Μια Τρίτη μαύρη

Δύσμοιρος τούτος ο Μάρτης,

άτυχη αυτή η άνοιξη.

Πνίγηκαν σε μια θάλασσα "γιατί", 

της πρωτομηνιάς οι ευχές.

Δε βρήκε διέξοδο η φωνή να βγει, 

κάτι να πει,

εγκλωβίστηκε σε ματωμένα τοπία

και εικόνες φλεγόμενες...

κάποιοι στίχοι ανύποπτοι,

κάτι όμορφο πήγαν να αρθώσουν

κι έτρεξαν ντροπιασμένοι να κρυφτούν

στης λησμονιάς το μυστικό βιβλίο.

Δεν ήρθε φέτος η άνοιξη...

Τέλος Φλεβάρη,

μια Τρίτη μαύρη,

σκοτώθηκε σε κάποιες ράγες,

σ' ένα τρένο

σ' έναν τόπο 

που μ' ευκολία κάποιοι 

ξεπουλάνε όνειρα,

δολοφονούν ελπίδες,

ψυχές συνθλίβουν,

θυσιάζουν ζωές...

Μαρία Γασπαράτου

Στα αθώα θύματα των Τεμπών...

Ψεύτικα προσωπεία

 Μπερδεύτηκα..

Δε ξέρω πια 

πότε φοριούνται οι μάσκες

και πότε βγαίνουν...

δεν έχω καταλάβει αλήθεια, 

το θέατρο πότε αρχίζει 

και πότε σταματά.

Ρόλους αλλάζουμε αδιάκοπα 

οι άνθρωποι,

σ' ένα αιώνιο καρναβάλι.

Πόσες φορές προσπάθησα

να δω ακάλυπτες ψυχές, 

κάτω από ευφάνταστους μανδύες...

πόσες φορές γελάστηκα 

νομίζοντας πως είναι αληθινά, 

πάνω από επιδέξια κρυμμένες όψεις,

κάποια παραπλανητικά, 

ψεύτικα προσωπεία...

Σ' αυτό τον κόσμο 

που η αλήθεια δε χωρά,

για πες μου ποιος τολμά 

ν' αφήσει εκτεθειμένη την ψυχή του...

Θα 'χει γιορτή το βράδυ.

Μη
ξεχαστείς...

πάνω απ' τη μάσκα σου 

που χρόνια τώρα τη φοράς,

βάλε απόψε μια καινούρια..

Το έθιμο το επιβάλλει...

Μαρία Γασπαράτου 

Πίνακας Ekaterina Olegovna Filyuta 

 

Το σπίτι

Το σπίτι έρημο

στο δρόμο με τις ακακίες...

κάποιο παντζούρι γερμένο,

ηττημένο απ' το χρόνο,

μοιάζει να μην αντέχει πια

το βάρος μιας απόκοσμης σιωπής.

Μέσα από ένα πέρασμα αόρατο,

μπαίνω θαρρείς σ' ένα χθες 

που εκβιάζει τη μνήμη

να μην το ξεχάσω...

εικόνες, φωνές, 

αγαπημένες μορφές 

που γνέφουν να πάω κοντά τους,

σα να μην πέρασε μια μέρα

και κάπου εκεί κι εσύ,

όπως παλιά περιμένεις,

τα βήματά μου ν' ακούσεις 

στα σκαλιά,

την πόρτα ν' ανοίξεις ανυπόμονα,

να μ' αγκαλιάσεις.

Απλώνω τα χέρια

μα η σκουριασμένη αυλόπορτα

απότομα στο παρόν με πετάει

κι ύστερα

καμιά φωνή πια δεν ακούω,

κανένα γέλιο,

κανένα καλωσόρισμα,

ένα παλιό παντζούρι που τρίζει 

ακούω μόνο,

λίγο πριν αφεθεί με ανακούφιση

στο κενό.

Μαρία Γασπαράτου

Πάντα εδώ...

Είσαι εδώ...

τις νύχτες που οι σκέψεις 

σαν μαύρες σκιές

τ' αστέρια τρομάζουν

κι αυτά φοβισμένα

στα σύννεφα τρέχουν γοργά 

να κρυφτούν,

όταν γύρω μου χάσκει 

του κόσμου το "άδειο"

και νιώθω 

πως μ' ένα μου αδέξιο βήμα 

στο κενό θα βρεθώ...

είσαι εδώ...

λιμάνι σε πέλαγο άγριο,

νησί σε αχανή ωκεανό, 

λουλούδι με πείσμα που ανθίζει 

στον πάγο,

ευχή που κατάφερε 

δρόμους ν' ανοίξει,

να βρει το Θεό,

στον ψυχρό ουρανό του Φλεβάρη,

σελήνη αυγουστιάτικη,

στην υγρή καταχνιά του χειμώνα, 

Μαΐστρος γλυκός...

Είσαι εδώ...

πάντα εδώ...

σαν ρόδινη αυγή...

σαν υπόσχεση άνοιξης.

Μαρία Γασπαράτου

Κάποιοι σωπαίνουν

Πολλά υψωμένα δάχτυλα,

πολλά "κατηγορώ",

γι αυτούς που σωπαίνουν.

Πολλές λέξεις καρφιά

και βλέμματα μαχαίρια.

Πώς μετριέται αλήθεια 

ο πόνος της ψυχής;

Πώς μετριέται η ευαισθησία;

Κάποτε ίσως είναι αθόρυβη,

χωρίς λόγια βαρύγδουπα

και ουρλιαχτά,

χωρίς εξάρσεις 

και ηχηρές ανακοινώσεις.

Κάποιοι δεν το χρειάζονται

δημόσια να συμπάσχουν

και να φωνάζουν

πως από το κακό,

έχουν συγκλονιστεί.

Κάποιοι σωπαίνουν

κι ό,τι έχουνε να πουν, 

το λεν τις νύχτες, 

σε μια θερμή εκ βαθέων 

προσευχή.

Κάποιοι λέξη δε λεν...

ψάχνουν μονάχα τρόπους, 

αθόρυβα κι εμπράκτως 

να προσφέρουν...

κι είναι κι εκείνοι 

που με υψωμένο δάχτυλο, 

σκοπίμως το ξεχνούν,

ότι δεν είναι πάντα αληθινό 

το κραυγαλέο

κι ότι κάποτε δείχνει σεβασμό 

και ταπεινότητα

η σιωπή. 

Μαρία Γασπαράτου

Μόνο θα με κοιτάξεις

Απ' τους άγιους δρόμους της ψυχής, 

περνώντας,

θα 'ρθω απόψε τα μεσάνυχτα,

στου τόπου σου 

τ' απόκοσμα τοπία.

Δυο λίμνες ασημιές 

θα 'ναι τα μάτια μου

κι όλες οι αλήθειες που ζητάς,

μέσα τους απαλά θα κολυμπούν

σαν μαγεμένα 

κόκκινα πετρόψαρα.

Στο πεινασμένο βλέμμα σου 

θα καθρεφτίζεται

κάποιο παλιό ερωτηματικό

σαν αιχμηρό, 

ατσάλινο αγκίστρι.

Τίποτα δε θα χρειαστεί να πω

σ' αυτή την ιερή μυσταγωγία.

Μόνο θα με κοιτάξεις...

κι όταν βυθίσεις τη ματιά σου 

στη ματιά μου,

όλα θα βρουν το δρόμο τους 

στο φως

κι εσύ θα βρεις πρώτη φορά,

σ' όσα αναπάντητα σε καιν,

τις απαντήσεις.

Μαρία Γασπαράτου

Πρώτη Φλεβάρη

Κόντρα στα κύματα

και στους ψυχρούς βοριάδες,

μ' ένα σκαρί 

φτιαγμένο από όνειρα,

επιθυμίες ανυπότακτες

κι άφθαρτα οράματα,

θα συνεχίσουμε ετούτο το ταξίδι

κι ας αγριεύει ο καιρός,

ας είναι γκρίζος 

κι απειλητικός ο ουρανός

κι αδιαπραγμάτευτος 

ας μοιάζει ο χειμώνας.

Πρώτη Φλεβάρη

κι έξω στον κήπο, 

μάχεται με τον άνεμο 

γενναία, η αμυγδαλιά

κι όσο κι αν εκβιάζεται 

από έναν ύπουλο

κι  αδίσταχτο χιονιά,

δεν παραδίνεται...

Άνθισε κιόλας 

το πιο τρυφερό της

κι ανυπόμονο μπουμπούκι, 

ξέροντας πως θα 'ρθεί

κι ας  είναι μακριά ακόμα 

η άνοιξη...

συμβαίνει αλήθεια...

σ' όσους τολμούν

και κόντρα σ' όλα επιμένουν,

έρχεται πάντα...

Μαρία Γασπαράτου