Φεύγει ο Μάης

Φεύγει ο Μάης κλαίγοντας

για όσα δεν έγιναν
για όσα ξανά αναβλήθηκαν
Πίσω απ' τα γεμάτα δάκρυα
σύννεφα
πετούν λουλούδια ανοιξιάτικα
που ανάξια στάθηκαν να γίνουνε
μαγιάτικα στεφάνια.
Χαμένοι ταξιδιώτες
που ενώ ξεκίνησαν γι αλλού
δεν τα κατάφεραν
κι εκεί που έπρεπε να φτάσουνε
δε φτάσαν.
Τελειώνει η άνοιξη
κι εκείνο το λευκό τριαντάφυλλο
μαράθηκε
μέσα σ' ενός βιβλίου ξεχασμένου τις σελίδες.
Μονάχα μια κηλίδα αίμα
στα ωχρά του πέταλα...
Κρύβει αγκάθια πάντα η ομορφιά...
Τι κρίμα...
Με πληγωμένα τ' απαλά της δάχτυλα
αποχωρεί παραπατώντας η άνοιξη...

Μαρία Γασπαράτου

Το παραμύθι σου

 
Για την Ανθή...

για κάθε Ανθή...

Από μικρή σου άρεσαν πολύ

τα παραμύθια,

αυτά με τις πεντάμορφες

μα άτυχες κοπέλες

που ο πρίγκηπας τις έσωζε

και φεύγανε μαζί του.

Δίχως προσπάθεια καμιά

τον εαυτό σου κάποτε,

η ίδια να τον σώσεις,

άπραγη απλώς περίμενες,

κάποιον να σε γλιτώσει.

Κι ήρθε η στιγμή που έπεσε

επάνω του η ματιά σου

κι αφέθηκες στα χέρια του,

το όνειρο να ζήσεις.

Θεέ μου πόσα σου 'ταξε!

Ουράνια μονοπάτια,

κήπους με τριαντάφυλλα,

που θ' άνθιζαν για σένα,

θάλασσες ταξιδιάρικες

για να σε νανουρίζουν,

νεράιδες που όλες τις ευχές

θα πραγματοποιούσαν.

Θα 'ταν εκείνος πρίγκηπας

κι εσύ η σταχτοπούτα,

που μακριά θα σ' έπαιρνε,

να σ' έκανε δική του.

Σε πύργους πως θα ζούσατε

και μυθικά παλάτια

κι όλες του κόσμου οι χαρές

πως θα 'τανε δικές σου.

Τον άκουγες και σώπαινες.

Ποτέ σου εσύ δεν ήθελες

να του ζητήσεις τόσα.

Από τους κήπους του ήθελες

μόνο ένα λουλουδάκι,

το αγαπημένο χέρι του

ν' άφηνε στα μαλλιά σου.

Ούτε μεγάλες θάλασσες

για να σε ταξιδέψουν...

η θάλασσα στα μάτια του

να ήτανε δικιά σου

κι εκεί εσύ θα έκανες

τα πιο γλυκά ταξίδια.

Ευχές πολλές δεν ήθελες

να πραγματοποιήσουν

οι όμορφες νεράιδες,

παρά μονάχα μία.

Να σ' αγαπά και να 'σαι συ

κομμάτι της ζωής του.

Αυτό ήταν το όνειρο

που ήθελες να ζήσεις.

Αυτό ήταν το όμορφο

δικό σου παραμύθι.

Παλάτια, πύργοι, άμαξες,

αδιάφορη σ' αφήναν.

Μόνο μία ζεστή γωνιά

τους δυο σας να χωράει

και τότε όλες οι χαρές

θα ήτανε δικές σου.

Κι απ' όλα όσα σου 'ταξε,

τήρησε μόνο ένα.

Ναι! τη ζωή σου έκανε

να 'ναι σαν παραμύθι,

χωρίς όμως νεράιδες,

λουλούδια και αγάπη.

Σ' ένα παλάτι σ' έβαλε,

φτιαγμένο από πάγο,

με δράκους και με τέρατα,

με μάγισσες και λύκους,

μ' όλους αυτούς να πολεμάς

και πάντοτε να χάνεις.

Κι έτσι το παραμύθι σου

έγινε εφιάλτης...

κι εσύ αργά κατάλαβες,

πως μοναχά στα παιδικά

συνήθως τα βιβλία,

η κόρη του παραμυθιού,

βρίσκει την ευτυχία.

Μαρία Γασπαράτου

Σ' ένα κόσμο που καίγεται...

Υπάρχω κι εγώ
σ' ένα κόσμο που καίγεται,
σαν κλαράκι φοβάμαι,
στης φωτιάς το προσάναμμα.
Να μπορούσα να γίνω βροχή,

να γίνω πηγή, 

να γίνω ποτάμι,
μιας θάλασσας άγριας έστω
το κύμα...
Μα έχω τόσο στεγνώσει
σ' αυτή τη φριχτή ξηρασία...
στερεύουν κάποτε μοιραία, 

τα δάκρυα,
στερεύει η ψυχή
κι είναι η ώρα που γεννιέται η ενοχή
κι είναι η στιγμή της πιο βαθιάς
απελπισίας.

Καπνοί σκεπάζουνε του καθενός μας

τον ορίζοντα
κι ο άνεμος δε φέρνει πια
παρά μονάχα στάχτες...
Καίγεται αδιάκοπα ο κόσμος
κι εγώ ένα κλαράκι θα μείνω φοβάμαι,
στης φωτιάς το προσάναμμα...
Ντρέπομαι αλήθεια, 

που πάνω συνήθισα να περπατώ 

στ' αποκαϊδια...

Μα αν δε γίνω εγώ,

αν δε γίνεις εσύ,

μια σωτήρια βροχή,

μια πηγή, 

ένα ποτάμι,
μιας θάλασσας άγριας έστω
το κύμα,

πώς θα πάψει επιτέλους 

τόσο άδικα ο κόσμος 

να καίγεται;

Πώς θα μπορέσει το αύριο 

καινούριους βλαστούς να πετάξει,

ν' ανθίσει και πάλι η ζωή

απ' τη στάχτη;

Μαρία Γασπαράτου

Υπάρχεις....

Υπάρχεις... κάπου εκεί,

στου ουρανού μου

τους πιο μακρινούς

κι αθέατους δρόμους...

ένα αστέρι λαμπρό

που φωτίζεις αδιάκοπα,

ακούραστα, μόνιμα,

της ζωής μου τις πιο σκοτεινές

κι επικίνδυνες ώρες...

ένας φάρος

στης νύχτας τα μαινόμενα κύματα,

τα όνειρα μου να μην πέσουν

σε ύπουλα βράχια,

να μην τσακιστούν και βουλιάξουν

στου μάταιου το βυθό,

στων πικρών στεναγμών

τη θάλασσα...

Υπάρχεις...

σαν αγάπης αύρα ζεστή

που επιστρέφει,

όσα δεν πρόλαβε, να δώσει,

φράσεις μισές να συμπληρώσει,

κύκλους που μείναν ανοιχτοί

να κλείσει,

κενά που χάσκουν να γεμίσει...

Υπάρχεις...

παράδοξα εντελώς

μες στην ανυπαρξία σου,

κάπου εκεί,

στο πυκνό μου σκοτάδι,

λάμπεις σαν ήλιος σε νυχτερινό ουρανό,

μέσα στην απουσία σου.

Μαρία Γασπαράτου

Σωτήρες

Ω τι συγκίνηση που ζούμε!

Αξιωθήκαμε να δούμε 

τόσους πολλούς σωτήρες,

οι λόγοι τους οδοστρωτήρες.

Πώς νοιάζονται να μη χαθούμε!

Μεγάλα λόγια κι υποσχέσεις,

εκλιπαρούν να τους πιστέψεις,

να δώσεις μία ευκαιρία

να παταχθεί η αδικία.

Τόση ευθιξία πώς ν' αντέξεις!

Ω πόσοι θέλουν να μας σώσουν!

Όλο το είναι τους θα δώσουν 

για την Ελλάδα λένε

κι απ' όλα εκείνα που μας καίνε

τρέχουν να μας γλιτώσουν.

Άρχισα κιόλας να δακρύζω,

την τύχη μου να μακαρίζω,

τόσοι πολλοί σ' αυτή τη χώρα

που να τη σώσουν ήρθε η ώρα

κι εγώ σ' αυτούς να ελπίζω.

Κοίτα τους πάλι στα μπαλκόνια,

λέξεις κενές, άδεια μπαλόνια,

μετά τις εκλογές θα σπάσουν

κι αέρα σ' όλους θα μοιράσουν,

όπως μοιράζουν τόσα χρόνια.

Ω τι μεγάλη αηδία!

Τα 'χουμε πάρει στα κρανία...

μαλώνουνε σαν τα κοκόρια

για τα δικά μας τάχα ζόρια,

για μια σωστή Δημοκρατία.

Πόσο αφελής μπορεί να είμαι

και πόσο αυτοί πανούργοι είναι,

για να μπορέσουν να με ψήσουν

κι ότι είναι αλήθεια να με πείσουν,

των λόγων τους το θεαθήναι...

Το 'χουν γραμμένο τ' όνειρό μας, 

δεν κόπτονται για το καλό μας,

θέλουν απλώς γεμάτη τσέπη,

μες στη Βουλή μια ωραία θέση,

δικό τους, κάθε τι δικό μας.

Γι αυτό, το σύμπαν θα μας τάξουν,

με στόχο να μας ξεγελάσουν,

την ψήφο μας μήπως και πάρουν,

λόγια θα πουν να μας τουμπάρουν,

που έπειτα βέβαια θα ξεχάσουν.

Μαρία Γασπαράτου

Να γελάς

 Αυτό που θέλω μόνο,

είναι να γελάς...

στα μάτια σου να βλέπω 

τον ήλιο ν' ανατέλλει...

δε σου ταιριάζει η δύση

η νύχτα δε σου πρέπει...

θέλω στο διάβα σου,

χρυσά ν' ανθίζουν ηλιοτρόπια

που θα υπάρχουν μοναχά 

για το δικό σου φως...

Κι εγώ στα μονοπάτια σου, 

θα σπέρνω τα πιο όμορφα

κι ευοίωνα ξεκινήματα..

με κάποιου γλάρου το φτερό

θα διώχνω όλα τα σύννεφα

να 'ναι η ζωή σου καλοκαίρι...

αλλού θα στέλνω τις βροχές,

αλλού και τους ανέμους...

σε θάλασσες γαλήνιες

να ταξιδεύεις ήρεμα

να μη γνωρίσεις καταιγίδες

κι οι δρόμοι σου ομαλοί να είναι 

κι ασφαλτόστρωτοι... 

μακριά από σένα οι ανηφόρες

μακριά και οι κατηφοριές..

Κι αν δε μπορώ 

το κάθε βήμα σου να ακολουθώ

κι αν κάποτε δεν προλαβαίνω

και σε βρίσκουν μπόρες,

θα είμαι εδώ..

πάντα εδώ...

ζεστή αγκαλιά...

λόγος γλυκός...

αγάπης καταφύγιο...

το ξέρεις...

Μαρία Γασπαράτου

Πρωτομαγιά

Από γιορτή της εργατιάς,

γιορτή είσαι πια της ψησταριάς.

Κι απ' των αγώνων τα "ποτέ",

πάμε στα "ναι" του καναπέ...

Ας είναι...

Απ' όλα τα λουλούδια σου

κρατώ μια μαργαρίτα

κι ένα ένα πέταλό της

αρχίζω να μαδώ.

Θ' αλλάξει αυτός ο κόσμος...

δε θ' αλλάξει...

θ' αλλάξει...

δε θ' αλλάξει....

θ' αλλάξει...

δε θ' αλλάξει...

Μένει στα χέρια μου 

του άνθους το κουφάρι.

Δεν παραιτούμαι...

Κλέβω ένα πέταλο 

απ' της ελπίδας μου 

το τελευταίο λουλούδι.

Θ' αλλάξει...ψιθυρίζω...

Γιατί έτσι θέλω...

Γιατί έτσι πρέπει...

Μαρία Γασπαράτου