Αναγνώστες

Σάββατο 21 Ιουνίου 2025

Στερεύει η μέρα


Πέρασε πολύς καιρός 
και δε θυμάσαι πια
της αυγής τα χρώματα.
Ένα ποτάμι βρόμικο βαθύ
τα σάρωσε όλα.
Για κάποια δεν υπάρχει γυρισμός.
Λέξεις μονάχα έμειναν διάσπαρτες,
καρφιά σκουριασμένα...
Στης περηφάνιας πάνω
τις πληγωμένες παλάμες,
νέες πληγές ανοίγουν 
πάνω στις παλιές.
Κι εσύ δε θες να το πιστέψεις... 
όλα θες να φαντάζεσαι πως είναι αλλιώς.
Καθώς αγγίζεις κάθε τόσο τις ουλές,
"δρόμοι ζωής είναι"...λες..
"σοφά μονοπάτια".
Τα δάχτυλά σου αίμα γεμίζουν
κι εσύ, "κρασί είναι"... λες...
"παλιό πολύτιμο κρασί". 
Έξω από της ζωής το παραθύρι
στερεύει η μέρα, 
ολοένα σώνεται το φως,
μα εσύ παίρνεις 
την αυταπάτη σου αγκαλιά
και νανουρίζεσαι
με ένα ακόμα ψέμα,
λέγοντας μέσα σου
πως είναι απλά,
πριν απ' το χάραμα,
το λυκαυγές.

Μαρία Γασπαράτου

Πέμπτη 19 Ιουνίου 2025

Στη μέση της διαδρομής

 Έφτασε ο χρόνος στα μισά 
κι τίποτα απ' αυτά
που είπες στην αρχή ότι θ' αλλάξεις, 
δεν άλλαξες.
Στη μέση της διαδρομής, 
σ' ένα καράβι με υψωμένα τα πανιά,
ειρωνικά ο Ιούνης σε κοιτάει...
"Φύσα αγέρα"... φωνάζει...
"δεν είναι τόπος εδώ...
τα ίδια πάλι και τα ίδια
κι αυτή σκυμμένη στα χαρτιά της
και σήμερα σχέδια κάνει 
σαν χθες και σαν προχθές
σαν πέρσι και σαν πρόπερσι
σαν τώρα.
Πού είναι λοιπόν τα χρώματα;
Οι θάλασσες που είναι;
Οι ουρανοί;
Οι απέραντοι ορίζοντες;
Τα όνειρα πού είναι;
Λέξεις μονάχα διάσπαρτες,
σκόρπια νοήματα,
άχρηστα λόγια...
ζωή χαμένη σε στίχους φυλακές...
κι ο ήλιος λάμπει τόσο!
Φύσα αγέρα...φύσα...
γοργά να φύγουμε...
μονότονα, μουντά τοπία
στο φως το άγιο του καλοκαιριού,
είναι ιεροσυλία".

Μαρία Γασπαράτου




 

Κυριακή 15 Ιουνίου 2025

Δεν ήθελα πολλά...


Σ' εσένα αυτή η μέρα
αφιερωμένη,
μια σκιά που ήσουν πάντα..
καπνός κι αέρας...
φιγούρα μακρινή κι αγαπημένη...
οικία τόσο, όσο και ξένη...
στα παιδικά μου μάτια 
μια ρωγμή...
άδεια καρέκλα στο τραπέζι...
πάντα μακριά μου
κι όταν ακόμα ήσουν εκεί.
Δεν ήθελα πολλά...
μια βόλτα μόνο...
Κυριακή πρωί 
και να 'ναι καλοκαίρι...
στη μέση εγώ
και δύο χέρια στοργικά 
να μου κρατάν το χέρι...
να 'χω μια εικόνα φωτεινή
για να θυμάμαι,
τις μέρες της βροχής.

Μαρία Γασπαράτου



Παρασκευή 13 Ιουνίου 2025

Στου φεγγαριού την ασημένια πίστα


Χορεύανε στου φεγγαριού 
την ασημένια πίστα,
ανέμελα παιδιά.
Μες στην καρδιά χτυπούσε ρυθμικά
η καρδιά του κόσμου.
Κι όλη η γη στα πόδια τους,
όλα τα όνειρα εφικτά,
αρκεί το χέρι τους ν' απλώνανε
κι όσα βαθιά ποθούσανε 
θα γίνονταν δικά τους...
και μες στη δίνη του χορού,
στη μουσική που ασταμάτητα 
μόνο γι' αυτούς έπαιζε η ζωή,
δεν καταλάβανε 
του φεγγαριού τη χάση.
Στροβιλιζόντουσαν 
κι η λαμπερή πανσέληνος
γινόταν όλο πιο λειψή...
ώσπου, 
πίστη, χαμόγελα, όνειρα,
βρέθηκαν στο κενό.
Τα βράδια του καλοκαιριού
αν δεις κάποιους που επίμονα 
κοιτάνε το φεγγάρι,
δεν είναι από ρομαντισμό...
μη φανταστείς 
πως είναι απλά ονειροπόλοι...
είναι, στη σκοτεινή του την πλευρά,
που απελπισμένα ψάχνουν
όσα χάθηκαν. 

Μαρία Γασπαράτου

Κυριακή 1 Ιουνίου 2025

Μια αγκαλιά


Μια αγκαλιά είναι ο Ιούνης,
μια αγκαλιά ζεστή,
που μέσα της 
γεννιούνται όνειρα,
χτίζουν φωλιές οι γλάροι,
με αρμυρά φιλιά τα κύματα 
αφήνουν τη δροσιά τους
στο ακρογιάλι,
δρόμους χαράς ο ήλιος ζωγραφίζει,
κοιμάται η θλίψη,
ξυπνά το καλοκαίρι.
Μια αγκαλιά 
που μέσα της γεννιούνται θαύματα.
Κι όπως ανοίγει διάπλατα, 
θαρρείς κι ανοίγονται
φτερούγες τρυφερές,
κάποιου ολόχρυσου αγγέλου,
που ξέφυγε 
απ' τον λαμπερό ουρανό 
του Παραδείσου.
Κι όπως μάνας γλυκιάς, 
την αγκαλιά θυμίζει,
μοιάζει κι εμένα να με προσκαλεί,
βαθιά της να χωθώ 
και να κουρνιάσω,
στο χρυσαφένιο φως της 
να βαφτίσω το αύριο
και μέσα του
σαν ηλιοτρόπιο ν' ανθίσω.

Μαρία Γασπαράτου

Καλό μήνα να έχουμε, με υγεία!!!
Χαρούμενο καλοκαίρι!!!