Σκόνη

Σηκώθηκε σκόνη εκείνη τη μέρα.

Όλα τα έκρυψε...

και τα καλά και τ' άσχημα.

"Καλύτερα" είπα...

"να μη βλέπω τίποτα...".

Μες στο θολό τοπίο

θα μπορούσα 

με κάποια αμφισβητούμενη έστω 

ανακούφιση

όλα να τα δω αλλιώς.

Τη χρειαζόμουν αυτή την ασάφεια.

Μ' είχαν τσακίσει 

οι αλυσοδεμένες βεβαιότητες.

Ήθελα όσο τίποτα 

ν' απελευθερωθούν τα δεδομένα

κι απ' την αρχή να φτιάξω τον κόσμο μου

έτσι όπως ήθελα εγώ.

Μα όλα τελικά ήταν εκεί... 

τα πάντα ίδια...

θλιβερά ισορροπημένα κι αμετακίνητα...

και μόνο η σκόνη χόρευε 

πάνω απ' της  ζωής μου τα στάσιμα

και μου 'καιγε τα μάτια...

Μαρία Γασπαράτου 

Κόκκινα ίχνη

 Περνάει απ' την πόλη ο Οκτώβρης.

Τον κόκκινο μανδύα του άτσαλα σέρνει

στις γειτονιές των απελπισμένων

στων γελασμένων τους στενούς δρόμους.

Βλέμματα μελαγχολικά

μέσα από κλειστά παράθυρα

ακολουθούν αδιάφορα το πέρασμά του.

Τίποτα δεν προσμένουν... 

άλλωστε απρόθυμος μοιάζει

κάτι απ' τη γλύκα του ν' αφήσει

στις πικραμένες ψυχές.

Ήρθε και θα φύγει 

σαν βιαστικός ταξιδευτής,

σαν αδέξιος ονειροβάτης...

τίποτα δικό του δε θα μείνει...

κόκκινα ίχνη απλά θ' αφήσει

στις γειτονιές των απελπισμένων,

στων γελασμένων τους στενούς δρόμους

που θα σβήσουν κι αυτά

στου Νοέμβρη τις πρώτες βροχές.

Μαρία Γασπαράτου

Κύλησε ο χρόνος

Δε θα κλάψω άλλο για ό,τι χάθηκε.

Ούτε ένα δάκρυ δε θ' αφήσω να βγει

απ' των ματιών μου τα σύνορα.

Την εξουσία θ' αφαιρέσω απ' όσα έφυγαν,

μες στην ψυχή ν' αφήνουν σημάδια,

να παγιδεύουν τη χαρά

κι από τα χείλη 

όποιο τολμάει να γεννηθεί χαμόγελο,

να σβήνουν.

Ώρες στεγνές

σαν φύλλα κίτρινα σε δέντρα ξερά,

φαντάσματα του χτες, 

σκιάχτρα που τις νύχτες

φοβίζουν τα όνειρα,

για σας δε θα κλάψω.

Πίσω θ' αφήσω όσα τελείωσαν...

άχρηστα ρολόγια 

που κάποια μεσάνυχτα 

μοιραία σταμάτησαν...

μα κύλησε ο χρόνος 

και πια κατάλαβα

πως έχει από καιρό ξημερώσει.

Μαρία Γασπαράτου

Μια σιγανή βροχή

Πάνε ώρες τώρα...

Πέφτει μια σιγανή βροχή

σαν κουρασμένη υπομονή 

σαν κλάμα γοερό

σαν προσευχή μονότονη 

χωρίς ελπίδα..

Ισχνές σταγόνες ενός άχαρου 

και άδικου συμβιβασμού

δάκρυα γίνονται 

στις στέγες, στα παράθυρα,

στους δρόμους, στις ψυχές,

στα βλέμματα του κόσμου.

Λεπτές και διάφανες κλωστές,

θαρρείς υφαίνουν ένα μέλλον

εύθραυστο 

από κάποιον παλιό 

ουράνιο αργαλειό.

Με τέτοιο ντύμα αμφίβολο  

πώς θα μπορέσει το αύριο 

ν' αντέξει το χειμώνα;

Μαρία Γασπαράτου

Στη θάλασσα

Το μόνο που ήθελε 

ήταν να φτάσει στη θάλασσα.

Να αφεθεί στο μαγικό της λίκνισμα,

να αποκοιμηθεί 

στων ρυθμικών κυμάτων της

το σιγανό τραγούδισμα

κι εκεί γλυκά να σβήσει.

Ένα μικρό μα θαρραλέο φυλλαράκι

που από μια λεύκα ξέφυγε

κι αφέθηκε 

στην επικίνδυνη αγκαλιά του ανέμου.

Πάνω απ' της γκρίζας πόλης 

τις άχαρες γραμμές,

χόρεψε, στροβιλίστηκε, ονειρεύτηκε.

Κι έπειτα ο άνεμος κουράστηκε...

το φυλλαράκι έπεσε

και παγιδεύτηκε

μέσα στους τσιμεντένιους όγκους.

Σ' αυτό το μάταιο ταξίδι του

δεν ήθελε πολλά...

το μόνο που ήθελε

ήταν να φτάσει στη θάλασσα... 

Μαρία Γασπαράτου

"Θα με προσέχω" είπες...

 "Θα με προσέχω" είπες 

"από δω και στο εξής...

θα βρω μες στην ψυχή μου 

λίγο χώρο και για μένα... 

για κείνα τα δικά μου 

τα παραμελημένα,

της ζωής μου τα ανένταχτα".

Κι έψαχνες, έψαχνες 

κι οι τόποι όλοι μέσα σου

κατειλημμένοι. 

Στην ίδια σου τη γη εξόριστη

γύρευες στέγη,

κάποια γωνιά φιλόξενη, 

ό,τι λαχτάρησες μα έδιωξες, 

να το χωρέσει

κι ας ήξερες πως δε θα βρεις...

"Θα με προσέχω" είπες 

"από δω και στο εξής..."

Συνήθισες έτσι κι αλλιώς 

να λες στον εαυτό σου ψέματα.

Την πόρτα κλείδωσες 

και έγειρες να κοιμηθείς.

Ίσως μέσα στα όνειρα

και τα δικά σου όνειρα

να βρουν μια θέση.

Μαρία Γασπαράτου

Οκτώβρης

Ακούω κιόλας 

τα πατήματα του Οκτώβρη

πάνω στα νικημένα φύλλα 

που κείτονται στο χώμα..

Πολεμιστής με λάβαρα στα χέρια 

χρυσοκόκκινα 

καβάλα σ' έναν άνεμο ανατροπών... 

έτσι θέλω να τον φαντάζομαι...

πως έρχεται να διορθώσει 

τ' ανορθόγραφα 

τα χαλασμένα να πετάξει

να κάψει μες στις πορφυρές του φλόγες

τ' αρρωστημένα και τα στάσιμα

κι έπειτα με μια του δυνατή βροχή

το χώμα το στεγνό να ξεδιψάσει,

ελπίδες να σπείρει στη γη βαθιά

να μην μπορέσει 

του επερχόμενου χειμώνα η παγωνιά 

να τις αγγίξει

να βρουν τόπο ζεστό

και γόνιμη αγκαλιά

ν' ανθίσουν την άνοιξη.

Μαρία Γασπαράτου