Ο μήνας των γιορτών

 Έφτασε ο μήνας των γιορτών

σαν κάθε χρόνο...

Ξέρω...παλιά ήταν αλλιώς...

ήταν γλυκιά η προσμονή

και μέσα σου κάτι ανυπόμονο,

βιαζόταν, 

τη ζωή σου με χαρά να τη γεμίσει.

Άλλες φωνές,

άλλες εικόνες, 

άλλες αισθήσεις...

Τώρα, κάποιοι που λείπουν,

σκιάζουν κάπως τις στιγμές.

Είναι εκείνες οι πικρές,

του Δεκέμβρη οι απουσίες...

πρόσωπα αγαπημένα 

που έγιναν πια φωτογραφίες,

πλάι στο τζάκι, πάνω στον μπουφέ. 

Κι είναι αναπόφευκτη 

αυτή η διάχυτη μελαγχολία,

όταν του δέντρου τα στολίδια σου 

κρεμάς. 

Κάτι πληγώνει τη χαρά...

κάτι μέσα σου εύθραυστο

ραγίζει.

Μα όταν κοιτάζεις γύρω σου 

όσα έχεις,

βλέμματα τρυφερά,

λόγια γλυκά,

χαμόγελα μελένια,

της ψυχής σου η πόρτα 

ανοίγει...

μπαίνει ο Δεκέμβρης 

μ' όλα τα φώτα του, 

τα χρώματα,

τις μουσικές

κι αρχίζει να 'ναι πάλι όμορφη  η ζωή

κι εσύ να νιώθεις μέσα σου βαθιά,

πως το ταξίδι της,

όσες κι αν έχει ανατροπές, 

αξίζει.

Μαρία Γασπαράτου

Χαρούμενο Δεκέμβρη εύχομαι σε όλους, με υγεία!!!

Καλές γιορτές!!!

Στέλλα (Αφιέρωμα στα ονόματα)

Απόψε που γιορτάζεις 

ζηλεύουν οι ουρανοί

γιατί σαν άστρο μοιάζεις

λαμπρό πάνω στη γη.

Σαν φλόγα που δεν σβήνεις,

λάμπεις όπου κι αν πας

και την ψυχή σου δίνεις,

σ' εκείνους που αγαπάς.

Στέλλα μου τ' όνομά σου

γραμμένο είναι με φως

και την χρυσή καρδιά σου 

ευλόγησε ο Θεός.

Χρόνια πολλά σε σένα

που αξίζεις κάθε ευχή

χαρά κι αγάπη να ΄χεις

σ' όλη σου τη ζωή.

Μαρία Γασπαράτου

Φθινόπωρα μόνο

Στους γυάλινους δρόμους της μνήμης

βαδίζω, 

στ' αθώα μου κι άγουρα χρόνια...

τους φίλους μου απ' το χέρι κρατώ. 

Ο δρόμος στενός...

ο ορίζοντας μοιάζει χαμένος

και μπροστά αγριεύει ο καιρός.

"Δε μπορούμε να μείνουμε."...  είπαν...

"σε τούτο τον τόπο, ο ήλιος δε λέει να βγει...".

Φθινόπωρα γύρω...

φθινόπωρα μόνο...

κι οι φίλοι μου γίναν πουλιά.

Ακόμα στ' αυτιά μου αντηχεί 

σαν κραυγή μακρινή

και σαν άδικο αντίο,

το ανυπόμονο μα παράδοξα αργό, 

πέταγμά τους.

Στους γυάλινους δρόμους της μνήμης

ξαφνικά περπατώ μοναχή...

κοιτάζω με λύπη τα χέρια μου 

που έμειναν άδεια... 

Ομίχλη και κίτρινα φύλλα 

και σύννεφα γκρίζα...

Πάλι έρχεται μπόρα...

Πόσο θα 'θελα 

να 'ταν οι φίλοι μου δέντρα...

να μην ήταν πουλιά...

μα σε τούτο τον άμοιρο τόπο,

η άνοιξη ξένη...

δε λέει να 'ρθεί.

Μαρία Γασπαράτου

Κατερίνα (Αφιέρωμα στα ονόματα)

Φόρεσε ο Νοέμβρης πάλι

τη χρυσή του φορεσιά

και τα φύλλα που χορεύουν

στου ανέμου την αγκάλη, 

ποιηματάκια μουρμουρίζουν

εύθυμα και γιορτινά

και η φύση όλη για σένα

τα καλά της έχει βάλει.

Τ' όνομά σου Κατερίνα

σαν τραγούδι αντηχεί

κι είναι κάθε συλλαβή του

μια παραδεισένια νότα

κι οι καμπάνες που χτυπάνε

γιορτινά απ' το πρωί,

στη χαρά ζητούν ν' ανοίξεις

της καρδούλας σου την πόρτα.

"Χρόνια σου πολλά" σου λένε,

μ' αγκαλιές και με φιλιά,

"χρόνια ευλογημένα να ΄χεις

με αγάπη κεντημένα

και γριούλα όταν γίνεις

με κατάλευκα μαλλιά,

τη ζωή σου σαν θυμάσαι,

να γελάς ευτυχισμένα"

Μαρία Γασπαράτου

Να πάψουν όλα

 Να πάψουν όλα εδώ...

κι αυτά που έφυγαν 

και βασανιστικά επιμένουν

στη μνήμη να επιστρέφουν

κι όσα με γυρισμένη πλάτη

απαξιώνουν το παρόν 

και το αύριο λοιδορούν 

κι εκείνα που αφελώς 

κι αμετανόητα 

ελπίζω και προσμένω,

να πάψουν όλα...

να ησυχάσουν.... 

κι ελεύθερη,

χωρίς πια τίποτα να επιθυμώ

και τίποτα να περιμένω, 

στου δειλινού την κατακόκκινη 

μαινόμενη φωτιά,

να κάψω πριν προλάβει να φανεί,

αυτή τη νύχτα.

Μαρία Γασπαράτου

Ψεύτικα όλα

Ως τώρα πίστευα κι εγώ,

πως απ' τα βάθη μιας ευαίσθητης ψυχής

γεννιούνται οι στίχοι...

πως κάποια μαγική στιγμή

διαλέγει η ποίηση, 

βροχή να γίνει,

της έμπνευσης τους σπόρους 

να ποτίσει

και σαν λουλούδια ευωδιαστά

να γεννηθούν οι λέξεις,

στις εύφορες καρδιές των ποιητών.

Ως τώρα έτσι πίστευα,

έτσι νόμιζα, 

έτσι ήξερα...

Μα πια δεν είναι έτσι...

Ήρθε στην τέχνη η ανατροπή...

ήρθε το περιβόητο chatGPT...

κι ο κόσμος γέμισε "ποιητές"

δίχως συναίσθημα, 

δίχως ψυχή

και δίχως έμπνευση...

Ψεύτικα όλα...

κι είναι πικρό... πολύ πικρό

που το αυθεντικό,

απ' το κάλπικο δεν ξεχωρίζει....

Φοβάμαι αλήθεια...

Μήπως κάπου εδώ

έφτασε πλέον η στιγμή

που όλα τελειώνουν 

για την Ποίηση;

Μαρία Γασπαράτου

Η γιορτή των Αγγέλων

Έτσι κι εγώ σαν τα δέντρα 

που ρίχνουν τα φύλλα τους 

κάθε φθινόπωρο,

ό,τι πια μου είναι άχρηστο, 

σάπιο, ξερό,

θα πετάξω

-λίπασμα πλούσιο στο στέρφο παρόν.

Στου Νοέμβρη τις άγιες βροχές,

ν' αφρατέψει το χώμα,

γόνιμη μήτρα να γίνει

καινούριων στιγμών,

γλυκών προσμονών,

αγέννητων κόσμων...

Κι όταν έρθει η γιορτή των Αγγέλων,

ό,τι μέσα μου έμεινε, 

μιας παλιάς 

και σχεδόν ξεχασμένης ανάγκης μου, 

δέσμιο,

θα βγάλει φτερά

κι ελεύθερο πια

ψηλά θα πετάξει,

σ' ενός όμορφου "αύριο" 

να φτάσει

τη λύτρωση.

Μαρία Γασπαράτου

Ήρθε ο Νοέμβρης

Πολύχρωμα φέιγ βολάν

πετούν τα δέντρα...

κόκκινα, κίτρινα, μπορντό 

και καφετιά.

Μία περίεργη γιορτή αρχίζει...

χορεύει με τον άνεμο η φύση, 

ερωτικά κι ανάλαφρα, 

το τελευταίο της βαλς. 

Σφυρίζει χαρωπά ο αέρας 

κρατώντας τον ρυθμό

κι όλα, θαρρείς

μέσα από τη φθορά τους,

εκπέμπουν μια παράξενη χαρά.

Ήρθε ο Νοέμβρης

με μολυβένια σύννεφα 

και με βροχές...

Μα δες... 

από το μελαγχολικό ουρανό του,

όμορφες μέρες ξεγλιστρούν...

χρυσές ακτίνες δραπετεύουν,

ίχνη μελένια ζωγραφίζουν

σ' ό,τι αγγίζουν

και στην ψυχή μου, 

για κάτι απροσδιόριστο,

κάποια γλυκιά αφήνουν προσμονή.

Πόσο παρήγορο είναι αλήθεια

που επιμένει

και δε νικιέται εύκολα το φως!

Μαρία Γασπαράτου

Χαρούμενο μήνα εύχομαι σε όλους, με υγεία!!!