Η αύρα της θάλασσας

 Νιώθω ακόμα την αύρα της θάλασσας

από τα πρώτα καλοκαίρια.
Την υγρή και βαριά μυρωδιά της.
Σαν ανελέητο θηρίο κάποιες φορές
βουτηγμένο στην αρμύρα
σκαρφάλωνε στους αδύναμους
ώμους μου
δεν ήξερα καν τι ζήταγε 

να πάρει από μένα...
με πονούσε...
κι άλλες πάλι φορές 

σαν δροσερό φιλί στα χείλη 

και σαν ψιθύρισμα ερωτικό
στο τρυφερό μου αυτάκι
μου 'ταζε μου 'ταζε 

με λόγια ακατάληπτα
και όρκους δυσνόητους.
Μα τα βράδια, 

όλα τα 'παιρνε πίσω
και μόνο το μαύρο της νύχτας
και μόνο η λαχτάρα για μια αγκαλιά
και μόνο δυο κουρασμένα χεράκια
πάντα ανοιχτά 

και πάντα άδεια...

Μαρία Γασπαράτου

Σαν ξημερώσει κάποτε

 Ό,τι όμορφο και φωτεινό,

ό,τι καθάριο και αγνό

ας το κρατήσουμε

κρυμμένο μέσα μας...

σαν ξημερώσει κάποτε,

να βρει τη θέση του

στο φως...

Μαρία Γασπαράτου

Ενδεχόμενα

Καιρό τώρα με μανία ψηλαφώ

όλα τα επίμονα ενδεχόμενα.

Με πρόσωπα κρυμμένα

μονοπωλούν τα βράδια μου. 

Ανώνυμα θέλουν να μείνουν,

να μη τ' αναγνωρίσω,

μα το άρωμά τους σκόπιμα 

σκορπούν,

για να τ' ακολουθώ.

Άλλοτε θάλασσα αυγουστιάτικη 

μυρίζουν,

φρεσκοκομμένα φρούτα 

καλοκαιρινά

κι άγρια τριαντάφυλλα,

άλλοτε φθινοπωρινή βροχή, 

παλιό κονιάκ, 

χαρτιά καμμένα

και λιβάνι.

Κι ενώ επιμένουν να μου κρύβονται,

με ηχηρές σιωπές φωνάζουν,

τρόπο να βρω να τα ανακαλύψω.

Τα χέρια απλώνω και τ' αγγίζω...

κάποια με καίνε 

κι έντρομη απομακρύνομαι...

κάποια άλλα 

μια αίσθηση δροσιάς 

και τρυφερότητας 

στη διψασμένη μου ψυχή 

αφήνουν.

Κι όλη τη νύχτα 

ψάχνω το σχήμα τους να βρω...

να καταλάβω...

απάντηση να δώσω

σε βασανιστικά ερωτήματα

κι όλη τη νύχτα 

σ' αβεβαιότητες βουλιάζω

κι όλο σκοντάφτω 

στο τίποτα.

Μαρία Γασπαράτου

Απλωμένα όνειρα

Στου Νοέμβρη τις πρώτες βροχές,

έλα να πλύνουμε τα όνειρά μας,

που λερώθηκαν

σε βρώμικους δρόμους,

που πληγώθηκαν 

σε άνισες μάχες

και ματώθηκαν 

σ' αιχμηρούς συμβιβασμούς...

να γίνουν πάλι αστραφτερά 

σαν καινούρια...

κι έπειτα θα προσμένουμε 

ώσπου να βγει ο ήλιος,

τρυφερά να τ' απλώσουμε 

στις χρυσαφιές του αχτίδες,

ήσυχα να στεγνώσουν.

Απλωμένα όνειρα 

πάνω απ' τον κόσμο...

κάτω απ' τον ήλιο...

να στραφταλίζουν,

να αναπνέουν, 

να ζωντανεύουν.

Κάποιο Νοέμβρη, 

όλα θ' αλλάξουν ...

θα δεις...

Μαρία Γασπαράτου

Κανείς

Ήταν καλή όσο είχε να δώσει...

όσο κομμάτιαζε 

την άμοιρη ψυχή της

κι αδιάκοπα τη μοίραζε, 

τροφή σε αδηφάγα στόματα

και ακόρεστες καρδιές...

κι ήρθε και μάζεψε η ψυχή της...

ένα γυμνό απόμεινε κουβάρι 

ξεφτισμένο

που προσπαθεί τις νύχτες 

να υφάνει ένα όνειρο μικρό

για να ντυθεί.

Ήταν καλή όσο είχε να δώσει..

μα πια δεν έχει τίποτα

και δίπλα της κανείς...

Μαρία Γασπαράτου

Λίγο ακόμα...

Καθώς θα διαβαίνει ο Νοέμβρης

και το φθινόπωρο σιγά σιγά 

θα γίνεται χθες,

θα βιάζονται όλα να γευτούν

όση δεν πρόλαβαν χαρά,

πριν τα προλάβει ο χειμώνας.

Λίγο νωρίτερα, τα πρωινά θα ξυπνώ,

θα είναι δώρο 

η φωτεινή ακόμα ανατολή,

στα διψασμένα μάτια μου.

Στου ουρανού τις ανοιχτές αποχρώσεις

που σθεναρά 

θ' αντιστέκονται στο σκούρο,

θ' αφήνω το βλέμμα μου 

να βρει καταφύγιο.

Λίγο ακόμα...λίγο ακόμα,

θα κολυμπάει η ψυχή μου

στο φως...

Τα δειλινά θα στέκομαι 

μπρος στο παράθυρο,

θα κλέβω λίγο χρυσαφί 

και λίγο πορφυρό,

φυλαχτό θα τα κάνω

να τα φορώ στο στήθος μου...

Τέλος, τα ξάστερα ακόμα βράδια,

με τα κρυμμένα μου φτερά θα πετώ

και με του φεγγαριού τη λάμψη

θα φωτίζω το άγνωστο.

Καθώς θα διαβαίνει ο Νοέμβρης,

μ' ό,τι καλό θ' αφήνει πίσω του,

ένα ωραίο πανωφόρι θα φτιάξω,

να βγάλω κι αυτόν το χειμώνα.

Μαρία Γασπαράτου