Βίρα τις άγκυρες

Στα μπλε και τ' άσπρα 

της χαράς,

θα 'ρθω ξανά,

μέσα από της πεθυμιάς 

τα ολόφωτα σοκάκια,

πάνω σ' ό,τι με πίκρανε 

πατώντας,

με τα γυμνά μου πέλματα.

Σκόνη θα γίνονται 

κάτω απ' το βήμα μου, 

όλα μου τα ανέφικτα 

και τα ματαιωμένα.

Τ' αφήνω πίσω...

ό,τι  έγινε κι ό,τι δεν έγινε,

ό,τι δεν ήρθε κι ό,τι τέλειωσε...

Θέλει ο Ιούλιος ελεύθερη ψυχή,

μέσα της με ορμή να μπει 

να κατοικήσει.

Βαρίδια δεν ανέχεται 

στα πόδια και στα χέρια,

στο νου και στην καρδιά.

Περνάει σαν άνεμος και φεύγει, 

ασάλευτα αφήνοντας, 

δειλά σκαριά 

που δεν τολμούν 

ν' αφήσουν το λιμάνι...

Μα εγώ του παραδίνομαι... 

Έλα Ιούλη μου...

με την πνοή σου φύσα 

της ψυχής μου τα πανιά...

Βίρα τις άγκυρες...

Σαλπάρουμε...

Μαρία Γασπαράτου

Σε ποια θάλασσα...

Ό,τι αγγίζω, 

στο διάβα του χρόνου,

ποτάμι γίνεται... 

γλιστράει από τα δάχτυλά μου

και χάνεται στο ρεύμα του καιρού.

Λίγες σταγόνες μόνο, 

πάνω στο δέρμα μου, 

ίχνη αφήνουν... 

μια υγρασία που μέσα μου εισχωρεί,

σαν δάκρυ απ' ό,τι ήθελε πολύ να μείνει,

αλλά δε μπόρεσε...

Κι εγώ σε κάποια όχθη απομένω,

απλά το πέρασμά του να κοιτώ,

ανήμπορη τελείως, 

αυτή την ανεξέλεγκτη ροή

να ανακόψω...

Στιγμές γλυκές που μ' άφησαν,

βλέμματα, λόγια, αγγίγματα,

που σαν διαμάντια κάποτε

στόλισαν την ψυχή μου...

τίποτα δεδομένο

κι όλα ρευστά...

ποτάμια που περνούν γοργά

και δεν τα προλαβαίνω...

Πού άραγε πάει τόσο φως

που χάνεται μαζί τους;

Σε ποια θάλασσα σκοτεινή

τη λάμψη τους χαρίζουν;

Μαρία Γασπαράτου

Έφταιξες...

Έφταιξες... 

κρύες κι αβάσταχτες ήταν οι μέρες

κι ένα ξερόκλαδο δεν έριξες ποτέ σου 

στη φωτιά,

ζωντανή να κρατήσεις τη φλόγα...

κι όταν τον ήλιο λαχταρούσα

πίσω από της υγρής σου κάμαρας 

τις σκούρες γκρι κουρτίνες,

ένα του χάδι να με ζεστάνει,

μια του χρυσή αχτίδα

την άνοιξη επιτέλους

να φέρει μέσα μου, 

μια κίνηση δεν έκανες,

ένα παράθυρο δεν άνοιξες,

δρόμο δε χάραξες

να ´ρθει το φως...

Κι εγώ το φως αποζητώντας,

χάθηκα

κι από μια μοίρα μάγισσα

καταδικάστηκα,

σ' αιώνιο χειμώνα...

Έφταιξες...

για κείνο το σύννεφο 

που έγινε στέγη μου,

για τον χαμένο ορίζοντα

και τη βροχή...

Τίποτα δεν κατάλαβες...

πάντα κλειστή κρατούσες την πόρτα

κι ακόμα αναρωτιέσαι,

γιατί δεν ήρθε τότε η άνοιξη.

Μαρία Γασπαράτου

Photo: Marian Sterea

Στου αύριο τις παρυφές

Χαμένος χρόνος σου είπα

κι άδικο ξόδεμα ψυχής,

σ' εκείνο που δε λέει να 'ρθεί,

να ελπίζεις.

Πως θα 'πρεπε να 'χουμε μάθει πια,

μες στα βαθιά νερά να κολυμπάμε,

να ξαποσταίνουμε στ' άγρια βράχια,

με την αρμύρα να γιατρεύουμε πληγές...

πως είναι μάταιο να αναζητούμε 

ένα κατάφυτο νησί,

μια ειρηνική ακτή,

ένα λιμάνι...

κάποιες ανάσες σου είπα,

αναπαμού,

θα 'πρεπε να 'ναι αρκετές...

πως ήδη έχει στερέψει η αντοχή

κι η υπομονή πως έχει πλέον φύγει

θυμωμένη...

κι εσύ απ' το παραθύρι έβλεπες απλά, 

τη μέρα να χαράζει...

κοίτα μου είπες,

πώς ένας ήλιος πεισματάρης,

απ' το σκοτάδι δεν ηττήθηκε ποτέ...

τότε κι εγώ, 

με πίστη τάισα ξανά την προσμονή

και πέρα, στου αύριο τις παρυφές,

άνθισαν γι άλλη μια φορά

οι ελπίδες.

Μαρία Γασπαράτου

κ

Ιούνιος

Ιούνιος...

το αγιόκλημα στη γλάστρα μου 

ευωδιάζει

και οι λευκές κουρτίνες μου,

στου ανέμου τον ρυθμό, 

χορεύουν με το φως...

παράδοξα εντελώς

σ' αυτή τη μίζερη εποχή,

νιώθω μια αίσθηση γλυκιά, 

ελευθερίας

και φτερουγίζει εντός μου, 

μια που απρόσμενα γεννιέται, 

αρχή.

Τι να 'ναι αυτό που τραγουδά 

κόντρα στις λύπες,

που στο μυαλό μου ανοίγει 

πόρτες μυστικές, 

που στ' αδιέξοδα χαράζει 

μονοπάτια

και που κουνά προκλητικά

στα μάτια μου μπροστά,

τα ακριβά κλειδιά 

κάθε υγρής και γκρίζας φυλακής;

Τι να 'ναι αυτό 

που σαν ευχή και σαν υπόσχεση 

αιωρείται

και μια ασημένια πεταλούδα κουβαλά 

στα μεταξένια της φτερά;

Ιούνιος... 

και κάθε τι εγκλωβισμένο 

ασφυκτιά 

μες στα στενά του τα καλούπια.

Άνοιξε το κλουβί,

λεύτερη να πετάξει η καρδερίνα...

Ώρα είναι...

Καλοκαίριασε...

Μαρία Γασπαράτου