Ξημέρωμα Οκτώβρη

Σαν τον ανθό του λωτού, 

θ' ανοίξει η ψυχή μου,

ξημέρωμα Οκτώβρη...

Όλο το φως 

της φθινοπωρινής αυγής

θα εισχωρήσει μέσα μου

και ξαφνικά

του κόσμου αυτού του αδιάφορου,

τα ατάραχα νερά,

θα λαμπυρίσουν παράξενα...

αναταράξεις 

στον μαύρο βυθό τους

θ' αποκαλύψουν 

παλιούς θησαυρούς...

Είναι η κατάλληλη εποχή

για αφυπνίσεις...

Οκτώβριος της περισυλλογής

και των εκκαθαρίσεων,

των αποφάσεων 

και των ανατροπών,

Οκτώβριος του τέλους 

μα και της υποβόσκουσας αρχής...

Σαν τον ανθό του λωτού,

θ' ανοίξει η ψυχή μου,

πάνω απ' τα βρώμικα νερά...

να βρει ξανά 

όσα αγνά και ωραία χάθηκαν

στο διάβα των χρόνων.

Γιατί, πώς θες αλλιώς 

ν' αλλάξει αυτός ο κόσμος,

αν πρώτα η αλλαγή

δε γίνει μέσα μας;

Μαρία Γασπαράτου

Βράδυ στερνό του Σεπτέμβρη

Βράδυ στερνό του Σεπτέμβρη...

κι όπως γοργά προχωράμε, 

στου φθινοπώρου βαθιά,

τη μελένια καρδιά,

μια νοσταλγία γλυκιά,

στην ψυχή φώλιασε ήδη,

για κείνο τον ήλιο, 

για κείνο το φως,

για κείνο της θάλασσας

το απαλό γαλάζιο...

Θ' αλλάξουν όλα σιγά σιγά...

κι απ' αύριο πια,

τίποτα δε θα 'ναι

το ίδιο...

Μαρία Γασπαράτου

Φεύγει ο Σεπτέμβρης

 Γλυκά γλυκά 

φεύγει ο Σεπτέμβρης,

μέσα από φωτεινά μονοπάτια,

στρωμένα με νωπές ακόμα, 

αυγουστιάτικες αναμνήσεις.

Βαδίζουμε πάνω τους 

κι αφήνουν 

μια αίσθηση ανεπαίσθητη

στα πέλματά μας,

ζεστής άμμου,

ενώ μπροστά ο Οκτώβρης, 

με χέρια υγρά

σκάβει, 

του χρόνου το στεγνό χώμα,

ν' αφήσουμε απαλά,

σπόρους ελπίδων,

βολβούς ονείρων,

βλαστούς προσδοκιών

κι έπειτα να προσμένουμε

τις σωτήριες βροχές του.

Μαρία Γασπαράτου

Ροζ συννεφάκια

Ροζ συννεφάκια στη σειρά,

σαν τρένο για το πουθενά,

τα όνειρά μας...

στ' άστρα γυρεύουν μιαν ευχή,

όμως θα γίνουνε βροχή,

μες στην καρδιά μας.

Ροζ συννεφάκια εκεί ψηλά,

στου ανέφικτου την αγκαλιά,

ό,τι ποθούμε,

σ' ένα ταξίδι μακρινό,

ψάχνουν να βρουν προορισμό,

μα δεν θα βρούνε.

Μας ξεγελάσαν οι καιροί,

την άπειρή μας την ψυχή,

μας την προδώσαν

κι όσα μας τάξαν μια φορά,

στ' άγουρα χρόνια, τα γλυκά, 

δε μας τα δώσαν..

Μαρία Γασπαράτου

Τόσο φως

 Κοίτα...κοίταξε σήμερα, 

πόσο ψηλά τα στρέφουνε

τα χρυσαφένια τους κεφάλια 

τα ηλιοτρόπια!

Είναι που του Κυρίου μας 

υψώνεται ο Σταυρός

και πού αλλού θα βρούνε αλήθεια 

τόσο φως,

παρά στην Άγια, ευλογημένη Χάρη Του...

Μαρία Γασπαράτου

Ένα κλαδάκι από βασιλικό

 Θα γεμίσουν ξανά οι εκκλησιές

και του βασιλικού το άρωμα,

θα φέρει πάλι στο μυαλό,

χιλιάδες αναμνήσεις.

Θα σηκωθώ νωρίς,

ένα κερί για "ευχαριστώ",

μ' ευλάβεια θ' ανάψω...

Θα θυμηθώ 

όλα όσα άντεξα,

όλα όσα μπόρεσα,

όλα όσα νίκησα, 

και πήγα παρακάτω.

Μα κι όλα τα όμορφα

που την ψυχή μου 

γέμισαν με φως 

και χρώματα χαράς...

Σαν αστραπή, 

όλες μου οι στιγμές,

την ώρα που τον Άγιο το Σταυρό Σου

θα φιλώ,

απ' το μυαλό μου θα περνάνε,

μια αίσθηση θ' αφήνουν μέσα μου

γλυκόπικρη...

ευγνωμοσύνη θα αισθανθώ

για τη ζωή, για το παρόν, 

γι αυτή τη μέρα

κι ένα κλαδάκι από βασιλικό

θα τρέξω πάλι, στο νερό να βάλω,

ρίζες να βγάλει, μαζί με τ' όνειρο,

σαν κάθε χρόνο,

τρυφερά να το φυτέψω 

στη γλάστρα μου.

Μαρία Γασπαράτου

Παιδικό

 Πέρασε το καλοκαίρι,

τα παιδάκια χέρι χέρι,

στο σχολείο ξαναπάνε

και τη σάκα τους κρατάνε.

Τα προσμένει η δασκάλα, 

και στα μάτια τα μεγάλα,

καθρεφτίζει τα όνειρά τους,

στη ζωή που 'ναι μπροστά τους.

Μαρία Γασπαράτου