Ο ήλιος του Νοέμβρη

Όσα δεν παίρνει ο άνεμος,

σαν φύλλα φθινοπωρινά

στοιβάχτηκαν, 

μπροστά στης σκέψης σου την πόρτα.

Έφραξαν κάθε χαραμάδα,

απέκλεισαν το φως, 

κι η μνήμη, μόνο σε τοπία σκοτεινά 

ακροβατεί.

Να τα ξεχάσεις θέλεις...

άχρηστα όλα 

και μισά και τελειωμένα...

μα επιμένουν

σαν σκόνη αχανούς ερήμου,

να σου θολώνουνε τα μάτια,

να μη σ' αφήνουν,

στου ονείρου σου τα βάθη,

του ορίζοντα το απέραντο να δεις 

σαν ιερό προορισμό 

και σαν ελπίδα.

Αργεί να ξημερώσει η μέρα

κι η νύχτα πια φτάνει γοργά... 

μα έχεις καιρό ακόμα...

κλέψε απ' τα παιδικά σου παραμύθια,

του Βοριά την άκρατη ορμή,

όσα δεν παίρνει ο άνεμος, 

να διώξει...

κι άνοιξε διάπλατα την πόρτα

σαν άγγελος παρηγορητικός

να μπει 

και μέσα σου 

μελένιο φως ν' απλώσει,

ο ήλιος του Νοέμβρη.

Μαρία Γασπαράτου

 

Μεγάλε Στρατηλάτη

Όλα σου τα 'λεγα... 

και τα καλά και τ' άσχημα,

κάθε φορά που ερχόμουν να σε βρω.

Σου ζήταγα...όλο σου ζήταγα...

κι εσύ, 

άλλα μου έδινες και άλλα όχι.

Σου θύμωνα κάποιες φορές...

Τότε δεν ήξερα πως ό,τι έκανες, 

το 'κανες για καλό.

Τώρα που της μεγάλης εκκλησιάς σου 

οι καμπάνες,

χαρμόσυνα θα ηχούν, 

την ιερή εικόνα σου οι πιστοί 

θα προσκυνούν

κι απ' τ' άγιο μύρο σου 

η πόλη θα ευωδιάζει, 

μη με ξεχάσεις...

δε σου ζητάω πια πολλά...

μικραίνουν τα όνειρα με τον καιρό...

έμαθα πλέον πως τα πιο σημαντικά

είναι εκείνα που νομίζουμε μικρά

και που αφελώς τα θεωρούμε δεδομένα.

Πλάι στο φως του καντηλιού,

για όσα έγιναν και για όσα όχι,

θα πω ευχαριστώ

κι έπειτα θ' αφεθώ στο έλεός σου...

Τώρα το ξέρω...

μόνο εσύ γνωρίζεις τι είναι για καλό,

Άγιε Δημήτρη μου,

Μεγάλε Στρατηλάτη!

Μαρία Γασπαράτου

Θάλασσα από αίμα

Δεν είναι αυτό, 

το κόκκινο του φθινοπώρου...

Δεν είναι των  δέντρων 

τ' άλικα φύλλα

που στον Οκτώβρη έδωσαν 

τούτο το χρώμα το βαθύ, 

που μοιάζει

απ' ώριμα σταφύλια, δυνατό κρασί...

Αίμα μυρίζει...

Κι ούτε αυτή η θλιβερή φθορά 

που ανατριχιαστικά μες στο μυαλό

και στην ψυχή μας τρίζει,

του φθινοπώρου είναι...

Σε πτώση όλα τ' ανθρώπινα

κι όσα αξίζουν,
ξεγραμμένα...

Πάνω από χάρτες και βιβλία 

σε στρογγυλά τραπέζια,

σπαρμένα με άνθη της ντροπής,

αλήθειες που πληγώθηκαν

αιμορραγούν,

ενώ ψέματα ασύστολα

χορεύουν ξέφρενα,

ντυμένα μ' έκπτωτων αγγέλων 

τα φτερά...

Πώς χάνονται έτσι άδικα

δίχως χαρά οι μήνες

σε τούτη την αχάριστη τη γη;

Πριν φύγει καν ο Οκτώβρης,

όλα του τα ζεστά και τα γλυκά 

και τα όμορφα,

έσβησαν, 

σε τρομαγμένα βλέμματα...

σε μια κόκκινη θάλασσα 

από αίμα...

Μαρία Γασπαράτου

Τόσες ευχές

Τι έγιναν τόσες ευχές

που κρέμαγες κρυφά 

στα πεφταστέρια;

Τη λαμπερή τροχιά τους, 

οι αγχωμένες προσδοκίες σου,

ακολουθούσαν βιαστικά,

μη και τα όνειρα 

δεν την προλάβαιναν 

κι έτσι μετέωρα έμεναν 

στο άπειρο,

δίχως ποτέ δρόμο να βρουν,

να φτάσουν στην εκπλήρωση.

Τόσα και τόσα βράδια,

με μάτια αγκιστρωμένα

στου ουρανού 

το σκοτεινό στερέωμα, 

την πτώση εκείνη την τυχαία, 

της ασημένιας αστερόσκονης 

περίμενες,

να δώσεις στη ζωή 

μια προοπτική, 

στο εγκλωβισμένο μέλλον σου 

μια έξοδο,           

λόγο στην ουσιαστικά αναίτιά σου 

αναμονή,

στην κουρασμένη πίστη σου 

μια αιτία.

Τόσες ευχές λοιπόν, 

χαμένες πήγαν...

σε γέλασε ο ουρανός...

Εδώ στη γη 

περιδιαβαίνουν τα όνειρα

μα εσύ πάντα τα γύρευες ψηλά.

Μαρία Γασπαράτου

Βαρκούλα χρυσοχάλκινη

 Κι έπειτα από ένα απίστευτα

κουραστικό, 

γεμάτο απρόοπτα, ταξίδι 

έφτασε επιτέλους στη θάλασσα.

Κινδύνεψε πολλές φορές

σε κάποιο δρόμο πολυσύχναστο 

να πέσει,

σκόνη να γίνει κάτω απ' τα πόδια

βιαστικών περαστικών,

μέσα στα φτυάρια των οδοκαθαριστών

να γίνει άλλο ένα σκουπίδι

ή απλά πάνω στο χώμα το υγρό

να καταλήξει, 

λίπασμα για κάποιου δέντρου αειθαλές

τις πεινασμένες ρίζες

και να χαθεί, 

δίχως όπως πολύ λαχτάρησε,

να ταξιδέψει.

Μα ήταν ο άνεμος φίλος πιστός

κι εκεί που πόθησε να φτάσει

έφτασε...

κι έγινε μια βαρκούλα χρυσοχάλκινη,

το φυλλαράκι,

δίχως πανιά, δίχως κουπιά,

χωρίς κανέναν επιβάτη...

του ήταν αδιάφορο

κι ούτε νοιαζόταν, 

αν θα 'ταν το ταξίδι του 

μεγάλο ή μικρό..

αρκεί που άγγιξε έστω μια στιγμή

την ευτυχία...

αρκεί που έφτασε επιτέλους

στη θάλασσα.

Μαρία Γασπαράτου