Δεκέμβρης

 Με βήματα απαλά,

λευκές, βελούδινες πατημασιές,

πάνω στις στέγες, 

μέσα στις καρδιές,

το πιο σπουδαίο μήνυμα 

μας φέρνει, της Αγάπης...

Είναι ο Δεκέμβρης 

που μόλις έφτασε!

Μαρία Γασπαράτου 

Φεύγει ο Νοέμβρης

Φεύγει ο Νοέμβρης 

κι έχεις την αίσθηση

πως φεύγουν μαζί του 

πολλά... 

πολλά αθώα κι όμορφα,

που πάσχιζαν να κρατηθούν,

πάνω τους ν' ακουμπήσει,

πριν καταρρεύσει εντελώς 

αυτός ο κόσμος.

Αναμενόμενες, 

τούτες τις γκρίζες εποχές,

είναι οι απώλειες.

Κι έξω ακούς; 

Ένας χειμώνας άγριος

βρυχάται σαν θηρίο 

που πλησιάζει...

μα εγώ

θα κλείσω πόρτες και παράθυρα,

η παγωμένη ανάσα του 

να μη μ' αγγίξει,

να μη μ' αιφνιδιάσει η καταχνιά...

κι έπειτα

πάνω στο νοτισμένο τζάμι μου

θα ζωγραφίσω έναν ήλιο 

κι ένα κλωνάρι κερασιάς,

να βρει τόπο ζεστό

να 'ρθει, 

φωλιά να χτίσει 

η ελπίδα.

Μαρία Γασπαράτου

Μετά τη βροχή

Ένα ξέσπασμα ήταν απλά...

ένα κλάμα ξαφνικό του ουρανού...

των σύννεφων 

μια παρορμητική εξέγερση

κι όλη την πόλη

ξέπλυνε με δάκρυα,

σαν καταπιεσμένος θρήνος

που εξωτερικεύτηκε,

σαν δέσμιος

σε μια ανόητη συστολή θυμός,

που απελευθερώθηκε,

σαν ξέσπασμα ψυχής βασανισμένης

που εκτονώθηκε.

Αυτό ήταν... 

κάποια λεπτά της ώρας

μόνο κράτησε

και μοιάζουν τώρα όλα λυτρωμένα.

Έχεις ποτέ προσέξει 

πόσο πιο λαμπερός γίνεται ο ήλιος

μετά τη βροχή;

Μαρία Γασπαράτου

Ψυχούλες παιδικές

 Ματάκια παιδικά 

που πάνω σας 

σαν πίνακας ζωγραφικής

απλώνεται ο κόσμος,

τι χρώμα έχει αλήθεια 

το μέλλον μας;

Χειλάκια παιδικά 

που κάθε πίκρα χάνεται

μες στο χαμόγελό σας

θα βρει το δρόμο 

μέσα μας

να ξαναρθεί η χαρά;

Φωνούλες παιδικές

με τη γλυκιά χροιά σας                                      

που οι άγγελοι υμνούνε '

τη ζωή,

ποιο θα 'ναι άραγε αύριο

το τραγούδι μας;

Χεράκια παιδικά 

που τ' όνειρο αποκτά φτερά

στις τρυφερές σας χούφτες ,

θα βρει ποτέ γερά φτερά,

ψηλά να φτάσει τ' όνειρό μας;

Ψυχούλες παιδικές,

πατρίδες στοργικές

κάθε ωραίου,

τάχα η αγάπη κάποτε,

θα βρει 

και στις δικές μας τις ψυχές

μιαν αγκαλιά;

Μαρία Γασπαράτου

Ποιος άγγελος...

 Ποιος τάχα άγγελος το χέρι του μου δίνει;

Ποιος κάνει γρήγορους τους χτύπους της καρδιάς

ενώ ταυτόχρονα μου φέρνει τη γαλήνη

και διώχνει κάθε εφιάλτη της νυχτιάς;

Ποιος τάχα άγγελος; Πώς είναι τ' όνομά του;

Στο προσκεφάλι μου γλυκά που ξαγρυπνά;

Μες στα όνειρά μου, που σκορπάει τ' άρωμά του

και την ψυχή μου πλημμυρίζει ζεστασιά;

Όποιος κι αν είναι, θέλω δίπλα μου να μείνει,

να 'ναι η αγάπη του ασπίδα και σπαθί,

μέσα στη λάμψη του τους στίχους μου να ντύνει,

να 'ναι οδηγός μου και πυξίδα στη ζωή.

Μαρία Γασπαράτου

Κομμάτια ονείρων

 Έστρεψες το κεφάλι 

και με κοίταξες,

σα να με κοίταγες πρώτη φορά.

Στ' αλήθεια 

ήθελα από κάπου να πιαστώ...

ν' αγκιστρωθώ από ένα κίνητρο,

από μια αιτία,

από μια αμφίβολη έστω πιθανότητα...

Κομμάτια ονείρων τρομαγμένα

μες στο βλέμμα σου,

πάλευαν να ενωθούν ξανά,

να καταφέρουν

ολόκληρα να γίνουν τα μισά,

ακέραια τα σπασμένα,

σ' ένα τοπίο από φωτιά κι αέρα.

Έδαφος εχθρικό 

ο πολύβουος σταθμός...

γέλια αδιάφορα και δάκρυα, 

φωνές,

τρεχαλητά,

ανακοινώσεις,

με θράσος έκλεβαν στιγμές

από τον λίγο χρόνο μας,

ενώ μες στην παλάμη μου, 

καρφί σκουριασμένο,

ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή,

πλήγωνε αργά, 

σχεδόν σαδιστικά,

το αύριο.

Μαρία Γασπαράτου

Σ' ένα χαμόγελο

Σαν έρθει απόψε η νύχτα,
σ' ένα γλυκό σου φευγαλέο χαμόγελο,
θ' αφήσω απαλά, 
μια ξαφνική δική μου αμφιβολία,
που από το πουθενά ξεφύτρωσε
και σπέρνει πανικό,
να αμβλυνθεί μαζί με την καμπύλη
των χειλιών σου,
να μεταμορφωθεί,
τόξο χαράς να γίνει,
μισοφέγγαρο,
να ρίξει φως στη νύχτα
και να χαθεί σαν έρθει το πρωί...
Κι εσύ να μου γελάς
και να με περιπαίζεις τρυφερά,
που τόσο ανόητα
για μιαν αδιαμφισβήτητη αγάπη
αμφέβαλλα
και για την άδικη καχυποψία μου,
που την ψυχή μου γέμισε θυμό
και στοργικά
σα να 'μαι ένα παιδί,
που από αόρατους εχθρούς
έχει τρομάξει, να μ' αγκαλιάσεις...
Σαν έρθει απόψε η νύχτα,
καρτερικά θα περιμένω,
ένα γλυκό σου φευγαλέο χαμόγελο...
Όμως...
πόσο φοβάμαι Θεέ μου,
πως τρέμω σε μια τέτοια εκδοχή,
μήπως περάσει ετούτη η νύχτα,
δίχως λιγάκι αγάπη μου
να μου χαμογελάσεις...

Μαρία Γασπαράτου

Αυτό ειν' η ελπίδα

Μια λάμπα αναμμένη μες στη νύχτα...

αυτό είν' η ελπίδα...

φως στης ψυχής το σκοτάδι,

ζεστασιά στου καιρού

τις ψυχρές εισβολές...

να τρεμοπαίζει η φλόγα,

να καθρεφτίζεται 

στου παραθύρου σου το τζάμι

σαν μακρινή ανατολή,

σαν κρίνος λαμπερός

στις παρυφές μιας πρόωρης 

άνοιξης,

σαν φάρος 

στου μυαλού τις ταραγμένες θάλασσες,

τις σκέψεις σου που οδηγεί

σε ασφαλές λιμάνι...

Αυτό είν' η ελπίδα..

μια λάμπα αναμμένη μες στη νύχτα...

παρηγοριά σε ώρες σιωπηλές...

κράτα την μόνο μακριά 

απ' της ψυχής τους ανέμους,

να μείνει άσβηστη η φλόγα,

να διώχνει το φόβο,

να καίει τον πόνο,

ν' αντέξει το όνειρο,

ως την αυγή.

Μαρία Γασπαράτου