"Έναν Φλεβάρη γεμάτο από αλήθεια."

Κι ας πάμε πάλι στα ήσυχα, 

στ' ανώδυνα, στ' απλά...

θέματα ευχάριστα, διακριτικά, 

ακίνδυνα...

- κανείς να μην ενοχληθεί...

μ' όλους να τα 'χουμε καλά-

και ας τ' αφήσουμε τα δύσκολα,

τα αιχμηρά, τα επώδυνα 

και τα περίπλοκα, 

έξω από τη ζωή μας.

Για τον καιρό ας πούμε,

τις ανθισμένες μυγδαλιές,

για τον χειμώνα 

που όπου να 'ναι θα τελειώσει...

ήδη χτυπά την πόρτα μας 

με το μπαστούνι του ο Φλεβάρης... 

και για την άνοιξη...

προ πάντων για την άνοιξη, 

γεμάτη από χαρές, που θά 'ρθει.

Γι' αγάπες ας μιλήσουμε, 

ας πούμε ιστορίες,

κατά συνθήκη ψεύδη ας πούμε, 

όπως, το πόσο είναι ωραία η ζωή

και πόσο είμαστε όλοι ευτυχισμένοι,

πως όλα πάνε απίστευτα καλά,

πως αισθανόμαστε ασφαλείς

και διόλου προβληματισμένοι...

ευχές ας ανταλλάξουμε,

όλα αυτά τα βολικά, τα οικεία,

τα τετριμμένα... 

πιο εύπεπτα είναι άλλωστε τα ψέματα

και πιο ευχάριστα στ' αυτιά,

τα ωραία παραμύθια.

Μα έλα όμως που εγώ δεν το μπορώ...

γι αυτό κι έναν Φλεβάρη θα ευχηθώ

γεμάτο από αλήθεια.

Μαρία Γασπαράτου

Καλό μήνα εύχομαι σε όλους, με υγεία!!!

Όλη η Ελλάδα, μια γροθιά

Φύσηξε σήμερα

απ' άκρη σ' άκρη

αυτού του τόπου,

ο άνεμος της δύναμης,

της ανθρωπιάς 

και της αλληλεγγύης...

κι αυτή η ανάγκη μέσα μας

για της αλήθειας το φως,

για της δικαίωσης τον ήλιο,

δε γίνεται 

από κανέναν σκοτεινό σκοπό,

από κανένα μαύρο κίνητρο,

να νικηθεί...

Όλη η Ελλάδα, μια γροθιά,

το δίκιο που την κάνει 

σιδερένια...

κι όταν χτυπήσει στου άδικου 

επάνω το μαχαίρι,

χίλια κομμάτια θα το σπάσει...

θα δεις...

Μαρία Γασπαράτου

Σκόρπιες στιγμές

Λίγες εικόνες έχω μόνο φωτεινές...

μη νομίζεις...

σκόρπιες στιγμές τρυφερές...

κάποια δικά σου λόγια,

ανθάκια σπάνια, 

που μοσχοβόλαγαν στοργή

και μες στην εύθραυστη ψυχή μου,

άπλωναν ένα ακριβό άρωμα παραδείσου.

Σκόρπιες στιγμές βιαστικές...

τις έφερνε θαρρείς ο άνεμος 

από το πουθενά... 

και πριν καλά καλά τις αισθανθώ

τις έπαιρνε και πάλι πίσω...

μα ακόμα κι αν δεν κράταγαν πολύ,

καθώς είχανε πάνω τους ριγμένο,

το απροσδιόριστό σου νοιάξιμο, 

έλαμπαν ξάφνου από χαρά

τα παιδικά μου μάτια. 

Λίγες εικόνες έχω μόνο φωτεινές...

Πάνω στου χθες μου την άγονη γη,

φυτρώνουν σαν κρινάκια του Απρίλη,

κάθε φορά που σε θυμάμαι

κι έτσι απροσδόκητα, 

στης μνήμης μου τον βροχερό ουρανό,

ξαστερώνει.

Μαρία Γασπαράτου

Όσα γυρεύω

Του φεγγαριού τη  διαδρομή

θ' ακολουθήσω απόψε.

Να 'χω ένα φως, 

να μη μου τρομάζουν τα όνειρα,

περασμένων καιρών 

τα φαντάσματα...

κι εκεί,  

στης λαμπρής πανσελήνου

τ' αργυρά μονοπάτια,

θα ψάξω να βρω, 

παραμύθια κι αλήθειες 

και τόπους χαμένους,

χαρές μου και λύπες,

στο χθες και στο τώρα,

αινίγματα, γρίφους,

μυστικά κι απαντήσεις,

κελιά και κλειδιά...

Όσα γυρεύω, 

κρυμμένα που είναι,

στης νύχτας μου τ' άγρια σκοτάδια,

απόψε, 

σ' ενός μαγικού φεγγαριού

τη σωτήρια πορεία, 

θα βρω...

Κι όλα επιτέλους στο φως

κι όλα όπως είναι στ' αλήθεια 

θα δω,

να βρει την αυγή στην ψυχή μου, 

ανοιχτό ουρανό,

ν' ανατείλει ο ήλιος.

Μαρία Γασπαράτου

Εβίβα

 Μ' ένα ποτήρι κόκκινο κρασί

θα θυμηθείς κι απόψε...

Κι είναι παράδοξο 

που ό,τι θα 'θελες πολύ, 

να ξεχαστεί,

με λεπτομέρειες επιμένεις να θυμάσαι.

Εβίβα στις στιγμές,

τις δικές σου στιγμές,

λουλούδια ξερά πια 

σε βιβλίο παλιό, 

που από μια ανάγκη αρρωστημένη 

κι άχρηστη,

δεν το πετάς.

Εβίβα στις ώρες που πίσω δε γυρνούν,

να τις αλλάξεις..

στο χρόνο, που σαν τον πηλό, 

από τα χέρια σου,

απ' τα δικά σου χέρια,

σχήμα πήρε, 

που ποτέ 

με της ψυχής σου τη μορφή

δεν ταίριαξε.

Εβίβα σ' όλα σου τα λάθη

και στη ζωή σου,

που σαν το ψάρι έξω απ' το νερό,

την έζησες.

Μαρία Γασπαράτου

Έπεσα έξω...

Κοιτάς καμιά φορά,

αλλά δε βλέπεις..

Αχαρτογράφητοι οι τόποι της ψυχής

και στα τυφλά προχωράς,

παίρνοντας λάθος μονοπάτια...

κι όσο κι αν λεν 

πως όλα φαίνονται στα μάτια,

είναι και κάποια που έμαθαν

να κρύβονται καλά.

Σε ξεγελούν τα ψεύτικα χαμόγελα

και τα επιδέξια, 

με μία κάλπικη αθωότητα,

ντυμένα βλέμματα.

Ώσπου η ώρα έρχεται μοιραία

που η αλήθεια μπρος σου 

εκτίθεται γυμνή.

"Έπεσα έξω..." 

γι' άλλη μια φορά θα πεις..

και εκείνο πιο πολύ 

που απ' όλα σε πονάει,

δεν είναι τόσο που σε γέλασαν,

είναι που ακόμα δεν κατάφερες

να τη δαμάσεις την καρδιά σου,

έτσι ανόητα να μη δίνεται...

είναι που όσο αξίζει,

ακόμα μια φορά, 

δεν την προστάτεψες

και πάλι ψάχνεις

τα κομμάτια της να βρεις

σε δρόμους καρμανιόλες.

Μαρία Γασπαράτου

Γιάννης (αφιέρωμα στα ονόματα)

 Όποια πόρτα κι αν ανοίξεις,

κάποιον Γιάννη θ' αντικρίσεις.

Σ' όποιο σπίτι και να μπεις,

Γιάννη σίγουρα θα βρεις.

"Γιάννη", όπου κι αν φωνάξεις,

μες στο πλήθος αν κοιτάξεις,

το κεφάλι θα γυρίσουν

οι μισοί και θ' απαντήσουν.

Τ' όνομά του είναι γραμμένο

σε χιλιάδες ιστορίες

κι είναι οι Γιάννηδές μας τόσοι,

όσες είναι κι οι Μαρίες.

 

Να εύχεσαι μονάχα ο Γιάννης,

στη ζωή σου που θα βάλεις,

να μην είναι ένας, που λένε,

από τους σαράντα πέντε.

Μα το πράγμα όπως και να 'χει,

ένας Γιάννης ας σου λάχει,

γιατί σπίτι δίχως Γιάννη,

προκοπή ποτέ δεν κάνει.

Μαρία Γασπαράτου 

Στ' άγια νερά

Ν' αφήσουμε όλους τους σταυρούς

που μας βαραίνουν, 

μαζί με του Κυρίου μας τον Σταυρό,

στ' άγια νερά να πέσουν. 

Μες στην αγάπη του Θεού 

να βαπτιστούν,

να εξαγνιστούν, 

να καθαρίσουν,

κι όταν επάνω μας ξανά 

φορτίο θα γενούν,

οι κουρασμένοι ώμοι μας 

να τους αντέξουν...

Κάτω απ' το θείο, ευλογημένο φως,

ανάλαφροι να γίνουν...

στου πεπρωμένου μας

τους δαιδαλώδεις δρόμους,

πιο δυνατή 

και πιο ξεκούραστη 

να προχωρήσει η ψυχή...

κι εκεί στου Γολγοθά μας,

κάποτε, 

όταν φτάσουμε την άκρη, 

σαν μάνας τρυφερής την αγκαλιά,

να μας προσμένει η λύτρωση.

Μαρία Γασπαράτου

Χρόνια πολλά, καλά και φωτισμένα, με υγεία!!!