Τα ροζ τριαντάφυλλα

Ερχόμουν πάντα για παρηγοριά

όταν σκουραίναν της ζωής μου τα χρώματα.

Τη θέση μου έπαιρνα μπρος το παράθυρο

και της αυλής σου τα ροζ τριαντάφυλλα 

κοιτώντας,

δύναμη έπαιρνα...

"Όλα καλά"  έλεγα μέσα μου "θα πάνε...

δε μπορεί... 

τον κύκλο του θα κάνει ο ήλιος,

θα βγει κάποια στιγμή από τα σύννεφα."

Μέσα στο βλέμμα σου χιλιάδες ουρανοί

για μένα μόνο, 

ελπιδοφόρα γένναγαν 

ουράνια τόξα.

Έπαιρνα από σένα 

όση κανένας άλλος δε μπορούσε 

να μου δώσει ζεστασιά

κι έφευγα πλήρης και παράξενα όμορφη. 

Τώρα καμιά φορά επιστρέφω

όχι πια για τα μάτια σου...

ξέρω ότι της ίριδας τα χρώματα

σε άλλους ουρανούς θα καθρεφτίζουν.

Ψάχνω μόνο 

για κείνα σου τα ροζ τριαντάφυλλα

στη ρημαγμένη αυλή σου... 

μα δεν τα βρίσκω πουθενά.

Μαρία Γασπαράτου

Δίχως αντίσταση

 Χόρευαν γύρω μας τα φύλλα

σ' έναν αργό και μελαγχολικό χορό.

Τίποτα απ' όσα μέσα μας 

είχαν απρόβλεπτα επαναστατήσει 

δεν ορίζαμε.

Μια ψύχρα έκανε λυτρωτική

έπειτα από ένα φλογερό 

κι άνυδρο καλοκαίρι

μα εμείς δυο καταστροφικές φωτιές

καίγαμε ό,τι γύρω μας 

σαν βάλσαμο

την πολυπόθητη δροσιά ζητούσε.

Το τέλος κάλπαζε σαν άγριο άτι

πάνω στους δρόμους της αγάπης

που με κόπο είχαν ανοιχτεί,

ποδοπατούσε τα τριαντάφυλλα 

που με φροντίδα περισσή φυτέψαμε

κι είχαν ανθίσει.

Φθινόπωρο...κι ενώ η φύση πάσχιζε 

να κρατηθεί, 

λιγάκι ακόμα απ' τη φθορά ν' αντέξει,

στου εγωισμού εμείς τον ανελέητο βοριά

δίχως αντίσταση

σαν φύλλα κίτρινα

παραδοθήκαμε.

Μαρία Γασπαράτου

Για την αλήθεια σου...

Κι αν μια φορά σ' αγάπησα

με της τρελής μου πρώτης νιότης

την ορμή,

με όλες του έρωτα 

τις απερίγραπτες υπερβολές,

με το απόλυτο να κυβερνά 

το νου και την ψυχή μου,

με την αδιανόητη ευκολία 

που τα χείλη

πρόφεραν λέξεις φωτιές

σαν το "ποτέ" και το "για πάντα",

τώρα που ο θόρυβος έχει κοπάσει,

χαμήλωσαν τα φώτα της γιορτής

και πια μπορώ και βλέπω καθαρά

αυτά που κάποτε δεν μ' άφηνε να δω

του έρωτα η κόκκινη ομίχλη,

μακριά από εξιδανικεύσεις κι ουτοπίες,

χίλιες και μια φορές ακόμα σ' αγαπώ

για την αλήθεια σου...

Μαρία Γασπαράτου

Δέντρα ξεριζωμένα

Αλλιώς τον είχα φανταστεί τον κόσμο.

Πως μέρα με τη μέρα θα μεγάλωνε,

θα πλάταινε, θα ψήλωνε, θα ομόρφαινε,

πως κάθε τι δικό μας θα χωρούσε

και με της ίριδας τα χρώματα

θα το 'ντυνε.

Μα όλο και πιο μικρός 

γίνεται αυτός ο κόσμος

όλο στενεύει και κονταίνει,

τίποτα μέσα του καλό πια δε χωράει, 

πίσσα μόνο και κάρβουνο, 

συρματοπλέγματα και φυλακές,

συνθήματα άκυρα σε πανό ξεφτισμένα,

υποκρισία και ψέματα... 

κι οι προσδοκίες μας με καλυμμένα μάτια

στέκουν σαν μελλοθάνατοι 

μπροστά στου αύριο την γκιλοτίνα.

Τι έφταιξε 

κι ό,τι με τόση θέρμη ονειρευτήκαμε

άγρια ποδοπατήθηκε

κι όσα πολύ θελήσαμε με δέντρα μοιάζουν πια

ξεριζωμένα;

Μαρία Γασπαράτου

Άλλο ένα φθινόπωρο

Άλλος ένας Σεπτέμβρης,

άλλο ένα φθινόπωρο

δρόμους ανοίγει, 

χρυσά μονοπάτια,

γλυκές μου υπόσχεται διαδρομές

μέσα από κόκκινες μηλιές

κι άσπρα κυκλάμινα,

χρυσάνθεμα πορτοκαλιά

και ροζ γεράνια. 

Θα ταξιδέψω μαγικά

το χέρι σου κρατώντας πάντα

μέχρι το τελευταίο φύλ
λο αργά 

να πέσει

μέχρι να μου γνέψει "αντίο" 

μελαγχολικά ο Νοέμβρης...

Δε θα λυπηθώ...

ξέρω...πλάι σου πάλι θα με βρει

του χειμώνα η πρώτη αυγή

να κάνω όνειρα.

Μαρία Γασπαράτου