Σιωπή

Κι έπειτα έγινα σιωπή... 

νύχτα που απλώθηκε καχύποπτα

πάνω απ' του κήπου σου 

τ' αθώα τριαντάφυλλα.

Άνεμος που άφησε 

την τελευταία του πνοή,

στης σκοτεινής σου κάμαρας 

τη διάφανη κουρτίνα.

Θάλασσα γυάλινη 

μέσα στο βλέμμα σου,

που δεν επέτρεψε ξανά να γεννηθεί

ούτε ένα κύμα.

Φωνές αλλοτινές, 

θυμού, χαράς, 

γέλια και κλάματα,

πόνου κραυγές 

κι έρωτα ψιθυρίσματα, 

έσβησαν όλα...

και τότε έγινα σιωπή...

κώδικας αδιάρρηκτος...

αίνιγμα άλυτο....

ευθεία γραμμή, 

στης άρρωστης αγάπης

το καρδιογράφημα.

Μαρία Γασπαράτου

Το φεγγάρι απόψε

 Ωραίο που είναι το φεγγάρι απόψε!

Αγέρωχο μες στην αρχή της χάσης του...

σαν καρδιά που νοιάζεται

ό,τι έχει μέσα της να το χαρίσει,

ν' απλώσει γύρω της το ιερό της φως,

στης προσφοράς της την απόφαση δοσμένη,

σίγουρη μες στη γενναία της αυταπάρνηση.

Πόσες καρδιές αλήθεια σαν φεγγάρια 

που τάχτηκαν μόνο να δίνουν 

δίχως να περιμένουν κάτι,

ξοδεύονται 

σε ανικανοποίητους ουρανούς...

Ωραίο που είναι το φεγγάρι απόψε!

Με την δική σου την καρδιά πώς μοιάζει,

που όλο αδειάζει, όλο αδειάζει

κι εκεί που λες 

πως τίποτ' άλλο πια δεν έχει,

γεμίζει πάλι απ' την αρχή.

Μαρία Γασπαράτου

Μία καινούρια αρχή

Έγειρε αποκαμωμένη η μέρα 

στου δειλινού το πορφυρό σεντόνι.

Κουράστηκε ελπίδες να φυτεύει

στη στείρα γη της προσμονής.

Μα τίποτα δε χάθηκε ακόμα,

όσο κι αν μοιάζουν όλα τελειωμένα, 

όσο κι αν λιγοστέψαν οι αντοχές.

Ο ήλιος άδοξα κι αν σβήσει,

το βλέμμα σου κι αν σκοτεινιάσει,

θα είναι αυτός ο θάνατος

μία καινούρια αρχή.

Σαν έρθει η νύχτα, δροσιά θ' απλώσει,

πάνω από των ονείρων σου

τ' αγέννητα άνθη...

Φτερά θα βγάλουν ξαφνικά

χιλιάδες προσευχές... 

Πέρα από τ' άστρα θα πετάξουν

ψηλά στον ουρανό θα φτάσουν ,

εκεί που όλα είναι αθώα και όμορφα.

Όλη τη νύχτα στα φτερά τους

χρώματα αγάπης θα φορτώνουν 

και την αυγή σαν επιστρέψουν,

της μέρας τ' άχρωμα θα βάψουν 

κι ουράνια τόξα θα χαράξουν

στα μάτια σου.

Μαρία Γασπαράτου

Κείνη την άνοιξη...

Πού πήγες και την έθαψες κείνη την άνοιξη;

Σε ποιο απαγορευμένο κήπο της ψυχής;

Ήρθαν τα χελιδόνια τότε κι έφυγαν.

Μια αμυγδαλιά δε βρήκαν ανθισμένη,

μια ηλιαχτίδα,

ένα πράσινο κλαδί...

κι οι άνοιξες που έρχονται από τότε

διστακτικές είναι όλες και καχύποπτες...

Στο βιαστικό τους πέρασμα

τίποτα δεν αφήνουν.

Ούτε μια παπαρούνα κόκκινη για σένα,

μια πρωινή δροσοσταλιά 

σ' ένα ανθισμένο κρίνο,

ενός ρόδου μαγιάτικου έστω το άρωμα

η απλά μιας μαργαρίτας το άσπρο πέταλο...

Πού πήγες και την έθαψες κείνη την άνοιξη;

Σε ποιο απαγορευμένο κήπο της ψυχής;

Και πώς να μπεις, 

που είναι από καιρό η πόρτα κλειδωμένη

και σε μια θάλασσα βαθιά

πέταξες τότε 

το ασημένιο της κλειδί;

Μαρία Γασπαράτου

Τα μάτια σου

Δυο μάτια πύλες...

δεν είχα παρά ν' ακουμπήσω πάνω τους

το ανήσυχό μου βλέμμα 

κι έβρισκα διέξοδο στα αδιέξοδά μου.

Δρόμοι που δεν τους είχα φανταστεί

ανοίγονταν μπροστά μου

κι ανέλπιστα με οδηγούσαν στη χαρά.

Δυο μάτια φάροι 

στης ζωής τις άγριες θάλασσες,

άστρα στους σκοτεινούς μου ουρανούς,

χρυσά μαγιάτικα στεφάνια, 

χρώμα που έδιναν σε γκρίζες άνοιξες 

κι άρωμα ελπίδας στην ψυχή.

Δυο μάτια που κατάφερναν 

όλου του κόσμου την αγάπη 

να χωράνε

κι ενώ ολόκληρη την άδειαζαν 

στα μάτια μου,

απ' την αγάπη αυτή,

δεν στέρευαν ποτέ.

Τα μάτια σου... 

αυτά θυμάμαι πάντα

κάθε φορά που αγριεύει ο καιρός...

δυο ήλιοι φωτεινοί 

που απ' της ζωής μου την αρχή,

ανατέλλουν μέσα μου...

Πηγές στοργής,

πολύτιμα και άγια φυλαχτά,

στην έρημο αυτού του κόσμου, 

οάσεις.

Μαρία Γασπαράτου

Δε μας άντεξε η νύχτα

Δε μας άντεξε η νύχτα

και κουρασμένη έφυγε νωρίτερα, 

θυμάμαι...

τι κι αν με βία την τράβαγα 

απ' τα μακριά της μαύρα ρούχα,

λιγάκι ακόμα να κρατήσει...

σαν πεταλούδα ξέφυγε 

μέσα απ' τα δάχτυλά μου

και πέταξε γοργά απ' το παραθύρι,

βιάστηκε στην αυγή 

τη θέση της ν' αφήσει.

Δε μας άντεξε η νύχτα... 

τόση σιωπή 

ποιος θα μπορούσε να αντέξει;

Ήταν τα χείλη σου πόρτα κλειστή 

και διπλοκλειδωμένη...

το ίδιο ήταν απρόθυμα 

και τα δικά μου χείλη.

Καμιά ερώτηση,

απάντηση καμιά 

κι ας είχαμε πολλά να πούμε

κι ας το 'χαμε από πριν αποφασίσει...

ήταν τα χείλη μας κλειστά

λες και μια μοίρα μάγισσα

τα 'χε σφραγίσει.

Κι ο χρόνος τέλειωνε 

και γύρω όλα βουβά

κι η νύχτα δε μας άντεξε 

και βιάστηκε να φύγει.

  

Μαρία Γασπαράτου

Αναζητώντας τ' άπιαστο

"Αναζητώντας τ' άπιαστο

χάνεται η ουσία

και φεύγουν τα πιο όμορφα

που έχουν σημασία.

Κι όταν περάσει ο καιρός

και πίσω σου κοιτάξεις

όλα αυτά που έχασες

θα λαχταράς να ψάξεις.

Μα θα 'ναι αργά για να τα βρεις

πίσω να τα γυρίσεις

και τη ζωή που αρνήθηκες

θα 'ναι αργά να ζήσεις."

Μαρία Γασπαράτου