Στον Οκτώβρη...

Μέσα απ' το κόκκινό σου, 

δρόμους θ' ανοίξω,

πάνω τους να διαβεί το ανέλπιστο,

τ' όνειρο να κυλήσει

σαν λαμπερό ποτάμι άλικο,

ό,τι προσμένω που αργεί,

να βρει ένα μονοπάτι ευκολοδιάβατο, 

να 'ρθει σε μένα.

Κι εγώ ντυμένη ολόκληρη

με την πορφύρα σου,

θα περιμένω τον χειμώνα 

ετοιμοπόλεμη.

Φωτιά απ' τη φωτιά σου εντός μου,

δε θα επιτρέψει, 

όσα ανυπομονούν ν' ανθίσουν,

στην παγωνιά να νεκρωθούν.

Μόνο να βγω νωρίς στην πόρτα μου

να σε προϋπαντήσω,

μέσα στις άγιες φλόγες σου 

να κάψω όσα με καίνε,

μη φύγεις πάλι βιαστικά 

και δεν προφτάσω.

Μαρία Γασπαράτου

Χρυσοντυμένα καράβια

Κι όπως βαθιά προχωρώ στη σιωπή μου
χρυσοντυμένα καράβια μου κάνουν σινιάλο.
Τρελή χαρά πλημμυρίζει η ψυχή μου
και ξαφνικά για ό,τι αμφέβαλλα δεν αμφιβάλλω.

Μ' ένα απ' αυτά τα καράβια σαλπάρω.
Μελαγχολούν οι σκιές που τις άφησα πίσω.
Παλεύουν με τον καπνό απ' το φουγάρο
και νικημένες φωνάζουν σ' αυτές να γυρίσω.


Έχω πια αφήσει αυτά που πληγώνουν.
Μ' ακολουθούν οι χαρές που καιρό τις προσμένω.
Σιωπές αιχμηρές τη θλίψη σκοτώνουν
κι εκλιπαρούν για μια λέξη οι σκιές, μα σωπαίνω.

Κι ήσυχα πλέει μακριά το καράβι.
Ευλογημένο ταξίδι στο όνειρο κάνει.
Προσμένουν ήρεμοι απάνεμοι κάβοι
κι ένα φτιαγμένο από φως και αγάπη λιμάνι.

Μαρία Γασπαράτου

Σιωπή

 Θα πάψω πλέον να μιλώ...

τα χείλη θα σφραγίσω... 

κι αφού αδερφή θα κάνω τη σιωπή, 

θα την ορκίσω 

να μη με προδώσει.

Τις λέξεις που θα επαναστατούν,

μια μια θα τις δολοφονώ,

την ώρα που εκδικητικά

και βίαια 

θα μου καιν τον ουρανίσκο.

Δε θα παρασυρθώ απ' της ψυχής 

τα ξαφνικά ξεσπάσματα...

κι αυτήν θα την δαμάσω.

Μ' όλων των άσημων ποιητών

τα καταδικασμένα ποιήματα

θα την αποκοιμίσω...

να 'ναι ο ύπνος της βαθύς

και δίχως όνειρα...

Kάποιες φορές 

όταν δε βρίσκουν χώμα εύφορο

ν' ανθίσουνε τα λόγια,

όταν σαν σπόροι άτυχοι, 

σ' άγονη γη σαπίζουν,

καλύτερη είναι η σιωπή.

Μαρία Γασπαράτου

 

Θα φεύγω...

 Θα με βλέπεις να φεύγω

και θα 'χεις στην αρχή,

του θριαμβευτή τη σιγουριά,

πως θα ξαναγυρίσω.

Θα δείχνεις αδιάφορος

και μες στο βλέμμα σου

παράσταση θα δίνει, 

ένας πρώιμος 

κι αφύσικα ψυχρός χειμώνας.

Ούτε μια λέξη δε θα πεις,

για να πιστέψω,

τα λόγια σου πως δεν τ' αξίζω...

να νιώσω ασήμαντη κι εσύ σημαντικός.

Βέβαιος θα 'σαι

πως την ύστατη στιγμή, 

θα κάνω πίσω...

μα εγώ θα φεύγω...

αγέρωχη, 

όπως ποτέ μου δεν υπήρξα...

απίστευτα για σένα δυνατή...

θα φεύγω...

θα σ' αφήνω...

γιατί όλα αλλάζουν κάποτε

κι έχει γυρίσματα ο καιρός.

Μαρία Γασπαράτου

Σιωπές

 Σιωπές... 

σαν νύχτα απλώνoνται

πάνω από αλήθειες τρομαγμένες,

που ένα σωτήριο σκοτάδι ψάχνουν 

για να κρυφτούν...

Σιωπές...

τείχη ανάμεσά μας ορθώνουν

και λίγο λίγο ξένοι γινόμαστε.

Δε σε ψάχνω πια.

Δε με ψάχνεις.

Βουβές στιγμές, 

καταπίνουν αχόρταγα

το χτες και το τώρα,

και μόνο 

πίσω από κάποιου κελιού σκοτεινού

τα κάγκελα, 

απελπισμένο το αύριο, 

εκλιπαρεί

να το απελευθερώσουμε.

Μαρία Γασπαράτου

Τόσα καλοκαίρια

Αν όχι έλεγες, τόσες φορές

που δίχως να το θες αλήθεια,
έλεγες ναι,
αν λίγο τη φτωχή σου την ψυχή
υπερασπιζόσουν
και δεν τη άφηνες βορά
σε ανήμερα θηρία,
αν στον καθρέφτη σου
κάποιες φορές
με αγάπη το είδωλο σου
το κοιτούσες
και στη ζωή σου έκανες χώρο
για λίγη που την άξιζες χαρά,
χαράμι δε θα πήγαιναν
τόσα και τόσα καλοκαίρια...

Μαρία Γασπαράτου

Καλύτερα έτσι

 Κανείς δε με ψάχνει...

από κανένα δε λείπω.
Αστεράκια οι λέξεις μου
σε ουρανό σκοτεινό...
λίγο πριν ξημερώσει θα σβήσουν.
Καλύτερα έτσι...
Δε μ' αρέσει ίχνη ν' αφήνω.
Να κόβονται θέλω οι δρόμοι...
να μην υπάρχει επιστροφή.
Έτσι έχω μάθει εγώ.
Δε γυρίζω
όταν κανείς δε με ψάχνει
κι από κανένα δε λείπω.

Μαρία Γασπαράτου

Να μη γυρίζεις πίσω

 Να μη γυρίζεις πίσω 

απ' όπου έφυγες.

Ο χρόνος όλα τα θολώνει. 

Αφήνει σκόνη μόνο και καπνούς

απ' όσα χάθηκαν

κι ούτε που ξεχωρίζεις κάποτε 

τα ερείπια απ' τα παλάτια.

Η μνήμη σαμποτάρει την αλήθεια 

επικίνδυνα,

όταν διψάει η ψυχή,

στο χθες, 

κάτι καλό ν' ανακαλύψει.

Μην επιστρέφεις πίσω 

σε ό,τι άφησες.

Τίποτα ωραίο δε θα βρεις 

ν' αξίζει.

Ό,τι στο παρελθόν 

από κοντά του σ' έδιωξε,

πώς είναι δυνατόν 

πίσω
σ' αυτό να σε γυρίσει;

Μαρία Γασπαράτου

Πάνω στα κύματά σου

Όσα δεν πρόλαβα όνειρά μου,

αυτό το καλοκαίρι να σου πω,

όσα μες στην ψυχή μου, ανθάκια γίναν 

που μαράθηκαν,

πάνω στα κύματά σου θάλασσά μου,

θα τα σκορπίσει ένα αγέρι φθινοπωρινό,

ν' αναστηθούν τα "θέλω" μου που σβήσαν, 

μα δεν χάθηκαν...

Μαρία Γασπαράτου

14 Σεπτέμβρη

Έρχονται και φεύγουν οι εποχές,

έρχονται και φεύγουνε οι μήνες,

περαστικοί ταξιδευτές απ' τη ζωή μου,

στέκονται για λίγο 

και τρέχουν βιαστικά,

το τελευταίο τρένο να προφτάσουν

για το άγνωστο.

Χειμώνες, καλοκαίρια,

άνοιξες, φθινόπωρα

κι εγώ κάθε φορά,

κάτι σφιχτά προσπαθώ να κρατήσω...

μια χαρωπή χιονονιφάδα του Γενάρη, 

του Απρίλη ένα ανθάκι πασχαλιάς,

μιας πανσελήνου αυγουστιάτικης 

τη λάμψη,

απ' τα χρυσάνθεμα του Οκτώβρη,

λίγο χρώμα

κι αυτό μόνο που μένει,

είναι μέσα στις χούφτες μου,

το ευωδιαστό κλαδάκι ενός βασιλικού, 

κάθε φθινόπωρο,

στις 14 Σεπτέμβρη.

Μαρία Γασπαράτου

Σκέψεις

Σκέψεις...

παράλογες, αυθαίρετες, απρόσκλητες...

παράσιτα

στου μυαλού μου τ' ανθόσπαρτα λιβάδια.

Ύπουλα ξεπροβάλλετε

πίσω από εικόνες και λόγια και συναισθήματα.

Μ' ένα τόξο κι ένα βέλος

στοχεύετε κάθε χαρά.

Τί πανοπλία να φορέσω στην ψυχή μου;

Ιδέες και σενάρια

και κατασκευασμένα ενδεχόμενα

κι ανυπόστατες εκδοχές.

Σκέψεις...

επισκέπτες κακόβουλοι

με ύποπτες διαθέσεις

κι επικίνδυνες συμβουλές,

υπονομευτές κάθε χαμόγελου,

άριστοι σκηνοθέτες δραμάτων.

Μα εγώ απόψε θα σας αγνοήσω...

σαν κέρινα ομοιώματα θα λιώσετε

κάτω από τη φλόγα μιας χαράς

που δεν αμφισβητείται,

κάτω απ' τον ήλιο μιας αγάπης

που δεν μπορεί να παραποιηθεί.

Δε θα φορέσω πανοπλία στην ψυχή μου.

Δεν τη χρειάζεται.

Θα τη βαφτίσω μόνο μέσα στο φως...

μες στο γλυκό, καλοσυνάτο φως

που φέρνει μαζί του

αυτό το φθινόπωρο.

Μαρία Γασπαράτου