Λευκά χρυσάνθεμα

Να μη θυμάσαι θέλεις...

μια ομίχλη να ΄ρθει 

από το πουθενά,

το τίποτα να φέρει

και μες στο τίποτα, 

να γίνουν τίποτα,

όσα δε θέλεις να θυμάσαι...

Μια τρύπα μέσα στο μυαλό σου 

σαν στόμα ανοιχτό 

και πεινασμένο,

άσχημες μνήμες να καταπιεί,

να καθαρίσει το παρόν

από το γκρι κι από το μαύρο,

λευκός καμβάς να γίνει, 

να 'ρθει ο Οκτώβρης

μες στα θαύματα,

με χρώματα γλυκά,

κόκκινα, κίτρινα, πορτοκαλί,

να ζωγραφίσει το αύριο,

ν' ανθίσουν στ΄ άγονα όνειρά σου,

λευκά χρυσάνθεμα.

Μαρία Γασπαράτου

Ψέματα λέω

Γυρνώ πίσω συχνά

σ' εκείνα τα παλιά καλοκαίρια...

στα σταυροδρόμια της μοίρας μου.

Καυτός ο ήλιος, 

το φως του εκτυφλωτικό,

κι εγώ δεν έβλεπα τις πινακίδες,

τα στοπ, τ' απαγορεύεται,

τα προειδοποιητικά θαυμαστικά.

Βιαζόμουν...δεν προσπάθησα..

Τον ήχο μόνο άκουγα μιας θάλασσας,

το άρωμα ένιωθα 

κάποιου άσπρου γιασεμιού.

Έτρεχα στα τυφλά 

πίσω από μια ψευδαίσθηση.

Αγνόησα τον ουρανό

κι όσα μου έστελνε σημάδια, 

τ' άφηνα ανερμήνευτα.

Σαν μέλισσα με τράβαγε 

το άνθος του κακού..

Το μύρισα, το άγγιξα, το γεύτηκα

κι έπειτα σαν κοχύλι στέγνωσα,

σε μια έρημη ακτή.

Τώρα στον εαυτό μου λέω

πως έφταιξε ο ήλιος

ότι δεν άντεξαν τα μάτια 

τόσο φως...

ότι για όλα πάντα φταιν 

τα καλοκαίρια...

Ψέματα λέω...

Μαρία Γασπαράτου

Φθινοπώριασε

 Τέλος Σεπτέμβρη 

κι εγώ στην αύρα σου,

αγαπημένη θάλασσά μου, 

αναζητώ,

όσες στιγμές καλοκαιριού, 

μέσα απ' τα δάχτυλά μου ξέφυγαν 

σαν άμμος...

δε μπόρεσα να τις χαρώ...

και πια δεν προλαβαίνω... 

φθινοπώριασε...

μα στο γαλάζιο σου εξακολουθώ 

να χάνομαι,

να ονειρεύομαι,

να ταξιδεύω...

κοντά σου αισθάνομαι πως ζω, 

ό,τι δεν έζησα

κι αυτό μου είναι αρκετό...

Μαρία Γασπαράτου

Μια ύπουλη σιωπή

Αβάσταχτα ήσυχα

φαντάζουν όλα, 

τούτο το απόγευμα του φθινοπώρου

και μόνο ένα σύρσιμο 

ακούγεται υπόκωφο, 

κάποιας μοιραίας 

κι αναπόφευκτης φθοράς. 

Μια ύπουλη σιωπή αναρριχάται 

σαν δηλητηριώδες 

άγριο φυτό, 

πάνω από των ανθρώπων τις ζωές...

κι είναι η σιωπή

η μόνη που ανεβαίνει 

κι όλα τα υπόλοιπα θαρρείς 

μια κλίση έχουν πάρει

απόλυτα καθοδική.

Είναι η εποχή βλέπεις της πτώσης...

φύλλα και δάκρυα 

κι ελπίδες κι αντοχές,

σ΄ένα έδαφος λασπώδες

καταλήγουν.

Θ' αργήσει να στεγνώσει αυτή η γη.

Θ' αργήσει η σιωπή να νικηθεί,

φωνή ν' αποκτήσουν οι αμίλητες μέρες...

κι είπαν θ' αρχίσουν πάλι οι βροχές

κι όπως εχθές έτσι και αύριο, 

των ξεχασμένων τις κραυγές

θα πνίξουν.

Μαρία Γασπαράτου

Αστέρες διάττοντες

Όλοι αυτοί που δε σε ψάχνουν,

σβησμένα κεριά...

καράβια, στη δική σου θάλασσα

που πια δεν αρμενίζουν...

ήλιοι, σε άλλους τόπους

που ανατέλλουν

κι εσένα στη νύχτα σ' αφήνουν.

Όλοι αυτοί που δε σε ψάχνουν,

βαγόνια σιωπής

σε αόρατο τρένο...

μαζί στα ταξίδια τους

δε θα σε πάρουν.

Υπάρχουν για άλλους

κάπου μακριά,

για σένα όμως δεν υπάρχουν.

Όλοι αυτοί που δε σε ψάχνουν,

ίσως φανούν τυχαία...

αστέρες διάττοντες,

μια νύχτα θερινή,

στον ουρανό σου...

μη γελαστείς...

μη χαραμίσεις

στη φευγαλέα λάμψη τους

κάποια βαθιά ευχή σου...

θα σε ξεχάσουν.

Μαρία Γασπαράτου 

Στις 14 του μήνα

Πάντα ηλιόλουστη θυμάμαι 

αυτή τη μέρα...

η γη σπαρμένη με ηλιοτρόπια,

μια ευωδιά ζεστή, βασιλικού,

πάνω απ' τον κόσμο

και πιο ελαφρύς θαρρείς γινόταν 

ο σταυρός του καθενός...

Σε μια παλιά φωτογραφία,

ανύποπτη 

για όσους θ' ακολούθαγαν

Σεπτέμβρηδες,

στις 14 του μήνα,

κεράκια 7 

με δύναμη φυσούσα...

Αέρας κι έφυγαν τα χρόνια...

Τώρα μετρώ σταυρούς,

μικρούς, μεγάλους,

που τους σήκωσα...

άλλους πιο εύκολα,

άλλους πιο δύσκολα,

με κάποιους λύγισα,

με κάποιους έπεσα

και να 'μαι πάλι εδώ

-Θεέ μου σ' ευχαριστώ-

ένα Σεπτέμβρη ακόμα,

όρθια

κι είναι θαρρείς ακόμα

καλοκαίρι,

ο ήλιος έξω λάμπει

και μια αχτίδα του χρυσή,

σαν δώρο ακριβό του ουρανού,

τρύπωσε μέσα μου.

Μαρία Γασπαράτου

Μα τι να γράψω...

 Γράψε, μου λες, κάτι αισιόδοξο,

κάτι χαρούμενο για το αύριο...

για θάλασσες γαλάζιες,

για δάση και τοπία,

γεμάτα πεταλούδες και πουλιά...

γράψε, μου λες, για τη ζωή,

για την αγάπη...

να γαληνέψει η ψυχή μας.

Μα τι να γράψω πες μου; 

Για ποια γαλάζια θάλασσα

που με το αίμα βάφτηκε προχτές

κάποιου αθώου

κι όλου του κόσμου μέσα της 

βουλιάξαν οι ενοχές;

Για ποια πράσινα δάση

που η φωτιά τα ρήμαξε...

για ποια πουλιά,

που άστεγα μείναν ξαφνικά...

για ποια τοπία που πνίγηκαν

σε μια βροχή μοιραία

κι ό,τι ήταν όμορφο ως χθες

χάθηκε μες στη λάσπη;

Για ποια αγάπη πες μου,

που πια δε νοιάζεται κανένας 

για κανένα...

για ποια ζωή, 

που μπρος σε μια οθόνη

χωρίς να μας αγγίζει,

άσκοπα και ανόητα περνά;

Δε βρίσκω λέξεις 

την ψυχή να γαληνέψουν...

δε βρίσκω για το αύριο 

ένα ρούχο γιορτινό

κι είναι τόσο μεγάλο το κακό 

να το παλέψω

κι είμαι μπροστά του εγώ 

τόσο μικρή...

Συγγνώμη... δε μου βγαίνει...

Μαρία Γασπαράτου

 

Σεπτέμβρη

Τη θάλασσα αγναντεύοντας, 

με μια λαχτάρα ανείπωτη,

σε πρόσμενα

να 'ρθεις Σεπτέμβρη,

σ' ένα καράβι 

μ' άσπρα πανιά,

μέσα στου ήλιου 

τη χρυσή αγκαλιά,

όσες χαρές μας στέρησε 

αυτό το καλοκαίρι

εσύ να μας τις φέρεις...

Καλώς ήρθες!

Μαρία Γασπαράτου