Όλο ερχόμουν κι όλο έφευγες...

Όλο ερχόμουν κι όλο έφευγες...
αστέρι εσύ
που στη δική σου νύχτα μόνο έλαμπες
κι εγώ μια ρόδινη ανυπόμονη αυγή...
πώς ήταν δυνατόν να σ' ανταμώσω...
σ' ένα ακρογιάλι εγώ
με κάποιου ταξιδιού την άκρατη λαχτάρα
μεθυσμένη
κι εσύ καράβι που μακριά
πολύ μακριά μου πέρναγες...
όσο κι αν το 'θελα
πώς θα μπορούσα να σε φτάσω...
δέντρο στεγνό εγώ
που τα κλαδιά μου ύψωνα
στα ουράνια διψασμένο
κι εσύ ένα σύννεφο περαστικό
που ούτε  σταγόνα επάνω μου
δεν έριχνες...
Όλο ερχόμουν κι όλο έφευγες...
η πρώτη μέρα πάντα εγώ κάποιου Σεπτέμβρη
και πάντα εσύ
κάποιου Αυγούστου η νύχτα η στερνή...

Μαρία Γασπαράτου

Της ζωής μου οι χάρτες

Είπα ν' απλώσω της ζωής μου τους χάρτες
πάνω σε κάποιας θάλασσας αγαπημένης
τα κύματα...
πίσω πολύ να με πηγαίνουν
και να με φέρνουν έπειτα μπροστά...
να τα μετρήσω όλα απ' την αρχή
και τα καλά και τα άσχημα
τους ανοιχτούς δρόμους
και τ' αδιέξοδα
τα λάθη μου και τα σωστά
τις μάχες μου
τις νίκες και τις ήττες
τα όνειρα
τις παραιτήσεις μου
τις ώρες της αγάπης
κι αυτές της άγριας μοναξιάς....
Όχι...
δε θέλω τίποτα ν' αλλάξω...
μόνο να θυμηθώ...
εικόνες
πρόσωπα
διαδρομές
μυστικά της ψυχής μονοπάτια
δικά μου όλα...
πολύτιμα μοναδικά...
κρυμμένα
στη γραμμή της μοίρας στην παλάμη μου...

Μαρία Γασπαράτου

Θ αφησω πισω μου τους δρομους

Θ'  αφήσω πίσω μου τους δρόμους
που με φέρνανε...
τίποτα δεν υπάρχει που να με καλεί κοντά σου
κι ανάμεσά μας μία κόκκινη  γραμμή
σαν φίδι πύρινο
σαν σύρμα ηλεκτροφόρο
σαν ακροβατικό φλεγόμενο σχοινί...
από τη μιά πλευρά εγώ
χωρίς καμία προσδοκία
κι από την άλλη εσύ
τοπίο απόμακρο
μέσα σ' ένα θαμπό κι αδιαπέραστο γυαλί...
δεν προσπαθώ πια να σε δω
ούτε και να σ' αγγίξω
πέρα απ' της άρνησης τον αιματοβαμμένο ορίζοντα
δεν με προσμένει τίποτα...
θ' αφήσω πίσω μου τις θάλασσες
τους ουρανούς
τους δρόμους που με φέρνανε...
σε κάποια "αντίο" δεν υπάρχει επιστροφή...

Μαρία Γασπαράτου

Τα καράβια που φεύγουν

Να κοιτώ τα καράβια που φεύγουν...
το διψασμένο βλέμμα μου ακούραστο
ως της θάλασσας την άκρη να τ' ακολουθεί
κι εκείνα ολοένα να μικραίνουν
σαν όνειρα που λίγο λίγο ψαλιδίζονται
γιατί έτσι μεγάλα δεν τα άντεξε η ψυχή
μέχρι που τόσες δα να γίνονται κουκκίδες
στο βάθος του ορίζοντα
σαν δυσδιάκριτες τελείες
σαν αποσιωπητικά
που μπαίνουνε σε κάτι που τελειώνει
μα υποθάλπουν μιά θολή συνέχεια
κάποια αόριστη μα υπαρκτή προοπτική...
Να κοιτώ τα καράβια που φεύγουν
να ονειρεύομαι πως φεύγω μαζί τους κι εγώ...
σ' όλα όσα αρνήθηκα
σ' όλα όσα δεν μπόρεσα
σ' όσα δεν τόλμησα
να φτάνω...

Μαρία Γασπαράτου

Κάθε φορά που επιστρέφω από έναν Αύγουστο

Κάθε φορά που επιστρέφω από έναν Αύγουστο

δε νιώθω λύπη...

είναι τα χέρια μου γεμάτα πεφταστέρια

είναι τα μάτια μου γεμάτα θάλασσες

και τα μαλλιά μου έχουν το φως της πανσελήνου...

τα όνειρά μου είναι βαμμένα μπλε

κι είναι οι σκέψεις μου κατάλευκα καράβια

σ' έναν ορίζοντα καθάριο και μακρύ...

μ' ακολουθεί μιά χρυσαφιά γραμμή

σα νήμα που ύφαναν οι πρωινές αχτίδες του ήλιου

σα να με δένει τρυφερά μ' όλα όσα έζησα

και που δεν σβήνουν έτσι απλά με ένα αντίο...

Κάθε φορά που επιστρέφω από έναν Αύγουστο

δε νιώθω λύπη...

είναι γεμάτες απ' τ' αστέρια του οι νύχτες μου

κι είναι γεμάτη από τον ήλιο του η ψυχή μου...

Μαρία Γασπαράτου