Λευκές αθώες μαργαρίτες

 Ένας γλυκός, ωραίος Απρίλης,

στην πόρτα μου έφτασε.

Ψάχνει χαρά να βρει και φως, 

στον κόσμο αυτόν, που 'χει παραδοθεί, 

στο σκότος και στις καταιγίδες.

Τόσο όμορφος και δοτικός,

τόσο καλοσυνάτος!

Τα χέρια του γεμάτα από λευκές, 

αθώες μαργαρίτες,

τα μάτια του γεμάτα θάλασσες,

στα πόδια του φτερά χελιδονιών.

Πού να πετάξει;

Πού νά βρει καθαρό ουρανό;

Πού νά βρει γη ζεστή,

τα άνθη του ν' απλώσει;

Ένας αέρας βρώμικος 

μπερδεύει τα μαλλιά του,

τα πέλαγα ταράζει στο βλέμμα του,

τα μεταξένια ρούχα του 

βίαια ανεμίζει.

Σκόνη σηκώνει.

Την πόρτα ανοίγω γρήγορα, 

να μπει,

μια απάνεμη γωνιά να βρει...

"Βιάσου Απρίλη μου..." φωνάζω... 

"μη λερωθούν οι αθώες σου

οι άσπρες μαργαρίτες".

Μαρία Γασπαράτου

Το φάντασμα μιας λύπης

Ήρθε άξαφνα απ' το πουθενά

σαν φονική ριπή φωτός, 

το φάντασμα μιας λύπης.

Τη νύχτα έσχισε στα δυο,

διαπέρασε το βλέμμα μου

και σαν στιλέτο στάθηκε 

στη βάση του λαιμού.

Εκδίκηση ζητούσε...

σαν ύπουλο αγριόχορτο

κάποτε την ξερίζωσα

απ' τους κήπους της ψυχής.

Μα ένα της ίχνος άφησε

σαν κόμπο στο λαιμό μου,

κι έπειτα γύρω μου άρχισε 

ξέφρενα να γυρίζει

σαν κάτι να 'ψαχνε να βρει,

αλλιώς να με πονέσει...

κάποια ξεκλείδωτη είσοδο,

να μπει μες στην ψυχή,

να πνίξει ό,τι με κόπο μέσα μου

κατάφερε ν' ανθίσει..

Μα τίποτα δε βρήκε

κι έσβησε νικημένη...

γιατί φυλάω πια καλά 

κρυμμένα τα κλειδιά,

σε κάποιο στίχο μυστικό,

σε μια υπόσχεση ιερή,

σ' ένα χαμόγελο ακριβό

μες στον παλιό καθρέφτη,

στο πιο γενναίο μου όνειρο.

Μαρία Γασπαράτου

Πατρίδα χάρτινη

 Για την ημέρα της ποίησης 21/3

Θ' αφήσω για την ποίηση να γράψουν οι ποιητές

με ρίμες και με μέτρο να κεντήσουν

κι εγώ μέσα στις λέξεις μου θ' ανάψω πυρκαγιές

που έπειτα άγια δάκρυα θα τις σβήσουν.

Θα γράψω για όσα μέσα μου αιώνια ασφυκτιούν

και ψάχνουν νά 'βρουν διέξοδο να φύγουν.

Σε μια πατρίδα χάρτινη το σπίτι τους να βρουν,

σ' όσους πονούν την πόρτα τους ν' ανοίγουν.

Θα είναι οι στίχοι μου κλειστά μπουμπούκια της ψυχής

που θα γυρεύουν φως να βρουν ν' ανθίσουν

κι αν στη ζεστή του την καρδιά δε τα δεχτεί κανείς,

μες στης σελίδας το ψυχρό λευκό θα σβήσουν.

Μαρία Γασπαράτου

Αυτή η άνοιξη

Αυτή η άνοιξη με τρόμαξε

με τα περίεργα 

σαρκοφάγα άνθη της...

κι ο άνεμος 

αντί να φέρνει ρόδων ευωδιά,

ένα άρωμα φέρνει βαρύ

από λιβάνι.

Δε λέει να κοπάσει πια

η πυκνή βροχή

που σαν καυτό μολύβι,

από ένα σύννεφο ατσάλινο, 

πάνω μας πέφτει...

κι όσο κι αν μας υπόσχεται 

λιακάδες ο ουρανός,

με νικητήριες ιαχές 

το γκρίζο παρελαύνει...

και προσπαθώ ν' αφουγκραστώ, 

πουλιών, ειρηνικά 

κι ελπιδοφόρα κελαηδήματα, 

μα ακούω μόνο εχθρικά ουρλιαχτά 

άγριων λύκων.

Άραγε έχει κάποιο νόημα 

ετούτη η προσμονή

ή μήπως πάλι ο καιρός 

θα μας προδώσει

κι ό,τι μας έταξε κάποια βραδιά

μια μεθυσμένη ελπίδα,

θ' αποδειχτεί πως ήτανε

ακόμα μια ουτοπία;

Μαρία Γασπαράτου

Μην παραιτείσαι

 Νιώθεις κι εσύ πως χέρια βέβηλα,

αρπάζουν λίγο λίγο απ' της ζωής σου

τα πιο όμορφα κομμάτια;

Πως πίσω από κρυφά παράθυρα

και πόρτες μυστικές,

βλέμματα ύπουλα, την ώρα περιμένουν

του πιο αθώου ύπνου σου,

τη νύχτα να γεμίσουν μ' εφιάλτες;

Αισθάνεσαι να πνίγεσαι, 

που αχόρταγες ανάσες

ρουφάνε άπληστα το λιγοστό

που σου 'χει απομείνει οξυγόνο;

Νιώθεις το μέλλον σου πως παίζεται 

σε ρώσικη ρουλέτα 

και ψιθυρίζεις ξέπνοα τα λόγια του ποιητή:

"Υπάρχω λες κι ύστερα δεν υπάρχεις...";

Πως είσαι ακόμα ένα πιόνι σε σκακιέρα,

που σε παιχνίδι ανέντιμο

πρόκειται να χαθείς, 

για κάποιον καιροσκόπο βασιλιά;

Να ' μαστε πάλι εδώ...

στα όρια της απόγνωσης

να ψάχνουμε εξόδους διαφυγής...

μα εγώ δε δέχομαι 

πως κλείσαν όλοι οι δρόμοι...

δε μας τα πήραν όλα, 

της ζωής, οι άθλιοι καταπατητές...

θα υπάρχουν κάπου 

αφύλαχτα, παρθένα μονοπάτια...

κάπου θ' ανθίζουν οι ελπίδες μας 

που επέζησαν αυτής της παγωνιάς..

Απ' το αναφαίρετο δικαίωμα της χαράς

μην παραιτείσαι.

Μαρία Γασπαράτου

Πίνακας: Christine Lashley

Γι' άλλες γυναίκες δε θα γράψω

 Γι άλλες γυναίκες δε θα γράψω...               

για κείνες μόνο, 

που τις βρήκε η συμφορά...

γι αυτές που πια 

δε θ' ανατείλει ο ήλιος

και κάθε νύχτα θ' αργοσβήνουν,

μέσα σε κοφτερές σιωπές...

που θ' αντικρίζουν 

άδειες θέσεις στο τραπέζι

κι αγαπημένων ρούχα 

θ' αγκαλιάζουν, 

που δε θα φορεθούν ξανά...

πάνω από άψυχες φωτογραφίες,

όσα δεν πρόλαβαν θα λεν, 

καθώς θα κλαίνε,

ενώ χίλια "γιατί" 

καινούριες μέσα τους 

θ' ανοίγουνε πληγές.

Γι άλλες γυναίκες 

δε θα γράψω... 

είναι νωρίς ακόμα...

τόσων παιδιών το αίμα 

είναι νωπό...

μόνο για κείνες που παλεύουν 

μια μέρα ακόμη να αντέξουν...

ωχρές, θλιμμένες μάνες,

που αγκομαχώντας ανεβαίνουν 

της απουσίας το Γολγοθά

σαν δακρυσμένες Παναγιές....

Μα είναι ώρα τώρα να σωπάσω.

Σ' εκείνες, 

που όσους στίχους και να γράψω, 

τον πόνο τους δε φτάνω,

απλά θα υποκλιθώ..

 

Μαρία Γασπαράτου

Πίνακας: Shelby McQuilkin