Ένας επαναστάτης Αύγουστος

N' αδειάσω μόνο τις βαριές μου αποσκευές...
άχρηστα λόγια
άχρηστες σκέψεις
επίμονα και ψυχοφθόρα συναισθήματα
που πάνω μου έχουν γαντζωθεί
σαν ύπουλα αγκίστρια
για να μου αρπάξουν
ό,τι έρχεται καλό...
να απαλλαγώ απ' τα αδιάφορα
τ' ανόητα τ' ανούσια
όσα μέσα απ' τη φτήνια τους
γαλήνιους ουρανούς μου τάζουν
και μου πλασάρουν ψεύτικα κι
ελαττωματικά φτερά...
ό,τι υπονομεύει τη χαρά μου
να τ' αφήσω
κατάματα τον ήλιο να κοιτάξω
στο πιο γλυκό μελτέμι να αφεθώ
να μη με ορίζει τίποτα...
όλα όσα δείχνουν πως τελειώνουν
μπορούν να ξαναρχίσουν...
ν' αδειάσω μόνο τις βαριές μου αποσκευές
κι έτσι κενή απ' ό,τι αναίτια με βαραίνει
ολόκληρη μιά διάφανη κι ανάλαφρη ψυχή
να περιμένω
να 'ρθει και να τ' αλλάξει όλα
ένας επαναστάτης Αύγουστος...

Μαρία Γασπαράτου

Το πιο πικρό ποίημα

Για σένα αξίζει κανείς να γράψει
το πιο πικρό του ποίημα...
με ανάσες μόνο...
δίχως χαρτί και δίχως πένα...
του δειλινού τα πιο θλιμμένα χρώματα
σ' ό,τι άφησες πίσω σου ν' απλώνει
και στο ψυχρό λευκό της απουσίας σου
κάποιας νοσταλγικής θαλάσσιας αύρας
να σκορπά
τ' απελπισμένα αγγίγματα...
όλα απαλά αθόρυβα και δακρυσμένα
σαν της καρδιάς σου τα βελούδινα
και τα εύθραυστα...
για σένα αξίζει κανείς να γράψει
το πιο πικρό του ποίημα
χωρίς ούτε ένα στίχο
δίχως λέξη
μόνο με της ψυχής τα τρυφερά
και τα πιο λυπημένα κύματα...

Μαρία Γασπαράτου

Ο δρόμος είναι μέσα σου

Πέρα από την ανόητη λογική 

αυτού του κόσμου

μακριά πολύ μακριά 

απ' όσα βλέπουνε τα μάτια  

όλα είναι πιο εύκολα και πιο απλά...

υπάρχει μιά ομορφιά

πέρα απ την ύλη των πραγμάτων

που δε σ' αφήνουνε τ' ανθρώπινα 

να δεις...

είναι αλλιώτικα πιο καθαρά τα χρώματα

κι όλα έχουν μια απαλή περίεργη ζεστασιά

σαν χάδι από χέρι αγαπημένο

σαν τρυφερή αγκαλιά

σαν καταφύγιο... 

μοιάζει μ' ένα μικρό κομμάτι Παραδείσου...

με το ανέμελο παιχνίδι ενός παιδιού 

κάποιο καλοκαιριάτικο απόγευμα 

σε μια παραμυθένια παραλία...

εκεί θα βρεις τον πιο καλό σου εαυτό

όλα τα όμορφα που έχεις λησμονήσει

ό,τι στ' αλήθεια αξίζει ν' αγαπάς

την ξεχασμένη σου χαρά

τον πιο γλυκό προορισμό...

θυμήσου...

γ' αυτό το τόσο μακρινό 

και τόσο κοντινό ταυτόχρονα ταξίδι

ο δρόμος είναι μέσα σου...

Μαρία Γασπαράτου

Ότι αξίζεις είναι μπροστά

Να μένεις
εκεί που ανθίζουν ανυπόμονα
στο διάβα σου λουλούδια
που στης φωνής σου το άκουσμα
νότες χαρούμενες στον άνεμο χορεύουν
και μ' ένα σου χαμόγελο
πέφτει στην έρημο απρόσμενη βροχή...
να μένεις
εκεί όπου χωρίς να το ζητήσεις
απλώνονται να σ' αγκαλιάσουν χέρια
και νιώθεις δίχως κάποιος να σ' αγγίξει
να σε χαϊδεύουν βλέμματα στοργής...
εκεί να μένεις...
εκεί που ξέρουν να διαβάζουν τη σιωπή σου
που η παρουσία σου είναι δώρο κι ευλογία
κι ο ερχομός σου είναι ατέλειωτη γιορτή...
αλλά να φεύγεις
απ' όπου αισθάνεσαι πως περισσεύεις
χωρίς φραγμούς να τη σκοτώνεις την ελπίδα
που σαν άχρηστη άγκυρα
σ' ό,τι πονάει σε κρατά...
να φεύγεις
όταν η απουσία σου τίποτα δε σημαίνει
κι ούτε ένα βλέμμα να μη ρίχνεις πίσω...
ό,τι προσμένεις κι ό,τι αξίζεις
είναι μπροστά...

Μαρία Γασπαράτου

Ενα παράθυρο μες στο σκοτάδι

Είναι ένα παράθυρο μες στο σκοτάδι
που περιμένει να το βρεις και να τ' ανοίξεις
ας μη το βλέπεις
μέσα σου αισθάνεσαι βαθιά
πως κάπου υπάρχει
κι ορκίζεσαι οτι ακούς να σε καλεί το φως...
έχει μια μεταξένια ανάλαφρη φωνή...
μοιάζει με το δροσάτο πέρασμα
του πρωινού ανέμου
μέσα από ηλίανθους διψασμένους
και πάνω από του πελάγου το υγρό κορμί...
όμως παραμονεύει ο πόνος
ακανθωτές σιωπές τα δάχτυλά σου αγκυλώνουν
πάνω σε αβεβαιότητες σκοντάφτεις αιχμηρές
πέφτεις...
σηκώνεσαι...
για λίγο προχωράς
και πάλι πέφτεις
σε τρομάζει το άγνωστο
κάθε σου βήμα εκβιάζει το κενό...
είναι η στιγμή που ίσως λυγίσεις
που αφορμή θα βρεις για να τα παρατήσεις
να επιλέξεις τελικά τη νύχτα
να νιώσεις μέσα της πως είσαι ασφαλής
κι όμως υπάρχει ένα παράθυρο
που περιμένει να το βρεις και να τ' ανοίξεις
κι ας μη το βλέπεις
γιατί κάποιες φορές πρέπει να το κερδίσεις...
δε σου χαρίζεται το φως...

Μαρία Γασπαράτου

Ένας ποιητής...

Νιώθεις κι εσύ μιά ψύχρα σήμερα;
Σαν κάτι να άλλαξε στον κόσμο;
Σα να μην είχε το γνωστό
άπλετο φως του Ιούλη η μέρα;
Σα να 'γειραν τα δέντρα τις κορφές τους
σε μιά υπόκλιση... σ' έναν αποχαιρετισμό...
σε μιά κίνηση που δηλώνει παραίτηση
μα και συνάμα αποδοχή
κάποιου αναπόφευκτου τέλους;
Νιώθεις κι εσύ πως κάπως πιο νωρίς
ήρθε απόψε το δείλι;
Ότι πριν έρθει καν η νύχτα
κάπως περίεργα σκοτείνιασε;
Πως κάτι αναπάντεχα έφυγε
χωρίς επιστροφή;
Είναι που ατέλειωτοι έμειναν κάποιοι στίχοι...
Είναι που χάθηκε χθες ένας ποιητής...

Μαρία Γασπαράτου

Τούτο το καλοκαίρι

Από τούτο το περίεργο καλοκαίρι λείπεις...
βήματα πάνω στη άμμο τα ίχνη σου
που μ' ευκολία σβήνουν
ενός καυτού Ιούλη τ' απραγματοποίητα...
παγιδευμένα όνειρα στο κέντρο της γιορτής
μες στη χρυσή αγκαλιά του ήλιου
σχέδια που μείναν στα χαρτιά
εγκλωβισμένα συναισθήματα
στη μέγγενη του φόβου
επιθυμίες που πνίγηκαν
σε μια κουκκίδα στην υδρόγειο...
"Δε ξέρω καν γιατί μας ήρθε το καλοκαίρι αυτό"
σου ψιθυρίζει με πικρία ο ποιητής...
"κι εγώ δεν ξέρω"... απαντάς
κι ακουμπάς τ' ακροδάχτυλα στον ώμο
με στοργή να χαϊδέψεις τα σπασμένα φτερά...

Μαρία Γασπαράτου

Οι σιωπές σου

Τις αγαπώ τις σιωπές σου
γιατί είναι δικές σου
και κάθε τι δικό σου τ' αγαπώ...
δε νιώθω μήτε θλίψη μήτε αμφιβολία
καμιά αγωνία δε μου προκαλεί
κάποια μεγάλη παύση ανάμεσα στις λέξεις
το βλέμμα σου όταν χάνεται
σε δρόμους που δεν ορίζω
ούτε ζηλεύω τα ταξίδια της σκέψης σου
τα καταφύγια της ψυχής σου
τα πρόσωπα που συναντάς νοερά
τα λόγια σου που δεν ακούω
τα άγνωστα σε μένα τοπία
κι όλα όσα μέσα σου
γεννιούνται συναισθήματα...
ποτέ τι σκέφτεσαι δε σε ρωτώ
δεν έχω φόβο πως από τις στιγμές μας
σε χάνω...
δεν απαιτώ στου μυαλού σου τις πτήσεις
να με παίρνεις μαζί σου...
τις αγαπώ τις σιωπές σου
γιατί αυτό θα πει αγάπη...
ν' ανθίζει μέσα της αβίαστα
και δίχως ενοχές η ελευθερία...

Μαρία Γασπαράτου

Τ' αχνάρια σου