Χρυσές στιγμές

Δώρα ανεκτίμητα άφησε ο Αύγουστος

στων αναμνήσεων 

το φιλντισένιο μου μπαούλο.

Χρυσές στιγμές 

θα λάμπουν στο χρόνο,

για να 'ναι γλυκιά η προσμονή,

να ημερεύει τις θάλασσες,

φως να σκορπά

τις μέρες της βροχής,

να ντύνει με ηλιοτρόπια 

τα γυμνά τοπία

μ' άστρα 

τους άδειους ουρανούς...

Χρυσές στιγμές...

για να θυμάμαι

πως σαν προσμένει καλοκαίρια,

αντέχει πάντα τους χειμώνες

η ψυχή.

Μαρία Γασπαράτου

Από το "θέλω" ως το "μπορώ"

Μακρύς ο δρόμος

από το "θέλω" ως το "μπορώ...

κι εσύ στη μέση τον άφησες.

Φοβήθηκες...κουράστηκες...

Τι κι αν εγώ στην άλλη άκρη του

με μια λαχτάρα αβάσταχτη,

περίμενα τον ερχομό σου...

Επέστρεψες στα γνώριμα,

στενά σου μονοπάτια

κι ο δρόμος έμεινε ορφανός...

Ποτέ δεν ανταμώσαμε.

Μαρία Γασπαράτου

Οι νύχτες

Oι νύχτες 

έχουν το παιδικό της πρόσωπο...

όλες...

Τρέχει καμιά φορά στον καθρέφτη 

πανικόβλητη.

Νομίζει πως έμεινε πίσω...

πως πέρασαν χρόνια 

και τίποτα δεν άλλαξε.

Ψάχνει στο είδωλό της 

του καιρού τα σημάδια.

Κάποιες ρυτίδες 

στις άκρες των ματιών.

Να νιώσει αλήθεια πως μεγάλωσε.

Πως τα κατάπιε όλα τα σκοτάδια της

και πια πως δεν την απειλούν.

Μα οι νύχτες 

έχουν το παιδικό της πρόσωπο... 

όλες...

και μες στα σκούρα μάτια της  

σαν πεφταστέρια λάμπουν

όλου του κόσμου οι βροχές.

Μαρία Γασπαράτου

Το δώρο της ζωής

Δώρο μας έκανε ο Θεός 

στην πλάση αυτή, τη ζήση,

να τη χαρεί ο καθένας μας

τα μάτια του πριν κλείσει.

Να ' χει το βλέμμα του ανοιχτό

να δει όλα τα ωραία,

το πνεύμα να 'χει ελεύθερο, 

την τρέλα του, σημαία.

Να 'ναι η αγάπη οδηγός

σε κάθε του ταξίδι,

της καλοσύνης του το φως

να' χει ψυχής στολίδι.

Να μην αφήσει ούτε στιγμή

που να μη την ρουφήξει,

ούτε ένα λεπτό χαράς

να φύγει μην αφήσει.

Γιατί το δώρο της ζωής

πρέπει να το τιμήσεις,

αλλιώς μέσα στην Κόλαση 

πριν φύγεις καν, θα ζήσεις.

Οι πύλες του Παράδεισου

σ' όλους αυτούς θα κλείσουν

που τη ζωή δε χάρηκαν

και πέθαναν πριν ζήσουν.

Μαρία Γασπαράτου

Στις βροχές των ματιών σου...

Στις βροχές των ματιών σου,

πνίγηκαν ανυπεράσπιστα, 

της ζωής μου 

τα πιο αθώα καλοκαίρια.

Δεν το 'θελες...

μα μες στο βλέμμα σου, 

συννεφιασμένοι ουρανοί

που πάντοτε προμήνυαν καταιγίδες,

κανένα περιθώριο δεν άφηναν, 

να ξημερώσουν κάποτε

ημέρες φωτεινές.

Κι έκτοτε, 

για μένα έγινε το φως

όνειρο άπιαστο

κι απωθημένο.

Τώρα με απορία με κοιτούν

που αναίτια μελαγχολώ,

κάπου στα τέλη του Αυγούστου...

ποτέ τα καλοκαίρια

δεν μου είναι αρκετά.

Ξέρω δεν το ΄θελες...

μα είναι που χρόνια πάλευα

με των ματιών σου 

τις ατέλειωτες βροχές,

με της ψυχής σου 

τα θλιμμένα σύννεφα

κι έχανα πάντα...

Μαρία Γασπαράτου

Φεύγει μια εποχή...

Τζι τζι τζι όλη μέρα κάθε μέρα,

σαν κάτι να θέλουν να σου πουν

μέσα απ' τα δέντρα τα τζιτζίκια,

να ταράξουν την άχαρη σιωπή

των τελευταίων ημερών του Αυγούστου...

ξύπνα σα να σου λεν,

περνάει ο καιρός,

δε θα 'ναι ακόμα για πολύ το καλοκαίρι,

θ' ανοίξεις τις χούφτες σου 

και θα 'ναι άδειες...

τίποτα δε θα 'χεις κρατημένο 

σα να μην το 'ζησες ποτέ...

σα να μην ήρθε.

Από απόσταση περνάει η ζωή

κι εσύ κοιτάς απλά

σαν τίποτα να μην σε αφορά,

τόσο που κάποτε αμφιβάλλεις 

αν υπάρχεις.

20 κιόλας πήγε ο μήνας...

φεύγει μια εποχή,

μια άλλη θα 'ρθει...

και λοιπόν; 

Ποια η διαφορά;

Μαρία Γασπαράτου

"Θα φύγω είπες"

 Έσταζαν πάνω μας τα αλμυρίκια,

του ανοιχτού πελάγου το παράπονο...

δάκρια θαλασσινά...

Tο μοιρολόι του ανέμου, 

σιγοντάριζε, 

του δειλινού την άκρατη μελαγχολία...

νότες θαρρείς 

κάποιας θλιμμένης φυσαρμόνικας,

ακούγονταν από μακριά.

"Θα φύγω" είπες

κι ολόκληρο το καλοκαίρι πάγωσε.

Μια εικόνα ξεφτισμένη έγινε

σ' ένα βιβλίο παλιό, 

που κάποιο χέρι βάναυσο, 

έσχισε ανελέητα 

τις τελευταίες του σελίδες.

"Θα φύγω" είπες...

κι έμεινε εκείνος ο Αύγουστος μισός...

Μαρία Γασπαράτου

Ό,τι κι αν πω...

 Ό,τι κι αν πω για την αγάπη

μικρό θα είναι και φτωχό.

Μέσα σε στίχους πώς να κλείσω

πάθος και πόθο και λυγμό;

Δεν ντύνονται ξέρεις με λέξεις

του έρωτα ο στεναγμοί

και όσα λόγια κι αν διαλέξεις

η αλήθεια του μένει γυμνή.

Μαρία Γασπαράτου

Αργήσαμε...

 Βλέπεις, 

δεν ήταν κατάλληλη η ώρα

γι' αλήθειες...

μα είχαν κιόλας πιάσει φωτιά 

της αντοχής μας τα ξερόκλαδα...

προσάναμμα οι αναβολές 

κι οι αναθεωρήσεις,

η δειλία 

κι ο εγκληματικός συμβιβασμός.

Σ' ένα τοπίο φλεγόμενο,

φιγούρες τραγικές,

τ' αφήσαμε όλα παρανάλωμα 

να γίνουν

κι έπειτα μέσα στις στάχτες

και στ' αποκαϊδια,

με μια απερίγραπτη ανοησία,

ψάχναμε

παλιά κομμάτια ζωής 

διασωθέντα...

Μάταια...

βλέπεις, 

ποτέ δεν ήταν κατάλληλη η ώρα

γι' αλήθειες

κι αργήσαμε...

Μαρία Γασπαράτου

Αύγουστος

Αύγουστος κιόλας...

κι εσύ όπως πάντα,

μέσα σου νιώθεις μια ανεξήγητη βιασύνη,

όσα μπορέσεις πιο πολλά να προλάβεις,

σαν χρυσοθήρας 

στιγμές πολύτιμες να κλέψεις απ' το χρόνο 

που αδιάφορος φεύγει,

δίχως να νοιάζεται ποτέ

αν είναι αρκετός.

Αρχίζεις να μετράς αντίστροφα ήδη

και μια μελαγχολία τρυπώνει αυθαίρετα

από μια αφύλαχτη γωνιά της ψυχής,

σκοτεινιάζεις για λίγο

κι έπειτα σαν κάθε φορά,

κοιτάς τον ήλιο που καίει,

την θάλασσα που είναι παρήγορα ζεστή

κι αφήνεις εκείνη τη σωτήρια σκέψη

να καταλάβει το νου σου,

πως έχεις ακόμα καιρό,

πως δεν τελειώνει εδώ το καλοκαίρι...

γαλάζια πρωινά,

δειλινά χρυσοκόκκινα,

ξάστερα βράδια

και μια αυγουστιάτικη πανσέληνος 

σαν ασημένια αγκαλιά,

σε περιμένουν...

κλείνεις τότε τα μάτια 

κι αρχίζεις πάλι να ονειρεύεσαι..

Μαρία Γασπαράτου