Στο τέλος του Γενάρη

Στο τέλος του Γενάρη,

μια νύχτα μαγική,

η άνοιξη πως δεν αργεί,

μου είπε το φεγγάρι.

Κι αμέσως στο σκοτάδι,

ανθίσαν μυγδαλιές,

φορέσαν χρώματα οι στιγμές,

γέμισε φως το βράδυ.

Μια νύχτα του χειμώνα, 

η ελπίδα σαν πουλί,

φτερούγισε πάνω απ' τη γη

και βλάστησε το χώμα.

Γιατί ο χρόνος τρέχει

κι η συννεφιά περνά,

αρκεί βαθιά μες στην καρδιά,

το όνειρο ν' αντέχει.

Μαρία Γασπαράτου

Γκρίζα περιστέρια

Να 'ρχεσαι σε θυμάμαι 

και να φεύγεις βιαστικά.

Μέσα μου ένα ποτάμι φουσκωμένο,

απελπισμένα γύρευε 

μια θάλασσα να βρει 

μες στην ψυχή σου

να εκβάλλει... 

κι εγώ να λέω κάθε φορά

ότι δεν πρόλαβα...

μα η αλήθεια είναι πως δεν ήθελα,

τον κύκλο των δακρύων μου 

έτσι να τον εκθέσω χωρίς εχέγγυα.

Όπως και να 'χει, σ' αγαπούσα 

και μ' έναν τρόπο ανερμήνευτο,

ήξερα πως μ' αγάπαγες κι εσύ...

και σε θυμάμαι πάντα τρυφερά,

στον κόσμο τον δικό σου,

άπληστα να ρουφάς

το νέκταρ της ζωής,

μ' ένα τσιγάρο "22 μπλε" 

στα χείλη, 

το βλέμμα σου να χάνεται 

σε ορίζοντες αθέατους

στα παιδικά μου μάτια,

ενώ μπροστά και γύρω σου

και πάνω, 

στον καλοκαιρινό ουρανό σου,

ξένοιαστα να πετούν

ήμερα, γκρίζα περιστέρια.

Μαρία Γασπαράτου

Μια καληνύχτα

 Να γράψεις θέλω απόψε

με ανάσες αγάπης, 

μια καληνύχτα.
Κυματάκια απαλά της ψυχής σου
ν' αφήσεις ελεύθερα,
τις ακτές των ονείρων μου
να 'ρθούν να χαϊδέψουν.
Πώς αλλιώς να πείσω τον ύπνο
τη ζεστή του αγκαλιά πως αξίζω;
Πώς αλλιώς...
αν δεν ημερέψουν τα όνειρα
να γλυκάνουν τη νύχτα;
Κι εγώ δική σου και σήμερα,
δίκη σου όπως πάντα,
τα μάτια θα κλείσω,
αγκαλιά με τη σκέψη σου
να με βρει το ξημέρωμα.
Αρκεί να δαμάσει το άγριο σκοτάδι
γραμμένη με ανάσες αγάπης,
μια δική σου γλυκιά καληνύχτα .

Μαρία Γασπαράτου

Πίνακας: Ou Chujian

"Peaceful Sleep"

Στο πιο βαθύ σκοτάδι

Τα μάτια σου,

δυο χώρες δίχως σύνορα...
αχανείς εκτάσεις
σ' έναν κόσμο απέραντο
που αγωνιώ να οριοθετήσω.
Αγκαλιά με το φως
καθόλου δε νοιάζεσαι
που βουλιάζω αβοήθητη
στα απύθμενα βάθη σου.
Τόσο σίγουρος πάντα
και τόσο ανεξερεύνητος
τόσο οικείος
και τόσο μακρινός.
Κι εγώ χαμένη σε πελάγη
και ερήμους,
σε ξένους ουρανούς
και σύμπαντα άγνωστα,
αρκούμαι εξοργιστικά
ν' ακολουθώ μια σκιά
που ποτέ δε φτάνω
και τρέμω
ενώ ταυτόχρονα ελπίζω
στο πιο βαθύ σκοτάδι...

Μαρία Γασπαράτου

Θυμήσου

 Τώρα που χάθηκα,

που έπαψα να τριγυρνώ
στους τόπους σου
και να προσμένω
τ' όνομα μου ν' ακούσω
από τα κλειδωμένα χείλη σου,
τώρα που δε θ' αντικρίζεις τη φιγούρα μου
στο γνώριμο μονοπάτι
έτσι όπως θα κοιτάς κλεφτά
πίσω απ' τη διάφανη κουρτίνα σου,
τώρα που θα 'ναι έρημοι οι δρόμοι
κι οι φανοστάτες αδιάκριτοι
θα ρίχνουν το χλωμό τους φως

στην αναπάντεχη απουσία μου,
θυμήσου...
εγώ ήμουν εκεί...
σ' αναζητούσα τα βράδια...
επίμονα ακούραστα και άσκοπα...
Εσύ έλειπες πάντα.

Μαρία Γασπαράτου

Στο κατώφλι του Γεννάρη

Στο κατώφλι του Γενάρη 

θα σταθώ...

με φύλλα κίτρινα ξερά

θα 'ναι μπροστά ο δρόμος μου 

στρωμένος

κι όπως θα περπατώ,

κάτω απ΄τα πόδια μου, η φθορά,

δίχως αντίσταση καμία, 

θα συνθλίβεται.

Σε κάθε βήμα μου, 

αδύναμες θ' ακούω φωνές,

όσων θα προσπαθούν 

να με κρατήσουν πίσω.

Δε θα λυγίσω.

Στη στοργική γαλήνη του χειμώνα 

θ' αφεθώ,

φιλιά ζωής θα παίρνω 

απ' τα υγρά του χείλη,

κι αν κάποια βράδια νιώθω παγωνιά, 

με τα εύφλεκτα όνειρά μου, 

φωτιές θ' ανάβω... 

Στις χρυσαφένιες φλόγες τους,

ωραία θα καίγονται,

διλήμματα ενοχλητικά κι αμφιβολίες...

κι εγώ δίχως παράπονο 

και δίχως φόβο,

τη χιονισμένη θ' ατενίζω ερημιά.

Κάτω απ΄τους πάγους ήδη,

σα νιόβγαλτο ανθό που σκάει,

θ' ακούω να γεννιέται 

ό,τι προσμένω.

Μαρία Γασπαράτου

Η αγάπη του Θεού

Απόψε που θ' ανοίξουν οι ουρανοί,

ό,τι ποθεί η ψυχή μας λεύτερο θ' αφήσει,

στου Παραδείσου να' ρθει γιορτή,

πριν η αυγή σαν άστρο μακρινό, το σβήσει.

Ψηλά οι ευχές θ' ανέβουν σαν πουλιά

και στη μεγάλη πύλη όταν σταματήσουν,

άγγελοι με ηλιοτρόπια χρυσά

και μουσικές γλυκές, θα τις προϋπαντήσουν.

Κι όταν θα φτάσουν στου ουρανού το ιερό

με το λαμπρό της πίστης πάνω τους στεφάνι,

ό,τι ευχηθήκαμε θα βγει αληθινό,

αφού η Αγάπη του Θεού θαύματα κάνει.

Μαρία Γασπαράτου