Στον Φλεβάρη που φεύγει

Στο κενό που αφήνουν οι λειψές σου μέρες 

θα φυτέψω δυο τρεις άγριες παπαρούνες,

κλεμμένες από κάποιο περασμένο Απρίλη... 

ν' αφήσω θέλω στο άδειο σου, 

ίχνη ζωής

μέσα απ' των λουλουδιών το ζωηρό 

κόκκινο χρώμα.

Μου φέρνουν στο λαιμό ένα κόμπο

οι μισερές σου μέρες.

Στο πληγωμένο σου κορμί   

θ' απλώσω κάποιου μαγιάτικου ήλιου 

τη σωτήρια θαλπωρή, 

βάλσαμο,

εκεί...στο κομμάτι που λείπει

κι έπειτα

τα παγωμένα χείλη σου 

σαν ροδοπέταλα θ' ανοίξω,

μέσα απ' τη μυρωμένη ανάσα της

μ' ένα φιλί,

ζωή να σου εμφυσήσει,

μια καταδεκτική, πρώιμη άνοιξη,

να πάψεις να 'σαι μες στους 12 

εσύ ο αδικημένος,

το ελλιπές να γίνει ολόκληρο,

σαν από θαύμα, 

αρτιμελής κι αγέρωχος 

να φύγει ο χειμώνας.

Μαρία Γασπαράτου

Γλυκό τριαντάφυλλο στα χείλη

Θα πάρω απ' το χέρι τη λύπη

λες κι είναι φίλη καλή...

Σε δρόμους θα βαδίζουμε υγρούς

και μια παράξενη βροχή 

μες στην ψυχή όλο και πιο βαθιά 

θα στάζει.

Θα νιώθω ένα περίεργο πόνο
που σαν αρρώστια θα 'ναι
και σαν επώδυνη γιατρειά,
καθώς μπροστά μου το σκοτάδι 

θα πυκνώνει.
Σε κάθε βήμα μου θ' αποκαλύπτονται

κρυμμένα μυστικά...
αγκάθια σε τριαντάφυλλα
που θα πληγώνουν,
μα θα 'ναι ασήμαντα
μπροστά στων ρόδων την ανείπωτη 

ομορφιά.

Η νύχτα όμως λίγο λίγο θα μ' αφήνει

και σ' ένα ξέφωτο θα φτάνω
όλο και πιο κοντά
ενώ θα 'χω μια αίσθηση
από γλυκό τριαντάφυλλο στα χείλη.
Ώσπου στο φως 

μιας πολυπόθητης αλήθειας θα βρεθώ

και θα 'μαι μόνη.
Η λύπη θα μου γνέφει πια από μακριά
κι απ' το πυκνό σκοτάδι της θα μου κουνάει 

ένα λευκό μαντήλι...

Μαρία Γασπαράτου

Μια μελωδία

 "Μια μελωδία σαν βροχή 

έπεσε μέσα στην ψυχή, 

δροσιά σ' άνυδρο χώμα 

κι άνθισαν άσπρα γιασεμιά

κι άνοιξη φέραν στην καρδιά

και διώξαν το χειμώνα.

Μια μουσική ρομαντική

σα νοσταλγία, σαν ευχή,

σαν όνειρο χαμένο,

τη μέρα γέμισε με φως

κι έγιν' η ελπίδα οδηγός

για ό,τι περιμένω."

Μαρία Γασπαράτου

Γαλάζιο είναι το χρώμα της αγάπης

 Κι αν σ' αγαπώ τόσο βαθιά

είναι γιατί η αγάπη σου είναι θάλασσα...

μες στου βυθού της τα φιλόξενα νερά

κάθε φορά 

καινούριοι θησαυροί με περιμένουν.

Κι αν δίχως τέλος σ' αγαπώ, 

δίχως αρχή,

είναι γιατί ουρανός ανέφελος

είναι η αγάπη σου...

κι εγώ αφήνομαι απαλά,

στο απέραντό της
δίχως φόβο ανεβαίνω, 

όλο ανεβαίνω, 

προς ένα υπέρλαμπρο

και άγιο φως,

του απόλυτου αγγίζω τη μαγεία.

Κι αν είναι κόκκινο το χρώμα του έρωτα, 

γαλάζιο είναι το χρώμα της αγάπης...

σαν ουρανός, σαν θάλασσα,

ατέλειωτη, γαλήνια, καθάρια,...

η πιο γλυκιά μορφή ελευθερίας.

Μαρία Γασπαράτου

 

Ένα καράβι στην ακτή

Κοίτα μακριά,

λίγο μακρύτερα απ' τις εθιστικές σου 

ψευδαισθήσεις,

από τα κατασκευασμένα οράματα

και τα ουράνια τόξα, 

που βουρκωμένους ουρανούς εκβιάζεις

να σου υποσχεθούν.

Το βλέμμα σου μονοπωλεί 

ένας ορίζοντας 

σαν σχοινί που τεντώνεις με βία,

για να μακρύνει με όποιο κόστος,

παράταση ζωής να δώσει 

στο άπιαστο,

στο άγνωστο προοπτικές,

στις καταδικασμένες μάχες σου

μια αιτία,

στην εγκληματική σου προσμονή

κάποιο άλλοθι,

ενώ ένα καράβι στην ακτή 

περιμένει

να σηκώσεις την άγκυρα

να λύσεις τα σχοινιά

να ταξιδέψει ως εκεί 

που έχει ταχθεί να ταξιδέψει,

κοντά η μακριά, τι σημασία έχει;

Μόνο ν΄ αφήσει το λιμάνι,

να ξεκολλήσει από τον ντόκο,

να υψώσει επιτέλους πανιά.

Μαρία Γασπαράτου

Ο φετινός χειμώνας

 Απ' αυτόν το χειμώνα

θα κρατήσω μονάχα
μια απαλή χιονονιφάδα
που σαν λευκό ανθάκι
στα μαλλιά μου σκάλωσε.
Δυο τρεις σταγόνες θα κρατήσω,
στο πρόσωπό μου
σα χάδι που έπεσαν

κάποιο απόγευμα,
δραπέτες,
από έναν ουρανό βουρκωμένο,
που αρνήθηκε 

πεισματικά να κλάψει

κι από τον άνεμο
μόνο μια τρυφερή πνοή θα κρατήσω,
κάπως δειλά που ανασήκωσε
τις άκρες του φορέματός μου
και μ' έκανε
σε μια στιγμή ανέμελη
λιγάκι να χαμογελάσω.
Τίποτε άλλο...
Παρεκτός ίσως
ενός ξένοιαστου σπουργιτιού
το πέταγμα,
που μου μετέφερε απροσδόκητα
μια ανεπαίσθητη υποψία ελευθερίας.
Αυτά μονάχα θα κρατήσω...
και θα αφήσω έτσι να περάσει
ο φετινός χειμώνας...

ήρεμα, απλά, αθόρυβα,
περίπου αδιάφορα,
σχεδόν ανώδυνα.

Μαρία Γασπαράτου

Στην άκρη της θάλασσας

 Ξέρεις τι θα 'θελα μόνο;

Ένα λευκό χαρτί κι ένα μολύβι,
στην άκρη της θάλασσας.
Ν' ακούω απλά των γλάρων
τα ελπιδοφόρα καλέσματα,
το χλευασμό των κυμάτων
σε κάθε τι στάσιμο,
του ανέμου το ράπισμα
σε ό,τι πληγώνει
κι ενός καραβιού το σφύριγμα
μακριά,
που θα 'ρχεται
και που ταυτόχρονα θα φεύγει.
Να έχω κάπου
ν' ακουμπήσω το ανέφικτο.
Ελεύθερο να ταξιδεύει το όνειρο.
Να φεύγουν με το απόκοσμο καράβι
όσα με πόνεσαν
και μαγικά την ίδια ώρα
να έρχονται μαζί του όσα ελπίζω.
Σ' ένα σύμπαν παράλληλο
ερχομός και φυγή
την ίδια λύτρωση να εκπνέουν
κι όλα να σημαδεύουν
το λευκό μου χαρτί,
με λέξεις που ανάσες θ' αφήνουν.
Εκεί στην άκρη της θάλασσας...

Τι κι αν όλα θα φαίνονται απίστευτα,
θαύματα γίνονται
φτάνει εσύ να τ' αφήσεις να γίνουν.


Μαρία Γασπαράτου