Τελευταία βροχή του Σεπτέμβρη

 Η τελευταία βροχή του Σεπτέμβρη...

απαλή, διακριτική, σχεδόν αθόρυβη... 

πέφτει ρυθμικά 

πάνω στα κόκκινα κεραμίδια.

Διαπερνά μαγικά τη στέγη. 

Στάζει πάνω στα ταλαιπωρημένα μου χαρτιά.

Ό,τι γράφω το σβήνει.

Μιά θάλασσα μικρούλα σχηματίζει 

τόση δα

που βάφεται γαλάζια απ' το μπλε μου μελάνι.

Πνίγονται οι λέξεις 

χάνονται οι στίχοι

δεν βρίσκουν τόπο απόψε τα λόγια

να μείνουν

δεν βρίσκουν τα νοήματα λόγο να γεννηθούν.

Ένας ακόμα μήνας...

Πότε ήρθε; 

Πότε φεύγει;

Τι έμεινε αλήθεια απ τις σύντομες μέρες του;

Δευτέρες Πέμπτες Κυριακές

βιαστικές κι αδιάφορες...

σταγόνες μιάς περαστικής βροχής...

δάκρυα στερνά του Σεπτέμβρη.

Μαρία Γασπαράτου

Η μαγική στιγμή

Είναι κι εκείνες οι στιγμές 

που σ' αγγίζει κάποιου τέλους

το παγωμένο χέρι...

που τα δειλά και κουρασμένα βήματά σου 

σταματούν.

"Δεν πάει άλλο"  λες... 

Είναι μακρύς ο δρόμος

κι η αντοχή σου είναι μικρή.

Όλα τα σχέδια που είχες παρατάς...

σχίζεις τους χάρτες

τις πυξίδες σου πετάς

κι ό,τι πολύτιμο μαζί σου κουβαλούσες

αβάσταχτο σου είναι και τ' αφήνεις.

Είναι στιγμές που πλέον δε σε νοιάζει

αν έχασες τη μάχη...

που θες μονάχα να ξεχάσεις...

την ήττα σου να αγκαλιάσεις

και σε μιά έρημη γωνιά να κοιμηθείς.

Μα εκείνη τη σκληρή στιγμή 

που ο κόσμος νιώθεις πως τελειώνει

μη δειλιάσεις...

κάτι αναπάντεχα θ' αλλάξει...θα το δεις...

είναι η μαγική στιγμή

που εντός σου αποκτά υπόσταση το θαύμα

που μες στο τίποτα και μες στο πουθενά

θα βρεις ψυχή να ξαναρχίσεις

κι από τις στάχτες σου να ξαναγεννηθείς.

Μαρία Γασπαράτου

Χάθηκες...

Χάθηκες...
έτσι όπως χάνονται τα διαβατάρικα πουλιά
κάθε φθινόπωρο
που σου αφήνουν στην ψυχή μια θλίψη
και μιά νοσταλγία πικρή
για ό,τι χάνεται μαζί τους...
Δεν είναι μόνο η ανεπίστρεπτη φυγή σου,
η βεβαιότητα η ανάλγητη
πως δεν θα ξαναρθείς,

είναι που πήρες φεύγοντας

μιά ολόκληρη εποχή...
είναι που βίαια ξεκόλλησαν
κομμάτια της ζωής μου
και μιά πλευρά της έμεινε από καιρό
κενή...
είναι που μέσα μου με τυραννάει
γιατί δε βρήκε ακόμα θέση
να στεριώσει το "αντίο"
κι ούτε ποτέ θα βρει..
Χάθηκες...
έτσι όπως χάνονται τα διαβατάρικα πουλιά

κάθε φθινόπωρο...
μόνο που αυτά την άνοιξη
γυρίζουν πίσω...

Μαρία Γασπαράτου

Ο δικός σου ορίζοντας

Τα σύννεφα που ανέβαινες ανύποπτα

πιάσαν φωτιά
τούτο το μεθυσμένο δείλι.
Παραπατούν οι αλήθειες ζαλισμένες...
σε βεβαιότητες χτυπάνε αιχμηρές

και στου απόβραδου το σκούρο πανωφόρι

στάζουν αίμα.
Θαρρείς εκεί στην άκρη του ουρανού
και πάνω απ' τον δικό σου αχνό ορίζοντα
γίνεται ξάφνου κάποια εξέγερση...
Ακούγονται πολέμου ιαχές...
Σ' άνιση μάχη πολεμούν όλα σου του μισά

κι όλα τα προδομένα
και ένα ένα απελπισμένα παραδίνονται.
Γιατί ο δικός σου ορίζοντας
ορίζοντας δεν ήταν τελικά...

ήτανε μόνο μιά γραμμή 

από άσπρη κιμωλία

που χάραξες σαν ήσουνα παιδί

σε κάποιο μαυροπίνακα...

Δεν μπόρεσαν... τι κρίμα...
τα όνειρα να φτάσουν πιο μακριά...

Μαρία Γασπαράτου

Σαν ευλογία

Κάτι γλυκά μπήκε απ' τ' ανοιχτό παράθυρο

σαν ούριος άνεμος 

που θέλησε πριν συνεχίσει το ταξίδι του
κάποιο μου όνειρο να πάρει αγκαλιά
κι ως της εκπλήρωσης την πύλη
να το φτάσει.

Σαν ευωδιά παραδεισένιων λουλουδιών

που από κάποια άνοιξη έφτασε μακριά

κι ας έχει ήδη εδώ φθινοπωριάσει.

Κάτι γλυκό κι αλλόκοτο 

απ' το ανοιχτό μου τζάμι πέρασε.

Κάποια πνοή Θεού 

η κάποιου ανθρώπου αγαπημένου

σαν απαλό ψιθύρισμα ευχής

σαν ευλογία

και σαν φιλί στο μάγουλο

η πάνω στα μαλλιά.

Δεν ξέρω αλήθεια

κι ούτε με νοιάζει... 

ό,τι κι αν ήταν ένιωσα

τη μεταξένια σου ψυχή 

σαν μάνα και σαν Παναγιά 

να μ΄αγκαλιάζει...

Μαρία Γασπαράτου

Ακόμα ένα φθινόπωρο

Φυσάει αέρας σήμερα..
μαζί του λίγο λίγο παίρνει
του καλοκαιριού τα χρώματα...
Άραγε πού να
ταξιδεύει τόσο γαλανό
και τόσο ονειρεμένο άσπρο;
Μιά ξεβαμμένη φορεσιά
ντύθηκε ανόρεχτα
η σκονισμένη πόλη...
κάγκελα σκουριασμένα ορθώθηκαν
στο μετερίζι της χαράς...
Μείναμε πίσω...
σαν ορειβάτες που δεν άντεξαν
και δεν κατάφεραν
την κορυφή να κατακτήσουν...
Άλλο ένα καλοκαίρι ξεμακραίνει
ειρωνικά γελώντας που το χάσαμε
και πια μπροστά μας
ακόμα ένα φθινόπωρο
στις κουρασμένες πλάτες του
αγκομαχώντας κουβαλάει
όσα δε ζήσαμε...

Μαρία Γασπαράτου

Μια άχρηστη αλήθεια

Είναι αρκετή μιά αργοπορημένη αλήθεια
είδες;
Κι άδειασε η πανσέληνος με μιάς...
έγινε λες
ενός απύθμενου γκρεμού
το επικίνδυνο χείλος
που μέσα του τσακίστηκαν
της νύχτας τα όνειρα..
ότι καλό το κατάπιε
κι η επερχόμενη αυγή
έχασε ξαφνικά το δρόμο της
και στα αιχμηρά του βράχια
έσβησε άδοξα...
είναι αρκετή μιά άχρηστη αλήθεια
είδες;
Και πια δεν ξημερώνει...

Μαρία Γασπαράτου

Στην άκρη του τίποτα...

Στέκεις εκεί
στην άκρη του τίποτα...
φεγγάρι που δε βρήκε νύχτα να ανατείλει
κι έμεινε ένας πλανήτης άχαρος
μουντός
χωρίς αιτία ύπαρξης...
χωρίς προορισμό...
λένε πως το σκοτάδι κρύβει φόβο
μοναξιά και θάνατο
και μέσα του πως δε γεννιέται
τίποτα καλό...
μα υπάρχει ένα σκοτάδι αλλιώτικο
φτιαγμένο από αλήθειες
σαν εύφορο λιβάδι μαγικό
τι κρίμα που δεν θες να το διαβείς...
να βρεις τη λάμψη μέσα σου
που κρύβεις...
το φως το αγέννητο που η ψυχή σου
μάταια κυοφορεί...
να ξαναγεννηθείς...
και μένεις έτσι...
ένα φεγγάρι άχρωμο άτυχο ψυχρό
που απλά φοβήθηκε
στην αγκαλιά μιάς νύχτας να αφεθεί
και να ανατείλει...

Μαρία Γασπαράτου