατέλλει η ελπίδα ξανά
ουράνιο τόξο μετά τη βροχή
και τα δύσκολα γίνονται απλά
ξαφνικά ξημερώνει η ζωή.

Η καινούρια χρονιά μας καλεί
αχτίδες ρίχνει ντυμένη στο φως
κι η αγάπη ασημένια γραμμή
οδηγεί τις ψυχές μας εμπρός.

Μεθυσμένη κι εγώ από χαρά
του έρωτα σου το ντέφι χτυπώ
κι ηλιοφώτιστο λάμπει μπροστά
το δυό χιλιάδες δεκαοχτώ.

Μαρία Γασπαράτου

Ακροβατώντας στο άδικο..

Σαν ακροβάτης περπατώ

πάνω στις αιχμηρές σου λέξεις...

κάθε μου βήμα και πληγή...

Τα καταφέρνω...
ισορροπώ...
πάνω σε βλέμματα καρφιά
και σ' ακανθώδεις φράσεις...
προχωρώ...
κι εσύ με μια έπαρση εξοργιστική
γελάς...
κι ούτε στιγμή δεν απορείς
με την ασύλληπτη αντοχή μου...
Σίγουρος είσαι πως ποτέ
δε θα διαλέξω το κενό...
Σίγουρος είσαι...
πεπεισμένος πλήρως
ότι δεν έχω άλλη επιλογή
καθώς αστράφτει ο πανικός
μέσα στο βλέμμα μου
κάθε φορά
που σε μια κίνηση άστοχη παραπατώ...
Μα αγνοείς το απρόβλεπτο...
ξεχνάς πως τίποτα δεν είναι δεδομένο...
Κοίτα λοιπόν...
Όσο καιρό ακροβατώντας στο άδικο
μετρούσα τις πληγές μου
κι έτρεμα μια πιθανή βουτιά
μου στο κενό,
όσο καιρό
μ' ένα πελώριο στόμα ανοιχτό
αδημονούσε
για τη μοιραία πτώση μου
το πεινασμένο τίποτα,
έμαθα ξέρεις να πετώ...

Μαρία Γασπαράτου

Πάνω σ' αλυσίδες σπασμένες...

Από μια τόση δα μικρή ρωγμή
ένα φως Αυγουστιάτικο θαρρείς
μες στο Δεκέμβρη
έκοψε στα δυό σαν λεπίδα χρυσή
του μυαλού το κελί...
Μπήκε η αλήθεια
με μια ατσαλένια γροθιά
κι αναπάντεχα γκρέμισε
τα νοτισμένα
από ένα χθες μουχλιασμένο,
σαθρά τείχη...
Απρόσμενα εύκολα
σκόνη έγιναν
όσα καιρό τώρα τον ορίζοντα έκρυβαν...
κι η θάλασσα φάνηκε ξάφνου...
μακρινή ακόμα...
μα υπαρκτή απροσδόκητα...
λες και περίμενε χρόνια...
πιστή...
το διψασμένο βλέμμα μου
στο γαλάζιο της να βουλιάξει...
Μόνο να...
είναι κάποιες στιγμές που
μια ομίχλη υγρή μ' αγκαλιάζει
καθώς ο βοριάς
τη γνώριμη φέρνει βαριά μυρωδιά
μιας γκρίζας παλιάς παραλίας...
κι η ψυχή συννεφιάζει για λίγο...
Κάτι αλλόκοτες κρύες φωνές
με καλούν
το κεφάλι μου πίσω να στρέψω...
Μα πια δε γυρνώ στις σκιές...
πατώ πάνω σ' αλυσίδες σπασμένες...
Οι πυξίδες δείχνουν τώρα το Νότο...
κι εγώ μπροστά προχωρώ...
πρώτη φορά ν' ανταμώσω
λουσμένα στο φως
τα Χριστούγεννα...

Μαρία Γασπαράτου

Κάθε αστεράκι μια ευχή...

Ξέρω...ο ουρανός είναι γεμάτος
με αστέρια
και κάθε αστεράκι μια ευχή.
Όμως καμιά φορά δε φτάνουνε
τα χέρια
για να διαλέξεις και να πάρεις μια
κι εσύ.

Στάθηκα όρθια με τα πόδια μου
στις μύτες.
Κουράστηκα πολύ να προσπαθώ.
Μόνο σκοτάδι με γεμίζανε
οι νύχτες
κι ούτε ένα αστέρι στ' ακροδάχτυλα
χρυσό.

Ξέρω...είναι γεμάτη η ζωή
από εκπλήξεις.
Ποιος ξέρει αύριο τι θα συμβεί.
'Ισως να γίνουνε στον ουρανό
εκρήξεις
και να σκορπίσουνε τ' αστέρια
σαν βροχή.

Κι έτσι η χρυσή βροχή που επάνω μου
θα πέφτει
στα χέρια μου θα ρίξει τις ευχές.
Κι ο ουρανός θα μου γελά και θα μου
γνέφει
πως ήρθε η ώρα για να βγουν
αληθινές.


Μαρία Γασπαράτου

Το τέρας

Τα βράδια που φυσούσε ο αέρας
και τα κλαδιά χτυπούσανε το τζάμι
σκεφτόμουν  πάντα πως ερχόταν ένα τέρας
κι απ' τον τρόμο είχε σκοπό να με τρελάνει.

Μικρούλα αφελής και φοβητσιάρα
με μια καρδιά που πήγαινε να σπάσει
και δυό κοτσίδια όρθια απ' την τρομάρα
από το φόβο μου τον ύπνο μου είχα χάσει.

Μεγάλωσα περάσανε τα χρόνια
και πια τις νύχτες είχα ηρεμία.
Σε γνώρισα χειμώνα μες στα χιόνια
και μια άκρως άρχισε ρομαντική ιστορία.

Μια νύχτα που φυσούσε ο αέρας
να κοιμηθώ μαζί σου είχα το θάρρος
μα ξάφνου λες κι επέστρεψε το τέρας
γιατί με ξύπνησε ένας θόρυβος μεγάλος.

Πετάχτηκα με τρόμο απ' το κρεββάτι
και πανικός πλημμύρισε το βράδυ
σε κοίταξα σα να βλεπα εφιάλτη
καθώς ροχάλιζες βαριά μες στο σκοτάδι.

Κι άρχισε τότε ο νους μου να θυμάται
κάποιες βραδιές που φύσαγε ο αέρας
κι ενώ έμοιαζες με τέρας που βρυχάται
σχεδόν νοστάλγησα το παιδικό μου τέρας.

Μαρία Γασπαράτου

Εκεί μακριά μου...

Τίποτα ποτέ δε ζητάς...
Στέκεις εκεί μακριά μου...
σαν ήλιος σε χειμωνιάτικο φόντο...
μόνο το φως σου μου στέλνεις...
λέξη δε λες...
κι όμως νιώθω τη σκέψη σου
σα χάδι στα μαλλιά μου...
σαν τρυφερό φιλί στα χείλη...
σαν άρωμα μαγιάτικου τριαντάφυλλου...
σαν πεταλούδας φτερούγισμα
στην ψυχή...
Εκεί μακριά μου...
σε μια αναγκαία κι ασφαλή απόσταση...
Εγώ καράβι σε λάθος πλεύση
κι εσύ αναμμένος φάρος...
για μένα μόνο...
με σώζεις τις νύχτες
από της άγριας θάλασσάς μου
τους ύφαλους...
Χωρίς ελπίδα
και δίχως όνειρο...
και με μιά πίστη παράδοξη...
εκεί μακριά μου...
στην άκρη της ζωής μου...
σαν γαλάζιο κυκλάμινο
στην άκρη ενός γκρεμού...
έτσι...
να δίνεις χρώμα στο γκρίζο...
ζωής σημάδι στην πέτρα...
εκεί μακριά μου...
υπάρχεις...
σαν υποψία άνοιξης...

Μαρία Γασπαράτου

Αύριο ίσως...

Κάθε βράδυ φτάνω ως την πόρτα σου...
αφουγκράζομαι στο σκοτάδι...
τη φωνή σου ν' ακούσω όπως παλιά
να σιγοτραγουδά της ψυχής μου
τα περίεργα τραγούδια...
Μ' ανατριχιάζει η παγερή σου σιωπή...
Με ξέχασες...
Μα λέω μέσα μου...
"Αύριο ίσως"...
με την ελπίδα ζωντανό να κρατά το όνειρο...
Το ξέρω...έτσι είναι...
σε ξεχνούν
όταν δε γίνεται να σε κρατήσουν...
Μα η ψυχή μου είναι ουρανός...
πώς να χωρέσει σ' ένα τόπο...
Και στο δικό σου τόπο πια
ανεπιθύμητοι είναι οι δικοί μου άνεμοι...
Όμως εγώ δεν ήμουν δέντρο ποτέ
στη γη σου να ριζώσω...
Κι ας πίστευα η ανόητη
ότι γι αυτό μου το άπιαστο μ' αγάπησες...
Κρύο που κάνει απόψε έξω απ' την πόρτα σου...
Μ' ανατριχιάζει η παγερή σου σιωπή...
Με ξέχασες...
Μα λέω πάλι μέσα μου...
"Αύριο ίσως"...


Μαρία Γασπαράτου