Βαρκούλες χάρτινες

 Θυμάμαι που με ρώταγες παλιά,

γιατί συνήθιζα
βαρκούλες χάρτινες να φτιάχνω
και να τις βάζω στη σειρά
και να τις ταξιδεύω
πάνω στου καναπέ το μπράτσο
και ξάφνου να μελαγχολώ
και να τις τσαλακώνω 
μέσα στις χούφτες μου με θλίψη,
μα όταν πια έμοιαζαν ναυάγια

σε άνυδρο ακρογιάλι,
κουφάρια άχρηστα από χαρτί,
με μια λαχτάρα
που ποτέ δεν είχα κρύψει,
απ' την αρχή άλλες να φτιάχνω πάλι.
Ήταν αυτό το πείσμα που σε τρόμαζε
και μια παράλογη μανία
που δε μπόρεσα ποτέ να κουμαντάρω,
τα χάρτινα καράβια μου,
χωρίς πανιά, χωρίς κουπιά
και δίχως θάλασσα
να επιμένω να σαλπάρω.
Όχι δεν έφταιγες εσύ...
ήταν εκείνα τα κρυμμένα μου φτερά...
δε ξέρω καν γιατί και πότε
μες στην ψυχή μου είχαν φυτρώσει,
που συνεχώς φτεροκοπούσαν
και με παρακινούσαν μυστικά
για μια αναπότρεπτη κι αδιάκοπη φυγή,
που από τους δαίμονες μου θα με σώσει.
Θυμάμαι που με ρώταγες παλιά
κι απελπισμένα μου ζητούσες εξηγήσεις...
όμως δεν είχα...
όπως ούτε και τώρα ακόμα
έχω απαντήσεις.

Μαρία Γασπαράτου

Η γνώριμη βροχή

Πέφτει πάλι στους δρόμους 

των ειλημμένων αποφάσεων

η γνώριμη βροχή 

που ούτε ένα περιθώριο δεν αφήνει 

διαφυγής.

Άφησα σε μιαν άκρη 

την κόκκινη ομπρέλα μου.

Κουράστηκα τόσο πολύ να τρέχω 

να σωθώ απ' το αναπόφευκτο.

Θα μπω με ορμή στην καταιγίδα

θ' αγωνιστώ χωρίς ελπίδα

χωρίς σκοπό και δίχως όπλα.

Τέλος θα χαριστώ περήφανα 

στον άγριο καιρό.

Όλα από πριν τα κίνητρα 

λησμονημένα

κι εγώ μια γη που βάλτωσε 

απ' τις ατέλειωτες βροχές

δε θα προσμένω πια 

τους σάπιους σπόρους μου

να δω ν' ανθίζουν, 

κάποιον απρόβλεπτα 

καλοσυνάτο Απρίλη.

Λίμνη θα γίνω,

στη σκοτεινή αγκαλιά μου 

να ταξιδεύουν

γαλάζια νούφαρα.

Μαρία Γασπαράτου

 

Χνουδάκι στο βοριά.

Το χέρι δείλιασε για μια στιγμή

πριν κλείσει την πόρτα.

Απρόθυμο έμοιαζε να κάνει

μια κίνηση τόσο απλή 

και τόσο περίπλοκη συνάμα.

Μες στο μυαλό σου όλα θολά 

κι ακατάστατα,

μια θέση πάσχιζαν να βρουν

να βάλουν τάξη στην άναρχη εικόνα.

Για λίγο στάθηκες 

κι έπειτα δίχως να σκεφτείς

άνοιξες την αυλόπορτα.

Ένας χειμώνας εχθρικός 

μέσα απ' τα κοφτερά του δόντια 

γρύλισε. 

Δεν όριζες το βήμα σου...

σου άρεσε ν' αφήνεσαι 

σαν άβουλο χνουδάκι στον βοριά.

Αλλού στο βάθος ήθελες να πας

κι αλλού αυτός σε πήγαινε. 

Τώρα γυρνάς πίσω ξανά

σ' εκείνο το χειμώνα. 

Ψάχνεις για ένα μυστικό οιωνό, 

ένα κρυμμένο μήνυμα,

κάποια που δεν μπορείς να θυμηθείς

υπόσχεση άνοιξης,

μα ένας άνεμος ψυχρός 

παγώνει τη μνήμη

σ' ένα χέρι αναποφάσιστο

σ' ένα λάθος βήμα

σε μια πόρτα που έκλεισε.

Μαρία Γασπαράτου

"Έλα"...μου είπες...

Νύχτα βαθιά 

σκέπαζε από καιρό τη μέρα.

Μια διαρκής βροχή

αργά και βασανιστικά

σάπιζε τις ελπίδες μέσα μου.

 "Έλα".. μου είπες...

" μαζί να βρούμε τα χαμένα χρώματα.

Να σκάψουμε μες στο σκοτάδι, 

δρόμο ν' ανοίξουμε,

να βγούμε στης θλίψης την άλλη πλευρά."

"Τέσσερα χέρια" είπες "είναι αρκετά."

"Μα είναι αδύναμα" σου είπα

"τα χέρια τα δικά μου.

Αιώνες τώρα κουβαλούν

όλα τα ασήκωτα

κι αυτό το μαύρο είναι πυκνό

και συμπαγές σαν πέτρα...

μυρίζει κάρβουνο και πίσσα...

θα καώ.."

Μ' έπιασες τότε από τους ώμους.

Ως την ψυχή θυμάμαι έφτασε

το αιφνίδιο τράνταγμα.

Όλα τα φοβισμένα μου, 

ξεσήκωσε.

Πέταξε από πάνω τους 

της καταστροφικής παραίτησης 

τη σκόνη. 

Η δολοφονική βροχή σταμάτησε

και στον ορίζοντα μακριά

αντίκρισα πρώτη φορά

του πιο λαμπρού ουράνιου τόξου

τα χρώματα.

Μαρία Γασπαράτου

Πού είσαι;

 Σε σκέφτομαι πάλι...

όχι ότι έπαψα ποτέ...

μα είναι στιγμές που σε νιώθω κοντά...

το χέρι μου απλώνω, σ' αγγίζω θαρρώ,

χαϊδεύει η φωνή σου τ' αυτιά μου,

στιγμές που παράδοξα νιώθω 

πως είσαι εδώ.

Ίσως και να 'ναι το φθινόπωρο...

τα άσπρα, τα κίτρινα, 

τα βυσσινιά χρυσάνθεμα

που αγάπαγες τόσο.

Ίσως και να 'ναι αυτή η εποχή

που τόσο σου έμοιαζε

έτσι όπως μοίραζες

τα φύλλα της καρδιάς σου

ανυστερόβουλα 

σε κάθε άνεμο διεκδικητικό.

Σε ψάχνω αυτές τις παράξενες ώρες  

στα παλιά μου τετράδια

στους σκόρπιους στίχους

στα λόγια που κάποτε είπες 

και δεν έκλεψε ο χρόνος 

στις μνήμες που δε σβήσαν ποτέ...

Πού είσαι;

Πάλι από τη γιορτή των χρυσανθέμων 

λείπεις...

Μαρία Γασπαράτου

Μέρες του Νοεμβρίου

 Μέρες γλυκές του Νοεμβρίου

σαν κρίνα ανθίζετε σ' έρημη γη.

Kάτω από ένα απρόσμενα καλοσυνάτο φως

σκορπάτε απλόχερα το άρωμά σας.

Μια αύρα καλοκαιρινή

εμπαίζει θαρρείς τα ημερολόγια.

Ξέρω, δε θα 'ναι για πολύ

της αυγής τα ανοιχτά ρόδινα χρώματα

ούτε τα λαμπερά πορτοκαλί του δειλινού.

Φόρα παίρνει από μακριά 

του χειμώνα το γκρίζο,

σαν έρθει 

να τα μουτζουρώσει όλα.

Μέσα στο βλέμμα μου κλειδώνω

αυτή την απαλή μελένια ομορφιά,

με το χρυσάφι της 

να ντύνει τις μέρες μου

και στην ψυχή μου 

με τις ζεστές αχτίδες του ήλιου

αστέρια φτιάχνω,

σαν έρθουν του χειμώνα 

οι σκοτεινές βραδιές,

στον μυστικό δικό μου ουρανό

να έχω αστροφεγγιά.

Μαρία Γασπαράτου

Γλυκέ Νοέμβρη

Ήρθες και θα 'ρθουνε μαζί σου οι βροχές.

Ας είναι ό,τι διψάει από καιρό, 

να το ποτίσουν...

με τις κρυστάλλινές τους στάλες

να ξεπλύνουν 

του κόσμου τα βρόμικα.

Να λάμψουν κάτω απ' το γλυκό

φθινοπωριάτικό σου φως

τα βλέμματα, οι ψυχές, 

τα ξεχασμένα όνειρα

κι από της θλίψης τις σκιές

να καθαρίσουν.

Πάνω στα χείλη τα στεγνά 

να πέσουν οι σταγόνες σου,

ν' ανθίσουν τα χαμόγελα 

σαν τριαντάφυλλα 

που μια κατάρα κράταγε κλειστά.

Ήρθες και θα 'ρθουνε μαζί σου οι βροχές.

Γλυκέ Νοέμβρη 

χάδι γίνε,

λύτρωση, 

παρηγοριά,

σ' ό,τι πονάει
βάλσαμο.

Μαρία Γασπαράτου