Κάτι όμορφα αλλάζει

Καλπάζει η άνοιξη,

στο μεταξένιο της κορμί

φορώντας 

τα πιο ωραία χρώματα της δύσης...

Ολόκληρη ένας ανθός που ωρίμασε,

απλόχερα χαρίζει 

σ' όσες ψυχές της παραδόθηκαν,

το τελευταίο άρωμά της.

Με παπαρούνες κόκκινες

στρώνεται ο δρόμος,

να περάσει ο Μάης,

την αθωότητα μιας εποχής

σαν κρίνο ολόλευκο κρατώντας... 

Τα  απαλά του πέταλα

στα δροσερά νερά του Αιγαίου,

θα σκορπίσει,

να μην τα κάψει το φλογάτο,

που όπου να 'ναι φθάνει, καλοκαίρι.

Κάτι όμορφα αλλάζει.

Μια ανυπόμονη χαρά,

κάνει άξαφνα ν' αναριγεί,

το ροδαλό δέρμα της μέρας.

Όλα σε λίγο θα 'ναι πιο ζεστά,

πιο ώριμα, πιο κατασταλαγμένα,

θα 'ναι πια έτοιμη η ψυχή
για να δεχτεί το φως,

ενώ στο λαμπερό βλέμμα του Μάη,

αρχίζει κιόλας να χορεύει η ζωή

στο πιο ερωτικό τραγούδι

του ήλιου.

Μαρία Γασπαράτου

Χαρούμενο Μάιο, εύχομαι σε όλους, με υγεία!!!

Αξίζει...

Δεν είναι απλό το να 'σαι αληθινός.

Δεν είναι απλό το να 'σαι ελεύθερος...

να μην φοράς επάνω στην ψυχή σου

ξένα ντύματα,

να εκτείθεσαι, 

χωρίς παραμορφωτικούς καθρέφτες.

Έχει ένα τίμημα 

να είσαι αυτό που δείχνεις,

να μην περνάς ξυστά από όρια,

να μην αφήνεσαι εσκεμμένα σε ασάφειες,

να μη δημιουργείς 

έστω και ανεπαίσθητες παραπλανήσεις

για να χωράς παντού,

με όλα να ταιριάζεις,

να προσαρμόζεσαι 

και σχήματα ν' αλλάζεις,

για να κουμπώνεις όμορφα,

σ' ένα πολύχρωμο και μπερδεμένο παζλ.

Δε θα αρέσεις σε πολλούς...

"φίλους" θα χάνεις,

ευκαιρίες,

προοπτικές...

Λίγοι θα είναι αυτοί 

κοντά σου που θα στέκουν...

μα πίστεψέ με, αξίζει...

γι αυτούς τους λίγους, 

τους ελάχιστους
που μένουν

και για τον εαυτό σου, 

που δεν τον ξεπουλάς.

Μαρία Γασπαράτου

Σαν την Αγάπη που νικά

 Θα βάψουμε όλοι μας και πάλι

με χρώμα κόκκινο τ' αυγά,

όπως το αίμα του Χριστού μας,

σαν την Αγάπη που νικά

κι όταν θα έρθει η άγια ώρα

που ο Χριστός θ' αναστηθεί,

θα τα τσουγκρίσουμε γελώντας

που το κακό θα νικηθεί.

Μαρία Γασπαράτου

Αδύναμος ο άνθρωπος...

Οι ανθισμένες νεραντζιές, 

πάνω στη νύχτα άπλωσαν

τ' όμορφο άρωμά τους.

Άνοιξη!

Μελαγχολία ανάκατη, 

με μια αμυδρή ελπίδα,

στης πόλης τα δρομάκια

και στα προαύλια των ναών.

Αρχίζει αντίστροφα

ο χρόνος να μετράει

στη μέση της βδομάδας 

των Παθών.

Θέλει πολύ, η ψυχή, 

με πίστη ν' αφεθεί

στου Ιησού τα Πάθη...

σαν πλοίο ανεμόδαρτο

όσα φορτία τη βαραίνουν, 

να πετάξει

κι ανάλαφρη ν' αράξει,

στα πληγωμένα πόδια 

του Χριστού.

Μα αδύναμος ο άνθρωπος,

βαθιά εγωιστής, 

πώς το μυαλό και την καρδιά 

να κουμαντάρει;

Στο δράμα το δικό του εστιάζει

καθώς σηκώνει 

τον δικό του τον σταυρό...

για την δική του την ανάσταση 

τον νοιάζει...

το βλέμμα στρέφει 

και ρωτά τον ουρανό:

"'για μένα πότε... 

πότε η ανάσταση θα 'ρθεί;"

Μαρία Γασπαράτου

Ας σωπάσουμε τώρα

Ας σωπάσουμε τώρα.

Όλα γύρω, θλίψη σταλάζουν...

είναι αρκετό, της χλόης το θρόισμα,

μοιρολόι να γίνει

κι είναι αρκετή της αυγής η δροσιά,

στων απριλιάτικων ρόδων τα πέταλα,

να γίνει δάκρυ,

πάνω στης γης τα στεγνά μάγουλα

πικρά να κυλήσει.

Οι καμπάνες πένθιμα ηχούν...

κάθε χτύπος, καρφί, 

που μπήγεται αργά, 

πάνω στου κόσμου 

τη σκληρή αναλγησία.

Ο χρόνος τώρα βαριά προχωρά...

σπρώχνει με κόπο

προς το ιερό τέλος,

του καιρού τους παλιούς λεπτοδείκτες.

Σώπασε μόνο κι άκουσε

τον θρήνο του ουρανού...

ασ' την ψυχή σου να νιώσει τον πόνο,

να διαβεί τη φριχτή διαδρομή

απ' τον Γολγοθά ως τη Σταύρωση,

πέρα απ' τ' ανθρώπινα,

να ενωθεί με το Θείο

κι έτοιμη πια,

το θαύμα να νιώσει κι αυτή,

της Ανάστασης. 

Μαρία Γασπαράτου

Ευλογημένη Μεγάλη Εβδομάδα να έχουμε!!!

Καλή Ανάσταση!!!

Καλό Πάσχα σε όλους!!!

 

 

Κάποιοι...

 Κάποιοι κρύβουν καλά,

το δεύτερό τους πρόσωπο,

το άλλο βλέμμα τους,

τις σκέψεις πίσω απ' τα λόγια τους,

της φωνής τους την ατόφια χροιά.

Σε ξεγελούν,

μέχρι να πάρουν από σένα 

όσα θέλουν,

κλέβουν τον χρόνο σου,

τον κόπο,

την ψυχή σου...

Και δίνεσαι, όλο δίνεσαι...

σ' αυτό που σκόπιμα σου δείχνουνε,

αφήνεσαι

κι έπειτα σε πουλούν.

Μα όλοι εμείς,

την όμορφη πλευρά που ψάχνουμε 

σε κάθε τι,

που στο καλό δίνουμε πάντα

ευκαιρία,

όχι... δεν είμαστε αφελείς...

στο βάθος ξέρουμε κάθε φορά, 

πως παίρνουμε ένα ρίσκο...

είναι που θέλουμε, με όποιο κόστος,

να πιστεύουμε,

στον κόσμο αυτόν, τον κάλπικο,

ότι ακόμα υπάρχουν Άνθρωποι,

ότι ακόμα υπάρχει αλήθεια.

Μαρία Γασπαράτου

Μια έρημη ακτή

 Καράβι εσύ 

που ξεμακραίνει,

στου ορίζοντα τα βάθη, 

χάνεται...

με πλώρη αγέρωχη, 

σχίζει τα κύματα, 

τραβά μπροστά 

με ορμή...

κι εγώ μια έρημη ακτή, 

ακίνητη,

προσμένει πληγωμένη

και μόνο η θάλασσα, 

κοντά της έρχεται

και συμπονετικά 

της γλείφει την πληγή.

Μαρία Γασπαράτου