Δώρα για μας

 Μες στις αποσκευές σου, 

καινούριε χρόνε μου,

δώρα για μας,

βάλε ψωμί, χαρά κι αγάπη,

εκεί που λείπουν να τα μοιράσεις.

Απ' του χειμώνα να περάσεις

τα πιο λευκά, καθάρια μονοπάτια,

αλήθειας φως, να φέρεις μέσα μας

και λίγη από την παιδική μας, 

ξεχασμένη αγνότητα...

Όπως θα προχωράς, 

πέρνα απ' της άνοιξης 

τους ανθισμένους δρόμους,

χρώματα κίτρινα και κόκκινα,

πράσινα και μενεξεδιά,

ν' αφήνεις στο διάβα σου

να διώχνουν το γκρίζο 

απ' τις μέρες μας...

κι έπειτα, 

του καλοκαιριού το γαλανό,

μέσα στις χούφτες σου 

να το μαζέψεις,

να βάψεις μ' αυτό 

τα όνειρά μας,  

να γίνουν θάλασσες,

να βρουν ορίζοντες ξανά,

να ταξιδέψουν... 

και σαν φθινοπωριάσει, 

πάνω στα δέντρα τα γυμνά,

πολύχρωμες ελπίδες να κρεμάσεις 

και υποσχέσεις,                                                                        

πως φεύγοντας,

τίποτα αγαπημένο απ' τη ζωή μας 

δε θα πάρεις, 

παρά μονάχα, 

ό,τι βαραίνει την ψυχή μας

και την πονά.  

Μαρία Γασπαράτου                                      

          

2022

 Μ' αγάπη σ' αποχαιρετώ,

μ' ευγνωμοσύνη...

και κάποιες πίκρες που μου έδωσες,

αλήθεια, τις ξεχνώ.

Βράδιασε κι ήδη ετοιμάζεσαι 

να φύγεις... 

Όταν του ρολογιού οι δείκτες,

12 σημάνουν, 

να μη σε βρουν εδώ.

Με νοσταλγία θα σε θυμάμαι

σαν ένα φίλο, 

που σε ώρες δύσκολες

δίπλα μου στάθηκε,

έκανε όμορφες τις μέρες μου,

τις νύχτες μου γλυκές

και στην ψυχή μου έφερε

μια απρόσμενη γαλήνη.

Δυο λόγια θέλω να σου πω,

προτού σου πω αντίο...

Τα ίχνη που άφησες, 

θα τα κρατήσω μέσα μου 

σαν φυλαχτό 

για να θυμάμαι ότι κάποτε, 

βάλσαμο μπορεί να γίνεται ο χρόνος

σε ανοιχτές πληγές...

δώρο, 

όταν δε σου 'χει μείνει τίποτα...

ζωής ξεκίνημα, 

εκεί που λες 

πως όλα έχουν τελειώσει...

χαμόγελο σε χείλη άκαμπτα

που ξέχασαν πώς να χαμογελούν.

Μες στην καρδιά μου οδηγός,

ελπίδα, 

πεπρωμένο, 

για πάντα χαραγμένο 

θα μείνει τ' όνομά σου

"2022"...

Αντίο...

Μαρία Γασπαράτου

Χριστούγεννα

Ωραία που ανάβουν τα φώτα στο δρόμο

Χριστούγεννα λάμπουν στολίζουν τη γη.

Η αγάπη γιατρεύει τον άρρωστο κόσμο.

Μονάχα η αγάπη αυτό το μπορεί.

Στο πλάι μου στέκεις και φέγγεις σαν άστρο.

Το δρόμο μου δείχνεις να βρω τη χαρά.

Κι η θλίψη που έμοιαζε απόρθητο κάστρο

γκρεμίζεται μες στη δική σου αγκαλιά.

Δεν είναι που λάμπουν τα φώτα στο δρόμο

δεν είναι η γιορτή που μου δίνει χαρά

η αγάπη σου είναι που αντέχει στο χρόνο

και φέρνει Χριστούγεννα μες στην καρδιά.

Μαρία Γασπαράτου

Της ψυχής μου τα κύματα

 Μ' ένα χαρτί κι ένα στυλό,

διέξοδο ζητά ξανά,

αυτή μου η παλιά, γνώριμη ανάγκη...

Δε ξέρω καν για σένα αν γράφω

ή για μένα

κι ούτε με νοιάζει...

Φυσάει της θύμησης απόψε

ο άνεμος

κι εγώ 

πάνω σε τούτη τη λευκή, 

γαλήνια θάλασσα,

θ' αφήσω απαλά,

της ψυχής μου τα
κύματα,

να ταξιδέψουν,

μήπως και με την αύρα σου 

ανταμώσουν,

σε κάποια απόμερη και μυστική ακτή, 

χρυσάφι να ντυθούν από το φως της, 

μέσα απ' τη ζεστασιά της 

νά βρουν θαλπωρή

κι όταν εντός μου πάλι θα επιστρέψουν, 

μαζί να σε φέρουν,

εκείνο το ακριβό κομμάτι 

της χαράς, 

που κάθε χρόνο λείπει

απ' του Δεκέμβρη τη γιορτή, 

να συμπληρώσεις.

Μαρία Γασπαράτου

Ουράνιο τόξο και χαραυγή

Άσε με κάπου να ζω κρυμμένη
μες στην καρδιά σου.
Μες στα σκοτάδια του μυαλού σου
να γίνω φως.
Μια ηλιαχτίδα που θα φωτίζει
τη συννεφιά σου.
Ένα αστεράκι στο βραδινό σου
τον ουρανό.

Ένα παράθυρο ανοιχτό
στη φυλακή σου.
Ένα λουλούδι μες στης ψυχής σου
την ερημιά.
Ένα τραγούδι να χρωματίζω
την ακοή σου.
Στη σκλαβωμένη σου ελπίδα
η λευτεριά.

Ας γίνω φέτος των Χριστουγέννων
εγώ το δώρο.
Να σε ξυπνήσω γλυκά με ύμνους
και προσευχές.
Να πλημμυρίσω από αγάπη
όλο το χώρο
και των αγγέλων να τραγουδάνε
ζεστές φωνές.

Άσε με μέσα στα όνειρά σου
να σ' ανταμώσω.
Γλυκιά καμπάνα, χαρά να φέρω
μες στη σιωπή.
Τη θλίψη μέσα από το βλέμμα σου
να την ξηλώσω.

Να 'μαι για σένα ουράνιο τόξο

και χαραυγή.

Μαρία Γασπαράτου

Με αύρα αγάπης...

Με μια αγκαλιά ποπ κορν

σ' ένα τεράστιο μπολ,
στην τηλεόραση μπροστά,
τίποτα δε μας αφορά,
απ' όσα βλέπουμε...
τ' αντέχουμε...
Πλημμύρες, φόνοι, πυρκαγιές,
ανύπαρκτες οι ενοχές,
για ό,τι φταίξαμε,
ό,τι επιτρέψαμε...
Λες κι είμαστε στο σινεμά,
πέτρινα αγάλματα βουβά,
με τόση απάθεια,
χωρίς προσπάθεια,
και με περίσσια ευκολία,
βουλιάζουμε στην αφασία,
που επιλέξαμε
και ξεμπερδέψαμε...
Ο κόσμος ας κουρεύεται,
τ' άδικο δε μαζεύεται,
τι θες να κάνουμε...
δε θα πεθάνουμε...
Στον καναπέ βουλιάζουμε,
τα αίσχη σχολιάζουμε,
με μπουκωμένο στόμα
και την ψυχή σε κώμα,
στην τηλεόραση μπροστά,
πόλεμοι, αίμα, συμφορά,
πείνα και βία,
πρόσωπα κρύα,
φτωχά παιδάκια,
και τα λαμπάκια
επάνω στο δεντράκι,
το στολισμένο με αγάπη,
αναβοσβήνουν συνεχώς,
μέρα και νύχτα ανελλιπώς,
μα δε μας νοιάζει,
δε μας πειράζει,
αρκεί που είμαστε ενταγμένοι,
και πλήρως εναρμονισμένοι,
με αύρα αγάπης
και αυταπάτης,
στο γιορτινό το πνεύμα,
κι ας έρθει ακριβό το ρεύμα...

Μαρία Γασπαράτου

Κόκκινα τριαντάφυλλα

Μοιάζει να υπόσχεται πολλά 

απόψε ο ουρανός...

ραίνει το πέλαγο γενναιόδωρα,

με κόκκινα τριαντάφυλλα...

κι είναι στ´ αλήθεια,

του Δεκέμβρη αυτό το δειλινό,

σαν άνοιξης πρελούδιο

και σαν αγάπης ποίημα.

Μη θλίβεσαι και μη θαρρείς 

πως χάθηκε η χαρά,

όσο κι αν όλα φαίνονται, 

κάποιες στιγμές περίεργες, 

τελειωμένα.

Ο άνεμος, 

κάποιου Απρίλη το άρωμα

φέρνει από μακριά

και τιτιβίσματα γλυκά

από κάποια χελιδόνια.

Στα βελουδένια σύννεφα, 

κοίτα...καλπάζει τ' όνειρο,

λάβαρα πορφυρά κρατά

και χρυσαφένια...

μάχεται, αντιστέκεται, νικά...

μην αμφιβάλλεις... θα το δεις...

όρθιο θα μείνει, ζωντανό

κι ετούτο το χειμώνα.

Μαρία Γασπαράτου

ε