Κάποιες γυναίκες

 Κάποιες γυναίκες φεύγουν 

πριν το τέλος της γιορτής.

Είναι αργά θαρρούν,

ν' αναζητήσουν τη χαρά 

κι ούτε που έμαθαν ποτέ 

να τη διεκδικούν.

Πάντα σαν φεύγουν 

πιάνει μπόρα 

και τρέχουν να σωθούν 

απ΄ τη βροχή

ενώ μες στη βιασύνη τους, 

ένα ένα χάνουν ό,τι έχουν.

Το γυάλινο γοβάκι τους

στη λάσπη θάβεται βαθιά,

κανένας πρίγκηπας να μη το βρει...

ξυπόλητες, σχεδόν γυμνές,

γυρίζουν πίσω, 

στης καταδικασμένης τους ζωής

τ' αποκαϊδια...

μόνες σε μια γωνιά,

γλείφουνε τις πληγές τους

κι οικτρά το μετανιώνουν

που ονειρεύτηκαν.

Η αυγή τις βρίσκει πάντα

στις στάχτες να ψάχνουν

κομμάτια ζωής.

Κάποτε, κάποιος βλέπεις, 

τις είπε πως εκεί ανήκουν

κι αυτές τον πίστεψαν...

Μαρία Γασπαράτου

Ιπτάμενο καράβι

 Να 'ναι η σελίδα μου ιπτάμενο καράβι,

ναύτες οι λέξεις μου, τα κόμματα πανιά,

γλυκά, για πέλαγα ουράνια να σαλπάρει,

πάνω απ' τ' ανθρώπινα κι απ' ό,τι με πονά.

Το μπλε στυλό μου να διευθύνει τους ανέμους

σαν το μαέστρο που τις νότες οδηγεί,

να ελευθερώνει στεναγμούς παγιδευμένους,

στις σκόρπιες σκέψεις μου να δίνει συνοχή.

Να ταξιδεύει το λευκό μου καραβάκι

σαν συννεφάκι στον απέραντο ουρανό,

ψάχνοντας νά βρει τη δικιά του την Ιθάκη,

με καπετάνιο της καρδιάς μου τον παλμό.

Κι όταν τελειώσει αυτή η παράξενη πορεία,

τ' άσπρο καράβι μου λιμάνι όταν βρει,

θα ρίξει άγκυρα η στερνή μου η τελεία,

σε μιας ψυχής τη χρυσαφένια ακτογραμμή.

Μαρία Γασπαράτου

Μια θάλασσα

 Ελλήνων Πάσχα...

Γέλια, φωνές, 

τραγούδια, χοροί, φασαρία,

σούβλες που αχνίζουν στη σειρά,

αρνιά, που απότομα έπαψαν να βελάζουν,

στόματα δραστήρια, χέρια λαδωμένα,

ποτήρια ακόρεστα, 

που άφθονο ρέει μέσα τους κρασί 

και συνεχώς τσουγκρίζουν θυμωμένα,

τραπέζια ενωμένα,

όλους να τους χωρέσουν,

ευπρόσδεκτους και μη... λόγω της ημέρας,

σπόντες, καρφιά, 

ανάμεσα σ' ευχές κι όμορφα λόγια,

βλέμματα καλοσύνης και άλλα αιχμηρά,

συμπάθειας χαμόγελα κι άλλα ειρωνικά,

κάνεις πως δεν τα βλέπεις κάποια,

σ' άλλα ανταποδίδεις...

"Χρόνια πολλά"...

αγάπης φιλιά και άλλα υποχρεωτικά,

"Χριστός Ανέστη"... 

πνίγεσαι...

θέλεις να φύγεις...

μια θάλασσα...

ψάχνεις μια θάλασσα...

πάνω στα κύματά της 

την ψυχή σου ν' αφήσεις,

μακριά να την πάνε...

όσο πιο μακριά...

εκείνα να βρει,

που δεν ανασταίνονται.

Μαρία Γασπαράτου

Μια δέσμη πασχαλιές

  Ανθισμένες πασχαλιές

σαν όμορφες ρομαντικές κοπέλες,

στολισμένες

με άσπρα, πράσινα, λιλά κεντίδια,

λικνίζονται αυτάρεσκα,

στου ανέμου το ανοιξιάτικο παιχνίδισμα,

έτοιμες λες για λαμπρό αρραβώνα,

ανύποπτες

για το άδικο που ύπουλα λερώνει

του δειλινού τα πορφυρά φτερά.

Το άρωμά τους ακούσια απλώνουν

στης προδοσίας τ' ανίερα χέρια,

σε μια τελετουργία μυστική

με απόκοσμες εκφάνσεις.

Ρίγος διαπερνά του απόβραδου 

την πληγωμένη ράχη.

Η νύχτα απόψε αίμα ζητά

και άδικη θυσία

κι αμέσως κάποιος συναινεί

μ' ένα απρόσμενο φιλί στο μάγουλο

κι από αγαπημένος γίνεται δήμιος.

Μ' ένα σπαθί

κόβει μια δέσμη πασχαλιές

και τις σκορπά με υποκρισία

πάνω στης Αγάπης

το άψυχο σώμα.

Μα όσες φορές κι αν την προδίδουν την Αγάπη,

έρχεται πάντα η στιγμή που δικαιώνεται.

Όσες φορές κι αν τη σκοτώνουν την Αγάπη,

τόσες φορές εκείνη θ' ανασταίνεται.

Μαρία Γασπαράτου

Σκαρί θλιμμένο

Πήραμε τ' όνειρο και το κρεμάσαμε 

πάνω σε μια πολύχρωμη 

και φλύαρη ψευδαίσθηση, 

μπροστά στη θάλασσα,

μέσα σε μια ωραία σκαλιστή κορνίζα,

να αγναντεύει του πελάγου το απέραντο,

να πλέκει προσμονές

με του ορίζοντα το μεταξένιο νήμα,

κάτω απ΄το αφηρημένο βλέμμα του Θεού,

κάτω από τ' ουρανού το απατηλό γαλάζιο

και κάθε τόσο 

με μιας ελπίδας ξεφτισμένης τα φτερά, 

το ξεσκονίζαμε

και το γυαλίζαμε με πρωινές δροσοσταλιές,

απ' της ψυχής μας τα πιο τρυφερά 

κι αθώα άνθη...

"Κάποτε θα το ταξιδέψουμε..." είπαμε...

κι έπειτα το ξεχάσαμε το όνειρο,

στην πιο βρώμικη σκόνη εκτεθειμένο,

εξαντλημένο

από τ' αδιάκοπα του χρόνου πήγαιν' έλα.

Πολλή υγρασία άφησαν πάνω του 

οι ανάσες του Νοτιά...

σκούριασε τ' όνειρό μας...

μοιάζει πια με παλιό σκαρί θλιμμένο

που έμεινε αταξίδευτο

σε μια έρημη ακτή,

δυο βήματα όλο κι όλο 

απ' τη θάλασσα.

Μαρία Γασπαράτου

ΜΑΘΕ ΝΑ ΣΕ ΑΓΑΠΑΣ

Γυναίκα, 

που χάθηκες 

σε εξώφυλλα περιοδικών

κι απελπισμένα προσπαθείς 

σ' άλλη να μοιάσεις,

που στον καθρέφτη σου 

κοιτάζεσαι δειλά

κι ατέλειες μετράς,

ενώ τα βράδια

άλλων ζωές φαντάζεσαι

και κλαις κρυφά 

για τη δική σου,

δεν έμαθες ποτέ να σ' αγαπάς... 

Γυναίκα, 

που τα χέρια σου θαρρείς 

πως δεν χωρούν πολλά

και πως τα όνειρα

σαν βάρκες χάρτινες, 

ποτέ δεν πρόκειται 

μακριά να φτάσουν, 

χαμένη από χέρι 

σ' ανόητες συγκρίσεις,

χαμένη ολότελα 

σ' ένα τοπίο επίπλαστο

σαθρών προτύπων,

δεν έμαθες ποτέ να σ' αγαπάς...

Φέρε το χέρι σου απαλά,

στο μέρος της καρδιάς, 

νιώσε στους χτύπους της 

τη δύναμη σου,

δες στον καθρέφτη 

την δική σου

την ασύγκριτη ομορφιά

και επιτέλους 

μάθε να σε αγαπάς

γι' αυτό που είσαι...

Μαρία Γασπαράτου