Το μόνο που δε φταίει...

"Να φύγει" λεν. 

Να μην ξανάρθει τέτοιο καλοκαίρι.

Πως ήταν ύπουλο και καταστροφικό.

Πως έσπειρε στο πέρασμά του συμφορές.

"Να φύγει" λεν...

Κι εκεί στο βάθος της πιο ένοχης σιωπής, 

σαν ορφανό παιδί το καλοκαίρι,

με το κεφάλι του σκυφτό 

και φορτωμένο άλλων λάθη,

φεύγει. 

Aυτών που ψάχνουν γι' άλλοθι, 

ακούγονται μακριά, οι άγριες φωνές.

"Να φύγει" λεν.

Μα άσ' τους να λεν...

Αντίο γλυκό μου καλοκαίρι. 

Φύγε με το κεφάλι σου ψηλά.

Στο λέω εγώ...

είσαι το μόνο που δε φταίει.

Μαρία Γασπαράτου

 

Σε σένα αφιερωμένο

 
Τι θα 'μουν αν δεν ήσουν στη ζωή μου;

Ένα παράπονο σε χείλη παιδικά

μια τελευταία πριν τη δύση αντηλιά

χάρτινη βάρκα στην ατέλειωτη φυγή μου.

Τι θα 'μουν αν δε μ' έβρισκες ψυχή μου;

Ένα κοχύλι ξεβρασμένο στην ακτή

στάλα βροχής πάνω σε διψασμένη γη

κόκκος στην άμμο μιας απέραντης ερήμου.

Τι θα 'μουν αν δε σ' ένιωθα κοντά μου;

Μία γιορτή χωρίς χαρά χωρίς ευχές

χρόνος λειψός δίχως τις τρεις του εποχές

μόνο χειμώνας θα υπήρχε στην καρδιά μου.

Μα τώρα είμαι ρόδο ανθισμένο

λέξη αγάπης σε τραγούδι ερωτικό

όμορφη νότα σε χαρούμενο ρυθμό

ποίημα γλυκό σε σένα αφιερωμένο.

Μαρία Γασπαράτου

Αυτό το καλοκαίρι

Μία λευκή γραμμή στο πελαγίσιο μπλε

ό,τι έμεινε...

μια αφρισμένη κάτασπρη γραμμή

καθώς το πλοίο απομακρύνεται 

απ' το λιμάνι

σα να χαράζει μονοπάτι 

πάνω στα κύματα

για μια μελλοντική επιστροφή.

Ήτανε δύσκολο αυτό το καλοκαίρι...

μα πέρα από τις θλιβερές στιγμές

μέσα μας έμεινε 

της θάλασσας η απεραντοσύνη

ελπίδα γαλανή

δρόμος πλατύς 

στου κόσμου το αδιέξοδο.

Ήτανε δύσκολο αυτό το καλοκαίρι...

μα ό,τι πολύ μας πλήγωσε

το κύμα ας το πάρει

κι ας μείνει μέσα μας 

σαν κάλεσμα

σαν μήνυμα χαράς

του ανοιχτού πελάγου μόνο ο ήχος 

από ένα που ακουμπήσαμε στ' αυτί

άδειο κοχύλι.

Μαρία Γασπαράτου

"Μ' αεροπλάνα και βαπόρια"

 Αύγουστος και τότε...

Απογευματινό καφεδάκι... 

"Τα τραγούδια της παρέας" απ' το Δεύτερο...

"ξέρω τ' όνομά σου, την εικόνα σου 

και πάλι από την αρχή..."

κι απλωμένα στο τσίγκινο τραπεζάκι

του ασφυκτικά στενού μπαλκονιού

σχέδια μελλοντικά 

κι ανασφάλειες του παρόντος,

όνειρα παραταγμένα 

σαν παιδάκια του Δημοτικού

σε πρόβα για τη μεγάλη παρέλαση...

τα ψηλά μπροστά

τα χαμηλά πίσω...

ένας φίλος παλιός συντροφιά,

καλοπροαίρετος αποδέκτης

της πίκρας μας και της χαράς

τέντωνε πρόθυμα το φθαρμένο σχοινί

που ακροβατούσε πάνω του 

η τυφλή μας ελπίδα

και στο ράδιο τραγούδια...

"Μ' αεροπλάνα και βαπόρια..."

η μπάσα φωνή της Μπέλλου

μαχαιριά στην καρδιά...

Ποια τρένα, ποια βαπόρια, ποια αεροπλάνα

πήραν της νιότης μας τα "θέλω";

Πού τα πήγαν 

και χάθηκαν έτσι μάταια

σε ταξίδια χωρίς επιστροφή;

Μαρία Γασπαράτου

Πύρινα χέρια

Πύρινα χέρια απλώθηκαν...

καιν δίχως έλεος ό,τι αγγίζουν...

Στάχτη, φωτιά και πάλι στάχτη,

απελπισία, πόνος, ερημιά,

σκέπασαν του καλοκαιριού

τα ωραία χρώματα.

Μέρες καπνισμένες ξημερώνουν

κι ένας Αύγουστος βρώμικος 

που κάρβουνο και θάνατο μυρίζει,

να φύγει θέλει,

να κρυφτεί,

μια νέα εποχή να βρει να τον αντέξει...

το καλοκαίρι δεν του πρέπει πια...

ούτε φθινόπωρο

ούτε άνοιξη

ούτε χειμώνας.

Μια νέα εποχή να τον αντέξει.

Το όνομά της θα ΄ναι "Απόγνωση"

Μαρία Γασπαράτου