Θα σε θυμάμαι...

 Έπεφτε χιόνι εκείνη τη μέρα

κι όλα τυλίχτηκαν σ' ένα πυκνό

και πένθιμο λευκό.

Έφευγες κι εσύ μέσα από του ουρανού

τα βελουδένια άσπρα δάκρυα.

Δεν ήξερα αλήθεια τι όνομα να δώσω

στο μέσα μου αναπάντεχο κενό...

όλα ακατάστατα, θολά και μπερδεμένα...

πληγές παλιές που υποτροπίασαν,

μνήμες θαμπές, όμορφες άλλες

κι άλλες πικρές, 

σκοπίμως βυθισμένες στην ασάφεια

από άμυνα...

σε μια ομίχλη χάθηκα 

μέσα στη χιονοθύελλα 

την ώρα που έφευγες 

και θέριευε το κρύο.

Ποτέ μου δεν κατάφερα αυτά που ήθελα, 

να πω,

ποτέ σου δεν κατάφερες να καταλάβεις.

Εκεί που πας ας είναι ευθεία και σαφής 

η διαδρομή σου,

χωρίς διλλήματα σε σταυροδρόμια 

δίχως σήμανση,

χωρίς αδιέξοδα 

και με ορίζοντα πάντα ανοιχτό

κι εγώ με την πιο τρυφερή, γλυκιά 

κι αγαπημένη εικόνα σου

θα σε θυμάμαι.

Μαρία Γασπαράτου

Απομεινάρια μιας περασμένης άνοιξης

 Λέω να ψάξω μέσα μου να βρω 

τ' απομεινάρια 

μιας περασμένης άνοιξης...

ισχνά και κάπως ξεφτισμένα βέβαια

μα υπαρκτά ακόμα...

με το φτερό που ένα χελιδόνι

άφησε πίσω του

κάποιο φθινόπωρο

τραβώντας για το νότο, 

θα διώξω από πάνω τους τη σκόνη

των δύσκολων κι ανάλγητων καιρών,

να βρουν ξανά 

το λαμπερό τους χρώμα,

και με μιας ξαφνικής βροχής

τις διάφανες σταγόνες

θα τα ποτίσω, 

δροσιά να εισχωρήσει εντός τους,

να ζωντανέψουν πάλι,

να θυμηθώ πως κάποτε 

ήταν στ' αλήθεια ωραία η άνοιξη

και με μια τόση δα μικρούλα ελπίδα 

που μέσα μου δειλά θα γεννηθεί,

να την προσμένω.

Μαρία Γασπαράτου 

Σαν φως και σαν σκιά

 Σε κοίταγα κλεφτά

καθώς βάδιζες πλάι μου
σαν φως και σαν σκιά.
Όλη μου η ψυχή
στις άκρες των χειλιών σου κρεμασμένη
κι εσύ αμίλητος
σαν στρατιώτης κουρασμένος απ' τη μάχη,
με μια ζωγραφισμένη
μες στο βλέμμα σου ενοχή,
την ενοχή
που νιώθει ένας πολεμιστής που δείλιασε
και βιάζεται να γίνει λιποτάκτης.
Φάνταζε ατέλειωτη εκείνη η παραλία
κι ήταν το βήμα μας αργό.
Πλάσματα μοιάζαμε παράξενου ονείρου
στον ταραγμένο ύπνο ενός παιδιού.
Ήρωες σε ταινία σουρεαλιστική.
Όλα παράλογα...
πορεία άσκοπη προς ένα όνειρο
που έγινε ουτοπία,
με βήματα χωρίς προορισμό.
Μπροστά το άγνωστο,
σαν νύχτα σκοτεινή, σαν καταιγίδα

και πλάι μου
σαν φως και σαν σκιά εσύ.

Μαρία Γασπαράτου

Πληγωμένες ελπίδες

 Όλο το βράδυ μάζευα 

τα κρυπτογραφημένα σημειώματά σου.

Έψαχνα τα κομμάτια, απ' όσα

στην απόγνωσή μου είχα σχίσει,

να τα ενώσω, 

να ξεκινήσω απ' την αρχή την αναζήτηση

στης ψυχής σου το δυσνόητο βιβλίο,

χωρίς να ξέρω τι θα βρω,

χωρίς να ξέρω κατά βάθος 

αν είμαι έτοιμη να το διαβάσω...

Όλη τη νύχτα πάλευα

δρόμους ν' ανοίξω, 

στης αμφισβήτησης να βγω 

την άλλη πλευρά,

όσο κι αν έφταναν στιγμές 

που τ' αδιέξοδα 

στην τελευταία άκρη της σιωπής

ύψωναν τείχη...

Όλη τη νύχτα πάλευα... ως την αυγή...

Το πρώτο φως με βρήκε,

πληγωμένες ελπίδες να μαζεύω

πάνω από συρματοπλέγματα.

Μαρία Γασπαράτου

Το παραμύθι αλλιώς...

 Ποιος θα μπορούσε να μας πει άραγε την αλήθεια, 

ο λύκος είναι ο κακός η η κοκκινοσκουφίτσα; 

Μήπως αυτή, του πούλησε του λύκου παραμύθι 

και ψέματα παρίστανε πως τάχα του ανήκει; 

Πως ήταν άβγαλτη, μικρή, θύμα στην ιστορία 

ενώ με κάποιον κυνηγό είχε κάνει συμφωνία, 

τον λύκο να μαντρώσουνε στο σπίτι της γιαγιάς της 

και να τον εξοντώσουνε μία βραδιά Τετάρτης; 

Κι άδικα ο λύκος ο φτωχός τρομάζει τα παιδάκια 

όταν ακούν πριν κοιμηθούν τέτοια παραμυθάκια 

γιατί εκείνος τελικά είναι ο αδικημένος 

αφού επήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένος...

Μαρία Γασπαράτου

Κάθε αυγή

 Κάθε αυγή, 

ανάμεσα στο φως που έρχεται 

και στο απερχόμενο σκοτάδι,

βρίσκω μέσα στις χούφτες σου,

της μέρας τις ροδαλές υποσχέσεις.

Κάθε αυγή μπερδεύομαι...

νομίζω πάντα ότι είναι Κυριακή.

Κι εσύ γελάς

και με φωνή ζεστή 

μου λες πως είναι απλά 

μια μέρα καθημερινή...

μα δε με νοιάζει.

Παίρνω το νεογέννητο πρωινό

στην αγκαλιά μου

και το ταϊζω τρυφερά 

με τις ανάσες σου.

Κι έπειτα κάθομαι ήσυχη

και το κοιτώ,

όμορφα, ήρεμα, γλυκά,

που μεγαλώνει...

Μαρία Γασπαράτου

Δρόμοι νυχτερινοί

Σε δρόμους χάνομαι 

που δεν περπάτησα ποτέ.

Δρόμους νυχτερινούς 

με φανοστάτες λιγοστούς 

κι απότομες στροφές.

Ψάχνω χωρίς καλά καλά να ξέρω τι

μα μέσα μου σαν άγριο θηρίο σε κλουβί

ουρλιάζει μια ασυγκράτητη ανάγκη.

Κι έτσι όπως ψάχνω 

την αλήθεια μου να βρω,

αιτίες, λάθη, μυστικά,

κρυμμένα "όχι" μου και "ναι",

όνειρα που φοβήθηκαν,

φάλτσες ελπίδες,

μια παιδική φωνή

σαν κάποια ουράνια μουσική 

από γλυκές άγνωστες νότες,

κάτι ακατάληπτο μου λέει.

Δάκρυα μου φέρνει

που να το καταλάβω δεν μπορώ...

μάλλον μεγάλωσα πολύ

και σε μια γλώσσα πάντα παιδική

ακούγονται οι αλήθειες.

Μαρία Γασπαράτου

Τα δικά μου κάλαντα

 Να 'ναι ο Γεννάρης ζάχαρη

να 'ναι ο Φλεβάρης μέλι

ο Μάρτιος ροδόσταμο

κι ο Απρίλης πετιμέζι.

Το Μάη μέσα στην ψυχή

ν' ανθίσουνε λουλούδια

και τον Ιούνη ν' ακουστούν

τα πιο όμορφα τραγούδια.

Να 'ναι ο Ιούλης μαγικός

και με χαρές γεμάτος

κι ο Αύγουστος μεθυστικός,

ερωτικός, φευγάτος.

Σαν του Σεπτέμβρη ομορφιές

να μην υπάρχουν άλλες

και του Οκτώβρη οι βροχές

αγάπης να 'χουν στάλες.

Καλοσυνάτος και γλυκός

να είναι ο Νοέμβρης

κι ευτυχισμένους να μας βρει

σαν έρθει ο Δεκέμβρης.

Μαρία Γασπαράτου