Κλέφτες ψυχών και ποιημάτων

 Τα χέρια άνοιξα και την ψυχή μου,

ό,τι είχα, 

απλόχερα να δώσω,

με τη χαρά της προσφοράς 

να λάμπει στα μάτια μου,

με μια πληρότητα μες στην καρδιά,

που μόνο αυτό το άδειασμα χαρίζει

κι ό,τι όμορφο κι αληθινό

μέσα μου υπήρχε, 

τ' άφησα απροστάτευτο,

σ' αυτή την άγρια γη, 

που πάνω της τίποτα δε φυτρώνει

παρά μονάχα αγκάθια.

Τώρα μπρος στον καθρέφτη 

απολογούμαι

γι αυτό μου το απερίσκεπτο,

για την αφέλεια 

και την ανόητή μου εμπιστοσύνη.

Μαζεύω ένα ένα τα κομμάτια μου,

τα περιθάλπω με στοργή...

να τα κλειδώσω 

σκέφτομαι,

μες στης καρδιάς μου 

το πιο απρόσιτο σημείο...

κανένα μάτι πια να μη τα δει,

κανένα αυτί να μη τ' ακούσει...

Σε κάθε σκοτεινή γωνιά,

παραμονεύουν βλέπεις,

χωρίς ντροπή,

κλέφτες ψυχών και ποιημάτων.

Μαρία Γασπαράτου

Η ΓΥΝΑΙΚΑ

Μέσα στο διάβα των καιρών,

σκόνταψες κι έπεσες πολλές φορές,

πάνω σε "όχι" και σε "μη".

Δε λύγισες,

δεν παραιτήθηκες,

δεν το 'βαλες ποτέ σου κάτω.

Σε στήσανε στον τοίχο,

πέτρες σου ρίξανε,

γιατί κάποτε τόλμησες

να διεκδικήσεις τη ζωή...

φράχτες όρθωσαν γύρω σου,

και σου 'παν

πως δε γίνεται μακριά να φτάσεις...

κι όταν στους μακρινούς ορίζοντες

θέλησες να πετάξεις,

ψαλίδισαν τα τρυφερά φτερά σου,

δέσμια να 'σαι πάντοτε,

σε μια αφιλόξενη κι άγονη γη.

Μα εσύ τα γιάτρευες κάθε φορά

τα πληγωμένα σου φτερά

κι ετοίμαζες σιγά σιγά,

την ανεπίστρεπτη φυγή σου.

Έσπασες με μια δύναμη απροσδόκητη

όλα σου τα δεσμά

κι εκεί που ονειρευόσουνα

κατάφερες να φτάσεις...

Γιατί η ψυχή σου,

όσο κι αν είναι από μετάξι καμωμένη,

εξίσου είναι φτιαγμένη από ατσάλι...

γιατί εσύ δεν είσαι απλώς η Βάσω,

η Μαρία, η Φανή, η Άννα, η Ερατώ

ή η Ηλέκτρα...

γιατί εσύ το ίδιο είσαι το φως,

η δύναμη, η αγάπη, η ζωή...

γιατί εσύ είσαι η ΓΥΝΑΙΚΑ. 

Μαρία Γασπαράτου

Κάποτε θα 'θελα...

Κάποτε θα 'θελα να έρθει η άνοιξη,

πιασμένη χέρι χέρι με το δίκιο

κι ο ήλιος ν' ανατείλει αλλιώς...

να 'χει τη λάμψη του καλού 

και της αλήθειας.

Των πικραμένων οι αναστεναγμοί

να ενωθούν,

αέρας δυνατός να γίνουν

κι όλα του κόσμου τα άδικα,

μέσα στην ιερή του ορμή

σαν σκόνη να σκορπίσουν.

Καμιά σκιά, 

κανένα βάσανο, 

κανένα "αχ",

πάνω απ' τον κόσμο να μη μείνει.

Ούτε παράπονο στα χείλη,

που είναι για λίγους οι χαρές,

ούτε και λύπη μες στο βλέμμα

που οι καιροί ακατάδεχτοι,

ό,τι αξίζαμε δεν έφεραν,

μήτε οργή μες στην ψυχή,

για τα όνειρα μας που προδόθηκαν...

Κάποτε θα 'θελα σαν έρθει η άνοιξη,

να γεννηθεί επιτέλους 

η ελπίδα,

μέσα στο γέλιο των παιδιών.

Μαρία Γασπαράτου