Στο άρωμα μιας πασχαλιάς

 Καλύτερα όλα να σωπάσουν τώρα...

τα περιττά και τα παράταιρα.

Σε μια αιωρούμενη γλυκιά υπόσχεση

να αφεθούν

και στο άρωμα μιας πασχαλιάς

να σβήσουν.

Να ηρεμήσει κι η ατίθασή μου πένα...

φοβάμαι πως αν την αφήσω, 

θα επιμένει 

στα εφήμερα και στα μάταια της ζωής,

ενώ μια προδοσία ειδεχθής 

θα διαδραματιστεί την Πέμπτη

και ένας θάνατος 

που θα μας πνίξει στη ντροπή

παραμονεύει 

τη μαύρη που μας έρχεται Παρασκευή.

Καλύτερα όλα να σωπάσουν τώρα

και να κρυφτούν 

στης λησμονιάς το πιο βαθύ σκοτάδι,

ώσπου το φως να ξαναγεννηθεί

μες στη συγχώρεση,

ώσπου νικήτρια η ζωή

να επιστρέψει 

με της Αγάπης την Ανάσταση.

Μαρία Γασπαράτου

Ξέχασα να ζω

Μη μου ταράζετε τον ύπνο...

Αφήστε με ήσυχα να κοιμηθώ

κάτω από τον ίσκιο των καλών τους 

προθέσεων.

Ωραία κρύφτηκα απ' της άνοιξης τον ήλιο.

Συνήθισα και δε με νοιάζει πια

που δεν αισθάνομαι τη ζεστασιά του.

Εδώ... κάτω απ' τον ίσκιο 

των καλών τους προθέσεων

ξέχασα να ζω...

Γι' αυτό σας λέω

μη μου ταράζεται τον ύπνο

γιατί αν ξυπνήσω 

μπορεί να νοσταλγήσω τη ζωή.

Μαρία Γασπαράτου

Κοίτα με μόνο...

 Όλα είναι άνοιξη στα μάτια σου, 

τα πρωινά που διστάζει η ψυχή μου

ν' αφήσει της νύχτας τα όμορφα όνειρα,

που αρνείται επίμονα να ενταχτεί 

σ' ένα σήμερα γκρίζο,

πιο γκρίζο κι από μια μέρα βροχερή 

του Δεκέμβρη.

Όλα είναι άνοιξη στα μάτια σου

και φτάνει ένα βλέμμα σου

για να χαθώ μέσα σε ανθόσπαρτα λιβάδια,

ν' ακολουθήσω πολύχρωμων πεταλούδων 

το ανέμελο πέταγμα

και να βουλιάξω 

στο πιο βαθύ γαλάζιο της ελπίδας.

Όλα είναι άνοιξη στα μάτια σου

και τίποτα δε χρειάζεται να πεις

για ν' ανθίσω.

Κοίτα με μόνο...

Μαρία Γασπαράτου

Οι Κυριακές

Κουράστηκαν κι αυτές οι Κυριακές

να ξημερώνουν χωρίς χάρτες

σαν αγριόχορτα να φυτρώνουν

στην άγονη κοιλάδα της προσμονής.

Μέχρι το απόγευμα νωρίς,

παλεύεται κάπως το άδειο τους,

μα εκεί κατά το δείλι

που οδεύει στο χαμό του ο ήλιος,

χιλιάδες στόματα θαρρείς

βαμμένα κόκκινα

σαν των απελπισμένων γυναικών

που το κορμί τους ξεπουλούν

στα πεζοδρόμια, 

ανοιγοκλείνουν μάταια... 

τους πνίγουν τόσες ανυπόταχτες αλήθειες

αλλά φωνή δεν έχουν να τις πουν.

Χιλιάδες στόματα κλείνουν στο τέλος βίαια,

βαμμένα κόκκινα μ' ένα φτηνό κραγιόν

που στάζει στων παραθυριών τα τζάμια

κι έπειτα γίνεται πληγή ανοιχτή 

στο μέτωπο της νύχτας.

Μαρία Γασπαράτου

Δέκα βήματα είναι δεν είναι...

 Τίποτα μόνο του δεν θα 'ρθει.

Ούτε απόψε ούτε ποτέ...

και κάποια ελπίδα που αιωρείται

σαν αυτοσχέδια θηλιά απ' το ταβάνι,

και ύπουλα στοχεύει το λαιμό μου,

θα την κόψω. 

Φεύγει ο Απρίλης... 

δεν θα προφτάσω φοβάμαι

ούτε ένα τριαντάφυλλο 

ν' ακουμπήσω στα χείλη μου,

το άρωμά του να γευτώ,

ζωή ν' ανασάνω.

Τρέχει η άνοιξη

κι εγώ

φωτογραφία σε κορνίζα σκουριασμένη

σκόνη γεμίζω απ' τα τρεχαλητά της

κι ακίνητη αφουγκράζομαι

το πέταγμα των γλάρων

από ένα ακόμα καλοκαίρι

αβέβαιο.

Τίποτα μόνο του δεν έρχεται

κι έφτασε η ώρα να τρέξω να το βρω. 

Μακρύς φαντάζει ο δρόμος

μα δέκα βήματα είναι δεν είναι

ως την πόρτα.

Μαρία Γασπαράτου

Δρόμοι

Δρόμοι....

δρόμοι που άνοιξαν 

ενώ δεν το περίμενα

κι άλλοι που έκλεισαν 

ενώ τους περπατούσα...

δρόμοι εύκολοι 

ανθόσπαρτοι 

μεγάλοι

κι άλλοι στενοί και δύσβατοι

σπαρμένοι με αγκάθια...

κάποιοι γεμάτοι υποσχέσεις

στον φωτεινό τους τον ορίζοντα

και κάποιοι άλλοι σκοτεινοί

με  επικίνδυνες στροφές 

κι απαγορευτικά σημάδια...

δρόμοι που χάθηκα 

κι άλλοι που όσα είχα χάσει 

ξαναβρήκα...

δρόμοι δικοί μου 

και άλλων δρόμοι...

κάποιοι μοιραία διασταυρώθηκαν

κάποιοι έμειναν παράλληλοι 

για πάντα.

Κι απ' όλους μου τους δρόμους

ο πιο σημαντικός,

εκείνος ο παράξενος...

ο δρόμος που σ' αντάμωσα...

Μαρία Γασπαράτου 

Στον ανθισμένο δρόμο

Την ώρα ετούτη που μιλά

το σύννεφο με τ' άστρα

κι εκείνα το παρακαλούν

να φύγει μακριά τους

για να φωτίσουν απαλά

του Βυζαντίου τα κάστρα

που αιώνες τώρα ρίχνουνε

στην πόλη τη σκιά τους,

αυτή την ώρα μυστικά

κινάς για ξένο τόπο

κι ούτε που γύρισες να δεις

τι έχεις αφήσει πίσω

τα βήματά σου κι η καρδιά

σε οδηγούν στο Νότο

και τ' άστρα, του καπέλου σου

χρυσίζουνε το γείσο.

Κι έτσι όπως χάνεσαι μακριά

στον ανθισμένο δρόμο

άνοιξη βλέπεις διάλεξες

ν' αλλάξεις τη ζωή σου

σ' έναν Απρίλη μαχαιριά

με αίμα το πληρώνω

που την ψυχή μου ξόδεψα

ν' αγγίξω την ψυχή σου.

Μαρία Γασπαράτου

Ένα ξύλινο αλογάκι

 Νόμιζες πως θα πήγαινες μακριά.

Στα εφηβικά σου όνειρα

έμοιαζε η ζωή με γρήγορο άτι...

κι εσύ ανύποπτος 

αθώος καβαλάρης

σφιχτά τα γκέμια κράταγες,

το όνειρό σου κυνηγούσες

με σιγουριά, με δύναμη, με ορμή.

Μα σε ξεγέλασε η ζωή.

Δεν ήταν άτι φτερωτό.

Ήταν μονάχα ένα ξύλινο αλογάκι

που πίσω μπρος 

μονότονα σε πήγαινε...

αργά και σταθερά στο πουθενά...

κι εσύ που τόσο πόθησες

ταξίδια μακρινά,

χρόνια μετά, για δες...

εδώ...

στο ίδιο το σημείο βρίσκεσαι.

Μαρία Γασπαράτου

Ένας Νοτιάς

 Ένα αεράκι να φυσήξει

ένας Νοτιάς, 

να φέρει εδώ 

της άγιας θάλασσας την αύρα

κι όλα τα γκρίζα μου 

ν' αλλάξουν φορεσιά

και να ντυθούν 

μες στα λευκά και στα γαλάζια

Ένα αεράκι να φυσήξει

ένας Νοτιάς,

σαν μια βαρκούλα 

τ' όνειρό μου όταν σαλπάρει

και να φουσκώσει 

τα υψωμένα του πανιά

σ' άλλους καιρούς

και σ' άλλους τόπους να με πάρει

Ένα αεράκι να φυσήξει

ένας Νοτιάς,

όλα όσα ξέχασα 

μπροστά μου να τα φέρει

να μου θυμίσει

πως δεν χάθηκε η χαρά

κι ίσως να 'ρθει

μαζί μ' αυτό το καλοκαίρι

Μαρία Γασπαράτου