Συγχώρεση

 Συγχώρησα πολλά

μα τίποτα δεν ξέχασα.

Νίκησα το θυμό 

γαλήνεψα...

μα ο πόνος συνεχίζει

παράδοξα και άδικα

εμένα να εκδικείται.

Πυρακτωμένο σίδερο η μνήμη

πληγώνει τα πιο τρυφερά

κομμάτια της ψυχής

κι ό,τι πασχίζει από τις στάχτες του

να γεννηθεί ξανά,

με μια της κίνηση ύπουλη,

το ξανακαίει.

Κάποιος μου είπε κάποτε:

"συγχώρεση σημαίνει λύτρωση"...

Κι εγώ συγχώρησα...

αλλά...

 

Μαρία Γασπαράτου

Στη Σαλονίκη...

Έσπασε η μέρα 

σαν γυάλινο ποτήρι με κρασί.

Δεν πρόλαβες ούτε γουλιά να πιείς

κι ας πίστευες ότι θα πιείς 

και θα μεθύσεις.

Κι ήταν αυγή ακόμα...

χρύσιζε ο ήλιος, λίγο πριν βγει,

στην κορυφή του αντικρινού βουνού,

μα τελικά δεν βγήκε.

Μια τσεκουριά 

έκοψε πέρα τον ορίζοντα στα δυο

κι ένα ένα πέσαν μες στην κόψη 

τα καράβια...

όνειρα,  αστέρια πρωινά, 

θαλασσινά πουλιά, 

χάθηκαν έτσι ξαφνικά,

στου ουρανού κάποιο αναπάντεχο κενό...

Βράδιασε γύρω...

μια μέρα έσβησε προτού να γεννηθεί,

κάποια που δεν ξημέρωσε ποτέ Παρασκευή,

στη Σαλονίκη...

Μαρία Γασπαράτου

Δε σ' αγαπάω για τις μέρες της χαράς

 

Δε σ' αγαπάω για τις μέρες της χαράς,

που ο κόσμος μου είναι φωτεινός

κι εσύ σαν ήλιος λάμπεις
πάνω απ' τη ζωή μου...
ούτε για τα χαμόγελα
που τόσο γενναιόδωρα σκορπάς
σαν μισοφέγγαρα γλυκά,
τα βράδια του έρωτα.
Δε σ' αγαπώ για τα ταξίδια που με πας,
όταν το βλέμμα μου
στο βλέμμα σου βουλιάζει.
Δε σ' αγαπώ για τα φιλιά,
τις αγκαλιές, τα χάδια
και για τα μαγικά, 

δικά μας καλοκαίρια,
που ξαναγίνομαι παιδί
μαζί σου μόνο.
Όχι δε σ' αγαπάω για τις μέρες της χαράς...
μα σ' αγαπώ για τις βροχές
και για τις ώρες που πονάω...
για τα πυκνά σκοτάδια μου
και για τα γκρίζα πρωινά 

που όλα μοιάζουν άδεια
και εσύ είσαι εδώ κοντά μου...πάντα...
Για αυτά τα χέρια
που αγγέλου γίνονται φτερά
και μ' αγκαλιάζουν απαλά
λες κι είμαι από γυαλί,
κάποιες φορές
που νιώθω πως θα σπάσω.
Για την ψυχή μου,
που λες κι είναι ψυχή σου
την κρατάς όταν λυγίζει
και νιώθω πως τη χάνω
και για τους δαίμονες μου που νικάς.
Όχι δε σ' αγαπάω για τις μέρες της χαράς...
μα σ' αγαπώ για τις βροχές
και για τις ώρες που πονάω...
κι εσύ είσαι εδώ κοντά μου...πάντα...

Μαρία Γσπαράτου 

12/7/2017

Ήσουν ήλιος

Ήσουν ήλιος

κι έγινα ηλιοτρόπιο.

Έστρεψα την ψυχή μου 

στο φως σου

κι έκτοτε, 

για σένα μόνο ανθίζω.

Μαρία Γασπαράτου

Άμυνα

Δεν εμπιστεύομαι εύκολα...

Πάει καιρός 

που η παιδική μου πίστη

στέγνωσε

στην άγονη εποχή της ξηρασίας.

Έμαθα τώρα ότι συχνά 

δεν είναι όλα όπως φαίνονται.

Πίσω απ' τις επιτηδευμένες συμπεριφορές,

διαβάζω τα κρυμμένα ψιλά γράμματα...

και δεν εκπλήσσομαι

όταν αλλάζει αίφνης το τοπίο

και μέσα στη λαμπρή καλοκαιριά,

ξεσπάει μανιασμένη η καταιγίδα.

Κυκλοφορώ με ομπρέλα πια,

κρατώ πάντα το σκούρο μου αδιάβροχο,

βαδίζω τοίχο τοίχο, 

φυλάω τα νώτα μου,

εκπαιδεύομαι 

να ερμηνεύω κινήσεις,

να αναλύω ήχους,

ν' αφουγκράζομαι σιωπές.

"Μα πώς μπορείς έτσι να ζεις;" 

Μου λες...

και απορείς...

και δεν μπορείς να καταλάβεις.

Μα είναι που έπαθα πολλά

κι αυτό που εσύ το λες καχυποψία,

εγώ το λέω άμυνα.

Μαρία Γασπαράτου

Άλλη μια νύχτα

Άλλη μια νύχτα με άγριο καιρό
δίχως πυξίδα του μυαλού τα ταξίδια
τρελές διαδρομές στη μνήμη μου κάνω
τόσο καιρό κάθε βράδυ τα ίδια
σε ψάχνω σε βρίσκω και πάλι σε χάνω

Πώς να ξεφύγω που είσαι η θάλασσα
κι είναι η ψυχή μου καράβι
ταξιδεύει ακυβέρνητη στα βαθιά σου νερά
κι η αγάπη σου φάρος που ποτέ δεν ανάβει

Άλλο ένα βράδυ χαμένη η ψυχή
γύρω σκοτάδι, τη νύχτα στοιχειώνεις
μαέστρος τρελός σε υπάκουη μπάντα
χάρτες ορίζεις, πανιά σηκώνεις,
προστάζεις ανέμους, ελέγχεις τα πάντα

Ένα ξύλινο σπαθί

 Ανέτοιμη ήμουν εντελώς

για μάχες τέτοιου είδους.

Είχα μονάχα ένα ξύλινο σπαθί 

κι είπα: 

"Μ' αυτό θα πορευτώ,

μ' αυτό θα πολεμήσω."

Λύγισα κάμποσες φορές...

ψέματα δε θα πω... 

ποτέ τόσο γενναία δεν υπήρξα...

και άλλες τόσες ένιωσα 

ότι δεν είχα άλλη επιλογή

από το να παραδοθώ, 

στην άκρη πάντα ενός γκρεμού,

στο χείλος μιας αβύσσου... 

ένα του ανέμου φύσημα 

θα ήταν αρκετό

κι ίσως κάποιες στιγμές να το 'θελα, 

να πάψω πια να μάχομαι

και ήσυχα να σβήσω.

Όμως δεν έπαψα ποτέ...

κι  είχα μονάχα ένα ξύλινο σπαθί...

μα ήταν εκείνη μέσα μου η φλόγα 

που σιγόκαιγε...

αγάπης λάβαρο,

πηγή ζωής,

ψυχής ασπίδα.

Μαρία Γασπαράτου

Ιούλη μου

Ο πιο αγαπημένος μου εσύ.
Γλυκός, λαμπρός, ελπιδοφόρος.
Στο κέντρο της γιορτής
μες στη χρυσή αγκαλιά του ήλιου.
Καμιά σκιά,
καμιά μελαγχολία,
καμία σκέψη
πως όπως κάθε ωραία διαδρομή,
έτσι κι αυτή όπου να 'ναι θα τελειώσει,
αφού η χαρά μαζί σου είναι μπροστά
και η βροχή αργεί.
Κι εγώ σαν μέλισσα
κάθε στιγμή σου θέλω,
λες κι είναι νέκταρ θεϊκό, να τη ρουφώ...

να μην αφήνω ούτε σταγόνα.
Μες στην ψυχή μου να μαζεύω καλοκαίρι.
Οι γκρίζες μέρες που θα 'ρθούν
με το χρυσάφι σου να είναι κεντημένες.
Τι κι αν με πλήγωσες κάποιες φορές βαθιά...
Όλα σου τα 'χω συγχωρέσει.
Τόση είναι η αγάπη Ιούλη μου

που σου 'χω,
τόσο πολύ τον ερχομό σου λαχταρώ,
γιατί είσαι ο μήνας του φωτός
και μες στο φως σου εγώ 

ξαναγεννιέμαι...

Μαρία Γασπαράτου